8 Reacties

één jaar geleden

Hoi Bloempje, Wat verdrietig dat je dit moet meemaken. Allereerst veel succes morgen! 💖 Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Ik stond tot aan de crematie van ons zoontje (geboren in maart) echt in een overlevingsstand. Ik wilde van tevoren alles geregeld hebben voor hem en voor mijn vriend. Pas toen de crematie kwam de echte klap (in combinatie met hormonen) en was ik ontroostbaar. Hoe je moet rouwen is helaas iets wat je zelf moet ondervinden/ondergaan. Geen enkel mens rouwt op dezelfde manier. Over het aspect zwanger worden, wilde ik ook het liefst in de eerste ronde gelijk zwanger worden weer. Helaas zit ik nu in ronde 2 en nog niet zwanger. Ik hoor en lees veel dames in een soortgelijke situatie die zo denken en voelen. Met het trieste einde van de zwangerschap is niet jouw wens om een kindje weggenomen, dus dat is hartstikke normaal! Je angst om niet meer zwanger te worden herken ik helaas maar al te goed. Vorige ronde niet gelukt en ik ben best wel onzeker of het überhaupt allemaal een keer gaat lukken. Heel veel sterkte en denk aan jezelf. Doe waar jij je goed bij voelt. Als dat terugtrekken is, zeker doen. Maar vergeet niet te blijven praten met je partner. En vergeet niet: iedereen rouwt op zijn eigen manier. Liefs, Nienke

één jaar geleden

Hoi hoi ik heb 2 kindjes verloren eentje met 2020 spontaan met 23+4 is een meisje heel veel verdriet van gehad .. en eigenlijk nog steeds andere met 18 weken 2021 hartje was gestopt met kloppen het is een jongetje en daar heb ik minder verdriet om gehad heb ook niet gehuild dat vond ik ook heel raar ik heb alle tijd genomen om het te verwerken en heel veel met me schoon familie er over gepraat.. en mij kinder wens is ook heel groot en me lichaam gaf aan toch het te missen niet accepteren dat ik niet meer zwanger ben .. heel veel sterkte en neem vooral je tijd om het te verwerken het kan zijn dat die klap ook later komt ❤

één jaar geleden

Sterkte voor morgen, wat verdrietig dat je dit moet meemaken. Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb heel erg in overleving gestaan en bijna niet gehuild. We hebben van 16 - 22 weken zwangerschap in de onderzoeken gezeten. Ik huilde heel sporadisch. Ik kon vrij weinig met mijn gevoelens. Ook na de geboorte en de begrafenis was ik vrij rustig. Bij mij kwam het verdriet pas heel laat. Ik heb enorm geworsteld met moedergevoel, is dit nu mijn dochter, wie ben ik dan? Hoe werkt dit? Hoe hoor ik mij te voelen als moeder zijnde? Ik wist het allemaal niet. In de maanden erna lande het pas een beetje dat ik een kindje had verloren. Ik had direct erna, maar ook in onze wachtweken, een enorm verlangen naar een goede volgende zwangerschap. Zeker net na de geboorte. Mijn lijf en hart schreeuwde om een levend kindje om voor te zorgen. Ik denk dat dit deels aan hormonen ligt, na een paar maanden werd die oerdrift wat minder. Angst voor nooit meer zwanger zwanger worden, of nooit een gezond kindje krijgen heb ik enorm gehad. Ik heb 2 miskramen gehad en een stilgeboren dochter. Wat nou als we altijd lege handen blijven hebben? Die angst zat heel diep bij mij. Ik ben dan ook heel blij en dankbaar dat het deze keer eindelijk lijkt te lukken, al vind ik het mega spannend om er 100% op te vertrouwen.

één jaar geleden

Heel veel sterkte vandaag! Heel verdrietig om dit mee te moeten maken. Over het rouwen, iedereen rouwt op zijn eigen manier. Ik wist met 34w dat ons dochter kwam te overlijden na de geboorte, vanaf 20w al veel verdriet gehad en veel gehuild. Direct dat we wisten dat ze kwam te overlijden, hebben wij meteen contact opgenomen voor de uitvaart en alles geregeld we hoefde dus alleen een belletje te geven als ze is overleden. Ik heb gehuild toen ze was overleden maar dat was ook heel snel weer voorbij en heb niet meer gehuild tot het de dag was van de crematie toen kwam even de enorm harde klap dat ze er dus echt niet meer is en dus wij haar echt hebben weggebracht. Klinkt heel gek en heb er zelf om gehuild bij de kinderarts, zei zat nog in me buik en ik dacht al aan opnieuw zwanger worden en een nieuw kindje.. ons wens is er en die komt niet in vervulling.. de kinderarts die zei dit hoord erbij. Ik ben enorm bang geweest om niet meer zwanger te kunnen worden, het heel lang gaat duren etc etc. Ik ben vrij snel opnieuw zwanger geworden na het verlies, en ik ben enorm angstig, bang, onzeker, verdrietig kans op een herhaling. Weer met die lege handen, vooral omdat ik voor ons overleden dochtertje dus ook een miskraam heb gehad met 14w. Het is heel lastig allemaal, ik ben dus ondanks de nieuwe zwangerschap nog steeds aan het rouwen. Nogmaals onwijs veel sterkte 💕

één jaar geleden

Reactie op Vlindertje3

Sterkte voor morgen, wat verdrietig dat je dit moet meemaken. Heel herkenb ...
Dankjewel! Ik herken dat worstelen met het moederschap heel erg. Ze is vorige week geboren en ik weet niet goed hoe ik me moet voelen. Voel me enerzijds haar moeder in de zin van dat ik het goed wil doen naar haar, haar wil beschermen, mooie crematie wil geven. Maar als ik naar haar lichaampje kijk denk ik, ben jij mijn kindje? Zo gek en lastig... Wil dat het anders voelt, maar dit is hoe het voelt. Wat fijn voor jou dat het nu lijkt te gaan lukken bij je. Hoe ver ben je?

één jaar geleden

En dankjullie wel voor de mooie reacties. Helpt erg om te lezen hoe jullie hebben gerouwd en rouwen. Vriendin zei vandaag tegen me dat rouw misschien niet zozeer het verwerken is, maar leren omgaan met het verlies/gemis wat er altijd is. Vond ik ook wel een mooie.

één jaar geleden

Reactie op Bloempje84

Dankjewel! Ik herken dat worstelen met het moederschap heel erg. Ze is vori ...
Geef jezelf de ruimte om te voelen wat het nu is. Het is overweldigend. Van mijn psycholoog heb ik geleerd dat ik in de eerste instantie op standje overleven heb gestaan en daardoor in een roes alles heb gedaan. Alsof ik er van een afstandje stond te kijken. Ik vond m'n dochter prachtig en hield haar graag bij mij, maar het voelde nog niet echt als mijn dochter. Alsof ik moeder was. Dat kwartje viel pas toen alles rustiger werd, voor mij een paar maand later. En nu nog, heb ik er wel eens moeite mee, het realiseren dat ik al moeder ben. En ik denk dat dit voor iedereen heel anders is, en dat is oké. Merk dat het vooral weer opkomt in mijn nieuwe zwangerschap (nu 11 weken). Iedereen verwacht dat ik mega in de stress zit en enorm veel spanning heb, maar dit heb ik niet. Ik heb juist zo behoefte aan positiviteit. Aan mensen om mij heen die er in geloven, in plaats van mij alleen sterkte te wensen op de dag van de echo en maar blijven herhalen hoe spannend het allemaal is. Maar ook merk ik dat ik Yara ineens weer heel erg mis. Dat ik graag haar er bij had willen hebben en ik al die positieve momenten met haar had willen hebben. Dat ik haar had kunnen laten zien dat ze grote zus werd, in plaats van dit tegen haar graf te zeggen en straks haar broertje of zusje daarmee naar toe moet nemen. En zo gaat het heen en weer. Ene dag is alles oké en de andere dag niet. En volgens mij is dat inderdaad rouwen. Het een plek in je leven geven en ermee leven. Het verweven in je bestaan. En dat betekent dat je het ene moment oké bent en het andere niet. Soms weet je waarom en soms vooral niet.

één jaar geleden

Reactie op Vlindertje3

Geef jezelf de ruimte om te voelen wat het nu is. Het is overweldigend. Van ...
Mooi hoe je dit beschrijft, het verweven in je leven en het accepteren dat je het soms weet en soms niet. En dat alles ok is. Dat laatste vind ik heeeel moeilijk, maar dat is wel de uitdaging nu. Dankjewel hiervoor.