Vicieuze cirkel

Wat verdrietig om te horen...hier zelf met 28 weken bevallen okt '23 van onze zoon ( zijn hartje was gestopt) en na genetische test, duidelijk geworden dat hij trisomie 21 had. Het heeft 3 jaar geduurt voor dat we zwanger waren van hem, dus wilden niet te lang wachten. In jan zijn we er weer voor gegaan, uit eindelijk heb ik het in aug een beetje opgegeven....en had ik ineens vorige week een positiefe test! Super blij ....maar vindt het erg spannend en idd de angst voor dat het evt weer kan gebeuren. Wat bij mij helpt is er over praten , met iemand die wil luisteren. Evt contact met mede lotgenoten en los laten....klinkt raar! Maar geloof in je eigen lichaam mama

Hallo Dropje, Ik herken je gevoel heel erg…. Ik ben in februari bevallen van ons zoontje met 22 weken. Vorige maand weer aan het proberen…. Ik snap je angst. Heb zelf ook therapie gehad. CGT therapie. Ik had namelijk laat van paniekaanvallen en angst gedachtes. De handvaten die ik heb gekregen helpen mij maar het is en blijft moeilijk. Ik hoop dat het ons beiden weer is gegeven. Als je even wilt kletsen mag je mij zeker een berichtje sturen. Liefs Juul

Hoi dropje, Wij werden ouders van een voldragen kindje, perfecte zwangerschap gehad en ook apgar score na geboorte 10/10/10, toch ging het mis na een halve dag en moesten we hem 26 u later laten gaan. Genetisch is zowel hij als wij helemaal doorgetest en geen aanwijsbare reden gevonden. We moesten 11 maanden wachten op deze testen en tussendoor veel naar een psycholoog geweest. Toch wilden we er weer voor gaan, want ik wilde niet zo verder doorleven met het gevoel dat we nooit een kindje bij ons zouden hebben en ook met alle vraagtekens , die ik nog steeds heb hoor. Inmiddels zijn wij nog een keer trotse ouders mogen worden in augustus dit jaar. Nu gaat alles tot nu toe wel heel goed, waarbij ik weer opnieuw in een soort rouw periode ben gekomen en vraag ik me des te meer af wat er mis is gegaan. Helaas moeten we daarmee leren leven, ik weet niet wat daarbij kan helpen. De komst van ons tweede zoontje (met geen roze wolk zwangerschap, soms wel intens genieten maar toch veel angsten gehad), heeft wel veel goed gedaan dat we nu weer wat blijer in het leven staan. Ik kon alleen maar tot de dag dat hij werd gehaald leven/ nadenken (gekozen voor een ks om alle andere complicaties tegen te gaan). Wat voor mij enigszins hielp, geloof me dit moest ik me elke dag soms inspreken en soms doen, is: praat erover met mensen die naar je willen luisteren, frequentie bezoekjes psych ophogen , bedenken dat je nu net als alle andere moeders opnieuw dezelfde kansen heb en dat de kans groter is dat het goed gaat (deze is heeeeel moeilijk), elke dag toch proberen de positieve dingen te zien en tijdens de zwangerschap heb ik heel vaak tegen mijn buik gepraat in zinnen als “ik ben angstig, maar niet voor jou, je bent welkom”, maar ook veel afleiding , zorgen dat naast m’n werk er dingen gepland stonden . Dat laatste helpt dan een beetje om niet te veel bezig te zijn met de wil om zwanger te worden en tijdens de zwangerschap je angsten een beetje naast je te kunnen leggen. Je zult miss denken nu “ja dat is makkelijk gezegd”, en ja, dat is het ook, maar ik ben helaas ervaringsdeskundige geworden en we moeten erbij zeggen dat we helaas het meest verschrikkelijke hebben meegemaakt. Als ik een ambulance zie, dan schrik ik, als er iets op tv over reanimaties gaat, dan zap ik weg. De beelden van dat bij ons lieve zoontje staan nog te helder in m’n geheugen. Tijdens de zwangerschap van ons tweede zoontje dacht ik dat ik daar wel mee om kon gaan, maar na de geboorte van ons zoontje ben ik alles nogmaals gaan verwerken en heb ik nu weer nachtmerries soms. Heb aan emdr gedacht, maar mijn psycholoog denkt dat het niet zo veel gaat helpen en ik laat het er ook maar even bij. Denk dat ik moet accepteren dat zoiets je bij blijft en dat dat ook mag. Hoe eng en angstig de situatie ook was, ook denk ik aan de mooie momenten die we hadden met ons eerste zoontje en geniet ik nu, klinkt heel stom, soms wel dubbel van het zoontje die er wel is. Uiteraard zal hij later ook weten wie zijn broer was en hoe bijzonder hij is/was. Mocht je een andere pb willen sturen, ik zie het wel verschijnen. Sterkte en ik hoop dat je iets aan mijn lange verhaal hebt..

Dankjewel voor je reactie! Wat verschrikkelijk dat dit jullie is overkomen! En knap dat je de wens in augustus hebt kunnen loslaten. Fijn dat je vorige week een positieve test had, geeft de burger moed! Ik hoop dat je een fijne en naar omstandigheden zorgeloze zwangerschap tegemoet mag gaan, ook al zal dat ook weer andere angsten met zich meebrengen. Ik probeer er met mijn omgeving ook over te praten, maar het onderwerp om opnieuw zwanger te willen worden en de stress die ik daarbij ervaar voelt nog te intiem om breed te delen met Gelukkig hebben we een hele lieve omgeving aan familie en vrienden om ons heen.

Hee Juul, Dankjewel voor je reactie. Wat verdrietig dat je dit mee hebt moeten maken. Wat een moeilijk jaar is het hè.. Goede tip om misschien iets met CGT therapie te doen. Ik hoop voor jou ook heel erg dat het je snel weer gegeven is. Dan is er toch een lichtpuntje om naar uit te kijken . Liefs!

Dankjewel voor je uitgebreide reactie Belle. Wat een verschrikkelijk bericht over je eerste zwangerschap. Wat een nachtmerrie. Ik kan me voorstellen dat je vaak triggers krijgt in het dagelijkse leven. En gefeliciteerd met de geboorte van jullie tweede zoontje! Wat fijn dat nu alles goed gaat! Het lijkt me voor jullie ook heel moeilijk dat je 11 maanden hebt gewacht op alle uitslagen om erachter te komen wat de reden is dat het niet goed is gegaan. Je bent aan het rouwen, maar weet niet waardoor het komt. En ook de toekomst ziet er onzeker uit. Ik ben echt blij voor jullie dat het met een tweede zwangerschap goed is gekomen. Ik ga je tips proberen toe te passen, daar heb ik zeker iets aan. Dankjewel! Het is echt moeilijk om soms positief te blijven en vertouwen te hebben richting de toekomst. Als ik de berichtjes van anderen lees waar het bij een volgende zwangerschap wel goed is gegaan, geeft dat heel veel vertrouwen.

Ik vind het ook allemaal heel lastig.. vorig jaar november bevallen van een stilgeboren zoon met 21 weken. Dit jaar twee miskramen gehad.. het lijkt allemaal uitzichtloos naast het enorme gemis. Momenteel zit ik thuis en ben ik gestart met het praten met een praktijk ondersteuner…