8 Reacties

2 jaar geleden

Wat verdrietig dat je je kindje hebt moeten loslaten. Zo herkenbaar dat het precies de goede kant op gaat, maar er dingen zijn die dat weer compleet overhoop halen. Nadat ik in april bevallen ben van onze dochter hebben twee vrienden van ons verteld zwanger te zijn, is mijn zus, de beste vriend van mijn man en een van mijn beste vriendinnen bevallen. Ongelooflijk pittig, wat ook weer alle emoties overhoop haalt in mij. Blij voor hen, maar zo verdrietig voor mijzelf. Het is zo pijnlijk voor mij om te zien dat anderen gelukkig zijn met hun eerste, tweede of zelfs derde kindje, maar wij na 3 zwangerschappen nog steeds met lege handen zijn. Ik veroordeel mijzelf hier enorm om. Ik herken mijzelf er helemaal niet in. Ik ben gek op baby's en vond het zo fijn om op kraamvisite te komen en baby's te knuffelen. Nu dwing ik mijzelf te gaan, zie er als een berg tegenop en kom huilend thuis. Het kopen van kraamcadeaus breekt mijn hart en alle baby foto's in bijvoorbeeld mijn familieapp of op instagram nog meer. Dat had ik moeten zijn. In het proces naar onze kinderwens zei mijn zus het een keer mooi: je gunt het iedereen van harte, maar jezelf altijd die ene procent meer. En dat is denk ik ook hoe het is. Ik vind het fantastisch dat mensen om ons heen gezonde kinderen krijgen, of voor de derde keer zonder problemen zwanger worden en een gezond kind krijgen. Wat fijn voor hen. Maar ik gun het mijzelf zoveel meer. Zeker na al het verdriet wat we hebben gehad afgelopen jaar (2 miskramen en een zwangerschapsafbreking). En dat is ingewikkeld en zo'n strijd vaak in m'n hoofd. Denk dat het leren accepteren is dat je even de ander niet alleen maar blijdschap kan geven over dit prachtige onderwerp. Daarvoor is het té groot een verdriet en daarvoor is het hart té gebroken. Het is zo'n ongelooflijk ingewikkeld proces waarin je beland. Waarop de ene dag het een hele goed dag lijkt, maar je zo weer heel slecht kan gaan voelen.

2 jaar geleden

Reactie op Vlindertje3

Wat verdrietig dat je je kindje hebt moeten loslaten. Zo herkenbaar dat het ...
Lief dat je reageert op mijn berichtje! Ik vind het verschrikkelijk wat iedereen meemaakt wanneer je eigen kindje verliest. Ik heb zoveel respect voor andere! Ik merk ook dat niemand in mijn omgeving echt het gevoel kan begrijpen van onmacht en verdriet. Bijvoorbeeld bij mijn ouders staan babyfoto's van de kindjes van mijn broers. De echo foto van de nieuwe baby van mijn derde broer komt er straks ook bij te staan terwijl onze echofoto is weggehaald. Het voelt alsof dit een vervangend kleinkinderen is en dat is ondraaglijk want ook onze dochter mag er zijn ondanks dat ze 22 weken is geworden! En waar ik ook mee worstel is de onmacht naar mijn partner. Hij voelt niet het zelfde als ik toen ze het kwamen van de zwangerschap. Wat is er nu leuk aan een vriendin/ toekomstige vrouw die veel verdriet heeft waarbij het eerst goed ging en nu ineens niet meer.. hij krijgt verdriet omdat hij mij verdrietig ziet en dat doet mij zeer.

2 jaar geleden

Reactie op Kuipje2021

Lief dat je reageert op mijn berichtje! Ik vind het verschrikkelijk wat ied ...
Och, dat breekt mijn hart ook. Kun je niet tegen je ouders zeggen dat je juist graag de echo foto's tussen de foto's hebt staan? Ik vind dat ook zo belangrijk: dat ze er bij hoort. Dat ze niet vergeten wordt. Die angst zit zo diep. Heel herkenbaar. Voor de ander het goed willen doen en je goed willen voelen. Na de bevalling zijn wij vrij snel weer zwanger geworden en heb ik twee week terug een miskraam gehad. Ik ben helemaal ingestort en voel me super slecht. Mijn man voelt zich ook verdrietig, maar stukken beter dan ik. Hij spreekt het ook minder uit. We hebben laatst er zelfs ruzie over gemaakt. Ik voel mij zo bezwaard dat ik mij weer zo slecht voel, maar word er ook boos van dat het lijkt alsof ik de enige ben. Ik spreek mij ook meer uit over de dingen die ik ingewikkeld vind. Bijvoorbeeld vrienden die klagen over de drukte door het hebben van een tweede kind, terwijl wij geen een hebben. Dat vind hij heel lastig, ik zeg dit namelijk gerust tegen die vrienden. Ik denk echt dat je moet blijven praten met je man. Aangeven dat je het ingewikkeld vind en je pijn hebt om de situatie. Zeg ik heel dapper hoor; ik vind het heel moeilijk om toe te geven nu dat ik echt weer heel slecht voel aan mijn man. Bang hem teleur te stellen en hem te belasten terwijl hij ook zijn eigen verdriet heeft. Rouw is zo ingewikkeld. Vooruit, achteruit, stil blijven staan. Leren accepteren dat dat zo gaat; al is dat zo makkelijk gezegd. Het zou zo fijn zijn als het een lineaire proces is, zal het een heel stuk makkelijker maken.

2 jaar geleden

Reactie op Vlindertje3

Och, dat breekt mijn hart ook. Kun je niet tegen je ouders zeggen dat je ju ...
Ik ga bij mijn ouders aangeven dat er ook van haar een foto tussen mag komen te staan, al is het alleen van haar voetafdrukjes, dat geeft mij al een goed gevoel. Oh ik vind het zo erg om te lezen dat je een miskraam hebt gehad en afscheid hebt moeten nemen van je dochter. Het is je zo gegund. Opzich stel ik me open naar mijn man en zeg eerlijk wat ik voel. Ik vind het echt heel vervelend voor hem dat ik zo verdrietig ben en dat hij mij moet opvangen. Ik wil er juist ook voor hem zijn en hem steun geven terwijl ik hem alleen maar verdrietig maak. Ik denk dat mannen dit anders verwerken en daar beter mee om kunnen gaan als wij vrouwen. Pff wat moet het ook voor jouw zwaar zijn deze periode terwijl het de mooiste periode van je leven moet zijn!

2 jaar geleden

Toen wij een slechte 20 weken echo kregen en de kans groot zou zijn dat ons kindje zou overlijden, kwam mijn schoonzus erachter dat ze zwanger was. 5 dagen later vertelden zij dit ons. We waren heel blij voor ze, maar ik voelde me ook heel gek. Ik zat midden in onderzoeken en afwachten op uitslagen en hun waren zo gelukkig. Met 22 weken ben ik bevallen van ons stilgeboren zoontje. Dit is nu een paar weken geleden. Vorige week zette mijn schoonzus het op Social media dat ze zwanger zijn. Ik dacht dat ik wel door de grond kon zakken. Ik vind het verschrikkelijk. Ik ben echt blij voor hun hoor, maar het doet zoveel pijn. En het voelt zo oneerlijk. Ik merk ook dat ik niet meer graag naar ze toe ga. Hele tijd gepraat over baby’s en ze hebben ook al alles gekocht. Kamer geschilderd enz. Zijn net 12 weken zwanger. Ieder z’n keus natuurlijk maar vond wel vroeg. Ik merk vooral dat ik het lastig vind als het over baby’s gaat. Ik voel me ook heel schuldig dat ik niet goed blij kan zijn voor m’n schoonzus en zwager. Ze zijn zo lief voor ons, maar het doet pijn dat zij zwanger is en ik niet meer.

2 jaar geleden

Lieve mama (want dat ben je vanaf nu voor altijd!), wat een verschrikkelijke situatie. Waarschijnlijk kan niks van wat ik zeg je echt troost bieden, maar weet wel dat al deze gevoelens hartstikke logisch zijn en dat ze er ook gewoon mogen zijn. Het is allemaal nog maar zo kort geleden, je lijf zit nog vol hormonen en je bent echt pas net bezig met rouwen, dat kost allemaal tijd (en bakken energie helaas) voordat je het allemaal weer wat zonniger in gaat zien. Ik ben nu ruim een jaar verder en ik heb het nog steeds lastig met zwangerschapsaankondigingen en geboortes. Natuurlijk gun ik iedereen hun roze wolk, maar ik vraag me tegelijkertijd af waarom die voor ons niet is weggelegd. Vreugde en verdriet gaan echt samen, probeer dat vooral duidelijk te maken aan je broer, zodat hij een beetje kan begrijpen dat je blij bent, maar het ook heel moeilijk vindt. Weet dat al je tranen er mogen zijn, maar zoek hulp als het je te veel wordt. Ik had veel eerder aan de bel moeten trekken en meer tijd voor mezelf moeten nemen. Nu heb ik een prachtig regenboogkindje en kan ik nog steeds stikjaloers zijn op anderen die nu wel die roze wolk mogen beleven, maar dat hoort er helaas ook gewoon bij. Neemt niet weg dat ik ontzettend blij voor hen ben, maar het maakt je soms zo eenzaam en zo onbegrepen... Maar lieve mama, het is echt nog maar heel kort geleden. Neem je tijd, het is allemaal helaas zo herkenbaar en zo normaal. Je doet het super, maar blijf communiceren! Ik wens je heel veel kracht en sterkte 🌺

2 jaar geleden

Wat verdrietig dat jullie je kindje hebben verloren. Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Ik dacht ook soms dat het beter ging, maar dan kwam de rauwe pijn toch opeens weer keihard binnen. Soms naar aanleiding van iets wat er gebeurde, maar soms ook uit het niets. In mijn ervaring gaat rouw echt met vallen en opstaan. De momenten dat ik diep zakte zijn wel steeds korter geworden door het jaar heen. Zwangerschappen vond ik ook heel lastig en kon ik niks mee. Dus weet dat dat heel normaal is. Hoe vervelend het ook is, en hoe graag je ook zou willen dat je die gevoelens niet hebt. Heel veel sterkte met alles emoties ❤️

2 jaar geleden

Echt heel verdrietig wat jullie hebben meegemaakt, een lange en lastige weg en dan z'n grote teleurstelling en moet je je kindje loslaten. Maar meid geef jezelf de tijd om te rouwen, het is pas 5 weken geleden zoals je zegt en dat is echt nog maar kort. Het rouwen komt met golven, je hebt verdriet en dan is er weer een moment dat je vrolijk kan zijn en dan weer een golf verdriet en ga zo maar door. Nu zijn ze nog erg heftig maar na verloop van tijd zullen de golven van verdriet minder hoog en heftig zijn. Maar dat je je na 5 weken nog niet top voelt is heel normaal. Het kan heel goed helpen om hulp te zoeken van een maatschappelijk werker of een psycholoog, de laatste heb ik heel veel aan gehad met een EMDR sessie. Voor mij is het nu 8 maanden geleden en ik voel me ok maar soms heb ik nog wel een slechte dag er tussen zitten en dat is ok het hoort er bij, ik mis mijn kindje. En ook vond ik het lang lastig om te horen dat er iemand zwanger was of was bevallen of als ik iemand met een kinderwagen zag, ook dat is pijnlijk en dat is normaal want je wordt weer geconfronteerd met je eigen verdriet. Maar geef jezelf de tijd, wees lief voor jezelf. En leg het anderen ook vooral uit hoe jij je voelt, zeg eerlijk dat je het ze gunt en blij voor ze bent maar dat het jou nog veel verdriet doet. Ik wens jullie voor nu nog heel veel sterkte en ik wens jullie van harte in de toekomst een gezond kindje❤️