Hallo allemaal, 01-04 is onze sterren kindje geboren met 15 weken. Door een ernstige hartafwijking hebben wij de keuze gemaakt om de zwangerschap te be毛indigen. Het was een erg moeilijke keuze waar ik nog steeds niet 100% achter sta omdat het een onmenselijke keuze is. Alsnog vind ik dat ik een goede keuze heb gemaakt zodat mijn kindje niet hoeft te lijden/overlijden na de geboorte. Het was een erg zware bevalling. Ik heb eerst 3/4 dagen pillen gekregen om de weeen op te wekken. Helaas sloeg dat niet aan met wel af en toe krampen in mijn buik. Uiteindelijk medicijnen via de infuus gekregen waardoor ik binnen 2 dagen beviel. Na de bevalling kwam de placenta er niet uit waardoor ik erg veel bloed heb verloren. Onder narcose is de placenta verwijderd. Helaas krijg ik soms opmerkingen van mensen in de omgeving waar ik verdrietig van word. Zoals ik had ook een miskraam maar dit was ernstiger dan die van jou want mijn lichaam werkte niet mee en jouw lichaam tenminste wel. Ik vind het heel lastig om met dit soort opmerkingen om te gaan, want het is nooit goed om in zo鈥檔 situatie te zeggen mijne was erger. Helaas is ook mijn man het tegenovergestelde van mij. Ik huil veel en praat veel erover om het te verwerken. Hij wilt geen emoties laten zien of erover praten. Hij geeft wel aan dat hij veel
Verdriet heeft en het wilt vergeten. Ook zegt hij tegen mij van je moet niet vaak huilen naast mensen anders vinden ze je zielig.
Ik ben bang dat onze relatie dalijk ook achteruit gaat omdat wij beide anders omgaan met dit verlies. Ik accepteer dat hij er niet over wilt praten en het op zijn manier verwerkt, maar andersom lijkt hij zich te irriteren als ik huil. Heeft iemand anders hier ook ervaring in? Ik wil graag dat onze relatie ook niet achteruit gaat na zo,n verdrietige gebeurtenis.
Lieve mama van een sterrenkindje.
Allereerst heel veel sterkte 馃槝.
Je hebt uit liefde gekozen om je zwangerschap te be毛indigen. Om je kindje niet te laten lijden. En ik weet zelf hoe dat is. En echt 100% erachter staan blijft ook lastig. Want het is echt een onmenselijke keuze.
Een keuze die je eigenlijk nooit had willen maken.
De mensen die die opmerkingen maken, echt dat kan mij zo kwaad maken. Je kan elkaars verhalen niet met elkaar vergelijken, het een is niet erger als de ander. Voor elke persoon is dat anders. Maar die mensen horen er voor je te zijn en niet te zeggen mijn verhaal is erger.
En de situatie met je man, elke persoon verwerkt het anders. Maar geef dit ook bij hem aan, als je wilt huilen, gewoon doen. Want emoties opkroppen krijg je alleen maar lichamelijke klachten van.
En hij moet btw niet vertellen hoe jij rouwt, jij rouwt op jouw manier en hij op zijn manier.
Maar blijf vooral praten met elkaar.
Het is een manier van rouwverwerking. En elke manier is goed.
Lieve mama, wat pril allemaal. Ik sluit me volledig aan bij sasx en wens je veel sterkte. Echt afschuwelijk hoe hard mensen kunnen zijn. Mijn situatie is anders, dus ik kan niet helemaal je vragen beantwoorden. Maar ik wil wel zeggen: houd vol, het wordt makkelijker, het is nu echt (nabij) het dieptepunt. Die mensen met hun opmerkingen raken je waarschijnlijk, het is lastig dat niet te voelen. Maar weet dat jij hier de sterke mama bent, probeer het te negeren. Emoties tonen is super sterk, omdat je je dan kwetsbaar moet opstellen, dus super stoer! Plus jouw hormonen gaan nog alle kanten op en jij hebt jullie kindje gedragen, ook dat kan je niet vergelijken met je man. Blijf praten met elkaar inderdaad, en wie weet kan de huisarts jullie helpen betreft je relatie. Of zoek lotgenoten, hoe hebben zij dit gedaan? Ik denk wat wel scheelt is uitspreken dat je van elkaar houdt, maar probeer elkaar een beetje te ontzien. Het gedrag dat jullie nu vertonen is een specifieke situatie, als je hier doorheen bent dan voel je je zo trots en sterk samen. Veel sterkte!
Heel veel sterkte.
Ik ben voor bijna 8 jaar een dochterje verloren met 22 weken. Ze had ook een ernstige hartafwijking. Ik moest ook de keuze maken. Ik stond er in die tijd helemaal alleen voor. Mijn ex had me gedumpt en wou niks van het kind weten.
Ik heb ook veel gehuild en gepraat. En mensen die zeggen dat hun miskraam erger is zijn ego茂stisch. Alles is erg om een kind te verliezen, op welke manier ook.
Heel en heel veel sterkte met dit verlies.
Miss is het een idee om naar een praat groep te gaan of zo.
Heb ik ook gedaan.
Heel veel sterkte. Ik sluit me aan bij wat al geschreven is. Ik heb zelf veel gehad aan de woorden van Manu Keirsa bijvoorbeeld in vingerafdruk van verdriet. Hij beschrijft helder dat rouw uniek is als een vingerafdruk en hoe lastig dat kan zijn in een relatie. Hopelijk lukt het jullie om elkaar oordeel-loos de ruimte te geven voor jullie eigen rouwreacties en toch ook in verbinding met elkaar te blijven. Veel liefs!
