Tips voor kracht/positiviteit?

Hoi lieve mama, Allereerst goed dat je je verhaal van je afschrijft. Het is allemaal ook niet niks.. ik herken bepaalde dingen wel een beetje. Dus ik zal even mijn verhaal delen en wat ik nu doe om “mijn leven weer op te pakken” Vorig jaar augustus zijn wij onze dochter van 4,5e maand verloren. Ze had een genetische ziekte waarvan ze door middel van behandeling genezen van kon worden maar door bijwerkingen van medicatie is het dus helemaal mis gegaan. Ze heeft haar hele leven in het ziekenhuis gelegen en dit was ontzettend stressvol voor ons en heeft ons echt gebroken. We hebben er ruim 1,5 jaar over gedaan om van haar zwanger te worden. De eerste maand na haar overlijden moest ik er niet aan denken om weer zwanger te worden, maar na 2 maanden begon het toch weer te kriebelen. Ondertussen ligt gevoel en verstand ook op 2 plekken, omdat het dus om een genetische aandoening gaat met herhaling van 25%. We hebben ons dan ook ingeschreven voor een PGT traject. Op een gegeven moment werd ik maar niet ongesteld, maar ik was ook niet zwanger. Toen werd er dus ook nog een PCOS vastgesteld. Ik heb een ronde letrozol gehad (mislukt) en die ronde erna werd ik zelf weer ongesteld met een redelijke cyclus. Dus wij hebben besloten om het nu zelf aan te kijken, wanneer ik denk dat ik vruchtbaar ben seks te hebben en het dan af te wachten. Wie weet lukt het niet maar dan hebben we dus altijd dat traject nog achter te hand.. (dat duurt wel nog een jaar) In de tussentijd merk ik wel dat ik echt weer klaar ben voor een nieuwe zwangerschap, ik wil zo graag weer liefde kunnen geven en liefde ontvangen van een baby.. dat maakt het ook dat ik wel steeds wat ongeduldiger word. Maar ik moet mezelf soms met beide benen op de grond zetten en tegen mezelf zeggen dat het wel goed komt, die baby komt uiteindelijk in mijn armen te liggen en mag blijven leven.. Ik herken ook het boos zijn, en vrouwen die zwanger zijn of met een kinderwagen rond lopen vermijd ik echt. Ik werk in een winkel waarbij die vrouwen dus wel eens binnen lopen maar ik ga eigenlijk meteen diegene uit de weg.. Ik denk steeds, waarom jij wel en ik niet?! Maar dan ga ik anders denken; je weet niet wat er vooraf is gebeurd, hoelang ze er over gedaan, of ze een gezond kindje in de buik hebben etc.. dat brengt me dan weer terug naar het niet te boos zijn. Wat ik doe om afleiding te vinden en mijn leven dus weer oppakken; Ik werk 4 dagen in de week en dat geeft afleiding Ik sport nu sinds 6 weken 4 keer per week, wat ook heel fijn werkt mentaal en waardoor ik ook al wat kilo’s kwijt ben en beter in mijn vel zit. We hebben in februari een puppy gekregen die ons heeel veel steun bied en echt wat vreugde in huis brengt. Daarnaast hebben we een reis gepland naar Amerika waar we ook heel erg naar uit kijken. Nu heb je misschien niks aan die laatste 2 punten maar wie weet als jullie nog een vakantie willen boeken dat het nog wat afleiding kan geven. Daarnaast probeer ik ook troost te halen uit boeken, podcasts etc. Sprookje van de dood is prachtig en de podcasts zwanger na verlies en maternity journey zijn heel fijn. Ik heb trouwens ook nog emdr therapie gehad, ik weet niet of je met iemand praat, maar eventueel een praktijkondersteuner zou al heel fijn kunnen zijn om een luisterend oor te bieden. Een heel verhaal! Maar hopelijk heb je er wat aan! 🤍 Veel liefs

Allereerst, sterkte met dit verlies en jullie te bewandelen pad 🙏 ik snap dat het veel is, en veel gevoelens met zich mee brengt. Tis ook nog heel recent dus dat is ook echt helemaal niet gek he? En jullie zijn alweer aan het proberen tot nu toe helaas zonder succes, wat het wellicht extra zwaar maakt. Ik begrijp dat de wens des te groter dan ooit is (zelf ook zo ervaren) maar denken jullie wel om jullie zelf? Neem vooral de tijd om te rouwen, om alles te te voelen, je verdriet maar ook je woede etc. Mij heeft het geholpen om bijna een jaar lang met een psycholoog te praten. Sommige mensen schrikken al van dat woord alsof je daar gek voor moet zijn, maar ze kunnen je enorm helpen. En wees lief voor jezelf door jezelf leuke dingen te gunnen, dingen te doen waar jij blij van wordt. En als laatst, het cliche ding.. tijd. Er is gewoon veel tijd nodig om anders / beter in het leven te kunnen gaan staan. Het liefst ga je er misschien in sneltreinvaart doorheen, maar je zult alles helaas moeten voelen. Het wordt écht weer beter, ook al voelt het soms niet zo🫂 heel veel sterkte en succes 💐

Vond deze wel mooi 🙏✨

Dankjewel voor jouw berichtje 🤍 De emoties zijn er constant wel de afgelopen maanden en ik praat er veel over met mijn man, vriendinnen en collega's. Ik merk dat het praten goed doet en lucht geeft. En fijn om soms even bij iemand uit te huilen. Maar ik voel me ook soort van in een emotionele houdgreep door de situatie, omdat het voelt alsof alleen een zwangerschap en hoop op een tweede kindje me hier verder uit kan halen. Ik denk dat wel boosheid moeilijk is om er te laten zijn. Ik probeer maar mezelf toe te staan boos en wat afgunstig naar anderen in mn hoofd te mogen zijn. Daar hebben anderen gelukkig geen last van. Maar ik denk dat die boosheid wat meer nodig heeft.. misschien dat ik het wat kwijt ga kunnen in sport. Jouw afbeelding geeft ook inspiratie. Dankje 😘

Wat verdrietig, het verlies van jouw dochtertje 😞 en wat een lange weg. Ik bewonder jouw kracht 🤍 Herkenbaar wat je schrijft over het er klaar voor zijn, ongeduldig worden en de relativering van de boosheid. Ik vind dat zelf wel soms zwaar drukkende dingen..dat er in je hoofd en hart zoveel gebeurd. Afleiding helpt vaak ook om weer wat op te krabbelen. Ik denk dat we nog nooit zoveel city trips en concerten hebben geboekt als dit jaar, om het minder als "verloren tijd" te laten voelen. Ik vind het knap dat je zo vaak sporten gaat! Ik vind het nog lastig me ertoe te zetten, maar ook omdat ik fitness niet zo leuk vind. Van andere sporten, zoals hardlopen, heb ik dan weer (waarschijnlijk paranoide/onzinnige) ideeen dat het niet goed is voor een innestelling oid... Welke sport doe je? Bedankt voor de boeken en podcast tips. Die ga ik eens opzoeken! Liefs

Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochtertje. En wat verdrietig dat ze niet hier mag zijn. Oktober vorig jaar ben ik ook bevallen van een stilgeboren meisje ivm zwangerschapsafbreking. Ik herken de emoties die je schrijft. Wij wilden ook gelijk weer zwanger worden, want de wens was er zeker niet minder om geworden. Wel had ik nog veel verdriet en heb mij dan ook afgevraagd of wij niet beter even konden wachten. Maar dat ging zo tegen de wens in. Elke maand dat ik weer ongesteld werd was zo naar. Je gaat je afvragen of het nog een keer voor je is weggelegd. Ik had ook veel moeite met zwangeren een kleine baby ‘s, ik denk dat dat helemaal niet gek is hoor! Wij willen dat ook. Ik was bang dat ik er teveel mee bezig was, het zwanger willen worden, maar probeer er maar eens niet aan te denken. Toch heb ik geprobeerd om het meer op zijn beloops te laten. Ik ben nu bijna 6 weken zwanger. Ik wil hiermee zeggen dat als het mij lukt, het jou ook kan lukken. Dat is geen gegeven maar ik wil je wat vertrouwen meegeven. Probeer niet te streng voor jezelf te zijn. Verdriet en boosheid mag er zijn. Laat het niet de overhand nemen. Ik heb een paar keer met iemand gepraat, misschien is dit ook nog wat voor jou? Ik gun het jullie zo. Probeer weer vertrouwen in jouw lichaam te krijgen. Er heeft al eens iets moois gegroeid, waarom zou dat niet nog een keer mogen gebeuren? Ik wens je veel liefs.

Wat lief 🤍 uiteindelijk zijn we allemaal heel krachtig om nog iets te maken van ons leven na het verliezen van onze kindjes.. Wel heel goed dat jullie zoveel city trips en concerten hebben geboekt! Ik moest ook leren om mezelf en ons weer leuke dingen te gunnen.. Ik ga dus wel heel saai naar de sportschool haha. Daarbij doe ik eigenlijk bijna alleen maar cardio, mede omdat ik dus wat wilde afvallen. En dat is ook al wel redelijk gelukt. Soms ga ik ook baantjes zwemmen, dat vind ik echt heerlijk. Ben nu af en toe wat krachttraining er bij aan het doen. Afgelopen zaterdag had ik ook veel steken in mijn buik waardoor ik dacht “Goh zou dit een innesteling kunnen zijn” ben toen uiteindelijk wel gaan sporten maar op een lager pitje. Snap dat je bang bent dat er dingen mis kunnen gaan daardoor maar ik denk dat bewegen uiteindelijk heel goed is voor lichaam en geest en dat het niet slecht is voor een innesteling. Je zou natuurlijk ook in die week dat je verwacht je innesteling te hebben niet te gaan sporten of het rustiger aan te doen. 🤍