Rust in zwangerschap na verlies

Jazeker! Ik ben vorig jaar mijn zoontje verloren met 41+3 weken. Ik ben vandaag precies 28 weken zwanger en het verloopt tot nu toe net zo vlekkeloos als bij mijn zoontje. Ik heb ook het geluk dat ik fantastisch zwanger mag zijn en nooit kwaaltjes heb gehad. Helemaal onbevangen ben ik ook niet meer natuurlijk maar het komt er aardig in de buurt. Ik sta heel nuchter in het leven en ben mij erg bewust van het feit dat je gewoon geen controle hebt over het leven. Er zijn zoveel verschrikkelijke dingen die eventueel zouden kunnen gebeuren en ik vind het gewoon zonde van mijn tijd en zwangerschap om daarbij stil te staan. Zeker omdat ik zo heb genoten van mijn eerste zwangerschap wilde ik dat nu des te meer. De laatste paar weken zullen wel wat spannender worden maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt. Ik krijg overigens heel mijn zwangerschap ook alle hulp die er beschikbaar is.

Wat fijn om te horen dat je er zo in staat, ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd. 🥰

Ik ben mijn eerste kindje verloren na 22 weken zwangerschap. Toen we probeerden om opnieuw zwanger te worden wilde het in eerste instantie niet echt lukken en had ik heel veel spanning/angsten rondom het zwanger worden. Maar toen ik eenmaal zwanger was, voelde ik zoveel vertrouwen dat het goed zou komen. Ik voelde aan alles dat ons kindje er ging komen. Klinkt misschien zweverig, maar ik ben eigenlijk heel rationeel haha. En rationeel gezien was de kans dat het weer mis zou gaan zóveel kleiner dan dat het gewoon goed zou gaan. Natuurlijk waren de dagen richting de medische echo's spannend, maar verder heb ik mijn zwangerschap heel positief beleefd. De VK heeft me aangeboden om vaker naar het hartje te komen luisteren als ik dat wilde, maar dat heb ik niet nodig gehad. Ik probeerde het vertrouwen gewoon uit mezelf en de baby te halen. En dat is gelukt. Ons zoontje is (weliswaar een beetje te vroeg) maar gezond en wel geboren.

Wat fijn om te lezen dat jij er ook zo in stond. M’n gedachten gaan wel alle kanten op maar ik heb er echt vertrouwen in zoals jij ook zegt.

Wat fijn dat het goed voelt! En heel logisch dat je gedachten ook wel eens een kant uit gaan die minder positief is. Hopelijk heb je over een tijdje een gezonde baby in je armen! Hoe ver ben je nu?

Na 41 weken en een goede zwangerschap ben ik mijn dochter verloren. Het duurde, vergeleken de andere zwangerschappen, eventjes voor ik weer zwanger werd. Nu ik weer zwanger ben (28 weken), ben ik wel terughoudend in het kopen van spullen en het klaarmaken van de babykamer. Maar de angst en onzekerheid waar bijna iedereen het over heeft, heb ik nog steeds niet. Ik heb gewacht op de angst, maar die is nog steeds niet gekomen.

Ik ben pas 6 weken, dus wellicht komt het nog. Maar ik had verwacht dat ik zodra ik een positieve test zou hebben onrustig zou zijn. Maar gelukkig (nog) niet.

Oh ja, ik heb dat dus niet. Ik koop het liefst nu al van alles. Ik ga volgens m’n man te snel. We hebben nog niet eens een kloppend hartje gezien.

Ik lees even mee. Voor nu voel ik weer een soort hoop, toekomstperspectief. Ik ben mijn kindje met 41 weken verloren, ik denk dat die angst op een later termijn gaat komen. Maarja, angst voor de angst? Ik ben nu nog super pril dus ik voel me ook nog niet zwanger. Het is wat onwerkelijk nog I guess?

Tijdens onze tweede zwangerschap (eerste zoon na voldragen , onbezorgde en geweldige zwangerschap én bevalling én apgar score toch verloren na 26 u) waren we niet onbevangen meer. Ik dacht dat alleen de bevalling spannend zou zijn, maar ik vond alles wel spannend. Ondanks dat alles echo’s (weer) goed waren en eigenlijk niks aan de hand was, wist ik dat het gewoonweg helemaal niks zei. Rust vinden was om elke dag te genieten ervan, bedenken dat je geen invloed hebt maar alleen het beste kunt doen, en hopen dat zoiets niet een tweede keer zou gebeuren. Dat is gelukkig ook niet gebeurd, wel gekozen voor een keizersnede omdat dat voor het kindje in ieder geval even het “veiligst” was, ondanks dat de natuurlijke bevalling van onze eerste zoon niet de oorzaak was. Ik deed alles wat ik dacht dat goed was zodat mij niets te verwijten viel. En ja, de laatste week was heel spannend, ook nog eens omdat ie een week eerder kwam dan de geplande datum. Maar het is ons eindelijk gegund en het was allemaal heel spannend maar ik kan toch oprecht genieten en ik ben blij dat ik deze zwangerschap ook wel heb genoten. Blijf denken; dit is een ander kindje en je kansen zijn opnieuw hetzelfde, dit kindje heeft ook het recht op het leven en dat je er van hebt kunnen genieten. Heel veel succes en er zijn toch ook echt vele vrouwen je voorgegaan ! X

Zelf haal ik veel kracht en energie ook uit lotgenoten. Zit ook in een groep met vrouwen die een kindje verloren zijn en de wens hebben voor een kindje en zwanger zijn Zijn er zware en onzekere momenten voor mij nu ik ruim 20 weken zwanger ben Absoluut! Maar door wat ik mee maakte en te makkelijk in stond want Miles werd onze derde zoon heb ik mezelf mede door angst niet goed toegestaan en toe gelaten te genieten Dat deed me ook zeer na verlies En dat pak ik anders aan en geniet meer en heb wel wat gekocht. Hou de zwangerschap ook dit keer weer en meer en bewuster voor mezelf Maar dat is oké Alles is oké Zolang ik maar probeer te genieten en vertrouwen probeer te hebben waar ik kan Niemand kan me een goede afloop beloven zoals de nieuwe verloskundige zei toen ze op bezoek was voor de zwangerschap Toen ik niet zwanger was ben ik alle verdriet en angsten aan gegaan. Die ik toen had en die ik misschien tegen zou komen. Heb een veilig team om me heen gecreëerd en al mijn angsten uit gesproken en alvast “proberen” op te lossen of oplossingen voor te bedenken. Dit geeft me rust en overzicht voor de zwangerschap