Verschil in rouwen

Mijn vriend en ik hebben zeker anders gerouwd na de stilgeboorte van onze dochter eind juni. Maar dat is ook vrij normaal. In de boeken van Manu Keirse wordt daar ook uitgebreid over gesproken. Mijn vriend praat er niet echt veel over en wil graag bezig zijn. Zo heeft hij naar haar dood een bankje in de tuin gemetseld, de muren in het huis geverfd en nu is hij met de slaapkamer bezig. Ik merk wel dat hij aan haar denkt. Hij gaat met regelmaat naar haar kamertje en kijkt stiekem naar haar foto's. Hij gaat af en toe mee naar het grafje. Iemand dwingen om hetzelfde te doen qua rouwen of dwingen erover te praten heeft geen zin. Accepteer elkaars verschillen en respecteer dat van elkaar. Ik praat er juist wel graag over maar heb vriendinnen en m'n moeder waar ik dan terecht kan. Het is en blijft lastig. Het wordt natuurlijk wel een dingetje als je relatie eronder begint te lijden. Gelukkig is dat hier na 6 mnd nog niet gebeurd. Sterkte ermee😘

Wij hebben onze zwangerschap moeten afbreken op 17dec ‘20, nadat er op 18W een open ruggetje werd vastgesteld bij ons zoontje. De gynaecoloog was heel duidelijk over de slechte levenskwaliteit die voor hem verwacht werd, waardoor we het (eigenlijk tesamen met de gynae) snel eens waren over deze keuze. Ze blijft verschrikkelijk, maar het beeld dat we kregen over de toekomst van ons zoontje was te triest voor woorden... De manier van rouwen, verschilt bij ons immens. Mijn vriend spreekt er niet snel over en zal vrij snel terug verder gaan met het “meer normale” leven, terwijl ik het heel moeilijk heb. De bevalling is ook maar een dikke 2 weken geleden, dus dat is normaal natuurlijk. Maar het contrast maakt het rouwen zeker niet gemakkelijker, al lijkt het erbij te horen. Hij is niet zwanger geweest, heeft die verbondenheid niet gevoeld, heeft geen last van hormonen...

Wij zijn na 23 weken op 23 december ouders geworden van onze dochter. Met 19+3 kregen wij te horen dat onze dochter een open ruggetje, vocht in haar hoofdje en 2 klompvoetjes had. Vanaf die tijd tot aan de bevalling gesprekken gehad in Nederland en België over eventueel opereren in de baarmoeder etc. Wij hadden allebei het gevoel dat we alle informatie moesten weten. Mijn vriend sprak vaak uit dat hij bang was dat wij het niet eens zouden worden over de uiteindelijke beslissing. Dit is wel gebeurt omdat we eigenlijk vanaf het begin allebei wisten dat we ons kindje dit leven niet wilde geven. Ik denk dat het vooral belangrijk is om eerlijk te blijven naar elkaar en naar jezelf. Ik wilde niks liever dan dit meisje bij me houden, maar dit had een egoïstische keuze geweest. Wat betreft rouwen; het verschilt. Ik heb hele slechte momenten en daar tegenover ook goede momenten waarbij ik verder wil voor haar. Mijn vriend heeft eigenlijk voornamelijk slechte momenten. Ik troost hem waar ik kan en ik weet dat hij er zo ook bij mij in staat. Ik wil bijvoorbeeld de hele dag naar haar foto's kijken, hij niet omdat het hem verdrietig maakt. Ik denk dat het vooral belangrijk is elkaar de ruimte te geven om te rouwen, maar er zeker ook voor elkaar te zijn. Ik weet dat hij de enige is in mijn omgeving met wie ik dit verdriet kan delen en dat hij degene is die weet waar ik door heen ga.

Ons zoontje bleek bij de 20weken echo Trisomie 18 te hebben, de NIPT zag dat niet, want het zat niet in de placenta, maar in ons zoontje zelf. Ik vind t wel frustrerend dat we er dan pas achter konden komen, terwijl ik ongerust was dat er iets mis was, kon dat voorgevoel niet goed plaatsen, moederinstinct. Wij zijn het met elkaar eens geweest dat we t wilden afbreken (eind augustus), we staan er hetzelfde in. Mannen rouwen vaak anders, willen een steun zijn. Emoties minder uiten, maar ik vind dat niet erg. Ik heb de baby ook gedragen en kreeg er al een band mee, dus ik heb er meer last van. In ons geval dus de situatie. Kan bij iedereen anders zijn, hoor.

Ons zoontje is afgelopen januari overleden, zes weken na de geboorte. Zijn geboortedag komt eraan, ik heb mijn man gevraagd om naar het graf te gaan, maar hij wil daar niet eens over praten. Merk dat ik daar erg verdrietig van wordt. Wil hem nergens toe dwingen, maar zou zo graag samen gaan. Ons zoontje ligt op 3 uur rijden begraven (islamitische begraafplaats), dus erheen gaan is echt een dagbesteding. Ik weet nu niet goed wat te doen.

Wellicht komt hij hier binnenkort op terug & is het nu nog even teveel voor hem om het daarover te hebben?. Heel veel liefde & steun toegewenst lieve mama !! 🤍🤍

Mijn man leek snel al sterker te zijn dan ik. Nam het voortouw, ondernam dingen voor ons en nam mij vooral op sleeptouw mee. Ik daarentegen was en bleef in rouw. Heel lang kon ik gewoon niks. Was misschien wel doorgeslagen naar depressief. Mijn man vond het moeilijk om foto's te bekijken of om het erover te hebben. Hij zocht uitvlucht op z'n eigen manier. Uiteindelijk heeft mijn man een burn-out gekregen door alle lasten te willen dragen en sterk te willen zijn voor ons. Daar voel ik mij nog steeds best schuldig over. Overschat je partner dus niet. Op een gegeven moment ga je zeker beiden anders rouwen. Jij hebt het anders meegemaakt, dan je partner. Probeer er wel op een rustig moment over te praten, maar respecteer elkaars manier van rouwen hierin ook. Oh nu ik eraan terug denk voel ik me weel zo ellendig. Er was ook een punt waarop ik klaar was met alles en het liefste bij m'n zoontje onder de grond lag en m'n man was aan een dood paard aan het trekken. Ik hoop dat je iets kunt met mijn ervaring, zoals het niet moet. Hopelijk heb je iets aan de tips. Heel erg veel sterkte en succes. Het is een lange weg, maar je bent niet alleen. Ook de grootouders zullen op hun manier rouwen.

Dank voor je openhartigheid. Hoop dat het ondertussen beter gaat met jullie ❤️

Ja, dankjewel. Het heeft wel even geduurd. Mijn man gaf aan - wij gingen op de jaardag van onze zoon naar het grafje - dat hij niks voelde. Dat begrijp ik wel. Hij zocht naar een afsluiting en ik werd heel rouwig. Ik heb geen advies of tips. Kan alleen mijn ervaring delen. Hoop wel dat jullie er samen uitkomen.

Vandaag was het zover. We hebben een hele fijne dag gehad samen. Ik heb in de ochtend foto's gekeken, mijn man kan dat nog niet, is OK voor mij. Ik heb lang gedaan over een album maken voor ons zoontje, tijdens mijn verlof en toen ik nog niet terug aan het werk was. Van vrienden dit weekend een bioscoopbon gehad, ter gelegenheid van vandaag, daar vanmiddag heen geweest. Eten gehaald, thuis nooit uitgepakte kraamcadeautjes van mijn collega's uitgepakt. Het was fijn en vol liefde. Naar het graf gaan we op de sterfdag is het plan. Ook veel berichtjes van vriendinnen, mijn moeder, mijn oude leidinggevende, heel erg lief. Het is moeilijk wat je kunt zeggen, op de eerste geboortedag na het overlijden, zo lief hoe de mensen om ons heen hun betrokkenheid laten zien, we zijn gezegend 🙏🏽💗