Nooit meer de oude worden?!

Ik kan je alleen onwijs veel sterkte wensen. Ik hoop dat je kan praten met je partner en steun kan vinden bij elkaar. Mijn oudste van 8 jaar was te vroeg geboren, viel veel af ondanks zijn 7 pond. Huilde veel, veel pijn en ongemak. Geen gehoor bij artsen en ziekenhuis, kreeg enkel te horen dat ik een jonge moeder was, lees 25 jaar. Na een hele strijd bleek kma en verborgen reflux. Tussentijds al flink wat modder en kwetsende opmerkingen verder van familie, artsen etc. Mja ik vocht voor mijn kind, die had pijn en een baby huilt niet voor niks!! Hierdoor zit er tussen ons 1e en 2e kindje een verschil van 5 jaar. Als ik een baby hoorde huilen gingen mijn haren op mijn rug overeind staan en ik had geen puf om weer die strijd aan te gaan. Nu was de 2e gelukkig een makkelijke baby. Onze 3e zoon, verassing, goede zwangerschap. Ik werd ingeleid met 39 weken, super fijne bevalling en een keer geen ok maar 1 uur knuffelen met hem. Na 1,5 dag niet poepen naar het ziekenhuis naar de nicu in het radboud. Daar hebben we de keuze moeten maken wel of niet aan de ecmo, wij hebben hem na een zwaar ziektebed op 11 dagen jong laten gaan. Een vreselijke keus die je als ouders maakt. Een kind verliezen hoort niet, ik zei van de week tegen een vriendin dat het verdriet niet minder wordt geen 1 dag. Overal waar je kijkt, vriendinnen die bevallen etc. Maar jij hebt je kindje niet meer. Het verdriet ebt niet een beetje weg net zoals bij je opa en oma waar je vrede mee hebt. Het doet zeer, echt je hart doet pijn. Ik ben nu zwanger van onze 4e een rollercoaster van angst, hoop een lach en een traan. Praat erover is het enige advies ook al is dat soms moeilijk. Ik merk dat mensen die het zelf niet mee hebben gemaakt het lastig vinden, soms weg blijven maar ik leg ook uit dat ze kunnen helpen door te luisteren, ondanks dat ze soms niks terug weten te zeggen maar een luisterend oor kan al veel bieden.

Ik kan niet meer dan denken; ik kan je heel goed begrijpen. Een kind verliezen veranderd je voor de rest van je leven. Daarna weer een kindje krijgen, met alle nodige spanningen en angsten, én de moeheid ivm het eerste zware jaar, maakt je natuurlijk ontzettend moe! Zoals ik lees is het allemaal vlak na elkaar gebeurd. Heb je wel wat tijd voor jezelf genomen, of kan je wellicht nu wat tijd voor jezelf nemen? Zit je nog wel fijn op je huidige werk? Ik ben ontslagen na het verlies van mijn kind.. en lees vaker dat er complicaties ontstaan met werk, de wereld draait maar weer door, 'verwachtingen' door te gaan met je leven. Maar het is jouw leven, en er staat geen tijd voor rouwen om het verlies van een kindje. Het gebeurd vaker dat mensen op een gegeven moment hun leven omgooien/carrière switch maken. Ik hoop dat je kunt uit vinden wat jou nu goed zou doen, en naar jezelf kunt luisteren, dat is het allerbelangrijkste. Heel veel sterkte ❤️

En wat betreft de jaloezie kan ik ook helemaal begrijpen ik heb dat ook. Niet als in misgunnen maar als in 'waarom kunnen wij dat niet ook onbevangen meemaken'. Het is wel iets wat bij mij met de jaren minder werd. Tot ik weer een kindje verloor, de vriendin met wie ik zwanger was is nog steeds zwanger en ik niet meer... Het is pijnlijk, maar ook best een logisch gevoel. Hopelijk slijt dit bij jou ook. Ik heb na het verlies van ons 1e voldragen kindje bijna een jaar gezocht naar een psycholoog, en daarna bijna een jaar gepraat met hem. Het heeft mij veel geholpen ook al had hij hier niet eens ervaring mee. Misschien praat je al met iemand, of je kunt het overwegen. Het kan nooit kwaad iig 😘 ik voel me ook niet echt meer connected met de wereld, niemand begrijpt hoe het is om een kind te verliezen en elke dag door te moeten leven sindsdien. Verdrietig genoeg, maar ook gelukkig, kunnen wij elkaar hier wel begrijpen 🫂

Hi lieve mama, Wat een herkenbaar verhaal... op veel punten een beetje anders, maar je bent oprecht de eerste lotgenoot die na de geboorte van haar regenboogbaby geen roze wolk ervaart... en dat is ronduit klote en soms inderdaad ongelooflijk eenzaam... Ik ben met 23,5 week spontaan bevallen van mijn zoon. Zwangerschap zoals uit het boekje, maar tegen cervixinsufficiëntie doe je niets (in ieder geval niet als je het niet weet...). Hel van een bevalling die hij niet heeft overleefd, hij werd stil geboren. In de 'kraamtijd' zaten wij ook in een verbouwing (badkamer), dus ook bij ons een puinhoop, geen plek om te douchen, constant mensen over de vloer, rekening houden met anderen, terwijl je juist zo hard toe bent aan rust en een plekje voor jezelf... Ik was na twee maanden alweer zwanger, ook met het idee dat de wens voor een kindje groter was dan de angst. Ontelbaar veel ritjes naar het ziekenhuis omdat ik er echt doorheen zat door de spanning en mijn lichaam gewoon niet meer vertrouwde... ze hebben uiteindelijk een bandje om m'n baarmoeder geplaatst, zodat die dicht bleef, maar zelfs daarmee was ik panisch. Nooit een moment van rust. Ik heb daarom tijdens de zwangerschap ook EMDR gevolgd, dat heeft de scherpe randjes eraf gehaald, maar oh wat bleef het stressvol. En dan komt je baby. Ik heb welgeteld 2 uurtjes van haar kunnen genieten, toen ging ik douchen en daarna was de kinderarts er om haar mee te nemen naar de couveuseafdeling. Ze reageerde niet meer op (pijn)prikkels, dalende temperatuur ondanks alle kleding en dekens en warmtelampen... uiteindelijk bleek ze een infectie te hebben, na 2,5 dag antibiotica mocht ze goddank mee naar huis. De hele ervaring heeft ons echter opnieuw getraumatiseerd - ik ben 1,5 uur zonder m'n dochter geweest, geen idee wat er met haar gebeurde en of we weer met lege handen naar huis zouden gaan. En ook thuis was het dramatisch: ze heeft de eerste zes maanden non-stop gekreund en na alle ervaringen viel ons dat zó zwaar. Precies wat je zegt: zo blij dat ze er is, maar op deze manier... Gelukkig ging het na zes maanden echt beter, we hebben een fantastische dochter van 17m die het super goed doet. Toch blijft de ervaring aan me knagen. Vooral het onbegrip dat mensen hebben. Hoe vaak ik wel niet te horen kreeg dat ik niet zo moest zeuren, want 'ik heb nu toch een kind'... Sorry voor het hele verhaal, maar herkenning: voor mij enorm. Wat verschrikkelijk dat jij hier ook doorheen bent gegaan en nog steeds gaat. Het is echt oneerlijk hoeveel een mens soms moet doorstaan. Tips heb ik niet, ik denk dat je al ontzettend goed bezig bent met voor jezelf zorgen, maar mocht je ooit willen praten, ik ben beschikbaar🍀

Voor de mensen met de opmerking: "gelukkig heb je een gezond kind!" (Mensen willen graag aan de ergste ellende ongevraagd een positieve draai geven) Heb ik deze foto ✌️

Hoi lieve mama, Dank voor het delen van je bericht! Hoewel onze geschiedenis niet een-op-een hetzelfde is herken ik wel het eenzame gevoel en het verdriet dat ik nog steeds niet ‘mezelf’ ben. Na 1,5 jaar proberen was ik eindelijk zwanger, helemaal in de wolken was ik. De bevalling kwam helaas spontaan op gang en mijn lieve dochter werd te vroeg geboren. Ze is na een uur overleden. Ons huurhuis werd op dat moment verbouwd (lees puinzooi) en een maand later hadden we de overdracht voor ons nieuwe huis. In de rouw alles met een verbouwing en verhuizing moeten regelen viel ons heel zwaar. Er is helaas ook aan alle kanten misbruik gemaakt dat we er op dat moment niet goed bij waren met ons hoofd. Een half jaar later werd ik direct na 1 poging zwanger van mijn zoontje en hoewel ik rationeel kan en kon bedenken hoe dankbaar ik moest zijn dat ik zwanger was en het ditmaal zo gemakkelijk ging (en heel veel maandelijkse teleurstellingen en angst me zijn bespaard), kon ik alleen maar denken dat ik niet opnieuw zwanger wilde zijn, maar mijn dochter wilde. De hele zwangerschap heb ik als verschrikkelijk ervaren mentaal en ook lichamelijk veel klachten. Ik was net weer aan het opbouwen met werk, maar moest al vroeg in de zwangerschap met verlof vanwege alle klachten. En toen was daar ons prachtige zoontje. Mijn zoontje huilde niet na de bevalling en moest mee met de kinderarts. Gelukkig ging het snel goed met hem, maar het gevoel dat je nog een keer een kind ging verliezen hakte er wel in. Inmiddels is hij al weer bijna 1 jaar en een heel vrolijk, lief mannetje. Ik kan me voorstellen dat als je baby zoveel huilt als bij jou, het je echt sloopt. Het lijkt me heel pittig. Ik was toen hij jong was en last had van krampjes al na twee uur helemaal kapot en zat ik met hem mee te huilen. Mijn zoontje slaapt helaas heel onrustig, het wisselt per periode, maar wordt vaak om de 2,5 uur wakker en heeft veel hulp nodig om weer in slaap te vallen. Ik heb het afgelopen jaar gemiddeld zo’n 5/6uur per nacht geslapen, maximaal 3 uur aaneengesloten. Het afgelopen jaar is ook nog mijn vader overleden en mijn vriend heeft een burn-out gekregen door alles. ik ben na 2,5 jaar helemaal op. Ik kan gelukkig heel erg genieten als ik met mijn zoontje ben, maar ik vind het zo naar dat ik mezelf nog steeds niet herken. En natuurlijk wordt je niet meer de oude. Dat snappen we ook wel. We zijn moeder geworden van een overleden en levend kindje, die veranderen je beiden. Maar iets meer (zelf) vertrouwen in alles zou ik wel kunnen gebruiken. En op werk gaat het ook nog steeds voor geen meter. Ik kan me niet concentreren, heb geen overzicht en vergeet alles. Ik voel me steeds weer falen. Ik herken ook de snelle geïrriteerdheid, vooral thuis.. En dan duikt ook opeens de rouw, het verdriet over mijn dochtertje weer de kop op. Voor haar heb ik nooit een eerste verjaardag kunnen organiseren en wat blijf ik haar missen. Zeker als ik het dochtertje van een vriendin zie die tegelijk met mij zwanger was. Nu zou ze alweer aan het kletsen zijn geweest. Hoe zou ze eruit gezien hebben? Ik worstel met hoe mijn dochtertje ook voldoende aandacht blijft krijgen van de mensen om me heen. Ik denk elke dag aan haar, maar hoe deel je dat met anderen. Er is zo weinig om aan herinneringen op te halenZ En ik word boos van binnen van vrouwen die onbevangen zwanger zijn en voel me gekwetst als ze nonchalante uitspraken doen. Het verdriet om mijn dochter moet ik toch erg alleen dragen. Mensen begrijpen het niet, hoe lief ze ook zijn. Pff, ik geloof dat ik ook even van me af moest schrijven. Je berichtje komt net op een punt dat ik er echt doorheen zit. Tips heb ik helaas ook niet, behalve dan dat je je niet moet laten pushen op werk. Ik ben (weer) ziekgemeld, want mijn gezin en ik zijn toch het belangrijkste. En ik ga ook (weer) hulp zoeken. Ik hoop dat je je door mijn verhaal misschien een beetje gesteund voelt en begrepen, zoals ik dat had na zoveel herkenning in jouw verhaal (en van de anderen die hebben gereageerd). Toch ‘fijn’ om te weten dat ik niet de enige ben die na 2,5 jaar en een levend kindje toch nog steeds worstelt.

Ik kan je gevoel op een bepaalde manier heel goed begrijpen. Maar in een iets andere vorm.. Ik ben nu 30 jaar en ben mijn broertje verloren toen ik 16 jaar was, een astma aanval. Gestikt heel triest( had een hele zware vorm) . Nu ben ik zelf moeder en ben ik gewoon oprecht als de doodsbang dat ik mijn kindje ook verlies. Het is mijn ouders overkomen en zoveel mensen meer. Dat het mij soms zo bezorgd maakt Nu is mijn zoontje ook al weken niet fit verkouden oorontsteking alles noem maar op. En ik bel gewoon de huisarts plat omdat ik bang ben dat er iets gebeurt waardoor ik te laat ben. Mijn zoontje heeft vanaf 8 weken tot 18 weken extreme buikkrampen gehad echt huilen elke avond van 18.00 tot 23.00 Ik dacht dat ik ( wij ik en me vriend) er ook aan onderdoor zouden gaan. Gelukkig is het nu een heelijk leuk lief kind Maar het belemmerd me heel erg mijn bezorgdheid. Mijn zoontje slaapt bijv nog steeds niet door 1 a 2 x huilend per nacht wakker. En ik merk gewoon dat ik soms heel gestrest raak van het huilen. En bezorgt . Dus bij mij in een iets andere draai maar kan je goed begrijpen. Mijn ouders zeiden altijd er is niks ergers dan je eigen kind verliezen. En nu ik zelf moeder ben snap ik dat maar al te goed🩷 Voor jou ook heel veel sterkte en hopelijk omdat dit al een redelijk oud bericht is, gaat het iets beter met je😊

Hoewel onze situaties niet 1-op-1 te vergelijken zijn, herken ik wel heel erg het gevoel van 'de oude ik' willen zijn. Na het verlies van onze dochtertje na 22 weken zwangerschap herkende ik mezelf niet meer. Ik was ook bang dat dit een negatieve invloed zou hebben op mijn relatie, ik ben immers niet meer het mens waar mijn vriend verliefd op is geworden. Ik heb moeten accepteren dat ik nooit meer de persoon zal worden die ik was voordat we ons kindje verloren, het blijft toch een stukje van jezelf. Ik heb de afgelopen maanden een nieuwe modus moeten vinden waarbij ik me fijn en vertrouwd voel. Met die rugzak, maar ook met de positieve eigenschappen die ik ook heb maar soms ondergesneeuwd raken. En zelfs nieuwe eigenschappen die ik eerst niet had (grenzen aangeven, mezelf voorop ipv een ander, genieten van de kleine dingen). Ik merk zelf dat dat met het verstrijken van de tijd ook steeds meer lukt, maar we zijn ondertussen wel een jaar verder. Verder weinig tips, maar ik zou er echt voor waken dat je qua werk niet over je grenzen gaat door je baas. Wellicht een keer met de bedrijfsarts gaan praten als dat nog altijd zo is?

Dankjewel dat je wilde reageren op mijn bericht! Wat heb je het ontzettend mooi verwoord. Wat een inmens verdriet dat ook jij je dochtertje hebt verloren😔 een dikke knuffel daarvoor😘 Ik ben in mei vorig jaar naar de bedrijfsarts geweest. Preventief. Om te voorkomen dat ik volledig uit zou vallen. Echter, werd er niet naar geluisterd. Inmiddels voel ik me echt heel naar. Ik heb een afspraak gemaakt bij de psycholoog van het werk. Die stond ervan te kijken dat ik nu pas bij haar aan de bel had getrokken. Zij denkt aan PTSS privé en werkgerelateerd. Dus heb een doorverwijzing. Binnenkort het onderzoek. Dus ben benieuwd wat daaruit komt. Inmiddels heb ik mezelf ziekgemeld en ben dingen aan het zoeken om te ontspannen. Veel wandelen, in bad liggen, sporten.... en voel mezelf wel wat rustiger! Dus we gaan langzaamaan de goeie kant op.

Jeetje wat heftig zeg!! Dat jij het ook zo hebt mee moeten maken mbt jouw broertje..... ik kan me onwijs goed voorstellen dat je dit meeneemt nu je zelf een kindje hebt!! Bezorgd zijn om je kindje is denk ik heel normaal, maar jezelf zo gestresst voelen en bang dat er iets gebeurd is heel naar. Ik hoop dat het inmiddels wat beter gaat met je kleintje? Is het voor jou misschien iets om met iemand daarover te praten? Kan me voorstellen dat het verlies van jouw broertje een flinke trauma kan zijn, wat zijn uitwerking heeft op jouw bezorgdheid?? Wie weet vind je dat fijn? 😘 niks moet natuurlijk!! Onwijs bedankt dat je de tijd hebt genomen om op mijn bericht te reageren.

Gekke is omdat je denkt is zo lang geleden en je denkt ik heb het verwerkt.. en dan jaren later met je eigen kindje het toch ineens op speelt . Dus jaa ik zie het zelf wel in en als het eenmaal erger zou worden zou ik er zeker wel hulp voor zoeken😊 dat zou ons allemaal dan erbij helpen. Verder is het ook zoeken naar de juiste balans en voor het eerst moeder zijn en daar zelfverzekerd van worden🤗 Mijn zoontje is nu redelijk goed opgeknapt gelukkig. Dat doet je zelf ook heel goed! Hoe is het nu met jullie zoontje?

Wauw meis, het is echt alsof ik bijna mijn eigen deel lees! Behalve het moeilijk zwanger kunnen raken. Ik zag bij mijn zus hoe heftig dat alleen al is!! Daar heb ik al diep respect voor. En wat er daarna komt. Wat ongelooflijk heftig! En dat de rouw in een keer naar boven komt. Zo ontzettend veel vragen. Hoe zou ze eruit zien? Wanneer zou ze haar eerste stapjes zetten? Zoveel vragen!! Ik ben zelf erg nonchalant geweest met mijn eigen topic te lezen. Dus het is al een tijdje geleden. Maar ben benieuwd hoe het nu met je gaat? 😘 na alles wat er is gebeurd..... is weinig slaap onwijs killing.

Hey lieve mama, Sorry voor mijn hele late reactie!!! Ik heb een topic geopend, maar heb er slecht op gereageerd en daar baal ik van. Eindelijk heb ik hier mama's met bijna gelijkende verhalen...... wat bizar!! Soms voel je jezelf zo eenzaam maar je bent gewoon niet alleen. Helaas!!! Jeetje het lijkt me zo vreselijk dat je kindje er is, na een groot verlies, na een vreselijke zwangerschap. En dat je je kindje al die tijd niet ziet! Je weet niet wat er gebeurd.... wat een onzekerheid😔 En daarna...... mensen zien dat je een onwijs mooi meisje hebt rondhuppelen, dus is alles vergeten?! Dan begint het pas, want dan is er pas ruimte voor alles wat er is gebeurd!! Dankjewel dat je de tijd hebt genomen om te reageren op mijn bericht! Hoe gaat het nu met je ? En met jouw dochtertje ? 😘

Heey lieve mama. Wat heb jij veel mee moeten maken zeg😔 krijg gewoon tranen in mijn ogen. Allereerst de strijd die je moet leveren, om ervoor te zorgen dat je krijsende baby geholpen wordt! Waarom gebeurd dat nog in NL?😔 Wat me wel triggerd is dat je zegt dat er tussen de 1e en 2e 5 jaar verschil zit. Dit is dagelijks gespreksonderwerp bij ons. Wel of geen 3e? Weer een zwangerschap, die niet zorgeloos is. Angsten. En daarna? Huilen of niet? Kan ik dat wel aan. Ik wil het heel graag, maar durf gewoon niet!! Hoe ben jij uiteindelijk tot het besluit gekomen om er toch voor te gaan? En dan een kindje verliezen....... ik heb daar geen woorden voor. Ontzettend heftig!!! Hoe ervaar je nu de 4e zwangerschap?? Hoe gaat het lichamelijk en mentaal? Ben erg benieuwd 😘

Wat een lief bericht! De wereld denderd maar door..... en voel me idd niet begrepen. Maar "gelukkig" kunnen wij elkaar idd begrijpen. Maar ook helaas! Want het is ongelooflijk hoeveel ouders dit meemaken..... Ik heb nu ruim een jaar een psycholoog. Ik ga getest worden op PTSS. Privé en werkgerelateerd. Op het werk zie je soms hele nare dingen. En toevallig heb ik heel veel dingen gehad met kinderen en baby's..... geen fijne combi!! Het is idd veel geweest achter elkaar. Weinig ademruimte gehad. Dus op het moment probeer ik dingen voor mezelf te doen. Sporten, wandelen, badderen, dagje welness!! Doet me idd goed😘 Thanks voor je berichtje!! 🙏

Dat is zeker waar!! Voor het eerst moeder zijn is heel spannend. Alles is nieuw, dus daar komen de nodige onzekerheden ook bij 😘 en daar moet je een balans in vinden. Dat merk ik ook wel heel erg. Gelukkig is jullie zoontje goed opgeknapt. Dat doet jezelf zeker goed 😊 Hier gaat het ook best goed! Ik merk wel dat als mijn zoontje niet lekker in z'n vel zit, dat doorwerkt op mezelf. Dus als hij in een sprongetje zit, ziek is, tandjes of net als vd week een vaccinatie heeft gehad. Zoveel angsten weer. En onzekerheden! Gek is dat. En als hij dan weer in een lekkere flow zit, dan voel ik mezelf ook stukken beter!! Maargoed... ik moet wel zeggen dat ik het heerlijk vind hoe hij zichzelf ontwikkeld. Zo ondernemend💙

Hee, Ik kan me goed voorstellen dat je er niet aan toegekomen bent om eerder te reageren, het leven is nou eenmaal een beetje chaotisch met kinderen! Maar inderdaad, als je behoefte hebt aan wat herkenning, dan zit je op het forum wel goed! Ik ben er zelf een tijdje af geweest, maar ik zag je berichtje en wilde toch nog even reageren. Ben namelijk wel heel benieuwd hoe het nu met je gaat. Heb je je draai inmiddels wat meer gevonden? En is de huiltijd van je zoontje al een beetje achter de rug? Mijn dochter doet het goed, die heeft gelukkig weinig overgehouden aan haar slechte start (en aan onze bad-parenting 😅). Echt een heerlijk kind dat ons voortdurend aan het lachen maakt. Maar mentaal ben ik er nog steeds niet. Werk gaat niet zoals ik wil en het combineren van kind en werk vind ik al helemaal lastig. Maar in vergelijking met vorig jaar (en zelfs een paar maanden geleden) maak ik nog steeds goede stappen, dus wie weet komt het ooit nog 😊 Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd, mocht je behoefte hebben om meer te babbelen. 🍀