Niet de juiste woorden weten

Ik merk dat ik het ook niet zo goed weet. Zeg nu iets in de trant van we hebben 2 dochters, Nova is bijna 2 en Lily zijn we helaas verloren halverwege de zwangerschap. Het voelt bij mij inderdaad ook niet goed om haar niet te noemen, maar wil ook niet altijd het hele verhaal uit leggen.. Wij hebben ons dochtertje pas vorige week verloren, dus ik lees graag mee voor tips/adviezen

Ik ben helemaal klaar met altijd maar moeilijke vragen. Want als je zegt dat je (in mijn geval) 1 zoon hebt en zwanger bent van de tweede, komt altijd de vraag: hoe oud is hij. Ik zeg dus nu standaard: ik heb een zoontje, hij is met 3 weken overleden. Wat je zegt of het je eerste is en dan ja zeggen, dat heb ik nooit gekund, maar dat is wellicht omdat jouw dochtertje tijdens een zwangerschap is overleden, terwijl ik 3 weken voor een gezond jongetje heb gezorgd. Ik zal hem nooit, niet benoemen

Die vraag vind ik nu ook nog wel lastig. Op de vraag of het mijn eerste is. Zeg ik altijd, Nee, dit is de tweede. Haar grote zus is helaas overleden. @Web2122 Als ik jou was zou ik zeggen. Ik heb al 2 kinderen. 1 dochter en 1 zoon. De dochter waakt over haar twee jongere broertjes.

Bij mij ligt het er een beetje aan wie het vraagt. Als het bijvoorbeel de kapster is dan zeg ik inderdaad dat ik zwanger ben van de eerste. Ik heb niet zin om altijd die bom te gooien, inmiddels ook geleerd dat ik zelf dan weer de lucht moet klaren omdat er anders een bedompte sfeer blijft hangen. Soms heb ik er zelf ook even geen behoefte aan om het zware gesprek te moeten voeren, bijvoorbeeld als ik zelf heel moe ben of een rotdag heb. Als bijvoorbeeld nieuwe collega's of mensen dichterbij het vragen deel ik het wel. Ik zeg dan dat ik een stilgeboren dochter heb. Gewoon zoals het is 😉. Ik had laatst in het ziekenhuis de suikertest. Daar werd het door andere vrouwen ook gevraagd (met de letterlijke woorden 'hoeveelste zwangerschap is dit voor je?'). Toen aangegeven dat het mijn 4e zwangerschap was voor ons eerste levende kindje. Er werd niet over doorgevraagd en dat vond ik prima. Ik heb Yara niet weggelaten, maar hoefde er ook niet over te delen.

Ja, juist die vragen die voor veel mensen zo makkelijk lijken en snel gesteld worden blijven lastig. En inderdaad is jouw situatie wel anders dus snap heel goed dat je hem altijd benoemd.

Wat kort geleden nog maar. Heel veel sterkte 💫

Dankjewel

Nou precies wat je zegt had ik dat gevoel het afgelopen jaar ook, die bom niet gooien en de lucht weer moeten klaren. Alleen nu denk ik er toch enigszins anders over, dus liever wel benoemen zonder dat het als een bom aanvoelt. En wat je bewoording, die ga ik eens gebruiken; kijken of dat voor mij past

Zeer begrijpelijk! Merk dat het bij mij vooral in fases gaat. Ene moment laat ik Yara en haar verhaal bij niemand weg en voelt dat ook heel slecht als ik het wel doe, maar zo een paar week later voelt het prima om haar even niet te benoemen. Ik doe vooral wat goed voelt op dat moment eigenlijk 🙃.

Ik kreeg onverwacht de vraag van een medecursist tijdens een pauze: “hebben jullie kinderen?” Ik antwoordde een beetje onbeholpen “eh.. nee”. Dat pikte ze goed op, ze vroeg gepast door en reageerde heel vriendelijk. Ze had zelf moeite gehad met zwanger worden en wist dus dat de vraag niet altijd makkelijk is (zonder het te uitgebreid over zichzelf te hebben). Ook fijn dat ze zelf de lucht weer klaarde: “zo terug naar de les ;-)“ waarmee het goed was. Ik dacht wel: handig om me op dit soort vragen voor te bereiden. Bedankt dus voor dit topic. Ik lees mee ;-)