Pprom / vroeggeboorte en nieuwe zwangerschap

He sophie. Wat fijn dat je dit berichtje plaatst. Vraag het mezelf ook af! Bij mij zeiden beide ziekenhuizen dat het pech was. Na geboorte bleek de navelstreng bij mij op een andere plek in de vliezen te zitten waardoor ze extra kwetsbaar waren dus dubbel pech. Ze hebben het opgestuurd voor controle maar zoals ze het benoemden is een volgende zwangerschap niet anders als voor andere vrouwen

Pff lijkt me zo heftig , ‘gewoon pech’. Hoe sta je er nu zelf in? Wij wachten nog op de uitkomst van het onderzoek maar vastbesloten om het daarna direct weer te proberen. Wij hadden ook pech op pech (allerlei dingen die bijna niet gebeuren ). Maar als er geen reden is , hoe ga je herhaling dan tegen vraag ik me af? Ik lees redelijk veel verhalen van vrouwen die het nog een keer meemaken, dat maakt het ook zo eng om het nog een x te proberen.

Hier ook pprom van een tweeling vorig jaar. Maar ze weten niet of het begon met pprom of met weeën want ik had rugpijn dagen van tevoren (maar ja, tweeling dus ik dacht normaal). Toen we aankwamen in het ziekenhuis nadat mijn vliezen waren gebroken had ik 1,5cm ontsluiting en de voet van een kindje drukte de vruchtzak van de andere naar buiten. Daarna niet meer goed gekomen en mijn zoontjes zijn de volgende dag stilgeboren met precies 20 weken. Gynaecoloog zei ook 'gewoon pech', dat geeft geen rust. Ik ben momenteel 17 weken zwanger van ons regenboog, angst is bij mij heel hoog maar ik word goed in de gaten gehouden. Ik heb sinds 16 weken baarmoederhals metingen om een verkorte baarmoederhals uit te sluiten en ik neem ook progesteron om dat voor te komen (door de onzekerheid van de vorige keer). Ik probeer vertrouwen te hebben in mijn lichaam deze keer maar ik denk dat ik het pas volledig vertrouw als ik de 20 weken voorbij ben. Nog eventjes en dan kan ik hopelijk genieten.

Hoewel ik vorig jaar met 15 weken spontaan ben bevallen van een kindje dat al enkele weken eerder was gestopt met groeien, had ik van pprom tot voor kort nog nooit gehoord. Afgelopen woensdag zijn mijn vliezen gebroken bij 19 weken😞. Ik wacht nu thuis het verdere verloop af. Heel onwerkelijk. Ik voel leven in mijn buik maar weet dat dit kindje te weinig vruchtwater heeft. Ik heb hiervoor twee gezonde zwangerschappen gehad en ben trotse moeder van twee knapperds. Ook hier dus domme pech blijkbaar😓.

Ik denk dat we nooit meer onbezorgd zwanger kunnen zijn. Daar is teveel voor gebeurt . Zolang het niet iets genetisch is blijf ik hopen dat ik gewoon echt pech is . Hoe gaat het lichamelijk nu met je?

Begrijp ik! Heftig en helemaal herkenbaar , ik had precies hetzelfde met mijn tweeling helaas .. heb je een cerclage overwogen ? Of is progesteron met metingen een bewuste afweging geweest? En hoeveel maanden later was je weer zwanger ?

Wat bizar dat het na twee gezonde zwangerschappen dan 2x raak is ! Je zou toch denken dat daar een reden voor is. Ik hoop echt het allerbeste voor je !! 🍀

Dat denk ik helaas ook 🥺 lichamelijk gaat het best goed , nog wel bloed maar voel me prima. Mentaal daarentegen voel ik alleen maar ongeloof en oneerlijkheid. De waarom vraag speelt de hele dag door m’n hoofd en heb echt helemaal nergens zin in :(

Ze hebben niets over een cerclage gezegd, volgens mij is dat als je baarmoedermond al wat dunner is, mijn is nu bij elke meting 5cm tot nu toe dus het gaat goed. Ze hebben gevraagd of ik voor de zekerheid aan progesteron wilde beginnen en ik zei ja, en de metingen gingen ze sowieso doen. Ik was na bijns 6 maanden weer zwanger, ze hebben gezegd 6 maanden wachten dus dat was een bewuste keuze maar dat was ook perfect voor ons want ik was dan ook geestelijk op een betere plaats. De gynaecoloog zei dat het waarschijnlijk is dat mijn lichaam een tweeling niet aankon en daarom de pprom/extreem prematuur bevalling dus hij maakt zich niet te veel zorgen, alles is perfect tot nu toe maar ja, zo was het ook de vorige keer..

Bedankt! Dat hoop ik voor jou ook. Heel veel sterkte!

Hoi lieve Sophie, wat goed dat je hier een berichtje over maakt. En wat heftig om te lezen dat jij ook te maken hebt gehad met een extreem vroeggeboorte. Ik moest even opzoeken wat pprom is.... Ik was vorig jaar zwanger van ons mooie dochter. Ik ben op 22 augustus bevallen, geheel onverwachts, met een zwangerschap van 25 weken en 3 dagen. Ons meisje Lynn heeft de strijd na 4 dagen verloren, door een grote hersenbloeding. Echt het einde van wereld toen.. en af en toe nog steeds !! Op dit moment ben ik zwanger van haar kleine broertje. Ik ben nu bijna 24 weken zwanger.. en ik zag je echt heel eerlijk zeggen... zwanger zijn is nooit meer hetzelfde als voorheen !! Het zwanger MOGEN zijn is het allermooiste cadeau wat er is, laten we dat voorop stellen. Maar wat een stress, oneerlijkheid, boosheid.. alles wat je maar kan benoemen dat voel ik! Die hormonen, die onzekerheid, de angst om weer je kleine te verliezen is zo aanwezig! Ondanks dit zijn er echt wel roze momenten.... geen roze wolk, maar roze momenten!! Wij hebben er echt wel even over nagedacht, maar onze wens om papa en mama te zijn van een levend kindje was zo groot ! Op dat moment groter dan de angst..... en soms overheerst de angst echt! Maar daarvoor kun je echt steun vragen bij je partner, vrienden, familie of een professional... Volg je hard lieverd 💟🌠 Hoe gaat het op dit moment met je??

Neejoh😥 wat heftig!!! En dat is nog zacht uitgedrukt...... Ik hoop echt het beste voor je 🍀

Hier ook een vroeggeboorte. Wij zijn onze tweeling verloren na een zwangerschap van 23 weken. Waarschijnlijk kon mijn baarmoederhals de kindjes niet meer houden en is open gaan staan. Wij waren al een tijdje bezig om zwanger te worden, helaas lukte het ons zelf niet en hebben wij een traject gevolgd in het ziekenhuis. Bij de eerste IUI was het raak en bleek het een tweeling te zijn. Helaas liep het dus mis! In het ziekenhuis gaven ze aan dat wij gewoon ontzettende pech hebben gehad met de baarmoederhals. Ze willen bij ons nu een tweelingzwangerschap voorkomen. Daarnaast gaven ze aan dat een curclage niet helpt mocht het ooit weer gebeuren bij een volgende zwangerschap, al gaan ze er vanuit dat het bij een volgende zwangerschap wel goed gaat. Mochten wij ooit weer zwanger raken, dan houden ze ons wel goed in de gaten en mogen wij vragen voor metingen van de baarmoederhals. Wij willen graag weer opnieuw zwanger raken maar wij hebben wat meningsverschillen met het ziekenhuis. Hopelijk komt dat goed!

Wat een verdrietig verhaal. Ik wens je alle goeds bij deze zwangerschap!

Hi, ik heb dit vorig jaar meegemaakt. PPROM met 21+6 en met 23+1 is mijn meisje geboren. Door het termijn mocht er niet ingegrepen worden en is ze in mijn armen overleden. Momenteel ben ik 36+1 weken zwanger van mijn zoon. De gynaecoloog heeft bij mij ook steeds gezegd dat het pech was en dat het niet nog een keer zou gebeuren. Ik heb een streng protocol meegekregen en tot 36 weken ascal en utregestan gebruikt en mocht niet teveel sporten/bewegen. De zwangerschap is pittig. Eerst het leven naar het termijn waarop het misging, vervolgens verleg je toch je angst. Ik heb tussen de 16 en 24 weken flinke paniekaanvallen gehad en zat regelmatig in het ziekenhuis omdat elk pijntje me triggerde aan het breken van de vliezen. Het gaat nu beter gelukkig. Ik heb veel baat gehad bij de ondersteuning van het ziekenhuis en mijn psycholoog.

Jeetje wat heftig ook :( ik snap je gevoel helemaal ! En nu alweer 24 weken zwanger , wauw! Onze kinderwens is zo intens , het lijkt vertienvoudigd te zijn na deze ellende. Ik mis het zwanger zijn en het genieten van een zwangerschap, ook al weet ik dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik ben nu nog in een fase van boosheid en extreem lusteloos, maar hoop dat het snel naar de achtergrond ebt en we er klaar voor zijn om het nog een x te proberen 😞

36 weken , gefeliciteerd!! Wat een mijlpaal! Ik hoop echt volgend jaar in jouw voetsporen te mogen treden. Met niet teveel bewegen , hoe heb je dat thuis gedaan en met werk? Wel benieuwd naar.

Dank je wel! Ga voor je duimen dat je snel weer getrappel in je buik mag voelen! Mijn schoonmoeder maakt mn huis twee keer per week schoon. Moest er ff aan wennen maar hierdoor kan ik wel meer rust pakken. Qua werk liep ik nog in de ziektewet toen ik zwanger was. Ik heb het met 8 weken meteen gemeld bij mijn leidinggevende en besproken dat ik absoluut geen stress mag hebben in de zwangerschap. We hebben afgesproken dat ik rustig aan zou gaan reïntegreren en tot mn verlof geen zaken zou draaien(werk in een sociaal team met multiproblematiek en kindveiligheid) en alleen administratief werk zou doen. Ik heb uiteindelijk tot aan mn verlof opgebouwd naar 2 dagen per week 6 uurtjes per dag. Mocht vanuit huis of naar kantoor wat ik zelf prettig vond. Zodra ik harde buiken of iets kreeg werd de opbouw meteen stopgezet en mocht ik meer rust pakken. Moet eerlijk bekennen dat mijn werkgever en arbo super relaxt waren en mij alle tijd geven om het op mijn manier te doen. Dat gaf onwijs veel rust.