Lieve allemaal,
Ik volg een opleiding om me te specialiseren in psychologische zorg rondom baby’s en jonge kinderen (dat stond al gepland voor het verlies van onze dochter). Vandaag kwam dit filmpje langs en het raakte me diep.
https://youtu.be/9uS0PRr7q2I
Het filmpje slaat niet helemaal op onze situaties, maar toch vond ik er veel herkenning in; De onverwachte klap dat het opeens mis is, alle emoties, de angst voor herhaling bij een nieuwe zwangerschap etc.
Wat me vooral ook raakte was even het perspectief te nemen van de vader/partnerrol. Die niet alleen zorg over zijn kind heeft, maar ook zijn vrouw. Een Superman probeert te zijn, maar zelf ook met rouw en alle emoties moet omgaan.
Ik ben zo dankbaar voor mijn vriend aan mijn zijde. Ik weet niet hoe ik het afgelopen jaar doorgekomen was zonder hem, echt mijn rots in de branding. En soms was ik onzeker of ik er wel voldoende voor hem was/kon zijn. Je hebt beiden zoveel pijn, hoe doe je dat samen? Ik ben heel trots hoe we dat samen hebben gedaan en naast ons eigen verdriet altijd oog hebben gehouden voor elkaar en wat we van elkaar nodig hadden.
Ik hoop dat jullie je ook zo gesteund voelen door je partner en dat het gemis van jullie kindje jullie dichter bij elkaar heeft mogen brengen ❤️