Opzoek naar Ervaringsverhalen

ik ben in 2019 op 16 weken me dochter verloren, dat haat harten gestopt was met kloppende. toen hadden we al gedeeld van de babykamer gemaakt en heb dat we altijd laten staan. we waren niet meer van plannen om zwager te worden, maar in april 2021 ben onverwachts zwanger geraakt van me zoontje. deze baby'tje heb we de meeste spullen gebruikt voor hem, maar een plank laat staan voor me dochter

Wij zijn ons dochtertje in 2020 verloren, na 39 weken zwangerschap heeft ze nog 15 dagen geleefd. Het was ons eerste kindje en hebben het kamertje intact gelaten, nu in verwachting van ons 3e kindje en komt in dezelfde kamer te liggen( 3e meisje). Ik vond de kleertjes wel lastig, ik heb wel allemaal nieuwe kleertjes gekocht voor de 2e maar de kleertjes van onze eerste wel in de kast gelaten, met het idee.. we zien wel of we de kleertjes wel of niet gebruiken. Achteraf heeft ze ook de kleertjes aan gehad wat we voor onze eerste dochter hadden gekocht en het is toch een mooi idee :D En wanneer je er klaar voor bent, is heel persoonlijk. Ik was zelf voldragen en dan adviseren toch minimaal 3 maand rust te pakken, wijzelf waren na 5 maand opnieuw zwanger. Het gevoel van bang zijn in de zwangerschap zal niet volledig weg gaan, ik heb heel veel spanning gehad in de 2e zwangerschap, je krijgt toch flashbacks etc. Het is allemaal toch niet meer zo vanzelfsprekend ofzo.. nu dus zwanger van de 3e en merk dat ik nu wel wat relaxter ben dan bij de 2e zwangerschap, omdat ik nu ook heb ervaren dat het wel goed kan gaan. Neem vooral de tijd en luister naar je eigen gevoel. Jullie voelen zelf, wanneer het goed voelt 🩷

Hoi lieve sterrenmama, Ik ben mijn zoontje verloren op 10 maart 2023 met 41+3 weken. Ik ben ook middels een keizersnede bevallen. Ik ben zwanger geraakt met behulp van ivf en moest een half jaar wachten voordat ik weer mocht beginnen met terugplaatsingen. Ik denk dat je er nooit meer echt 100% klaar voor bent. Ik heb een fantastische zorgeloze zwangerschap gehad, dat gaat bij een volgende nooit meer zo worden. Zou ook juist een beetje gek zijn denk ik om dat te verwachten en geen angst te hebben. Denk dat het vooral belangrijk is daar hulp bij te krijgen om daar zo goed mogelijk mee om te gaan als het zover is. Ik heb zelf nooit zo’n last gehad van een schuldgevoel, mijn zoontje hoort er gewoon bij al is dat helaas niet fysiek. Mijn babykamer heb ik tot nu toe nog niets aan veranderd maar dat zal ik wel bij een tweede kindje doen. Al een jaar lang kijk ik naar zijn kamertje wat gepaard gaat met veel verdriet. Ik wil tegen die tijd wel zijn stempel eraf halen en wat kleine dingetjes veranderen. Dat gevoel groeit echt met de tijd en je voelt zelf wel wanneer je daar klaar voor bent. Ik heb echt die 6 maanden tijd nodig gehad om mezelf weer een beetje op de rit te krijgen. De eerste periode overheerst vooral het ongeloof en intense verdriet. In oktober ben ik weer begonnen met een terugplaatsing van de 4 embryo’s die ik nog over had. Of ik al ruimte had voor een nieuwe zwangerschap in mijn hoofd? Geen idee. Na het verlies van een kind verander je als persoon en ik denk ook niet dat het ooit weer zal worden als daarvoor. Wat ik wel wist is dat ik ontzettend graag nog een keer moeder wil worden en ik denk ook dat het helend kan zijn weer een mooi vooruitzicht te hebben. Ik heb heel even van dat geluk mogen proeven omdat ik weer zwanger ben maar zoals het er nu naar uit ziet draait dat uit op een miskraam. Een hele harde klap merk ik waardoor ik heel hard naar beneden ben gedonderd op het moment. Het zal een periode worden met veel downs en veel momenten die die anders beleefd door deze ervaring. Ik heb nog steeds vaak dat ik het gevoel heb dat voor mij de tijd stilstaat. Toch ben ik al bijna een jaar verder waarin ik mij goed staande heb gehouden en probeer te genieten van de kleine dingen. Het is een lange weg te gaan maar ook jij komt er wel weer! Heel veel sterkte met het verlies 💫

Dankjewel dat je verhaal wilde deelde!

Dankjewel voor het delen van je verhaal!🤍

Dankjewel voor het delen van je verhaal, en sterkte met de tegenslag zo te horen ben jij ook een sterkte vrouw en kunnen jullie snel nog een keer trotse ouders worden🥰

Lieve mama, Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Dat klinkt misschien raar maar het feit dat hij jullie derde kindje is en in jullie leven is gekomen, is een felicitatie waard. Want ook al moeten jullie hem missen, hij heeft jullie voor de derde keer ouders gemaakt en zal altijd een deel zijn van jullie gezin. Alle vragen die je stelt zijn zo terecht. En ik denk voor allen van ons heel herkenbaar. Maar qua invulling ook ontzettend persoonlijk voor iedereen. Omdat bij niemand dit proces op dezelfde manier gaat. 6 jaar geleden zijn wij voor het eerst ouders geworden. Onze zoon overleed met 38 weken in mijn buik door acute placenta insufficiëntie. Hij kon niet op tijd worden gehaald en dus beviel ik van een stil geboren zoon. Op hem hebben we 4 jaar gewacht en ivf gehad om hem te krijgen. Dat hij overleed deed werkelijk onze wereld instorten. Want onze armen voelden zo ontzettend leeg!!! Ik heb in de weken erna wel eens op het punt gestaan om met de lege kinderwagen te gaan wandelen. Puur omdat ik naast mn zoon missen, ook vreselijk het kunnen moederen, miste. Ik heb het overigens niet gedaan hoor. Wij wisten na 3 dagen, we willen nogmaals een kindje krijgen. Natuurlijk niet als vervanging maar omdat we uitvoerend ouders wilden worden. Maar wij vonden voor ons zelf, de relatie en ons 2e kind, dat we daar fysiek en mentaal klaar voor moesten zijn. En daar zit de crux. We hebben een jaar uitgetrokken voor het herstel en het plaatsen van de eerste rouw. Om ook de ivf die weer nodig zou zijn, ook aan te kunnen. Ik ben aan de pil gegaan, na 9 maanden weer gestopt en na n jaar weer voor n eerste terugplaatsing te gaan. We wisten niet of we er klaar voor waren maar het verlangen was enorm. Schuldgevoel heeft bij ons trouwens nooit gespeeld. En volgend kindje was voor ons een geheel nieuwe start maar was ook nooit een vervanging van de eerste. Uiteindelijk duurde het 3 jaar voor ik weer zwanger werd en bij a 4 jaar na onze eerste, werd onze 2e zoon geboren. De tijd heelde bij ons zeker niet de wonden. Ik ben de hele zwangerschap doodsbang geweest. Wilde geen cadeautjes of felicitaties, want stel dat ook hij zou overlijden.... Het heeft op onze 2e zeker invloed gehad mijn stress. De eerste 10 maanden was hij ongelofelijk onrustig en snel uit balans. Dus ik geloof wel dat hij vanaf zn onstaan onder stress heeft gestaan. Het kamertje hebben we een andere kleur gegeven. Andere gordijntjes en wat andere details. Zodat onze 2e een eigen kamertje kreeg. Maar wel met spulletjes erin die ook voor zn broer waren geweest. Wij vonden dat een mooie samenloop. Na mn bevalling heb ik heel hard geprobeerd niet van hem te houden. Doodsbang dat het weer zon verschrikkelijke pijn zou doen als hem iets overkwam. Terwijl daar geen reden voor was. Hiervoor hebben we begeleiding gehad. En na 3 maanden kwam opeens de liefde! Overweldigend en alles overheersend. Pas toen kon ik mijn 2e zoon als vol en van ons zien. Bang ben ik geweest tot zeker n jaar. Dromen dat hij dood was. Als hij langer sliep niet naar zn kamertje durven, bang voor wat ik aan zou treffen. En als ik hem op de crèche of bij mn schoonouders ouders of ouders liet dan kreeg hij een extra dikke knuffel en bedacht ik me dat ik hem nu misschien wel voor het laatst zag. Zoals je van mij leest, de angst was groot en langdurig. Nu hij bijna 3 is is het er soms nog. Maar niet meer aan de boventoon en niet meer overweldigend. Ik was bijvoorbeeld bang dat mijn / onze angsten hem zouden beperken in zn ontwikkeling of wat hij zou mogen ontdekken ofzo, maar dat is er niet. Ook valpartijen of ziekte maken ons niet ( meer) in paniek. Het is een heel intens en zeer gelukkig kind. Het kost tijd! En dan is 3 weken nog maar zo kort he. Maar het is en blijft persoonlijk. En iets waar jullie als ouders ook vooral samen helemaal voor moeten willen gaan. Ik heb zelf veel gehad aan lotgenoten contact via Lieve Engeltjes. Daar ben ik ook forumleider geworden. Zeker in het begin na het verlies en later in het traject om zwanger te worden en weer later tijdens de zwangerschap, deed het mij enorm goed om mn vragen en zorgen aan anderen in dezelfde situatie te stellen of mn gedachten kwijt te kunnen. Wie weet kan dit iets voor je zijn. Ik wil je alle kracht, sterkte en geluk toewensen. Voor alle moeilijke dagen, momenten maar ook voor de toekomst met hopelijk nog een 4e kindje voor jullie.

Dankjewel wat je zegt is zo waar, hoe erg het ook is je kan precies merken wie er mee te maken heeft gehad en wie niet. ‘fijn’ dat we elkaar daar door kunnen steunen. Dankjewel dat je ervaring hebt willen delen ik haal er kracht uit en neem dingen mee🤍 en het is idd zo kort nog, en we geven ons zelf zeker nog de tijd het zijn vooral vragen waarbij ik denk hoe doen andere dit vandaar de vragen⭐️

Lieve mama van Denzel, Wat verdrietig en heftig dat jullie Denzel na zo’n intense strijdt hebben moeten loslaten. Wat stel je mooie, kwetsbare en herkenbare vragen. En zoals Plien noemt is het inderdaad heel persoonlijk. Hieronder mijn ervaring. Ik ben drie jaar geleden mijn dochter verloren en heb inmiddels een zoontje van 2 jaar. Ook ik miste het moederen en een kindje in mijn armen enorm. Maar ik wilde vooral mijn dochter terug, ik had geen ruimte voor een nieuwe zwangerschap. Er was mij ook gezegd om mijn lichaam een half jaar tot een jaar rust te geven om wederom een vroeggeboorte te verkleinen. Aangezien het meer dan een jaar had geduurd om in verwachting te raken en ik dacht dat het misschien dit keer ook even zou duren en ik niet meer de jongste was, zijn we na een half jaar na het verlies van mijn dochter begonnen met zwanger proberen te worden. Was ik er klaar voor? Totaal niet. Ik zat nog vol op de rouw en herken ook je gevoel van schuldgevoel wat je omschrijft. De zwangerschap bracht de rouw nog eens in veelvoud naar boven en ik kreeg traumaklachteb. Ik wilde mijn dochter en niet weer zwanger zijn. Maar dan voelde ik me weer schuldig richting mijn zoontje. Het hielp me om richting mijn beide kinderen (ongeboren en ergens in de hemel) uit te spreken dat alles wat ik voelde losstond van mijn liefde voor hun. Ik herken mezelf ook in Plien. Ik kon geen blijdschap over deze zwangerschap verdragen, zoals felicitaties of al concrete spullen. Ik heb uiteindelijk ook hulp gehad. Achteraf heb ik soms gedacht dat ik misschien voorafgaand hulp had moeten zoeken. En tegelijkertijd denk ik dat je ook pas weet wat je nodig hebt als je er middenin zit. Een jaar na het overlijden van mijn dochter merkte ik dat ik weer een beetje licht zag/na kon denken over de toekomst/ dat er weer ruimte kwam voor momentjes van geluk. Dat eerste jaar vond ik heel zwaar met veel huilen en ups en downs. Daarna voelde ik me weer veel krachtiger, stabieler en lichter. Over de kinderkamer heb ik bepaalde spullen hetzelfde gelaten (kleedje, mand en lamp) maar bijvoorbeeld het bedje en de commode verkocht en een andere genomen. Dat kwam voor mij te dichtbij dat er nu een ander kindje in zou liggen. De draagdoek vond ik dan weer heel mooi om m’n zoontje in te dragen. Mijn dochtertje ligt gewikkeld in een stuk ervan in haar grafje. Het voelde bijzonder dat ze daar beiden in ‘gedragen’ worden. De belangrijkste raad die ik je dus kan geven is, vooral naar je gevoel te luisteren. En het is logisch dat die alle kanten op gaat. Ik geloof erin dat als je de keuze maakt om in verwachting te proberen te raken het de goede is. En als je meer nodig blijkt te hebben, zoals bij mij het geval was, dan is daar hulp. Je kan het denk ik niet fout doen. Heel veel moed, liefde en zachtheid toegewenst in deze kwetsbare, verdrietige periode ❤️

Wil even zeggen dat je verhaal mij raakt, herken veel dingen die je zegt bij mezelf. Mooi om te lezen hoe positief je toch blijft ondanks alles wat je meemaakt en nu weer doorheen gaat. Dankjewel voor je verhaal en je onbewuste steun hierdoor!

Dankjewel voor je bericht om je ervaring met mij te delen. Ik heb idd hulp gezocht omdat ik denk dat dit verlies wat wij hier leiden je gewoon niet alleen wilt doen en daar hulp bij kan gebruiken. Ik start daar maandag mee. En wat je zegt het heeft tijd nodig en die moeten we nemen maar je gaat over alles na denken en ik richt me dan op praktische dingen die kunnen geregeld worden daar kan ik dan wat mee voor mijn gevoel. Raar hoe het werkt in het hoofd. Ik wens je al het goeds 💜