Vlinders van de vlindertuin (incl foto's)

Jeetje wat heftig.. heel veel sterkte. Is er niet bekend geworden welke bacterie?

Dat mag je zeker vragen. Ik was op 23 september uitgerekend!✨️

bedankt voor je lieve bericht ♥️ je weet als geen ander hoe het is als je het zelf hebt meegemaakt. Het zal nooit meer worden als het was. Voor mijn zoontje vind het het ergst. Als ouders kunnen we het al niet bevatten laat staan een kind van toen 6. Ik ben zelf ook nog lichamelijk erg ziek geworden door de stress en verdriet. Na operatie van schildklier eindelijk groen licht voor een nieuwe zwangerschap en inmiddels 7 weken in verwachting. Het is erg dubbel en spannend!!

ja dat was al snel bekend, het was zo agressief dat autopsie niet nodig was. Omdat het al in het bloed aantoonbaar was. Een darmbacterie E.coli 0104/H4. Hij heeft sepsis gekregen. Er zijn nog donor bloedplaatjes van een ander ziekenhuis gebracht maar het ging zo snel toen met de ambulance naar het VU. Ze hebben alles uit de kast gehaald , zijn hartje ging steeds langzamer en hebben ruim een half uur gereanimeerd 💔

Mag ik je een bericht sturen?

ja dat mag ☺️

Ja zeker weten. Helaas weten we allebei hoe het is, maar ondanks dat is het ook fijn om met lotgenoten te kunnen praten. Ik heb ook zeker 2 jaar met extreem lichamelijke klachten gezeten daarna. Maar ben blij met hoe ik nu in het leve sta gelukkig, dat had ik me toen nooit voor kunnen stellen. Dat gun ik alle sterretjes papas en mamas om weer zo in het leven te kunnen staan, ook al blijft het gemis voor altjjd.. heel fijn dat je weer zwanger mag en kan zijn! Zal vast ook spannend zijn, ik wens je alle geluk en gezondheid toe! 🙏💖

dankjewel 🦋

Hey Denise, wat ontzettend verdrietig om te lezen dat de zwangerschap niet goed is afgelopen!😥 Wat kan je toch veel tegenslagen krijgen in je leven het is oneerlijk! Bij ons leek het emotioneel wat beter te gaan maar alles staat nu weer op ze kop we gaan van ellende naar ellende naar ellende. Na drie mislukte terugplaatsingen vorige week dinsdag erachter gekomen (omdat ik het zelf vroeg) dat mijn baarmoederhals 1.6 cm (extreem kort) is van mezelf dus nu ben ik boos. Zo boos op het ziekenhuis dit is een grote grove fout van ze wat ze in 4.5 jaar aan trajecten en onderzoeken nooit gezien hebben terwijl dit gewoon niet te missen is. Het heeft ons Sepp gekost wat voorkomen had kunnen worden. Nu word ik doorgestuurd naar het vumc voor een transabdominale cerclage via me buik. Wachttijd van een half jaar maar beter de beste optie in mijn geval en wachten dan een vaginale cerclage en weer een kindje verliezen. Heb vanmiddag een heel pittig en heftig gesprek gehad met de gynaecoloog maar heb me hart gelucht en hoop dat ze er wat van leren door verder te kijken dan alleen het gene waar mensen voor komen. Toegeven doen ze niet bang dat ik ze ga aanklagen zo gaat dat met ziekenhuizen maar ben blij dat ik me hart even goed heb gelucht en gaan nu een half jaar wachten en even lekker op rondreis naar zuidafrika!

Onze twee dochters, Isabella en Rosalie. Bij de 20 weken echo bleek Isabella Roos plotseling te overleden. Aangezien ze een eeneiige tweeling zijn en de placenta deelden, was dit een groot risico voor Rosalie Bella. Na weken van onzekerheid, angst, verdriet en spanning bleek de schade aan de hersentjes bij Rosalie te groot. Op 17 juli, zijn ze op het zelfde moment geboren, in hun vruchtzak met placenta in een keer. We zijn zo trots, maar zo verdrietig. De foto is gemaakt nadat ze 4 dagen in het water hebben gelegen, de laatste nacht lagen ze zo samen in het wiegje en zo zijn ze ook samen in het kistje gegaan. Het geeft ons troost dat ze samen zijn.

Wat een prachtige namen! 💗

Hoi, Wat erg wat je hebt meegemaakt. Mijn dochter staat hier ook in de groep. Flore, gestorven na 17 dagen geleefd te hebben. Ze hadden een gat in haar middenrif. Niet gezien tijdens de zwangerschap. We hadden een gezonde dochter verwacht en opeens kregen we een heel ziek meisje. Hoe ga je om met het verlies. Ik lees dat het bij jou al even geleden is. Gaat het verdriet ooit minder zijn? Hoe gaat het met je zoon? Ik heb zelf ook kinderen die uitgekeken hebben naar hun zus. Ik heb het gevoel dat mijn heel leven ander is. Dat ikzelf veranderd ben. Het verdriet en het gemis is zo immens. Het was ook een heel traumatische gebeurtenis waardoor ik vermoedelijk ook pss nu heb. Ik zou graag mijn leven terug willen, maar ik vraag me af of dat nog weg gaat. Heb je lotgenoten gehad om mee te praten? Veel succes met je nieuwe zwangerschap!

Lieve Tiene, ik heb even jouw post opgezocht. Jullie hebben een prachtige dochter. Het is zo oneerlijk dat ze er niet mocht zijn. Hoe oud zijn jullie andere kinderen? Het is voor ons al bijna 2 jaar geleden, voor de buitenwereld lijkt het verdriet niet meer te mogen bestaan. Maar het verdriet en gemis blijft ontzettend. We hebben hulp gezocht bij een psychiater ook voor onze zoon. Hoe kan hij zoiets begrijpen als wij het zelf als volwassenen al niet kunnen bevatten. Zo bang dat hij er op latere leeftijd psychisch aan onder door zou gaan. De gesprekken waren niet zo zinvol omdat hij niet kon praten. Hij heeft adhd en vind het moeilijk om zijn emoties te uiten. Uiteindelijk twee maanden geleden in aanraking gekomen met de stichting Humanitas waar hij een aantal bijeenkomsten heeft gehad met een vrijwilliger. Dit heeft hem wel goed gedaan. Hij zegt nog regelmatig dat hij met zijn broertje wil spelen en wandelen met de kinderwagen of dan wordt hij s’nachts huilend wakker. Ik vind het zo hartverscheurend. We wilden al snel nog een kindje. Ik kan moeilijk zwanger worden en ben ook al wat ouder. In het begin dachten we nog als het straks minder is.. maar het wordt natuurlijk niet minder en verdriet/ geluk mag er naast elkaar zijn zo besloten we. Helaas door alle verdriet en stress werd ik erg ziek en mocht het niet. Afgelopen september groen licht gekregen na een operatie en met hulp van de fertiliteitspoli nu weer zwanger ( in verwachting durf ik niet meer te zeggen! ) Ik dacht dat ik er wel klaar voor was. Voorgenomen om geen angst te hebben. Liefde laten winnen. En er positief over te denken. Maar eerlijk, het is mentaal erg zwaar. Ervaar continu flashbacks. Ik heb ook geen behoefte om het mensen te vertellen dat ik zwanger ben. Zo bang dat het fout gaat vroeg of laat. Maar ik denk dat het het trauma is en er geen tijd voor staat dat het minder moeilijk is. Ik zou een paar weken geleden eindelijk beginnen met emdr therapie. Maar door extreme vermoeidheid lukt het mij niet eens om achter het stuur te zitten. Dat staat nu even op pauze. Nee het leven wordt nooit meer zoals het was maar ben wel dankbaar dat hij toch 5 dagen bij ons is geweest ♥️ en hij blijft ook altijd deel van ons.

Ons zoontje Quinn is vandaag geboren met 14 weken. Net als in maart hebben we Jaxx moeten laten gaan met 14 weken, en de geschiedenis herhaald zich weer helaas. Wat een gezinnetje van 4 jongens had moeten zijn, is het nu een gezinnetje van 2 gezonde jongens en 2 kleintjes die we nooit zullen kennen. Wat is de wereld soms hard!

Oh wat erg! Veel sterkte! Mijn vriendin maakt iets soortgelijk mee. Voor de derde keer al! Geven ze bij jou een reden of hebben ze onderzoek gedaan?

Jouw woorden zouden zo mijn woorden kunnen zijn… Ik voel me soms zo eenzaam tussen allemaal mensen die me niet begrijpen. Of mijn verdriet niet begrijpen. Het lijkt alsof Flore een plaatsje had moeten krijgen ondertussen en dat we gezellig met ons leven verder moeten. En zeker en vast eens normaal moeten doen. Maar dat lukt niet. Ik vind mijn nieuwe zwangerschap een hel. Ik vertel het ook tegen niemand. Lichamelijk vind ik het zwaar. Maar mentaal vind ik het nog zwaarder. Ik kan de hele dag huilen. De huisarts heeft me deze therapie ook aangeraden. Ik denk wel dat ik deze moet gaan doen om terug vat te krijgen op mijn gedachten. Hoe ver ben je nu?

Ze gaan de placenta onderzoeken en verder kan er nog bloedonderzoek gedaan worden bij mij en mijn man.

sorry, je bent ook weer zwanger! Ik ben bijna 10 weken nu, en jij? Niks moet hè, wees lief voor jezelf het is ook nog heel kort geleden voor jullie.

Wauw wat een perfect mannetje zeg! Sterkte 🌟

Hi allemaal, Wij zijn op 26 juni met 32+1 weken er achter gekomen dat het hartje van ons dochtertje Lynn was gestopt met kloppen. Op 29 juni is zij geboren. We hebben nog een dochter Sophie van 2,5 jaar, wie voor heel wat afleiding zorgt. 18 augustus hebben wij de afspraak bij de gynaecoloog over alle uitslagen van de onderzoeken die wij hebben laten doen. De hele zwangerschap is er geen enkele aanleiding geweest hiervoor namelijk, en dat is wat mij momenteel het meest dwars zit. Daarnaast merk ik dat ik al heel erg bezig met een eventuele volgende zwangerschap. En of we het lot nog een keer moeten tarten, moet ik niet gewoon gelukkig zijn met 1 gezonde dochter.