Rouw en herbeginnen; ervaringen van ouders na stilgeboorte en zwangerschap

Lieve mama, Ik herken je gevoelens en gedachten. Wij zijn ruim 3 maanden geleden ons tweede kindje verloren na 32 weken zwangerschap, maar wisten 3 maanden voor de bevalling al dat ze niet levensvatbaar zou zijn. Op het moment dat we dat hoorden begon ook het rouwproces. Wij verwachtten ook door een diep dal te moeten gaan na haar overlijden, maar dat gebeurde niet en inmiddels denk ik ook niet meer dat dat gaat gebeuren. Natuurlijk zijn we verdrietig en missen we haar, maar het is meestal 'behapbaar'. Onze gynaecoloog adviseerde om 3 tot 6 maanden te wachten met zwanger worden ivm het fysieke herstel. Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij afgelopen maand voor het eerst weer hebben geprobeerd om zwanger te worden. Ook om wat je zegt: wat als het langer duurt om verschillende redenen? De wens voor een kindje om voor te zorgen is zo groot. Ik geloof en merk dat die wens kan bestaan naast het missen van onze dochter. Tuurlijk zal de zwangerschap en de geboorte van een volgend kindje mentaal moeilijk zijn, maar dat zal het ook zijn na langere tijd en bij meer kinderen. Altijd zal ik me afvragen hoe het was geweest als zij was blijven leven. Een nieuwe kindje zal haar nooit kunnen vervangen. Lang verhaal en dus (nog) geen ervaring mee. Maar wat ik hiermee eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat jullie moeten kijken of jullie er klaar voor zijn en dat je een nieuwe zwangerschap of kindje niet gaat zien als remedie voor het verdriet. En als dat zo is, dan is het goed.

Wij zijn vorig jaar juli onze dochter verloren 36 uur na geboorte. Totaal onverwacht. Zij bleek een ernstige darmafwijking die niemand vooraf had voorzien. Gezien onze leeftijd (Ik net 38 en mijn man 39) hebben we besloten na 4 maanden weer te proberen. 5 maanden na de geboorte van onze dochter ben ik zwanger geraakt van een zoon. Daar ben ik nu eind augustus van uitgerekend. Het is mentaal wel pittig, je bent nog volop in de rouw en je wil toch ook weer kunnen genieten van het nieuwe leven wat niet altijd lukt. Ben zelf ook onder behandeling van een psycholoog. Kijk wel uit naar de geboorte van onze tweede zoon. Weer een lichtpuntje… Veel sterkte en kracht gewenst. Volg je hart. Als het goed voelt dan voelt het goed.

Hii lieve mama, ik ben 6 weken terug bevallen van onze stilgeboren dochter Bente (1e kindjel). Het is een hele verwerking met ups en downs.. ik merk dat ik nu een beetje bijkom van alles, maar kan ook fijn kletsen met mijn vriend en in het ziekenhuis hebben we gepraat met een maatschappelijkwerker en ik merk dat het ons helpt . Zondag gaan we samen met ze 2e even naar Spanje en is mijn gevoel voor een nieuwe baby heel sterk en aanwezig. Dus gaan wij het weer samen proberen voor een 2e kindje want ik heb het gevoel dat ik niet meer kan wachten. En er zullen altijd mensen zijn die er wat van vinden maar daar moet iedereen schijt aan hebben ! Volg je gevoel en je hart. Dikke knuffel voor jou

Wij zijn, nu bijna 2 jaar, ons 2de kindje verloren na 32 weken zwangerschap. Ons werd niets geadviseerd van termijn, behalve om 6 weken te wachten en dan vooral te doen wat goed voelde. 7 maanden na het verlies waren we terug zwanger (ook bewust omdat onze oudste ook ouder werd). Ons 3de kindje is ondertussen 7 maanden oud en een schatje. De zwangerschap was pittig en ik was nooit gerust. Niet als ik iets voelde, maar ook niet als ik niets voelde. Het voelde als een immens lange en mentaal heel lastige zwangerschap. Maar er komt gelukkig een einde aan en dan heb ik, denk ik, meer gehuild dan onze baby 🙈. Daarna volgt ook een heuse uitdaging in het niet willen overbeschermen en de rouw blijven verwerken. Er zijn sowieso momenten dat verdriet je overvalt, maar die momenten mogen er ook zijn natuurlijk. Wat het 'jaar wachten' betreft... ik zou vooral doen wat goed voelt (Behalve mocht het keizersnede geweest zijn, dan zou ik toch nog even wachten). En wat wij soms 'grofweg' durven stellen: als het erin zit, moet het er ook terug uit he 🙈. Wat de gynaecoloog ook mag zeggen.

Niemand kan het antwoord geven of in jullie hoofd kijken. Wij zijn binnen 4 maanden in verwachting geraakt na een voldragen zwangerschap en plotseling overlijden tijdens de bevalling, zonder duidelijke oorzaak. Ik vond het pittig. Meer angst. Het was ook ons eerste kindje, dus wist sowieso niet wat ons te wachten stond. Rouw/ verdriet om een overleden kind gaat nooit weg. Jij als mens groeit met jouw levenservaring, in tijd en in kennis en de rouw die blijft zo groot als dat die was. Uiteindelijk wordt de rouw dragelijker, maar je weet nooit in welke fases je de rouw doorloopt en of je deze gaat doorlopen. Doe wat voor jullie goed voelt. Er is geen goed of fout. 😊

Ik snap dat het wachten niet zal helpen in je proces. Je wens is veel te groot, je wilt gewoon een kindje. Dat is normaal! Dat is allemaal persoonlijk wanneer je er klaar voor bent of niet. Ik ben bevallen begin december op 31w (cmv infectie) en wij zeiden al voor ons zoontje overleden was dat we niet lang wilde wachten met opnieuw te proberen. We hebben nu 2rondes geprobeerd zonder resultaat en dat is lastig. Maar mijn lichaam moet er klaar voor zijn, dus moet ik ook geduld hebben. Volg lekker jullie gevoel! Elke gynaecoloog zal iets anders zeggen. De ene zegt minstens 6m wachten, wij kregen na 6weken groen licht… ja het is allemaal verschillend. Je lichaam zal geen nieuwe zwangerschap aanvaarden als het er niet klaar voor is. Denk ik. Heb ook enorme schrik voor een miskraam. Dit maakte we me voor ons dochterje… dus 3x zwanger en 1kindje in huis & 2 in m’n hart. Is echt pittig geweest, dus we hopen op beter nieuws binnenkort 🌈

Dankjewel voor de reacties. Ik heb ze allemaal gelezen. Ik moet er ook wel bij zeggen dat de gynaecoloog juist hierover heel vriendelijk was en ook aangaf dat de meeste niet naar dit adviseer luisteren en we ons niet bezwaard moeten voelen als we anders besluiten. Het is meer dat ik wel zijn opmerking over verdrukking van rouw die later als een boemerang terugkomt, wel kan voorstellen. En dan vraag ik me af kan ik dat actief voorkomen door al preventieve hulp in te zetten t.z.t. Ik wil natuurlijk ook rekening houden met ons gezin, want onze oudste 2 hebben de leeftijd dat ze dit hoogstwaarschijnlijk later gaan herinneren. Als ik dan snel zwanger zou raken en er aan onderdoor ga. Ik denk dus niet dat het gebeurt, maar ik vraag me ook af hoe groot spelen mijn hormonen nu een rol? Die wens is er. Maar meer de mogelijke naïviteit. Denk ik er te makkelijk over. Zelfs de gedachte om in dezelfde maand uitgerekend te zijn, beangstigt me niet. Dat lijkt toch een tikkeltje naïef.

Als jullie er nu goed instaan, het er goed over kunnen hebben, het overlijden al hebben kunnen accepteren en jullie kindje een plekje binnen het gezin heeft mogen krijgen, dan zitten jullie misschien al in de fase van acceptatie en komen de andere fases niet. De gynaecoloog kan wel adviseren om langer te wachten, maar weet wel dat de duur niet uitmaakt. Wanneer je gaat bevallen of in de kraamweek zit kan je door hormonen last krijgen van verdrietige emoties. Hier ga je geen invloed op hebben en hoeft ook niet negatief te zijn. Die emoties mogen er ook zijn. Onze kinderen groeien na rouw van hun overleden brusje ook goed op. Wij als ouders komen er uiteindelijk ook sterker en wijzer uit. Gewoon doen waar jullie je goed bij voelen. Er is geen goed of fout. Het is jullie beslissing en jullie tempo. 😊

Voor mij zou dit geen reden zijn om een jaar te wachten. Rouw is geen lineair proces, maar gaat en komt in golven. Ook als mensen 2, 3, 5 jaar wachten met opnieuw zwanger worden komt komt het verdriet bij een nieuw kindje weer vaak keihard naar boven. Ik denk dat dat normaal is. Een kindje verliezen is helaas levenslang rouwen. Ik zou mijn wens niet uitstellen als ik eraan toe zou zijn.

Sluit ik me bij aan. Recent onderzoek laat ook zien dat minimaal een jaar wachten bij stilgeboorte/verlies zowel mentaal als fysiek niet per se noodzakelijk is. Het is een veel gegeven advies, maar achterhaald.

Hi meis, Ik ben drie maanden na het verlies zwanger geraakt na een zwangerschap van 41 weken. Met ook een gezinsleven (dochter van 2,5). Dat houd je een beetje op de rails. De gyn gaf geen wachttijd/advies. In principe mocht het juist van hem (had een makkelijke bevalling), alleen moesten we ons bewust van zijn dat dit mentaal wel zwaar zal worden. En ja, dat pad is een rollercoaster momenteel. De angst om een kindje te verliezen blijft er bij mij altijd, elke dag golft het wel in mijn hoofd. Maar dat zal over 3 jaar ook zo zijn.. en mijn dochter word er ook niet jonger op. Was ik er al aan toe? Moeilijke vraag, wanneer ben je dat echt? Rouwen is op en af gaan. Ik mis m’n stilgeboren dochter nog steeds en ben veel met haar bezig. Dit kindje, deze zwangerschap (20 weken), bied wel weer toekomstperspectief waar ik “weer wat mee kan” in het leven. Je vervangt je kindje NOOIT. De wens blijft alleen enorm sterk en we willen allemaal wel weer een lichtpuntje hebben in ons leven.. verwacht dat je op en neer gaat in een zwangerschap en focus je niet teveel op dat je móet genieten, nee, soms is het gewoon zwaar. En soms is het juist weer uitkijken naar de toekomst. Praat erover met je partner en kijk samen hoe jullie erin staan! Veel liefs en je mag me altijd berichten

Hoi! Weliswaar niet binnen een jaar weer zwanger, maar wel 2 ervaringen met zwanger zijn na verlies. Wij hadden voor de rouwverwerking bewust 2 jaar gewacht. Na 2 jaar 'rouwarbeid' was het verdriet er bij mij echt wel uit en voelde ik me klaar voor een nieuwe zwangerschap. Eenmaal zwanger vond ik het 9 maanden lang heel eng om zwanger te zijn. Vooral het laatste trimester werd ik elke keer helemaal angstig en zenuwachtig als ik onze zoon niet voelde. Dit echt tot hartkloppingen waarbij ik op de eerste harthulp heb gezeten aan toe. De zwangerschap die daarna volgde, van onze tweeling, merkte dat ik de controle wel wat meer los kon laten. Ik kon daarbij ook niet altijd duiden of ik beide kindjes goed voelde of maar èèn kindje, dus moest ik het ook wat meer loslaten. Gezien er alweer een zwangerschap tussen het verlies en de tweelingzwangerschap in zat, merkte ik dat ik al wel een stuk was gegroeid. Maar het bleef natuurlijk spannend en zenuwslopend of het allemaal goed zou gaan. Wat ik heb ervaren is dat je zeker kunt rouwen voorafgaand aan een nieuwe zwangerschap, maar dat je sommige dingen pas echt kunt gaan verwerken als je opnieuw zwanger bent. Ik vind het altijd lastig dat er een tijd aan wordt gekoppeld door professionals. Want jullie zijn er misschien nu al klaar voor en wachten nu door het advies te lang. Terwijl een ander er na een jaar misschien mentaal helemaal nog niet klaar voor is, maar er dan maar voor gaat omdat het van de gynaecoloog 'mag'. Wij hebben gekozen om eerst veel te rouwen, en het lijkt me inderdaad best logisch dat als je snel weer opnieuw voor een kindje gaat dat een stuk rouwen pas na de bevalling komt. Maar is dat fout? Nee toch? Iedereen mag toch zijn eigen pad bewandelen daarin? Luister vooral naar jezelf!

Dank voor de ervaringen en reacties. Ons gevoel is echt heel sterk om er voor te gaan over 2 maanden. Ik probeer ook maar, voor zover het kan, te berusten in het feit dat niemand ons kan vertellen waar we goed aan doen en wat er nog op ons pad gaat komen. Ik wil het gewoon graag 'goed' doen voor zover het kan. Dus ik wil de rouw niet weg stoppen, ik wil een leuke moeder blijven voor onze kinderen en niet straks denken dit was toch te snel ik was er niet aan toe. Eigenlijk denk ik dat ik niet durf te vertrouwen op mijn eigen gevoel. Angst dat het de hormonen zijn die spreken.