Regenboogje 10weken.. emoties alle kanten op!

Lieve Moon, Dat je emoties alle kanten op gaan begrijp ik helemaal! Wij zijn ook in september onze dochter kwijt geraakt, hartje was opeens gestopt bij de 20w echo. Ondertussen ben ik nu 21w zwanger, dus net HET termijn voorbij. De dagen voor de 20 weken echo waren slopend! Mijn lichaam kon het ook niet aan en ik was die dagen dan ook ziek. Heb me ook gewoon ziek gemeld van werk en ben me bed in gegaan. Helaas kan ik je geen geruststelling geven, de angst is er nog elke dag. Wat ik ook merk is door het geen wat we meegemaakt hebben, heb ik ook veel gelezen. Daarom weet ik nu ook beter wat er nog steeds allemaal 'fout' kan gaan. Dus ik snap wat je bedoeld met het verheugen totdat het gewoon in je armen ligt en het liefst misschien nog wel ligt te huilen 😉. Wat je partner betreft, snap dat hij er nog geen gevoel (althans niet dat er iets in zijn buik groeit zeg maar) bij heeft alleen een gedachten. Mijn partner kan de kleine nu soms voelen trappen, dit geeft hem geruststelling en hij vraagt dan ook elke dag of ik haar nog gevoelt heb. Jullie zullen ook even geduld moeten hebben en hopelijk kan jouw partner dan ook iets meer genieten 😘

Hoi moon. Soms is het zo fijn om even je hart te kunnen luchten bij vrouwen die je begrijpen. Goed dat je dat gedaan hebt. Het is zo’n onbespreekbaar onderwerp. Geen zorgeloze zwangerschap. Kan me zo goed voorstellen dat jij je hier eenzaam in voelt, Dit is precies mijn angst wat er straks gaat gebeuren in een nieuwe zwangerschap. Alles wat je schrijft klinkt ook eigenlijk zo logisch. Het is zo heftig wat je door maakt. Mijn coach zei.. dit is een van de weinige dingen waar je zoveel pijn en angst van hebt ontwikkelt.. maar wat je wel weer volledig aan gaat. En ga daar maar eens op een correcte manier mee om. Ik kan je geen advies geven: ik weet niet hoe het is. Maar ik hoop dat jij het voor jezelf kan gaan accepteren. Je mag verdrietig, moe en op zijn. Ondanks dat je blij en dankbaar bent. In dit geval kunnen die emoties hand in hand. Ik hoop dat je idd na dertien weken iets meer rust krijgt.. en als dit niet zo is, is het ook goed. Verwacht en hoop dat het komt uiteindelijk in de zwangerschap.

Wat een lief berichtje. En idd, het is soms fijn om met mensen te praten die precies weten hoe het is. Ik dacht echt dat ik dit zou kunnen, dat wij dit zouden kunnen… Misschien valt het me daarom zo zwaar, ik had het me anders voorgesteld of ja misschien graag anders gewild. Hoop zo dat de rust terug komt, mn hormonen me wat meer met rust laten en ik me lichamelijk weer wat beter ga voelen zodat ik ook weer tegen een stootje kan… ga mn best doen!

Dankjewel voor je lieve berichtje. Wat fijn dat je weer zwanger bent! Ook al kun je me niet geruststellen, het feit dat het ‘normaal is’ wat ik voel, geeft me in ieder geval al wat meer rust dat ik niet gek aan het worden ben. Het is een tijd van hoop en vrees, beetje zoals de 3 weken tussen de 13weken echo en de uiteindelijke 16w waarin alles duidelijk werd. Ook toen zaten we allebei in een eigen wereld en uiteindelijk is dat ook goed gekomen. Misschien moet ik daar maar aan vasthouden. Mn man is in ieder geval wel met iemand aan het praten, net zoals ik, om wat hulp te krijgen erbij. Geduld geduld geduld.. Jij ook heel veel sterkte en gezondheid met het verdere verloop van je zwangerschap! 💕

Jullie hebben samen de moeilijkste keuze die er bestaat genomen uit liefde, jullie zijn daarmee al zulke goede ouders en mogen zo trots zijn dat jullie je kind hebben gezet boven je eigen gevoel. Ik hoop dat je de kracht vind om trots te zijn op jezelf ook op de dagen dat je voor jezelf kiest en heel de dag in bed ligt. En heel veel kracht toegewenst voor jou en je partner en dat jullie elkaar weer of blijven vinden in het rouwproces❤️

Wat een super lief en mooi berichtje!! Dankjewel ❤️

Zo herkenbaar om je verhaal te lezen. Wij hebben ook na de 13 weken echo slecht nieuws gehad de vorige keer, en ook onze kleine is bij 17 weken geboren. En ook ik ben nu weer zwanger. En ook zo tegen de 13 weken echo opgezien…. Ik was even niet meer op deze planeet tijdens die echo.. en genieten? Wat is dat? Dat doen anderen, niet jij. Niet dat het je het niet mag, maar je kan het gewoon niet. Het gemis is zo intens aanwezig en elke keer tijdens deze zwangerschap word je ermee geconfronteerd. Het kindje nu is zo welkom, maar dat maakt het gemis om je sterrenkindje nog vaak zoveel groter. Er komt straks het moment dat de regenboogbaby ouder wordt/is dan de vorige… Allemaal momenten die zo lastig zijn maar ook zo (snel) weer wennen en als het nieuwe normaal zijn. Ik heb heel erg het gevoel; eerst zien dan geloven. Ik denk dat pas als de baby er is, ik het een beetje los kan laten. Is dat dan erg? Dat je minder bewust bent van deze zwangerschap? Nee ik denk het niet. Je hebt zoiets verdrietigs meegemaakt, je beschermd jezelf tegen allerlei emoties. Maar zoals ook ooit iemand zei: je kan geen voorschot nemen op verdriet. Dus probeer maar gewoon te accepteren wat je voelt. Alles is goed. Genieten hoeft niet, maar mag altijd!

En heel gek, maar die 17 weken gaan zo voorbij. En voor je het weet heb je de 20 weken echo al.. en daarna voel je de kleine vaak al in de buik lichtjes schoppen. De weken vliegen voorbij. Ik had van mijn vriend het boek gekregen: een regenboog in mij. Misschien vind jij dit ook een fijn boek om te lezen.

Wat ontzettend krachtig wat je schrijft! Kan ik wat van leren.. Hoe is de 13w gegaan bij jullie nu? Alles oké? Voelt dat nu dan ook anders?? Zoals je zegt denk ik dat ik t ook pas heb als ie er eenmaal is, gezond en wel.. al heb ik hoop dat t na de 13w iets rust geeft. Heel veel sterkte en kracht voor jou!

De echo was verschrikkelijk. Ik zat te wachten op het moment dat ze zei: oh ik zie toch iets… maar dat kwam niet. Vond het ook heel naar om weer op dezelfde plek te zijn. Maar gelukkig was alles dus nu wel goed. Het duurde wel echt even voordat ik er steeds iets meer vertrouwen in kreeg. Eerst de 13 weken echo. Daarna de 17 weken als gekke mijlpaal. Dan weer zenuwachtig voor de 20 weken echo. En vanaf daarna voel ik haar, en voelt het steeds normaler. Ook de 24weken levensvatbaar voelt bijzonder om ‘gehaald’ te hebben. Maar kan nog steeds echt niet geloven dat er straks een levend wezentje is… Vind het heel fijn om elkaars verhalen te lezen en te delen! Zo herkenbaar… dankjewel 🙏

Dat kan ik me zoooo goed voorstellen. Ik merk dat vooral mn man er weinig vertrouwen in heeft en het liefste 2x een 13weken echo doet bij verschillende. Ik zelf heb wel vertrouwen in de artsen van t ziekenhuis, deze echo zal namelijk meteen in t ziekenhuis zijn en niet in t echocentrum waar we eerst waren. De spanning is te snijden in huis en dat vind ik zo jammer. Zwanger zijn zou mooi moeten zijn en niet zo.. maar helaas, er is niks aan te doen. Nog 3 weken te gaan en dan hebben we mijlpaal 1. De Nipt zegt me vrij weinig, omdat die bij Lennox ook helemaal goed was. Kan me heel goed voorstellen dat je van mijlpaal naar mijlpaal leeft. Dat is hier exact hetzelfde. Eerst de eerste echo om te zien of t hartje klopt, dan de 13 weken, dan de 17 weken waarop Lennox is geboren, dan de 20 weken echo, dan idd de 24weken levensvatbaar en dan zal het nog tot t einde spannend blijven. Gelukkig zijn er in de eerst 24 weken wel steeds kleine stapjes tot weer een mijlpaal, zo ga ik stap voor stap de zwangerschap door.. Idd zo fijn om ervaringen te delen met elkaar, dat maakt het wat makkelijker. Alle emoties die ik voel, horen er dus bij..

Ik vind jouw verhaal heel vergelijkbaar met dat van mij, je bent niet alleen. Op dit moment ben ik 18 weken zwanger, het termijn waarop we onze dochter afgelopen september stil is geboren. Vanaf het moment van de positieve zwangerschap ben ik doodsbang, en dolgelukkig. Alles tegelijkertijd en door elkaar (lang leve de hormonen die alles extremer maken). Mijn man ervaarde ook heel erg de afstand en het niet willen/kunnen geloven. Jezelf proberen te beschermen door je niet teveel te hechten, al weten we allemaal veel te goed dat dat niet kan, en niet helpt. Wij als moeders kunnen dat niet, ik niet in ieder geval. Het is mn kindje die in mijn buik groeit, of het nu levensvatbaar is of niet. De eerste 12 weken waren ‘hell’ , toen de 13 weken echo, zoals jullie ook al aangeven, weer zo’n mijlpaal wat je kan afstrepen. Helaas is de angst er nog niet minder op geworden, ik hoop dat dat binnenkort na de 20 weken echo weer een beetje meer kan groeien. Mij helpt het wel om wat vaker een afspraak of een echo te plannen, gelukkig denkt mijn verloskundige goed mee. Dan krijg ik in ieder geval weer een kleine geruststelling op dat moment. Wie weet helpt dat jou ook? Onbezorgd gaat het in ieder geval nooit meer worden. ❤️‍🩹

Wat fijn dat dit topic bestaat en dapper dat je je verhaal deelt. Hoe gaat het nu en heb je al een afspraak voor de 13 weken echo? Zelf weet ik nu sinds een week dat ik weer zwanger werd nadat we afgelopen november tijdens de 20 weken echo te horen kregen dat ons kindje niet meer leefde. Nu is het gemis nog sterker en ook de angst voor weer hetzelfde nieuws. Het voelt ook oneerlijk naar dit kindje omdat wij de euforie niet voelen zoals tijdens de eerste 2 zwangerschappen de eerste weken. Hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan en hoe we door de eerste 20 weken komen?

Op vrijdag 21 april hebben we de 13 weken echo. Nu dat gepland staat begint de spanning wel toe te nemen. Voor ons beiden. Dat is soms wel lastig, kwestie van ruimte geven en ook weer connectie zoeken op rustigere momenten. Praten erover helpt ook en respecteren hoe de ander denkt. Niet altijd gemakkelijk maar dat is oké. Je hebt beiden zo je eigen angsten en emoties. Zo kan mijn man nog altijd geen foto’s zien van Lennox en die periode, terwijl ik dat wel kan. Het is goed te weten dat we allebei in een ander stadium zitten en dat te accepteren. Allereerst proficiat met je zwangerschap! We weten hier als geen ander hoe dubbel het voelt. Tips heb ik niet. Ik kan alleen spreken uit hetgeen ik zelf doe. Ik probeer mn emoties te laten zijn wat ze zijn en er niet meer tegen te vechten. Accepteren dat het anders is dan voorheen en dat je liefde voor dit kindje niet minder is daardoor. Ik leef echt van afspraak tot afspraak en opeens gaat het “snel” en staat de 13 weken, de 16 weken en de 19 weken gepland. Super eng maar wel een vooruitzicht waar ik naar uitkijken. En langzaam kan ik genieten van de kleine in mn buik. Hij/zij kan er niets aan doen dat z’n broer er niet meer is. Hoe eng ik het ook vind, de kleine is onderdeel van mij, iedere dag.. Heel veel sterkte met alle gevoelens en de zwangerschap. Laten we hopen dat nu alles goed gaat 💕

Thanks voor je reactie en sorry dat ik niet eerder heb gereageerd. Onze verhalen lijken idd -helaas- erg op elkaar. Dat je schrijft “je bent niet alleen” dat raakte me enorm. Het geeft rust dat ik niet de enige ben die dit doormaak en zo voel. Wat fijn dat de 13 weken echo in ieder geval al goed is en laten we duimen voor de 20 weken echo! Ik gun het je onwijs. De controles bij de verloskundige zeggen me nu nog niet veel. Die waren de vorige keer namelijk ook allemaal goed, omdat zij niet medisch kunnen kijken naar t kindje. Om die reden hebben we nu wel een extra medische echo gepland bij t echocentrum met 16 weken. Niet alleen een geslachtsbepaling maar ook een extra medische check. Zo is alles weer wat net groter dan met 13 weken en dat geeft ons wel meer rust. Zo hopen we in ieder geval wat meer rust te krijgen en er vertrouwen in te krijgen dat alles nu wel goed is, of ja zal blijken te zijn.. Wanneer heb jij de 20w echo?

Dankjewel, wat kun je het goed omschrijven. 21 april is al snel. Ik duim voor jullie dat alles goed is. Wat een prachtige naam hebben jullie uitgekozen trouwens! Zelf heb ik ook moeite met foto's van Quinn. De medische conclusie bij ons is domme pech dat zijn hartje is gestopt en medisch gezien was hij helemaal gezond. Ik heb mij hierdoor de eerste weken heel erg afgevraagd of ik niks verkeerd had gedaan en moet mezelf er nu voor behoeden om niet te bedenken wat ik nu beter kan doen. Hoe blij we nu ook zijn met deze zwangerschap, we durven er nog niet van te genieten maar zo te lezen zijn we daar ook niet de enige in. Is dit voor jullie nu jullie tweede kindje? Wij vinden het heel belangrijk dat ondanks dat Quinn er niet meer is, onze kinderen wel weten dat hij bij ons hoort. Hoe doen jullie dat of hoe gaat jullie dat doen?

Het is dubbel he.. we zijn niet alleen, en aan de ene kant is het zo fijn dat er andere mensen zijn die precies begrijpen waar we mee moeten leven, maar aan de andere kant gun je het niemand en is het zo naar dat er dus andere mensen zijn die het ook meemaken. Ik denk dat het een goede en verstandige keuze is geweest om een extra medische echo in te plannen met 16 weken. Al is het maar een extra check-up waarin jullie kleintje weer helemaal bekeken wordt. Ik heb aanstaande maandag de 20 weken echo. Zenuwen zijn niet te houden, maar aan de andere kant ben ik ook blij dat het straks achter de rug is. Als er iets aan de hand is wil ik het ook gewoon graag zsm weten, we gaan het zien… Het naarste vind ik dat we dus weer terug moeten naar de exacte ziekenhuis, afdeling en met een beetje pech dezelfde dokter/echokamer waar we vorige keer het slechte nieuws kregen over onze dochter Lily. Dat zijn herinneringen die ik het liefst niet nog een keer meemaak. Maargoed, alles voor onze kleine man. Sinds ik de baby bijna elke dag wel een keer voel bewegen vind ik dat ook wel weer een fijn gevoel, al weet ik dondersgoed dat dat niet betekend dat alles goed gaat daarbinnen, het is in ieder geval een teken van leven. Fingers crossed dat het bij ons allemaal goed gaat dit keer met onze regenboogkindjes🙏🏻🌈 P.s. Geen sorry zeggen voor de late reactie, je hoofd maakt nu waarschijnlijk overuren, dat is erg logisch en begrijpelijk. Ik heb op dit moment ook last van een zwangerschapsbrein dus ik vergeet ook vast een keer te reageren😜

Je omschrijft het precies goed. Dubbel dat we niet alleen zijn maar eveneens heel verdrietig dat anderen dit ook moeten meemaken. Hoe is je 20w echo vandaag gegaan?? Ik hoop zo dat het goed nieuws is geweest! Hetzelfde ziekenhuis, dezelfde herinnering.. wij hebben dat vrijdag aanstaande. Ja we hebben vertrouwend in t MUMC+ maar alle keren dat we daar zijn geweest, was slecht nieuws, keer op keer. Vanaf moment 1 was een slechte droom en eindigde in een nachtmerrie ondanks alle goede zorg en begeleiding. Dus ja ook wij zien er enorm tegenop. Daarom hebben we de 16w echo ergens anders waar het voor ons wat vertrouwder voelt. Al is het maar voor ons gevoel. Ik kan me voorstellen dat je, ondanks de beweging in je buik, het je niet geruststelt. Ik ben de vorige keer te kort zwanger geweest om écht goede bewegingen te voelen, de “blubjes” begonnen net langzaam aan. Ik herken t wel dat een kloppend hartje bij de verloskundige me niks zegt. Lennox heeft altijd een kloppend hartje gehad, alleen dat was niet orde en zou t ook nooit worden. Dus ook daarin snap ik je heel goed! Tis wat… Hoop zo dat jullie goed nieuws hebben gehad nu en dat dit zo blijft totdat de kleine man er is over 20weken. Gun het ons allemaal!

Hee wat een lief berichtje. Doet zo goed om te lezen dat eigenlijk alle emoties normaal zijn in onze situaties en dat ik me daar vooral niet schuldig over hoef te voelen. Dankjewel. We hebben heeeel lang gedacht over de naam, tot de ochtend van de bevalling. Bewaren we de naam voor een ander kindje of gaan we onze nummer 1 naam geven aan dit kindje? Uiteindelijk besloten dat hij gewoon z’n naam zou krijgen die ie ook gekregen had als ie gezond was geweest. Geen spijt van, deze naam hoort bij hem! Schuldig voelen… herkenbaar. Vooral naar mn man toe voelt t soms als falen. Mijn lijf heeft het gemaakt en niet goed gemaakt. Al weet ik dat het pech is en dat me niets te verwijten valt.. soms moeilijk. Merk dat nu ook dat mn man extra oplettend is wat ik eet/doe en het allemaal moeilijker vindt om die “controle” uit handen te geven. Lennox is ons eerste kindje en nu dus de tweede zwangerschap. Vind het altijd lastige vraag, die nu vaker voorkomt. Is het jullie eerste kindje?? Uuuuhh nee, tweede. En dan komt de vraag, hoe oud is jullie eerste? Dus ik kies er met pijn in mn hart maar voor om soms te zeggen, ja eerst zwangerschap. Diep in mn hart doet me dat zooooo’n pijn en verdwijn ik echt het liefste door de grond, alsof ik Lennox verloochen. Maar meestal zeg ik gewoon, tweede zwangerschap, maar ons eerste kindje is stil geboren. Ligt beetje aan mn hormonen en de setting. Lennox heeft een plek in ons leven, hij hoort bij ons. Dit regenboogje zal ook zeker weten dat er een grote broer is, die over hem waakt. We hopen dat we dit op een “luchtige” mooie manier kunnen doen. Jullie hebben dus andere kinderen die het bewust hebben meegemaakt nu met Quinn?? Wat lijkt me dat ontzettend moeilijk!! Wij hebben echt ons eigen verdrietig gehad en kunnen verwerken zonder dat we ook nog dat van onze kinderen erbij krijgen. Als ik al zie hoe verdrietig mijn neefjes waren over Lennox.. dan breekt mn hart! Wel mooi dat jullie kinderen weten dat Quinn er altijd zal zijn, al is dat niet meer hier!

De verloskundige zei tegen mij: naast blijdschap mag het verdriet er ook blijven. Dat is niet ten nadele van dit kindje of deze zwangerschap. Dat vond ik wel heel mooi gezegd. We zouden ons wat vaker minder schuldig moeten voelen. Mijn man doet precies hetzelfde als ik wat doe of wat til of wat dan ook wil hij het graag overnemen. Heb ook gezegd dat hij mij niet tot december in bubbeltjesfolie kan wikkelen. Snap heel goed wat je bedoeld. Heel egoïstisch misschien maar ik denk nooit aan de ontvanger. Wij hebben twee kindjes maar 1 is bij ons. Kan het gewoon niet uit mijn mond krijgen dat het er maar 1 zou zijn. Quinn hoort er op zijn manier ook bij. Komt heel hard over maar ons leven is ook hard. Wij hebben inderdaad nog een zoon. Skye wordt 5 mei 2. Of hij het bewust heeft meegemaakt weten wij niet zo goed. Hij was 1.5 toen Quinn geboren werd. We hebben hem wel geleerd dat hij 's avonds een kusje naar de sterretjes stuurt voor Quinn en hij wil soms zelf een kusje aan het urntje van Quinn geven. Quinn heeft 2 olifanten knuffeltjes gekregen die zelf gemaakt zijn en Skye heeft van precies dezelfde stof een grote variant gekregen zodat ze symbolisch bij elkaar horen. We willen 1 van de 2 straks uit naam van Quinn aan zijn broertje of zusje geven. Soms is het echt vreselijk om te zien. Als Skye een baby ziet is het eerste wat hij vraagt Quinn? Leg dan maar eens uit dat het Quinn niet is. Hartverscheurend. We proberen het aan te vliegen naar Skye alsof het de normaalste zaak van de wereld is en het zo min mogelijk beladen te maken. Ze zijn allebei onderdeel van ons mooie gezin waar hopelijk nog een derde kindje gezond mag komen in december.