omgaan met andere zwangeren

Wat een verdriet en groot verlies. Ik heb er zelf soms moeite mee, meer nog als ik baby’tjes zie. In mijn omgeving zijn er ook een paar zwangeren of vrouwen die net zijn bevallen en wat ik mijzelf probeer voor te houden is dat ik het niemand gun wat ik heb meegemaakt. Dat ik niet zou willen dat het bij hun mis gaat, dat hun kindje ziek is en dat ik van ze hou. Die gedachten zijn denk ik helpend en zorgen er voor dat ik er een beetje mee kan dealen. Het is denk ik heel goed dat je hulp hebt ingeschakeld en ik hoop dat het daarmee wat minder confronterend wordt, al zal het gat in je hart daarmee nooit weg gaan en valt dit nooit meer echt te fixen. Heel veel sterkte en liefs!

Wat verdrietig dat jullie afscheid hebben moeten nemen van jullie zoontje. Ik herken heel erg wat je vertelt. Ook ik had een vriendin die tegelijkertijd zwanger was met mij en nog twee vriendinnen die juist net voor en na mij waren uitgerekend. Ik kon het niet verdragen. Natuurlijk gun je niemand hetzelfde, maar het maakte me zo jaloers en daar kon ik dan weer boos op mezelf over worden. Gekmakend af en toe. Gelukkig waren twee vriendinnen geduldig met me en konden we het over mijn gevoel hebben en respecteerde ze de ruimte die ik soms vroeg. Inmiddels is het contact weer normaal gelukkig. Een vriendin voelde zich gekwetst dat ik niet de ‘blije vriendin’ was en daarmee is het contact nog wat stroef. Wat voor mij heeft gewerkt: Psychologische behandeling (emdr), dus super goed dat je hulp zoekt denk ik En af en toe toch die confrontatie aangaan (maar wel voldoende rust eromheen plannen zodat je er weer even van bij kan komen). Ik was ook geneigd om zwangeren te gaan mijden, maar daarmee werd m’n angst alleen maar groter. Volgens mij is het heel belangrijk om er met elkaar over in gesprek te blijven. Ook voor je zus en vriendin is het wellicht lastig om nu zwanger te zijn, terwijl ze jouw verlies zien. Ik hoop dat je vriendin/collega en zus begrip voor je hebben en dat de hulp mag helpen. Sterkte met alle emoties en zeker je bent niet gek! ❤️

Och meis dat is heftig. Ik heb dit ook heel erg gehad. Wij waren met 3 vriendinnen tegelijk zwanger.... 1 kreeg een miskraam.... wij verloren onze dochter door een open rug en ben ik bevallen met 19+3 en de andere bleef zwanger en ging alles goed. Zij heeft mij achteraf verweten dat ik nooit vroeg hoe het met haar ging...... ik kon het niet.... maar daarom voor jou het advies; spreek het uut naar haar. Ook mijn schoonzus was zwanger ... wij hadden ons meisje net gecremeerd... en we wisten dat zij bezig waren met zwanger wordeb. Toen hebben wij zelf aangegeven dat ze het tegen ons mogen vertellen wanneer dit raak is, omdat het nou eenmaal kan zijn. En toen kregen we eigenlijk meteen de bevestiging met een ja knik, ze was dus zwanger. Ze wisten t net een dag voor wij onze slechte echo kregen en hadden het er zelf dus ontzettend moeilijk mee.. ze hebben dus bewust niks gezegd om eerst er voor ons te zijn... Sinds dien hebben wij best wel moeite mee gehad. Het was echt een jaloezie gevoel. Heel dubbel. Maar daarom extra belangrijk om uit te spreken naar degene dichtbij die zwanger zijn hoe je je voelt. Dat je heel blij voor ze bent maar ook je eigen verdriet heel erg voelt en het daarom zo moeilijk is..... en er daarom niet steeds naar wilt vragen. Succes meis.... ik hoop voor jullie dat er snel een mooie regenboog baby mag komen ❤❤

Hee Simone, Wat verdrietig dat je je jongetje moet missen. Je emoties zijn heel begrijpelijk en ook zeker herkenbaar. Ik heb aan beide kanten gestaan. Eerst overleed mijn nichtje bij geboorte. Een half jaar later waren mijn schoonzus en ik samen weer zwanger, dat was heel bijzonder. Maar toen kreeg zij een miskraam, nadat ze dus net een kindje had verloren. Het was zo moeilijk voor haar om mij te zien, ze wilde dat even niet meer. Ik vond het heel moeilijk maar begreep het wel. Toch kon ik niet goed meer genieten, ik voelde me schuldig dat ik wel nog zwanger was. Ik vond het toen fijn dat ze het (via mijn broer dan) liet weten: ik gun je het beste maar het is nu te moeilijk voor mij. Toen kwam mijn 20 wk echo.. mijn dochter bleek niet levensvatbaar en is geboren met 21+3. Toen begreep ik pas echt wat mijn schoonzus had doorstaan. Ik had ook zwangere vriendinnen. Dat ging nog, maar toen hun babies kwamen kon ik dat niet verdragen. Ik ben wel op kraamvisite geweest. Ik dacht, ik ben toch al depressief en dit kan er nog wel bij.. het was nog veel moeilijker dan ik dacht. Ik kon haast geen ademhalen bij het zien en horen van een pasgeboren baby. Maar ik heb wel doorgezet, ben blijven langskomen en het werd makkelijker. Wat hielp was dat ik het kon zeggen tegen mijn vriendinnen: ik ben blij voor jullie maar ik mis mijn dochter zo erg dat het zo’n pijn doet jullie kinderen te zien. Het werd echt makkelijker na een aantal maanden, hoe groter de babies hoe minder ze me aan mijn dochter deden denken. Ook werd ik weer zwanger en heb nu een gezond zoontje. Veel mensen zeiden me te wachten tot ik het een beetje verwerkt had. Dat was echt onzin en heb ik gelukkig niet naar geluisterd. Net als je zegt, de nieuwe zwangerschap bracht mijn zin in leven terug. En met verwerken blijf ik nog wel een tijd, zo niet altijd bezig. Je gevoelens zijn heel normaal, het zou kunnen helpen het ook te vertellen tegen anderen. Je hoeft het jezelf niet te verwijten als het allemaal even niet lukt. Weeg af wat voor jou op dat moment belangrijker en beter is, je zus of vriendin zien, of even zelfbescherming en even uitstellen. Hulp zoeken is sowieso raadzaam! Je hoeft dit niet alleen te verwerken. Ik heb EMDR gehad en veel gesprekken met psycholoog daarnaast, heeft goed geholpen. Nu een jaar later, nu kom ik weer een beetje tot leven. Heel veel sterkte!

Wat een fijn uitgebreid bericht! Dankjewel! Ik vind het ook heel fijn dat je zegt dat het met de maanden beter gaat. Dat geeft me echt hoop en vertrouwen voor de toekomst. Ik heb vandaag de zwangere vriendin/collega even een kort berichtje gestuurd dat ik aan haar en de kleine in haar buik denk. En dat ik het soms heel moeilijk vind en zoekende ben naar hoe ik er mee om moet gaan. Kreeg een ontzettend lief bericht terug, wat er voor heeft gezorgd dat ik vandaag een hele fijne dag heb gehad. Ben heel blij met deze reacties. Lees ze meerdere keren per dag opnieuw. we staan er niet alleen voor ookal voelt dat soms wel zo!

Wat dapper van je, het zal je uiteindelijk goed doen dat je iets hebt laten horen. Het zal voor haar ook heel waardevol zijn. Zo kan zij misschien ook jou tot steun zijn. Ik heb er ook veel aan om hier verhalen te lezen waar ik emoties in herken, inderdaad om te weten dat ik niet gek ben, me niet aanstel. Eigenlijk zo gek he, we maken iets vreselijks mee me moeten daarna niet alleen leren omgaan met eigen emoties maar ook met verwachtingen van anderen. Alsof het allemaal nog niet genoeg is. Ja ik heb het afgelopen jaar regelmatig gedacht dat ik me nooit meer beter zou voelen, nooit meer gelukkig kon worden. Maar gelukkig gebeurt dat wel, het wordt beter en minder zwaar. Het verdriet en gemis blijft, maar die pijn, dat radeloze verdriet en misschien boosheid, dat verzacht geleidelijk. En soms is het even terug, maar dan niet meer iedere dag. Ik wens dat dat ook zo gaat voor jou.

Mooi geschreven, daar sluit ik me helemaal bij aan ❤️

Gisteren werden we uitnodigd voor een middagborrel bij beste vrienden van ons. Ik voelde het, ik wist het, en wat ik dacht was waar; ze is zwanger. Ik dacht echt dat mijn hart in duizend stukjes brak toen ik het hoorde, het deed zó veel pijn. Het voelt echt alsof de vriendschap nu niet meer “kan” ofzo, omdat ik zo verdrietig ben om iets wat zij hebben wat ik ooit had. Pff ik weet het echt niet meer. Zeg me alsjeblieft dat het beter wordt, ooit..

Pff wat zal jij het zwaar hebben (gehad). Moeilijk ook dat ze je zo “voor het blok” hebben gezet. Heel veel sterkte 💜

Het wordt beter lieve Simone, echt waar. Maar het kan flink wat tijd kosten en dat mag. Al je gevoelens mogen er zijn, laat de storm maar door je hoofd razen. Het wordt uiteindelijk minder scherp. Maar nu nog niet. Heel veel sterkte.

Zo herkenbaar, maar het wordt echt beter. Het kost tijd. Geef jezelf echt de ruimte om boos en verdrietig te zijn. Het duurt lang voor 'het scherpe randje' er van af gaat, maar het wordt echt minder.

Mijn zoontje is met 21 weken geboren ook LUTO, ik herken me volledig in wat je zegt en het is nu al 7 maanden geleden. Ik ga nu contact opnemen met de huisarts want het word nu zelfs zo erg dat ik de baby van mijn schoonzus niet meer kan aanzien

Bah ik vind dit niet leuk naar jou toe als ik eerlijk mag zijn, waarschijnlijk hebben ze er niet over nagedacht dat dit zo pijnlijk zou zijn voor jou maar ik heb met je te doen en voel je verdriet. Het is een rot situatie waarin we zitten, we gunnen een ander zeker hun kindje en dan gezond en wel maar dat gunnen we onszelf ook maar we hebben dat niet gekregen, in plaats daarvan kregen een pijn om de rest van ons leven te dragen. Voor mij is het 8 maanden geleden dat ons meisje is overleden na de bevallig en ondanks dat ik weer graag in een voorbijgaande kinderwagen kijk doet het me nog steeds zeer, ook een zwangere vrouw zien doet me zeer en dat terwijl ik nu zelf 22 weken zwanger ben. Ik ben 3 maanden na het verlies van ons kindje weer zwanger geraakt en hoopte dat het een lichtpuntje zou zijn, helaas voelde dat niet zo, ik heb gehuild met de positieve test in mijn hand maar niet van blijdschap maar van angst. Ik heb geen roze wolk en ik kan ook niet blij vertellen dat ik zwanger ben, het uitleggen aan vreemde heb ik eigenlijk geen zin meer in, voor mij is het nu zoals het is. Ondanks dit vind ik het ook nog steeds lastig hoor, ook nu na 8 maanden, het wordt echt wel minder dan het was maar over is het nog niet. En mocht het gebeuren dat dit kindje levend en gezond in mijn armen ligt dan nog kan ik niet garanderen dat het gevoel voorbij is want de pijn van verlies is nog zo scherp aanwezig. Geef jezelf de tijd om te helen, praat er over met de mensen die dichtbij je staan zodat ze je gevoel kunnen begrijpen en wees vooral heel lief voor jezelf, doe geen dingen waar je nog niet aan toe ben. En als je hulp nodig heb vraag die vooral want je hoeft het niet helemaal alleen te doen. Er is een hele grote groep ouders die hun kindje zijn verloren die met je meeleven maar er is ook hele goede professionele hulp, zelf heb ik veel baat gehad aan EMDR en ik heb heel veel steun aan de lotgenoten op dit forum.

Hey Simone, Ik heb dit gehad toen ik in een fertiliteitstraject zat (toen begon het). Mijn beste vriendin was zwanger en ik kon eigenlijk pas de laatste maand iets blij zijn. Ik heb toen met tegenzin de babyshower georganiseerd (al huilend) en ergens was dat helpend. Daarna ben ik zwanger geraakt en zijn wij onverwacht onze Saar verloren. Nou ik denk dat ik de meest bittere persoon op aarde ben geworden. Alles met baby’s moest weg (ik heb denk ik wel 10x naar verschillende instanties gebeld dat ze moesten stoppen met die kut baby blaadjes naar mij sturen bijvoorbeeld) en mensen in mijn omgeving die bevielen wilde ik niks mee te maken hebben. Mijn psycholoog gaf aan dat het zo diep zit, dat het er niet zomaar uit gaat, helaas. Ik hield mij dan voor ogen ‘ik gun het iedereen maar mijzelf het meeste’ en als mensen dat niet begrepen was het voor mij ook klaar. Als het echt goede vriendinnen zijn is een gesprek aangaan echt wel mogelijk, jij bent verdomme je kind verloren toch?! Dat voelen zij ook, weet ik zeker!

Dag Simone, Wat erg om dit verhaal te lezen. Heel veel sterkte met het verlies van je zoontje. Ikzelf heb 2 weken geleden mijn dochter verloren na 18 weken zwangerschap. Het verlies en de pijn zijn nog heel recent en zijn nog beide heel heftig. Ik snap je gevoel. Mijn beste vriendin is ook zwanger, mijn dichtste collega ook en mijn baas op mijn werk ook. Overal waar ik kom zie ik zwangere buiken. Ik vreesde ook eerst dat ik het moeilijk zou hebben om hen te zien. Maar voor mij hielp de volgende redenering; ik heb helemaal geen interesse om hun kindje te hebben of te dragen, ik wil gewoon mijn eigen kindje terug. Ik probeer mijn verdriet volledig op mezelf te beslaan. Ik probeer mezelf te vertellen dat een andere zwangerschap los staat van die van mij. Ik had mijn eigen kindje, en het is mijn eigen kindje dat ik mis. Een baby'tje of zwangere buik van iemand anders is niet iets waar ik naar verlang op jaloers op probeer te zijn, want het is toch jouw kindje niet met jouw partner. Ik geef toe dat ik ook soms momenten heb dat ik het moeilijk heb, maar dan probeer ik daar aan vast te houden. Heel veel sterkte!