Verstoten door familie na ruzie tgv stilgeboorte

Wat naar dat jullie dit hebben moeten meemaken zeg.. het verlies alleen al, dat door sommige mensen totaal onderschat kan worden. En dan ook niet het begrip en de steun krijgen van jullie omgeving. Ik kan me voorstellen dat je schoonzus last heeft van hormonen, of wellicht is ze altijd al zo? (En dan ook nog +hormonen erbij). 1 ding waar ik wel aan denk is.. iedereen heeft zijn eigen pad om te bewandelen, mooie dingen en pijnlijke dingen, zijn eigen lessen te leren, zij die van haar, jij die van jou. En hoe luguber dit misschien klinkt (ik ben 4.5 jaar mijn 1e kind verloren en 6 mnd terug weer een kindje) ik ben er op een gekke manier veel sterker en wijzer van geworden. Totaal veranderd. Ook al voelt het nu misschien niet zo en denk je misschien wat heb ik hier nu aan, maar het gaat echt weer beter worden. Ik herken de boosheid naar de wereld en alles en iedereen. En dat is misschien een stap die gemaakt moet worden zodat jullie jezelf meer op 1 kunnen zetten en jullie grenzen beter kunnen bewaken, en dat is een goede ontwikkeling. Je veranderd ook en je wordt ook nooit meer de oude, maar dat is niet erg. Je gaat weer een nieuwe balans vinden, een nieuwe ik. Ik wil jullie iig veel sterkte wensen met het verlies, of naja de verliezen 🫂 Mensen blijven mij ook verbazen hoor, maar verspil je energie maar beter niet om ze te begrijpen. Ik hoop dat jullie de steun wel bij elkaar kunnen vinden. En ik vind het knap dat jullie je grenzen/principes bewaken

Mijn schoonzus is altijd al zo geweest. Ze is de jongste van het gezin, een beetje het 'kneusje', zal ik maar zeggen. Ze voelt zich altijd tekortgedaan, en iedereen moet over eieren lopen wanneer ze in de buurt is. Ik doe al twee jaar mijn best om een goede relatie met haar te hebben want dat vond ik belangrijk, maar het is nooit goed genoeg. Terwijl we al zoveel gedaan hebben voor hen. Hun zolder opgeruimd en geschilderd, heel hun tuin omgespit, hun dessert voor hun bruiloft volledig geregeld en betaald. Vaak gekookt voor haar, geknutseld, ze heeft al zoveel cadeau gekregen van ons. We hoopten ook heel hard voor haar dat haar kinderwens in vervulling zou gaan en we stonden haar vanaf de zijlijn aan te moedigen. Dat wij dit nu moeten verduren na dat alles doet echt ongelofelijk veel zeer en we begrijpen niet waar we dit aan verdienen. Ik hoop dat wij er ook sterker uit gaan komen, maar heel deze situatie maakt dat er een druk ligt op onze relatie. Gelukkig staan we beiden aan dezelfde kant van het verhaal, maar het is gewoon niet te begrijpen met welke onzin wij nu moeten omgaan. Ik heb spijt van alles wat we in het verleden gedaan hebben voor haar, tijd en geld dat we beter hadden gespendeerd aan mensen die het wel verdienden. Ik wou dat ik kon zeggen dat het me niets deed, dat ik kon focussen op ons tweetjes en onze toekomst samen, maar dat kan ik niet. Ik droom elke nacht van mijn schoonzus, van haar zwangerschap, van het feit dat zij een kind krijgt en ik niet. Hoe oneerlijk het is. Ik las ergens 'good things happen to bad people, bad things happen to good people', en dat is een waarheid als een klok. Maar dat maakt het allemaal niet minder pijnlijk. Ik kon geen seconde langer deel zijn van haar leven. Ik moet niets meer weten van haar en haar leven. Ondertussen modder ik maar wat aan. Ik ga me proberen optrekken aan jouw woorden, want je hebt helaas al twee keer het verlies van een kind mogen meemaken dus je weet waarover ik spreek. Ik wens je heel veel sterkte met je verliezen, de wereld is zo hard en oneerlijk soms.

Lastig zeg zulke mensen 😣 ik snap je keuze heel goed. Ik ben ook heel veel mensen verloren icm met het verlies van mn 1e kind. Maar dan heb je nog zo veel voor ze gedaan, en dan is dit 'wat je er voor terug krijgt'. Tijd heelt vaak wel een hoop, niet alles natuurlijk. Hopelijk komt zij en de familie nog toch inzicht. En zo niet, blijf doen wat goed is voor jullie! 🙏 En blijf vooral samen met je partner communiceren. Helaas gebeuren slechte dingen niet alleen bij slechte mensen ja🫤 En ik snap je spijt, ik bekijk dit tegenwoordig zo: je kunt beter spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan dan van iets wat je niet hebt gedaan. Je bent weer een les rijker, niet alleen over haar maar ook over jezelf, en je deed het waarschijnlijk met goede intenties. En ik snap al helemaaaal dat je er over droomt. Dromen is een groot deel verwerking. En het zit je gewoon heel diep, wat ook volkomen begrijpelijk is! Maar in je hoofd gebeurd een hoop 💪, it is work in progress, trust the process 🫂 Het 1e jaar na het verlies is denk ik het meest intens, en elk 'klein' stapje wat je maakt is er 1, eigenlijk lijken ze klein maar zijn ze enorm. In die zin, modder maar lekker aan, doe dingen waar jij rust of energie uithaalt, dat zit hem juist vaak in de kleine dingetjes. En goed dat je dit deelt hier! Hoe verdrietig ook, lotgenoten begrijpen elkaar gelukkig een stuk beter🫂 thankyou and stay strong 🍀

Ohh ik herken je verhaal wel deels! Wij zijn in september onze dochter verloren met 20 weken zwangerschap. En een maand daarna hadden we ook geen contact meer met zijn ouders en jongste zusje (oudste zus gelukkig wel). Ik zal even een korte samenvatting doen van ons verhaal: Als we als familie samen kwamen zaten wij al met kromme tenen omdat je niks verkeerd mag zeggen tegen het jongste zusje. Nu heeft zij een zoontje (10 jaar) en nog 2 dochters (3,5 en 2 jaar). Die van 3,5 is heel lief, zolang ze (positieve) aandacht krijgt. Moeder vind alleen de telefoon en die van 2 een stuk belangrijker en zegt ook rustig dat die van 3,5 niet goed is en toch niet luisterd etc (waar ze bij is). Kortom eigenlijk gewoon mentale kindermishandeling. Toen me oudste schoonzus naar huis ging vroeg dat meisje dus letterlijk aan haar of ze niet mee mocht. Waarop mijn schoonzusje reageerde met neem haar alsjeblieft mee, ik trek dat kind niet, wil een pleeggezin voor haar en ga zo maar door.. Ik flipte een beetje dus vertelde haar dat ze blij moest zij dat ze haar kinderen heeft, dat een kindje van 3,5 meerendeels gevormd is door de ouder (tuurlijk heeft het een eigen karakter, maar naar mij idee is het hoe je als ouder reageert hoe het deels vormt) en ik zei dus ook dat ze haar gewoon iets meer positieve aandacht moest geven, i.p.v. alleen maar afzeiken. Nu is mijn schoonzusje al van jongs af aan al een probleemgeval, uit huis geplaatst etc. Mijn schoonouders hebben onwijs het idee dat alles hun schuld is. Papa is wel/niet in beeld en daarom heeft ze het volgens mijn schoonouders heel zwaar en weten we niet hoe moeilijk het wel niet is met 3 kinderen (ze werkt verder niet). Conclusie, schoonzusje wilt ons niet meer zien, schoonouders zijn bang dat als ze ons wel nog zien dat de jongste dan het contact met ze verbreekt (heeft ze al vaker gedaan), dus hebben me schoonouders ook maar het contact met ons en me schoonzus verbroken. Kortom, ik snap goed waarom jullie gedaan hebben wat jullie hebben gedaan! Wij zijn ook mensen die graag voor andere klaar staan en na de stilgeboorte van onze dochter is het duidelijk geworden wie er ook voor ons klaar staan. Ik snap ook niet dat mijn schoonouders dit mijn vriend aandoen, aangezien hij ze toen echt wel nodig had. Maar weetje, sommige mensen hebben andere prioriteiten dan dat jij/wij hebben en ze zullen misschien een andere kijk hebben. Dan past het gewoon niet en is het misschien beter zo denk ik dan. Heb je het er al met je vriend over gehad dat als ze niet bijtrekken dat jullie misschien verhuizen (mits dit mogelijk is) en dan meer richting jouw ouders/familie gaan? Heel veel sterkte in ieder geval met alles! 😘

Ik weet trouwens niet of je na het overlijden van jullie kindje nog een boek of iets gelezen hebt over de verwerking. Ik heb het boek het rouwt in jou en daar staat ook in dat je eigenlijk nooit meer jezelf wordt, maar dat je jezelf 2.0 wordt. Ik merk wel ook heel erg dat het voor iemand die dit niet meegemaakt heeft, hier ook geen voorstelling van kan maken.

Hoi Oostende, ik las heel toevallig vanavond je verhaal en hoewel heel verdrietig zag ik ook het mooie nieuws dat je gisteren weer moeder bent geworden. Gefeliciteerd! Ik hoop dat alles goed gaat met jullie en de kleine en dat de familie dynamiek goed voelt voor jou. Geniet van de kraamperiode en alles wat erna komt. Veel geluk gewenst!

Wat een lief berichtje, bedankt daarvoor! We genieten zo van onze mooie zoon, hij is helemaal perfect. Sinds gisterenavond weet mijn schoonfamilie van zijn bestaan. Hun reactie is vreemd en onverwacht. Ze doen precies alsof er niets aan de hand is, vragen foto’s en info over hem (gewicht en lengte) en zijn ‘heel blij onze zoon te mogen verwelkomen in hun familie’. We weten beiden niet hoe we hier op moeten reageren, ze hebben ook nog geen contact gezocht met mij, bijvoorbeeld. De jaardag van onze dochter hebben ze overgeslagen, ze hebben ons volledig laten vallen het afgelopen jaar en nu we een zoontje hebben is precies weer alles als vanouds… Heel frappant allemaal…