Ons verhaal

Ik ben afgelopen woensdag bevallen van ons lieve zoontje met 23+1 hij is kort voor de bevalling overleden😭😭😭💙 helaas hebben wij wel zelf de vreselijke keus moeten maken en ben ik ingeleid. Ik voel me zo ontzettend kut, we moeten hem morgen voor altijd laten gaan😭💙 Maar ook voor ons is de kinderwens heel sterk en willen we wanneer we er aan toe zijn er ook weer voor gaan... het voelt zo dubbel om daar nu al aan te denken !!! Ik zou gewoon je hart volgen...het is je gegund❤

Ik ben wel heel blij om hier herkenning te zien. Wij hebben ons zoontje mogen ontmoeten op 23 maart na 21 weken zwangerschap. We zitten nog midden in een vreselijk moeilijk rouwproces, maar de wens om zwanger te zijn en een gezonde baby te krijgen ia ook gewoon heel groot. Daar voel ik me ook heel schuldig over.

Ik ben 3 maart bevallen van mijn zoontje met 21 weken, wij hebben zelf de keuze moeten maken om de zwangerschap af te breken 😭 ik begrijp je gevoelens helemaal! Ik denk en voel er hetzelfde over als hoe jij het beschrijft, een ander die het niet heeft meegemaakt zal dit ook niet begrijpen denk ik 😞

Ik ben afgelopen 8 november bevallen. Bij mij kwam het ook spontaan met 23 weken. Begin januari had ik een positieve test in handen en inmiddels bijna 16 weken zwanger van ons 2e kindje. Heb nu extra controles bij een gynaecoloog.

Hoe ervaar je die extra controles? Wat houden de controles precies in?

Denk je dat je snel weer zou proberen zwanger te worden? Of ga je wachten?

Vooral niet schuldig voelen! Ik heb dat ook gedaan, maar je doet alleen jezelf tekort. Het overleden kindje ga je nooit vergeten en zou altijd in je hart bljjven. Dat kindje had echt gewild dat zijn papa en mama door gaan met leven en niet de aankomende paar maanden alleen maar op de bank zitten te huilen

Ik ben in September bevallen met 17 weken.. daarna heel verdrietig geweest maar de wil om nog een kindje te krijgen was alleen maar groter.. eind december weer zwanger geworden en sta nu onder controle bij de gyneacoloog. Ze doen cervixmetingen om de twee weken en gebruik daarbij ook extra progesteron en ascal.

De extra controles geven mij bevestiging dat het met de kleine goed gaat. Ik vind het erg prettig dat ik deze krijg. Ik krijg vanaf week 16 om de week een inwendige echo om de cervixlegte (baarmoedermond) op te meten. Vorige zwangerschap had ik ontsluiting met 22 weken, daarom controleren ze hier ook op. Ook moet ik vanaf 16 weken tot de 32 weken elke week een injectie progestageen zodat mijn baarmoedermond gesloten blijft. Tot nu toe heb ik elke 4 weken een normale echo gehad en bekijken ze de kleine goed en af en toe krijg ik de hartslag te horen. Vanaf nu eigenlijk krijg ik dus die extra controles omdat ik bijna 16 weken ben. Bij onrustigheid mag ik altijd bellen en ik heb nog laagdrempelig contact met mijn eigen verloskundige.

Afgelopen oktober ben ik bevallen van ons zoontje met 18 weken. Hij had chromosoom afwijking en geen positieve overlevingskans, om hem alle pijn te besparen hebben we de Zwangerschap afgebroken.. ik heb me er lang schuldig over gevoeld, hebben we wel de juiste keuze gemaakt, hadden we moeten wachten.. de kinderwens is groter dan ooit, maar de angst ook dat het nog eens gebeurd.. de kans is net zo groot als bij iedereen maar toch.. afgelopen maand had ik er voor willen gaan, maar was niet zo. Nu met de Corona crisis ben ik bang dat als ik zwanger wordt niet de extra begeleiding zal krijgen die er gezegd is.. vind het heel moeilijk want willen zo graag een baby en het liefst niet uitstellen.. maar die angst voor alles.. herkennen jullie dat?

Ik ben op 22 maart met 21.3 weken bevallen van een prachtige zoon Cas. Ik kwam ik eind oktober achter dat ik opgepland zwanger was. Wij hebben al 3 gezonde kindjes van 10, 7 en 5 rond lopen. Ik (lees wij) hebben nu heel erg het gevoel dat ons gezin niet compleet is. Cas krijgen we er niet meeterug maar ik hoop dat wanneer de tijd daar is wij toch nog een broertje of zusje binnen ons gezin mogen verwelkomen. Jou gevoel van eigenlijk zo snel mogelijk zwanger willen zijn herken ik wel. Ik zou dat ook het liefst zo snel mogelijk weer willen zijn. Wij hebben afgesproken dat wanneer mijn lichaam er weer aan toe is we gewoon de natuur zijn werk laten doen. We zien wel hoe het loopt en of ons een 5de wondertje gegund is.

wat fijn dat het herkenbaar is. Voor jullie ook pas zo kort geleden. Hoe gaat het met jullie? Hoe zien jullie het voor je betreft volgende zwangerschap en de natuur? Mijn man en ik hebben dit namelijk ook is ons hoofd maar weten niet zo goed hoe we het willen. Het ene moment zeggen we tegen elkaar we gaan om de dag klussen en het andere moment denken we: we zien wel hoe het loopt

Wij gaan niet wachten, de wens is zo groot en alleen nog maar groter geworden. Ik heb alleen wel PCOS erbij en de trajecten zijn natuurlijk in het ziekenhuis gestopt, voor nu laten we het op z’n beloop en zodra de ziekenhuizen weer “ open “ gaan, bel ik ze 😊. Hoe gaat het met jou? Willen jullie het ook weer proberen?

Ik merk dat ik vooral nog bezig ben met het lichamelijke herstel. De bevalling kwam bij mij niet zonder slag of stoot op gang en ik heb hiervoor bijna een week in het ziekenhuis gelegen. Uiteindelijk na de bevalling erg veel bloed verloren waar ik vooral nu nog erg veel last heb. Wij hebben de begrafenis van Cas en de aanloop daar naar toe heel goed voor kunnen bereiden. Zo hebben we samen met de kinderen zijn kistje versierd. En zijn we heel bewust bezig geweest met zijn afscheid. Ik vind het nog steeds onwerkelijk dat hij niet in mijn buik zit waar hij nog had moeten zitten. Sommige dagen voel ik me redelijk (en nu met 3 kids thuis die gewoon onderwijs moeten krijgen is redelijk heel goed vind ik) en soms wil ik alleen maar huilen en in mijn bed liggen. Wij hebben nooit echt op bepaalde dagen gevreeën. Gewoon wanneer we zin hebben, en ik moet zeggen dat is wel redelijk regelmatig. Soms een dag of 2/3 niet en soms iedere dag. Bij de eerste duurde het een maand of 5 dat ik zwanger was en bij de andere was ik eigenlijk meteen zwanger. De laaste zwangerschap (dus die van Cas) moest mijn spiraal eruit (zat al 5 jaar en door een depressie wilde ik even geen hormonen) we hebben 1x onveilig gevreeën en toen was ik zwanger. Ik weet dus hoe snel het kan gaan. Ik zou graag ons gezin compleet maken maar ik ben niet zo van de geplande vrij partijen hihi

Wij hebben hetzelfde een beetje. Het is nu bijna een maand geleden en willen de natuur even op zijn beloop laten. We hebben nu 2 keer onveilig gevreeën, als daar een kindje uit voort komt zijn we blij. Over een maand of 2 a 3 gaan we weer bewuster er mee bezig waarschijnlijk. Ik vind het heel oneerlijk tegenover ons overleden kindje om door te gaan. Soort schuldgevoel. Alsof we zijn plekje aan een ander geven. Herken je dit?

Ja, ik herken het heel erg! Ik hou in mijn hoofd dat zijn plekje nooit vervangen zal worden, hij zal ons eerste kindje voor altijd blijven ❤️. Ik merk ook juist dat ik heel erg de behoefte heb om naar de toekomst te kijken met hopelijk een volgende zwangerschap, dat geeft mij een beetje houvast om hier doorheen te gaan. Neemt niet weg dat daar idd vaak schuldgevoelens bij komen kijken 🌹.

Dit is ons verhaal er komt nog een vervolg

Ik kan ook niet wachten om terug zwanger te worden maar ons meisje zullen we nooit vergeten

Ik ben 3 maart bevallen van onze tweeling (meisjes) met 20+3 weken. De bevalling is vanzelf op gang gekomen 😔 onze wens om zwanger te worden is nu nog groter geworden, ik voelde me schuldig door dat gevoel maar ik hoor lotgenoten er ook over. Ik merk wel dat ik weinig geduld heb, het liefste gisteren als vandaag! Maar proberen het een beetje van ons af te zetten & het te laten gebeuren. Mijn gynaecoloog heeft gezegd zodra je bent gestopt met vloeien is je baarmoedermond gesloten & mag je er dus weer voor gaan.

Heftig verhaal! Sterkte! Wij laten de natuur voorlopig ook zijn gang gaan. Als het “raak” is, zijn we blij en als het nog even duurt dan is het ook goed. Hebben ze bij jullie een oorzaak gevonden waardoor het mis is gegaan?