Vraag aan mensen die opnieuw zwanger zijn

Pfoeh.. dit is heel persoonlijk denk ik.. Wij zijn in juli onze dochter verloren, ze is 8 dagen bij ons geweest.. Na 2x ongesteld te zijn geweest (duurde 4 maand voordat ik weer ongesteld was) ben ik weer zwanger geraakt.. bewust.. we willen heeel graag een speelmaatje voor onze zoon.. Inmiddels ben ik bijna 21 weken weer zwanger.. tot nu toe lijkt alles goed.. De spanning is zo hoog.. en het is zo eng.. vorig jaar ging het vanaf de 20 weken echo allemaal achteruit.. De extra controles en bewegingen van de baby in de buik houden me op de been..

Voor ons was het de voorwaarde dat de genetische testen goed zouden zijn. Toen de uitslagen er waren (en er geen bijzonderheden waren) zijn we er weer voor gegaan. Dat was zo'n 8 weken na de bevalling. Ik had 6 weken na mijn bevalling mijn eerste menstruatie dus mijn cyclus was pas net op gang. Ik was eerlijk gezegd heel bang voor wat jij zegt: dat ik met de tijd steeds banger zou worden. En daarnaast was de wens voor een kindje zoveel groter geworden nadat we ons sterrenkindje ontmoet hebben. Ik wilde zo graag opnieuw zwanger worden. Ik ging er stiekem vanuit dat het misschien wel weer snel zou gaan, want van ons sterrenkindje was ik de eerste ronde zwanger. We hebben uiteindelijk zeven maanden moeten wachten totdat het weer lukte, dat was echt een ontzettend onzekere periode voor mij waarin ik echt veel verdriet en schuldgevoelens heb gehad. Achteraf is die tijd misschien juist goed geweest om het ergste verdriet te verwerken. Het gekke is dat ik bij mijn huidige zwangerschap meteen een goed gevoel had, terwijl ik bij mijn vorige zwangerschap tot de 20 weken echo (waar het mis bleek) het gevoel had dat er iets niet goed zou zijn. Ik heb me in mijn huidige zwangerschap aan dat goede gevoel vast proberen te houden in de eerste periode. Het zegt natuurlijk niks, maar toch ook weer wel ;-) De weken rondom de 13 en 20 weken echo waren natuurlijk wel stressvol, maar minder erg dan ik had gedacht. Natuurlijk ben ik pas echt opgelucht als ik over een week of 10 een levend kindje op mijn buik heb liggen, maar ik kan niet zeggen dat ik op dit moment extra angstig ben of twijfels heb. Maar ik denk inderdaad ook dat dit voor iedereen anders is!

Wauw.. zo snel al uitslag van genetische testen.. Heeft bij ons meer dan een half jaar geduurd.. Pas toen ik aangaf weer zwanger te zijn hebben ze haast gemaakt..

Ik ben 13 maart bevallen met 13 weken Ivm trisomie 18. Wij wilde eigenlijk meteen weer zwanger worden en dit is ook gelukt. Het was meteen weer raak en ben nu 5 weekjes zwanger! Ik ben ook erg blij maar tegelijkertijd ook heel bang wat als het weer fout gaat… 2 juni hebben we de eerste echo en dat vind ik ook heel spannend!

Dat houd ik ook wel in mn achterhoofd, dat het ook lang kan duren…ik had ook bij deze zwangerschap het gevoel dat we iets niet goed zat. Ik ging uit van een miskraam, maar uiteindelijk overleed ze rond 18/19 weken in mn buik. Bij mijn eerste dochter had ik wel gelijk het gevoel dat het goed zat. Ik hoop dus ook dat ik weer dat gevoel zal hebben, dan durf ik misschien wat meer er in te vertrouwen

Wat verdrietig om dit mee te maken zeg! Helaas weten we hier in de vlindertuin allemaal hoe het is. Allereerst sterkte ermee! Wij zijn september 2022 onze zoon Lennox verloren met 16+5. Nu ik dit typ, ben ik 16+6 zwanger van onze dochter. Wij hebben gewacht tot we de genetische uitslagen hadden. Dit heeft geduurd tot eind november. De eisprong was die maand net geweest, dus vanaf december zijn we er weer voor gegaan en eind februari testte ik positief. Het was een bewuste keuze, want de wens om een kindje te krijgen is enorm aanwezig. Ook wij vroegen ons af of de timing wel goed was. Mijn vriend is namelijk na de geboorte van Lennox in een burn out achtig iets gekomen en is “ziek” dus nu. Gelukkig gaat het steeds beter en krijgt hij hulp, maar zeker is dat wel pittig (geweest). De nieuwe zwangerschap brengt uiteraard onzekerheden met zich mee. Sws ten opzichte van de gezondheid van de kleine, maar ook angsten bij onszelf. Wat als…??? Kunnen we dat nog een keer aan?? Willen we dat wel?? Zijn we er wel klaar voor?? Door hier veel te lezen weet ik dat geluk van de zwangerschap en t verdriet van Lennox naast elkaar kan en mag bestaan. Dus ja met dagen ben ik verdrietig om Lennox en zeker nu de kleine gezond blijkt te zijn, ga je je afvragen hoe Lennox zal zijn geweest. Zal dit over 3 jaar anders zijn geweest als we gewacht hadden? Nee. Hij is en blijft onze zoon en hij zal altijd onderdeel zijn van ons leven. Tuurlijk het verdriet verandert en het beheerst op een gegeven moment niet meer je dagelijkse leven, maar het zal er altijd zijn. Zoals een ander al beschreef, bij Lennox voelde ik dat er iets niet goed was. Dit werd duidelijk met 13w. Nu voelde t anders. Deze zwangerschap gaf me meteen een vertrouwd gevoel. Wat we wel hebben gedaan, is zelf een extra medische echo met 16 weken. Normaal heb je dan alleen een geslachtsbepalende echo als je dat wilt en anders moet je wachten tot 19w. Dit vonden wij te lang. Dus hebben ervoor gekozen om met 16 weken bij het echocentrum waar ze bij Lennox de afwijking hadden vastgesteld, ook een extra medische check te doen ipv te wachten tot 19w. Sinds die 16 weken echo is er heeel veel rust gekomen. Alles ziet er super goed uit. Dus met name bij mijn vriend, is t vertrouwen er nu pas ECHT! En tuurlijk, het zal past echt rust geven als we een gezonde levende dochter op de wereld zetten. Dus vooral, luister naar je eigen gevoel. Verdriet en geluk gaan hand in hand. Dat is oké 🍀

Wat vreselijk dat jullie je dochter zijn verloren! Het is en blijft zo oneerlijk. De wens voor een levend kindje snap ik heel goed! Op dit moment is het 8 maand geleden dat onze dochter stil is geboren en wij zijn net weer begonnen met proberen. Ik wilde na de bevalling zo snel mogelijk weer zwanger worden maar kreeg bijna een paniekaanval als ik daaraan dacht. Klinkt stom: maar heeft écht tijd nodig. Wat mij hielp is praten met de arts en alles wat zij vertelde aannemen voor waarheid. Ook zijn wij samen naar een rouwtherapeut gegaan die gespecialiseerd was in verlies van kindjes. Dat hielp ook heel erg, ook bij het vertrouwen terugkrijgen in mijn lichaam. Het gaf mij veel rust. Wachten tot je er écht klaar voor bent bestaat niet, zeker niet nadat je verlies hebt meegemaakt. Dan wacht je je hele leven. Ik denk ook dat er altijd een angst zal zijn en blijven, maar mettertijd kun je daar beter mee dealen. Makkelijk wordt het nooit, maar wel makkelijker. Het is ook nog zo recent, dus gun jezelf de tijd om alles te laten landen 💜

Het lastige is natuurlijk dat je niet weet hoe lang het gaat duren. Stel dat het wél meteen lukt, dan moet je er ook wel klaar voor zijn. Maar ik moet zeggen dat de nieuwe zwangerschap ons ook weer heel veel geluk en zin in de toekomst heeft opgeleverd! Gek hè, dat voorgevoel dat er iets niet goed is. Heb het er nog regelmatig over met anderen. Ben zelf heel rationeel ingesteld, dus ik zette het destijds af en toe van me af onder het motto 'het is maar een gevoel, nergens op gebaseerd'. Little did i know. Ik heb na mijn sterrenkindje nog een vroege miskraam gehad, daarvan wist ik ook meteen dat het niet goed zat. Mensen om mij heen zeiden dat mijn slechte voorgevoel kwam door wat we allemaal mee hadden gemaakt, maar mijn gevoel zei iets heel anders. Maar andersom haal ik nu dus ook veel vertrouwen uit mijn goede voorgevoel deze keer! Het enige waar ik vooraf nog bang voor was, was voor een slecht voorgevoel bij een nieuwe zwangerschap. Maar aan die gedachten heb je niks, dus die heb ik zoveel mogelijk proberen te negeren. Hoe staat jouw partner in het verhaal?

Ja, het leek een eeuwigheid te duren, maar ik kwam er achteraf pas achter hoeveel geluk we hebben gehad qua wachttijd in vergelijking met heel veel anderen. We zijn tijdens de zwangerschap een spoedprocedure ingegaan en toen we de zwangerschap hebben afgebroken, zijn we in die procedure gebleven. Bizar dat ze pas haast maken als je weer zwanger bent..

Ik ben nu 4 weken geleden bevallen van ons stilgeboren zoontje Thijs met een zwangerschap van 37 weken... onze wens is er wel om toch nog een kindje te mogen krijgen ook voor zijn grote broer.. wij wachten nog op de uitslagen van de obductie en geven me lichaam eerst de tijd om te herstellen aangezien t een voldragen zwangerschap was... we zien wel wanneer t komt we laten t zijn gang gaan...

Het is voor mij nu anderhalf jaar geleden dat Benjamin* op 38 weken stilgeboren is. En ik merk zelf dat ondanks ik heel graag wil ik het nu nog niet aankan. We hebben wel inmiddels een aantal embryos in de vriezer en we willen begin volgend jaar die laten terugplaatsen.

Ik ben 12 augustus bevallen door middel van een spoedkeizersnede. Daardoor mocht ik eigenlijk een jaar niet zwanger worden. Na een gesprek met de gynaecoloog werd dat 6 maanden. Na 5 weer gaan proberen maar tot nu toe zinder resultaat

Bij ons gaat het wss ook zo lang duren. Kwam er bij jullie iets uit , sorry als dit te persoonlijk is, ben best benieuwd namelijk. Wij zijn sinds eind december nu aan het wachten op de uitslag, er zijn dingen uitgesloten, maar ik ben enerzijds bang dat ze niets vinden. Zeldzaam wordt het wel, maar dit lees ik nu ook al te vaak op dit forum zodat ik me afvraag hoe zeldzaam dingen werkelijk zijn.. Aan de andere kant, als het niks genetisch is moet je misschien maar denken dat je dan net zoveel kans weer hebt op een goede zwangerschap. (Al hoewel ik een gezonde voldragen zwangerschap had , alles goed was tijdens en ook bij de bevalling en dan plots ineens zakt je wereld in elkaar als er na 6 uur ineens je baby gereanimeerd moet worden 😪 stabiel wordt en vervolgens toch de volgende dag overlijd). Op zich denk ik dat de wachttijd die we hebben wel goed is, ik kan het nu nog niet aan. Maar bedankt voor de tip, ik ga het bij de arts aangeven dat we graag zwanger willen worden, hoop echt dat dat helpt met iets te versnellen! Iedereen hier veel sterkte. Een volgende zwangerschap is eng, maar praat erover en probeer toch positief te blijven !

Hier had ik ook na 8 weken de uitslag van de genetische testen. Maar ze hadden alleen onderzoek gedaan met de navelstreng en placenta. Dus daar konden ze niet heel groot onderzoek mee doen, ze kijken dan alleen naar een aantal genetische groepen. Wat onderzoeken ze dan bij jullie al die maanden lang?

Bij ons omdat ze de oorzaak niet wisten op moment van overlijden, dus het kan vanalles zijn en ze moeten dat in z’n dna vinden want z’n organen en hart werkte allemaal goed. Hetgeen ze dachten wat veel voorkomt, is het niet, dus gaan ze een groot aantal genen na met een aantal specifieke gebieden daarvan. Zodra ze iets vinden , en het is te rijmen met wat er is gebeurd, dan is het onderzoek klaar, maar het lijkt iets te zijn wat heel zeldzaam is, als ze het al vinden 😞 . Heel erg frustrerend want zo lijkt het maar alsof hij gezond was, maar dat was hij niet! Maargoed, iets van 6.000 dingen gaan ze na en duurt gewoon lang, 4tot 6 maanden (nu 5 maanden al aan het wachten). Wellicht moeten sommige dingen op kweek staan en omdat wij obductie hebben laten doen, hebben ze wel veel dna om mee te testen. Maar 6.000 van de iets van 21.000 genen die we hebben lijkt me veel en kan er daarom wel vrede mee hebben. Toch ga ik de tip gebruiken om aan te geven dat we toch graag zwanger willen worden.. 💡 Wie weet ! Kwam er bij jullie iets uit wat erfelijk is of wat hebben ze gezegd bij jullie?

Nee helaas is er niks uitgekomen. Ik had een tumor op de placenta, daardoor extreem veel vruchtwater. door het vruchtwater af te tappen is de helaas de bevalling te vroeg op gang gekomen. Het ging echt heel goed met onze dochter. Maar na een week ging ze in 1x heel snel achteruit en is ze na 8 dagen te komen overlijden.. (in een notendop) Er bleek naderhand een hartafwijking te zijn gevonden (na de geboorte) maar hier is niks genetisch uitgekomen. Nu krijg ik extra controles, zowel bij de verloskundige als in het ziekenhuis. Dit geeft rust. Leef van echo naar echo.. Nu ik de baby in de buik goed begin te voelen geeft dit ook vertrouwen. Heb onze dochter helaas nooit goed kunnen voelen door het vele vruchtwater.. Hopelijk hebben jullie snel uitslag ❤️

Wel fijn dat ze het goed kunnen onderzoeken. Bij ons kwam er niks uit. Ze zei wel dat t niet betekend dat er dan ook niks is, ze hebben het alleen niet gevonden. Wat wel uit onderzoek is gebleken, is dat de navelstreng veel meer windingen had dan normaal. Ze zien dat vaker bij kindjes die in de buik zijn gestorven. Ze weten niet waarom dat zo is ontstaan, maar het kan leiden tot hartfalen van de baby, omdat het hartje teveel moeite moet doen om al dat bloed naar die navelstreng te pompen. Ook was de placenta iets aan de kleine kant, maar de baby was zelf ook wat kleiner dan normaal op dat termijn. Waarschijnlijk is het “gewoon pech” geweest. We hebben al een gezond kindje op de wereld gezet, dus mijn verloskundige zegt dat dit een teken is dat we weer een gezond kindje kunnen krijgen. Eerst maar eens zien, dan geloven..

Bij mijn eerste dochter had ik heel sterk het gevoel dat het wel goed zat. Bij mn tweede dochter had ik al snel het gevoel dat er iets mis was. Als ik nu weer zwanger word, hoop ik echt op dat gevoel dat t goed is, anders raak ik echt in paniek denk ik.

Wij zijn een jaartje geleden ouders geworden van onze stilgeboren dochter. Nu ben ik bijna 8 maanden zwanger. Er heeft in totaal 3,5 maand tussen gezeten voordat het weer raak was. We wilden en willen zo graag een kindje en het jongetje dat nu in mij groeit zal nooit een vervanging voor zijn zusje zijn. We rouwen nog elke dag, maar kunnen daarnaast ook blij zijn met de komst van nieuw leven. Ik heb zelf erg veel gehad aan het boek Altijd een kind tekort. Daarnaast ook psychologische ondersteuning vanuit het ziekenhuis zowel voor het rouwproces als nu ter ondersteuning bij de nieuwe zwangerschap, die met name deze laatste weken mentaal erg pittig is. Daarnaast ook extra veel controles en een vaste gynaecoloog in het ziekenhuis. Bij ons was er overigens niets genetisch aan de hand, wat voor mij wel een voorwaarde was om het weer te proberen.

Ik ben vorig jaar november bevallen van ons stilgeboren zoon na een zwangerschap van bijna 30 week. Ik werd na 11 weken weer ongesteld en na de 1e poging was het raak. Dit was een bewuste keuze, niet om te vervangen, zeker niet want niks of niemand kan onze zoon vervangen of het verdriet helen. Maar wij hebben een grote kinder wens waar je naar toe hebt geleefd bijna 30 weken lang.. en dan is het ineens zo leeg, zo stil. Ik ben nu bijna 15 weken zwanger, tot nu toe gaat het goed. Maar het is ook zo spannend omdat ik niet weet of er een herhalings kans is. Dus elke echo/controle zit ik in grote spanning tot ze zeggen dat het hartje klopt, dan ben ik gerust gesteld. Bij mijn vorige zwangerschap was het hartje ineens gestopt (placenta niet goed) terwijl alle controles wel goed waren.. dus het blijft zo ontzettend spannend. Maar ik denk dat je dit houdt tot je je kindje in je armen hebt en daar moet je wel rekening mee houden maar je moet ook vertrouwen hebben in je lichaam.