Onze mooie zoon laten gaan met bijna 24 weken zwangerschap.

In het ziekenhuis hebben ze uiteindelijk nog naar de eerdere echo foto's gekeken en daar hadden zij het al bij 12 weken kunnen zien. Uiteindelijk is het pas bij 20 weken bij de verloskundige opgemerkt..

Och jeetje. Vreselijk zeg 😢 Dan denk je dat alles goed gaat...

Hoe gaat het met jullie? Mijn lichamelijke klachten zijn nu gelukkig bijna weg. Geen stuwing meer en nauwelijks nog bloedvelies. Alleen af en toe nog wat krampen. Verder slaap ik nog wel slecht.

Voor mij is het 5 maanden geleden dat ik met 20wk heb moeten bevallen van ons zoontje, hij had trisomie18. Ik herken ook de stuwing, verschrikkelijk, wat een confrontatie en wat deed dat pijn. Ik had 2 strakke bhs aan, dus het bleef beperkt. Was snel voorbij, maar vreselijke tijd.

Heel veel sterkte, bij ons zagen ze de trisomie18 niet bij de NIPT test, kwamen er bij de 20weken echo achter, die ik had met 19 weken en paar dagen. Ik had een slecht voorgevoel...

Wat fijn dat het lichamelijk beter gaat! Hebben jullie trouwens ook gesprekken met een psycholoog uit het ziekenhuis? Of doet niet ieder ziekenhuis dat? Met mij gaat het wel wat beter. Voor mij is de bevalling nu bijna 4 maanden geleden en ik ben weer langzaam wat werk aan het oppakken. Ik kwam trouwens deze cover gezongen door kinderen tegen. Ik vond de tekst erg ontroerend. Iedereen heeft een andere smaak natuurlijk, maar wie weet heeft iemand er nog iets aan 😛 https://youtu.be/-oATypbl2UA

Hier zijn bijna alle lichamelijke klachten nu ook weg gelukkig. Alleen nog vaak nachtmerries s nachts en vreselijk veel zweten. Bloedverlies is een paar drupjes bruinverlies nog maar. Stuwing heb ik hoegenaamd niet gehad gelukkig, wel volle en gevoelige borsten, maar niet echt zeer. Morgen ga ik voor t eerst weer een paar (2) uurtjes werken, woensdag 4 uurtjes en daar laat ik t bij voor deze week.

Voor mij is het morgen 2 weken geleden dat ik bevallen ben met ruim 20 weken. Ik ben bijna een liter bloed verloren en dat merk ik nog wel. Moest na de OK voor placenta verwijdering, dus ik heb thuis vrijwel geen bloedverlies gehad. Heb alleen 1x per dag een beetje bruinig slijm bij het afvegen. Stuwing is bij mij gelukkig ook over. Droeg vanaf de bevalling dag en nacht mijn BH en strakke sportbh eroverheen. Emotioneel gezien gaat het wel goed. Ik slaap ook wel goed. Ben een beetje bang dat de echte klap nog gaat komen.

Dat heb ik ook gedaan. Strakke bh en ook in de nacht... anders lekte het behoorlijk. Verschrikkelijk dat ze er pas met de 20 weken echo achter zijn gekomen. Het is bij ons bijna 3 weken geleden. Ik vindt het zo ontzettend moeilijk. Niet meer dat getrappel in je buik, met lege handen achter blijven...

Het is vreselijk en zo oneerlijk. De kans is ook niet zo groot, en dan gebeurt het toch.

Wij hadden ook de mogelijkheid om met iemand te praten vanuit het ziekenhuis. Tot nu toe hebben wij dat nog niet gedaan. Ik heb nog geen idee hoeveel tijd ik hier voor moet nemen 😢 ik heb een fulltime baan en ben inmiddels 3 weken bij huis. Ik ga de YouTube link bekijken, dankje.

Ik slaap ook nog vrij slecht. Als ik op bed lig, begint alles weer boven te komen. Ik heb vandaag geen bloedverlies meer gehad en hoop dat de buikpijn daarbij ook verdwijnt. Ik vindt het knap dat je je werk weer oppakt. Heel veel succes 😊

Daar ben ik ook zo bang voor... dat de klap later nog komt. Ze zeiden in het ziekenhuis ook dat ik echt de tijd moest nemen om te rouwen en te herstellen, anders krijg je er later last van.

Ik vond het na 3 dagen na de bevalling echt vreselijker gaan, daar zit je dan, met lege handen, leeg.

Precies, dat gevoel. Ik vond het ook zo erg dat ik in een rolstoel het ziekenhuis uit reed, zonder baby 😢 net of iedereen me aan zat te staren. En nog steeds... 3 weken later. Het gemis, continu denken aan het aantal weken dat ik nu zwanger had moeten zijn.

Rouwen is hard werken, emoties mogen er zijn, ikzelf mediteer elke dag, heeft me wel geholpen ook om emoties niet weg te stoppen

Het rouwen ofwel rouwarbeid gaat echt met ups en downs. Ik ben nu inmiddels 7 mnd verder en zit nu weer in een slechtere periode. Het is echt 3 stappen vooruit en dan weer 2 achteruit. In het boek van Manu Keirse staat ook dat het verwerken van de dood van een kind 7 tot 11 jaar kan duren maar eigenlijk zullen we ons hele leven lang verdriet hebben. Het wordt wel met de tijd beter. Doe het op je eigen tempo en geef je eigen grenzen aan. Vraag ook om hulp als je dat nodig heb. Ik heb veel aan therapie gehad.

Het zal inderdaad nog een lange tijd gaan duren om dit te kunnen verwerken. En inderdaad, Het verdriet zal altijd blijven. Ik heb vandaag een fotoboek online besteld met foto's van het ziekenhuis en de crematie. Ik heb zoveel gehuild... Ik weet dat het de beste keuze was voor onze kleine man, maar het is zo oneerlijk. Misschien is het voor mij ook beter om toch maar met iemand van uit het ziekenhuis te praten. Vooral als ik alleen ben, komt alles weer naar boven.

Wat mij naast een paar telefonische gesprekken met medisch maatschappelijk werk (samen met partner) enorm heeft geholpen is gaan schrijven. Opschrijven van moment voor en na de foute echo tot en met nu. In het begin heel veel geschreven, nu elke week een beetje wanneer ik er behoefte aan heb. Op alle medische momenten enzo emoties kunnen afsluiten. Dus veel uitgesteld verdriet. Dat heb ik door te praten en te schrijven allemaal weer terug kunnen halen en het weer kunnen voelen. Zowel de trots, mooie momenten als het verdriet. Als ik nu stukjes lees vind ik het zo knap dat ik toch woorden heb kunnen vinden voor de meeste gevoelens die ik in die rollercoaster ervaarde. Ik ben eind december moeder geworden van een zoontje van 15 weken, trisomie 13. Niet zo lang zwanger geweest, maar die medische keuze maken is verschrikkelijk, ook al was dat eigenlijk de enige optie

Ik heb destijds ook een mooi fotoboek gemaakt. Het deed me erg goed om na haar dood toch nog met haar bezig te zijn. Dit zijn de enige dingen die we kunnen doen. Echt doen hoor met iemand gaan praten. Het liefst iemand die ervaring heeft met het rouwen om kinderen. Het heeft mij erg goed geholpen.