Verdriet wordt steeds erger☆ wil even van me af schrijven♡

Heel veel liefde jou kant op mama. 😢💓

Ik herken zo wat je schrijft. Hier ook een intens verdriet en bij jullie is het zelfs de tweede keer! Wat verschrikkelijk😢 het is zo oneerlijk! Heel veel sterkte lieve mama😘 als je privé wilt kletsen mag je me altijd een berichtje sturen.

Wat erg en herkenbaar. Wij hebben onze dochter bij 18 weken zwangerschap moeten laten gaan. We wisten voor 99% zeker dat het niet de goede kant op ging en moesten besluiten of we de zwangerschap 'wilde' afbreken. Het was een vreselijke periode die langer duurde dan verwacht. Ik dacht dat we na de afbreking van de zwangerschap wat meer rust zouden krijgen qua emoties. Maar dat werd ineens zo intens omdat we haar zagen, en zoveel leek op mijn dochter. Ze kreeg ineens een identiteit en een geslacht ( we wilde het pas weten na de geboorte) Ik zie constant haar gezichtje en handjes en voetjes voor me. En vraag me dan af of dit gevoelig nog weg kan gaan. Ook al weet ik dat het nog erg vers is(3 dagen geleden geboren). Vorig jaar een miskraam gehad en afgelopen zondag de 18 weken zwangerschap moeten afbreken. Ondanks dat mijn vriend niet onvruchtbaar zou zijn(zou alleen met icsi een redelijke kans hebben), 2 keer spontaan zwanger geraakt. We dachten dat het een wonder was en ons werd gegunt. Nu durf ik niet meer zwanger te raken. Onze leeftijden spelen hier wel bij mee. Ik ben 42 en mijn vriend 52. Dus het voelt voor ons niet verantwoord meer. Als ik 10 jaar jonger zou zijn geweest, dan zou ik het wel willen maar ook zeker doodeng vinden. DNA onderzoek is nog niet afgerond. Heel veel sterkte. Ik heb geen tips, maar voel wel me je mee. ❤

Ach lieve mama’s wat verdrietig, het is nog zo vers voor jullie. Nog geen maand geleden..en Lemmy.. 3 dagen geleden! Ik wil jullie helemaal niet ontmoedigen maar ik denk dat het goed is te weten dat dit verdriet eigenlijk voor altijd is. Drie jaar geleden nam ik afscheid van mijn meisje en er is geen enkele dag dat ik niet aan haar denk. De eerste twee jaren waren extreem moeilijk. Nu gaat het goed en heb ik het verdriet verwoven in mijn leven. Mygriefislove heeft gelijk, dat is het precies, rouw is liefde. Je mag het koesteren. Mensen die niet begrijpen dat je ‘nog’ verdrietig bent begrijpen er helemaal niets van, ze hebben echt geen idee. De rouw is voor altijd maar je leert het dragen, echt waar. Maar geef jezelf de ruimte om dit op je eigen manier te doen. Veel liefs

Gecondoleerd met dit verlies. Maar ook gefeliciteerd met haar geboorte. Het is niet vreemd dat je nog zoveel verdriet hebt. Maar ik kan me goed inbeelden dat je je enigzins raar voelt dat je nog zo aan het rouwen bent. In mijn omgeving vinden mensen het ook raar dat ik nog altijd over m'n dochter praat en zoveel verdriet heb. Het is voor mij nu een half jaar geleden dat ze geboren is met 18 weken zwangerschap. Maar ik trek me daar niet van aan. Ze is geboren en heeft bestaan, dus daar mag ik om rouwen. Mag ik vragen of je je dochter een naam hebt gegeven? Zou wellicht kunnen helpen in het rouwproces? Omdat ze natuurlijk een mensje was 🩷. Ook zou ik graag willen vragen aan welk syndroom je dochter had? Omdat je benoemd dat ze aan elke hand 6 vingers heeft. Mijn dochter is namelijk geboren met extra vingers aan elke hand, net zoals 4 andere familieleden van mij en ik zelf ook. De klinische geneticus heeft haar bekeken na de geboorte en zei dat ze helemaal gezond was. Ook was de niptuitslag destijds goed.

Ook voor jou heel veel sterkte met het verlies! Als je het niet meegemaakt heb dan kun je je het gewoon niet voorstellen! Ons kindje hebben we kleintje genoemd!

Oeps had hem verzonden. Het was chromosoom 13, het patausyndroom. (Lichamelijk en geestelijk beperkt Ze had 12 tenen en 12 vingers. Een hazenlip en de oortjes zaten wat lager. En ook binnenin was het niet goed zoals een omgekeerd hart en nog veel problemen Het kindje zou maximaal 1.kunnen worden. Met alleen maar nare ervaringen

Aw arm meisje 😢 💔