Professionele hulp na verlies

Hey lieve mama, wat naar dat je niet de erkenning en steun ervaart die je graag zou willen! Ik ben 30 april bevallen van onze zoon Fender bij 38+5. Tijdens de zwangerschap had ik al hulp vanuit een psychologenpraktijk die is gespecialiseerd in zwangerschap/moederschap/ouderschap, vanwege verlatingsangst en daardoor een sterke angst het kindje te verliezen. Deze angst is helaas werkelijkheid geworden.. De psycholoog die ik al had blijft voorlopig daarom ook betrokken en helpt zowel mij als mijn partner met de eerste periode zo na het verlies. Ik vind het zelf prettig om vooral mijn hart bij haar te luchten en om ook van haar te horen dat alles wat ik voel en denk hele begrijpelijke dingen zijn. Ze hebben bij deze praktijk ook de mogelijkheid van EMDR en volgens mij hebben ze zelfs een psycholoog die ook is gespecialiseerd in verlies van een kindje en de rouwverwerking. Daarnaast hebben ze meer cliënten die hetzelfde hebben meegemaakt, dus mijn psycholoog heeft me ook al gevraagd of ik eventueel met een andere cliënt van haar in contact zou willen komen. Het is voor mij voor nu nog te kort om mijn specifieke ervaringen op dit gebied te delen, maar ik vond het tijdens de zwangerschap erg prettig om inzicht te krijgen in hoe mijn gedachten werken en voor nu vind ik het ook fijn om te horen dat het niet gek is hoe ik me voel en wat ik denk. Weet niet of je in Nederland woont en zo ja, waar in het land je woont, maar je zou eens kunnen kijken of er bij jou in de buurt ook gespecialiseerde psychologen zijn. Volgens mij zijn er ook gespecialiseerde praktijken die online behandelen! Ik hoop dat je uiteindelijk de steun en erkenning vindt die je zoekt. Je mag mij ook altijd een berichtje sturen als je wil kletsen! 🤍

Wat vervelend dat je niet de juiste hulp vanuit je omgeving krijft. Ik heb ook professionele hulp gekregen. Dit is een bij een psycholoog die gespecialiseerd is in trauma's rondom de zwangerschap en bevalling. Via de verloskundige ben ik bij haar terecht gekomen. En ze had ook best wel snel plek. Misschien kan je nog navraag doen bij je verloskundige of zij iemand kennen die jou kan helpen.

Hey mama, Ik herken wat jij schrijft. Onze zoon Han is geboren met een breuk in zijn middenrif waardoor zijn longen niet goed ontwikkeld zijn tijdens de zwangerschap. Hij is een week na zijn geboorte overleden. Dat is nu twee maanden geleden. De eerste periode vond ik het fijn om bij mijn omgeving mijn hart te luchten maar ik merk dat dat is veranderd. Het voelt voor mij zo dat zij niet weten hoe het is. Bij sommige merk je dit ook erg in de adviezen of reacties die je krijgt. Ik denk wel dat iedereen het vast goed bedoeld en het is ook heel moeilijk om de juiste dingen te doen en zeggen. Maar ook ik ervaar vaak een onbevredigend gevoel na een gesprek in de omgeving. Zelf worstel ik ook heel erg met dat er eigenlijk geen passende woorden zijn om het gevoel na het verliezen van je kindje te omschrijven. Dat maakt het ook eenzaam. Ik ga nu via de huisarts naar een psycholoog daar. Moet nog starten maar dan kijken we of dat voldoende is of dat er meer (gespecialiseerd) nodig is. Zelf heb ik een lotgenotengroep gevonden waar ik over 1 week voor het eerst naartoe ga.

Ja, ik heb destijds hulp gekregen via Esli Jongen, een verliesbegeleidster. Ontzettend fijne vrouw en veel aan gehad. Met haar kon ik t over alles hebben. Al was t soms maar om gewoon even over mijn zoontje te praten. Ze ontving voor de eerste 6/7 consulten subsidie van de overheid. Weet niet of dat nog steeds zo is maar zeker het proberen waard.

Hoi, hier ook veel herkenning. Ik praat graag over mijn gevoel en wat er in mijn hersens om gaat. Maar ik merk dat mijn omgeving dit niet zo fijn vind of ja dat denk ik. De mensen met wie ik praat kunnen en doen dit zelf weinig, praten over wat ze moeilijk vinden of dwars zit. Ik heb ook echt het gevoel dat ik ze opzadel met mijn problemen. Er zijn mensen geweest die eerder wel eens aan gegeven hebben dat mijn "problemen" (toen gerelatie met verlies) hun leeg zoog. Dat ze er geen energie voor hebben. Ze willen er wel voor me zijn maar niet te vaak en te veel. Weer andere die kan zich niet inleven in mensen die mentaal het moeilijk hebben, die snappen dat gewoon niet omdat ze zelf nooit piekeren, stress hebben of huilen zonder reden. Die na meerdere miskramen door kunnen zonder pijn en problemen alsof het leven een groot feest is. Zelfs aangegeven hebben het maar gek te vinden dat mensen die na het verlies van een kind die toch nog niet levensvatbaar was zo lang thuis blijven van werk. Als je me dit soort dingen zegt dan is het vertrouwen weg. Ik heb nu 1 gesprek gehad met de ggz medewerker van de huisarts. Vond het nog niet veel. Ga haar nog wel een kans geven omdat ik het nodig heb. Máar anders moet ik verder zoeken. Sterkte iedereen! Als iemand samen wil kletsen stuur maar een vriendschapsverzoek.

Hey! Wij hebben eigenlijk altijd gedacht we praten met elkaar en onze omgeving en professionele hulp is dan niet nodig. Echter, na een paar maanden gingen we er niet meer over praten terwijl we beiden enorm veel verdriet hebben. Toch besloten om samen naar een psycholoog te gaan. We hebben deze week onze tweede sessie gehad en het was enorm fijn! We hebben een goede klik met de psycholoog. Praten voelt zo goed en we voelen ons opgelucht.

Ik ben via de gynaecoloog naar de medisch psycholoog verwezen. Hij vroeg of ik hulp nodig had bij het rouwproces en aangezien eerst een miskraam en nu dus bevallen met 14 weken ivm trisomie18 er behoorlijk inhakte heb ik die kans met beiden handen aangegrepen. Na twee gesprekken met de psycholoog hebben we besloten EMDR te proberen. Heftig en intens vind ik het. Maar het werkt wèl.

Ik en mijn partner gaan/gingen naar een gespecialiseerde psycholoog in kindersterfte (miskraamtranen in A'dam). Zij biedt vooral een luisterend oor en helpt ons het rouwproces beter te begrijpen. Verder geeft ze ook tips hoe om te gaan met andere mensen en werk etc. Dit heeft ons goed geholpen. Mijn partner gaat niet meer heen maar ik nog wel.