Ruzie n.a.v. crematie zoontje

Ik hoop vooral dat je dit in de toekomst toch een beetje los kan laten en kan terugkijken op een mooi afscheid van jullie zoontje. Want ik denk dat er niks belangrijker is dan met mooie en warme gevoelens terugkijken op de tijd dat jullie zoontje bij jullie was. Heel veel sterkte!

Allereerst heel veel sterkte met dit verlies 😪 ik begrijp je frustratie wel. Het had zeker fijn geweest en netjes als je sm dit van te voren overlegd had om jullie niet te overrompelen op jullie moment.. en het had zeker zo veel makkelijker geweest voor jou en je partner als jullie hier eensgezind over konden raken. Misschien kun je nog aankaarten bij je schoonmoeder welk gevoel dit bij jou heeft losgemaakt? Daarmee heb je jouw deel iig gedeeld, en gedaan. Ik denk wel dat ze dit echt uit goede intentie heeft gedaan. Het is voor jou nu nog heel vers maar ik herken wel wat punten waar ik nu heel anders naar kijk dan toen het nog vers was. Wat nu jouw verloren kindje is, door jou gedragen, jouw verlies, is ook haar kleinkindje. Zij is toch ook de oma van jouw kindje. En naast dat ik jou echt wel begrijp, heeft je kindje nu ook voor altijd iets bij zich van familie naast dat van zijn moeder en vader. Liefde die hij zo verdiend 💙 ik hoop dat je hier een weg in kunt vinden om de vrede in je lijf te krijgen die ook jij heel erg verdiend en waarschijnlijk ook nodig hebt, nadat je zoiets ergs hebt meegemaakt 😔 en dat jij en je partner op 1 lijn kunnen komen, jullie hoeven het niet perse helemaal eens te zijn, maar op zn minst elkaars deel kunnen begrijpen. Zo een verlies is al zo pijnlijk van zichzelf, jullie kunnen elkaar nu goed gebruiken. Maar het is ook zeker heel begrijpelijk dat je emoties ook heel hoog liggen! Wees iig niet te hard voor jezelf 🫂 ik denk dat de tijd je hier wellicht iets bij kan helpen. En communicatie. Heel cliché, maar het is echt waar, tijd 'heelt'. Het zal nooit meer worden zoals het was, maar het gaat echt weer beter worden 🌤️🌷

Lieve Iloon, Het is zo moeilijk hè? Ik begrijp je boosheid heel goed. Het heeft misschien niet eens zoveel met je schoonmoeder te maken. Natuurlijk heeft zij verdriet en is het ook haar kleinkind, maar voor nu doet dat er even niet toe. Want het is jouw kind, uit jouw buik, en je zoontje is er niet meer en dat is niet eerlijk, daar mag je woedend om zijn. En allerlei rand dingen kunnen die woede triggeren. Je bent nog helemaal niet klaar voor dat anderen ook ideeen hebben over en voor jouw kind want hij had nog bij jou moeten zitten. Ik wilde het afscheid ook alleen doen en wilde ook niet dat iemand zich ermee bemoeiden. Ik ben met mijn man ook wel eens in botsing gekomen over gelijksoortige situaties. Wat hielp is om uiteindelijk niet over die situatie meer te praten maar om ruimte te maken voor alle emoties rondom die situatie. Als dat niet goed lukt zou het ook kunnen helpen eens met iemand te praten, samen of apart. Het is gewoon een heel moeilijke opgave om hier mee om te gaan, je bent zeker niet gek! Veel sterke en liefs

Ik vind het heel begrijpelijk. Wat mensen ook niet mogen vergeten is hoeveel hormonen er nog door ons lijf razen, terwijl we zoiets traumatisch meemaken, óók allemaal in ons lijf. Het is jammer dat je sm dit zomaar doet terwijl ze je kent. En ik kan me voorstellen dat je je dan niet gesteund voelt door je vriend. Bij ons pakte de uitvaartbegeleider aan het einde opeens het woord, omdat er nog 5 min over waren. Zonder dat ze dat met ons had besproken! Wij hadden het programma ook goed doorgesproken en ze heeft niet gevraagd ‘wat doen we als er wat tijd over is’. Ze nam gewoon ter plekke het woord zonder te vragen. Ik was zo ‘out of it’ dat ik er niet veel van meekreeg maar m’n vriend had haar wel kunnen vermoorden. Daarnaast had ook zijn zusje haar (ex-)vriend meegenomen terwijl we hadden gezegd dat we al het maximum aan personen hadden en hun gezeik er niet bij wilden (het stond op het punt van uitgaan). Nog iets waar m’n vriend helemaal woedend van was maar ik ook maar een beetje van meekreeg. Het komt nu allemaal weer naar boven nu ik aan het typen ben. Sorry voor mijn lange reactie. Wat mij heeft geholpen is dat ik echt dacht: f*ck jullie allemaal. Het is mijn zoontje. Het leek wel alsof we met z’n twee (oké drie, met m’n vriend ook) daar waren. Verder kon iedereen me gestolen worden. Wat ik zou doen: zeggen luister dit zit me dwars, wil je dat alsjeblieft begrijpen? Dat zou voor mij helpen. Dat iemand zegt: ik begrijp het (en dan ook het liefst ‘sorry’ maar alleen als ze dat menen). Een goede therapieresistente (met bijvoorbeeld een rouwtherpeut) kan ook erg helpen. Heel veel sterkte en liefs

Mijn vriend wil zijn moeder niet kwetsen. En wil daarom ook niet dat ik het haar vertel. Ik heb er op dit moment ook geen behoefte aan. Ze kan beter uit mn buurt blijven. Mijn vriend vindt het lief bedoelt (en daarom oke dat die kaart meeging), maar hij snapt niet dat zijn moeder voor mij over een grens gegaan is en dat ik heel gekwetst ben. Ook al was het wrs lief bedoelt. Hij noemt mij egoïstisch. Terwijl ik vind dat zijn moeder dat is. Het was in mijn ogen niet aan haar om te doen wat ze gedaan heeft. Ze had het vooraf moeten overleggen. En dan voornamelijk van ons vragen of haar stukje/kaart met ons zoontje mee mocht tijdens het afscheid valt bij mij heel erg verkeerd. Wij zijn door haar voor een keuze gesteld op het moment dat we bezig moesten zijn met het afscheid van ons zoontje. We hadden tijdens het afscheid niet bezig moeten zijn met een keuze voor iets dat voor haar blijkbaar belangrijk was of met discussie over iets dat zij wilde/van ons vroeg. Dat en het feit dat mijn vriend en ik daarna ook nog ruzie gekregen hebben neem ik haar heel kwalijk. Ik hoop ook dat we onze weg erin vinden, want ik wil na ons zoontje niet ook nog mijn vriend kwijt raken. Zo voelt het nu nl wel. We hebben maatschappelijk werk vh zh een berichtje gestuurd met de vraag of ze ons kan helpen.

Ja het was wrs lief bedoelt van sm en het is haar kleinzoon, maar het was in mijn ogen niet haar plaats. Het was ons afscheid, waar zij bij aanwezig mocht zijn. Ik heb om eerlijk te zijn spijt dat ik ermee ingestemd heb om het afscheid deels in het bijzijn van onze ouders te doen. Wat bedoel je precies met niet over de situatie praten, maar ruimte maken voor alle emoties er omheen? Want wij proberen het onderwerp nu ook te vermijden. Alleen als ik in huilen uitbarst, mijn vriend dan vraagt wat er is en ik antwoord dat ik zo boos en verdrietig ben en me heel alleen voel komt vaak toch die situatie weer naar boven.

Wat erg dat het afscheid van je zoontje ook niet helemaal is gelopen zoals je had gedacht :(. Ik snap wat je zegt... Ik kan mijn sm over een tijdje wrs wel vergeven dat ze een stukje voorgelezen en voorbereid heeft, zonder overleg. Alhoewel ik dat op zijn zachts gezegd onbeschoft vond. En ook dat ik het een informatief en onpersoonlijk stukje vond. Ik heb me op dat moment ook afgesloten en op mn tong gebeten. Ik wilde toen geen drama. Alleen het feit dat haar acties letterlijk tijdens het afscheid van ons zoontje voor discussie tussen mij en mijn vriend gezorgd hebben kan ik niet vergeven/vergeten. Wij hadden 100% met afscheid bezig moeten zijn en niet met iets dat zei ons door de strot probeerde te duwen. Miss lief bedoeld, maar voor mij echt over een grens. We hebben maatschappelijk werk gevraagd om maandag contact met ons op te nemen. Mijn vriend kan zeggen dat hij me begrijpt en dat hij het vervelend vind dat het me zoveel verdriet doet. Alleen zijn volgende zin is dan iets in de trant van dat zijn moeder in zijn ogen niks fout gedaan heeft, sat het maar een papiertje is en ik zijn herinnering aan het afscheid verpest, dus tjah... Denk dat we hier samen niet uit gaan komen, iig op dit moment.

Ik bedoel het echt niet verkeerd of slecht. Maar alle tijd die je nu bezig bent met de actie van je schoonmoeder ben je ook niet bezig met het afscheid en verwerken van het overlijden van jullie zoontje😔. Ik begrijp me verdriet echt maar al die energie die je hier nu in stopt kun je denk ik echt beter gebruiken in het verwerken van het verdriet.

Jep, I know 😔... Het is ook niet dat ik/we alleen maar daar mee bezig zijn. Alleen het speelt soms wel op gedurende de dag. Hoe hard we allebei ook ons best doen om het te laten rusten. Het is iets waar we iets mee moeten. Vandaar dat ik er een topic over geopend heb.

OMG 🙈 'zei' moet natuurlijk 'zij' zijn

Ik voel heel veel pijn, en woede en verdriet. Ik voel idd ook wat mamavanzoon zegt. En momenteel kan je ook alleen vanuit jouw eigen pijn en verdriet voelen en leven natuurlijk. En dat is echt volkomen begrijpelijk na wat jullie hebben meegemaakt.. Je hebt geen ruimte voor andere mensen hun shit. Jullie hebben ieder een eigen pad te bewandelen, en rouw op jullie eigen manier te verwerken. Allebei jullie gevoel mag er zijn. Jullie zullen beide een beetje naar elkaar toe moeten bewegen willen jullie hier samen uit komen. Jullie zijn allebei de ouders van jullie kindje. Die jullie waarschijnlijk het liefst liefdevol naar elkaar ziet. Succes, en veel kracht toegewenst🫂

Dat wilde ik ook vooral zeggen. ik snap je boosheid zo goed. en of het wel of niet lief bedoeld is maakt niet uit, ik snap je gevoel, het mag er ook zijn. Wat ik bedoelde is dat het bij ons vaak niet meer zo hielp om de details van het moment terug te halen, want die zagen we anders. Het hielp wel als ik ruimte kreeg om gewoon te zeggen dat ik heel boos was en verdrietig. Mij helpt het altijd om gevoelens hardop te benoemen, daarna ebben ze wel wat weg. Maar dat werkte voor ons. Ik hoop zo dat jullie ook een goede manier vinden. Ik wens je veel sterkte.

Wat super naar dat je er zo op terug kijkt. Ik had je verhaal toevallig gelezen vlak voordat we er achter kwamen dat onze dochter in mijn buik was overleden met 18,5 week. Wij hebben het afscheid met zn tweeën gedaan zodat we het precies konden doen zoals wij dat wilden en onze emoties vrij konden laten lopen. Onze familie stonden ons buiten op te wachten om ons op te vangen. De opa’s en oma’s hadden thuis al afscheid genomen van ons kleintje. Mijn schoonmoeder had ook een briefje meegegeven om in het mandje te leggen. Maar ze was zo verdrietig en ik vond het zo’n liefdevol gebaar, dat ik dit wel heb gedaan.

Hi lieve Ilona, wij hebben precies hetzelfde meegemaakt. Niet bij de crematie, maar de dag van de bevalling. Wat mij betreft heb je ALLE recht om de crematie naar je hand te zetten. Het is één van de weinige grote dingen die je kan doen voor je kind. En zeker als je net als moeder al je oerkracht en liefde hebt ingezet om je kindje een zachte dood te geven en nu de rouw moet aangaan, dan is het super respectloos om zomaar in te breken. Dat gezegd hebbende, komt nu het aller lastigste. Hoe kom je er uit met je vriend? Bij ons is ‘het incident’ heel erg tussen ons in gaan staan. En ik vermoed bij jullie ook. Een paar dingen die ik je, nu drie jaar later, kan zeggen wat misschien helpt; - wat er nu gebeurt tussen jullie gaat misschien verder dan wat er op de crematie gebeurde. Je kunt een super fijne relatie hebben, als dit gebeurd komt er van alles boven. Dat zegt niets over jou of je vriend of hoeveel hij van je houdt. We nemen allemaal dingen mee uit onze jeugd en dat komt knetterhard naar boven in dit soort situatie. —> bij ons was de oplossing ‘systeem therapie’. Zoek een goede therapeut en misschien is het beter om nu samen niet proberen eruit te komen. Er kan zoveel pijn zitten nu, dat je het veel groter kan worden dan je misschien wilt. Jij wilt erkenning en je vriend waarschijnlijk ook, het heeft geen nut om elkaar nu proberen te overtuigen ( hoe graag je het ook wilt). - een inzicht wat ik kreeg en wat enorm hielp was; rouwen doe je per definitie alleen. Niet iedereen, maar veel mensen wel. Oh wat gaf dat een lucht toen we ons dat beseften. - de pijn over ‘het incident’ is hier gezakt! De relatie met de sm daarentegen is nooit meer helemaal goed gekomen 🙃. Maar dat heeft met veel meer te maken. Daarentegen is de relatie van mij en mijn man nog nooit zo sterk geweest ( en het was al heel goed). En als laatste, als je boos wordt en je voelt je onbegrepen, probeer dat te zeggen ‘ik voel me alleen, ik mis..’ etc. Ipv ‘jij’. En als aller allerlaatste geef je vriend een hele dikke knuffel. Hou elkaar vast en zeg de naam van jullie mooie kind ❤️