Vraag aan mensen die opnieuw zwanger zijn

Slik jij nu ook Ascal vanwege de placenta?

Ja zeker, die slik ik vanaf 8 tot ongeveer 36 week. Dus vrijwel de hele zwangerschap, hopen dat het wat helpt. 🫣

Ik denk dat zwanger worden na verlies altijd heftig blijft. En dat je je nooit helemaal kunt voorbereiden op hoe je het gaat ervaren en het voor iedereen anders is. Ikzelf vind het 1 grote emotionele achtbaan. Na de stilgeboorte van onze dochter in april 21 wilde ik in eerste instantie ook zo snel mogelijk zwanger worden. Het is een soort oerinstinct om wél voor een levend kindje te kunnen zorgen. Echter moest ik vanwege mijn eigen gezondheid wachten tot ik weer fit genoeg was en uitslagen van alle onderzoeken had. En met die maanden wachten sloegen ook steeds meer de twijfels toe of ik er ooit nog klaar voor zou zijn. Iets meer dan een jaar later (zomer 22) was ik er klaar voor om het weer te proberen. Dat lukte vrij snel, maar eindigde in een missed abortion met 11 wkn eind aug. Daardoor had ik met name mentaal weer een terugslag. Gelukkig is het daarna ook weer na 3 cycli gelukt en ben ik nu 30 weken zwanger van onze 2e dochter. Het is een pittige zwangerschap met veel medicatie en wederom veel spanning met extra controles. Elke week erbij is nu meegenomen. De weken duren daardoor extra lang voor mijn gevoel. En waarbij ik vantevoren dacht dat ik op een gegeven moment wel geruststelling zou voelen dat t goed komt, blijft dat helaas (nog) uit. Dat was even schakelen in mn brein en een teleurstelling. Nu bekijk ik t maar per dag en probeer aan een positief einde te denken. Genieten is n groot woord, maar ik word wel blij van al het gerommel in mijn buik.

In 2020 zijn wij ouders geworden van Luna, stilgeboren bij 40 weken. Ik heb daarna heel bewust een jaar intensief aan rouwverwerking gedaan en vervolgens een jaar het 'gewone' leven weer opgepakt, zodat de alledaagse dingen weer langzaam centraal kwamen te staan in m'n leven. Ongeveer 2 jaar na het verlies zijn we ervoor gegaan. Ik vond het zelf heel fijn dat ik die keuze heb gemaakt. Ik stond na dat diepe dal steviger in m'n schoenen dan ooit. Ik had ook vrede met de situatie zoals het was. Onze kinderwens kwam niet meer vanuit een luide innerlijke schreeuw om een leeg plekje op te vullen, maar vanuit een zacht verlangen en ruimte. Toen ik weer in verwachting raakte kwam ik wel heel veel oud zeer tegen. Ik heb me de gehele zwangerschap super gespannen gevoeld, en zeker vanaf 30 weken werd het mentaal erg zwaar. Iedere keer dat ik de kleine niet voelde kreeg ik het benauwd, en zat ik gelijk in het ziekenhuis voor een ctg. Genieten kon ik in vlagen ook, maar al met al vond ik het heftig. Ik heb natuurlijk de ultieme nachtmerrie meegemaakt, en ook bij een nieuw kindje was er geen garantie op een goede afloop.. Inmiddels hebben we een kerngezond zoontje van 2 weken oud. Terugkijkend op de zwangerschap ben ik vooral heel trots dat ik het aan heb gedurfd en dat we nu een gezond kindje hebben! Luna blijft ook altijd op haar eigen manier een onderdeel van ons gezin 💖 Dit is ons verhaal! Wat goed of niet goed voelt is echter zo persoonlijk rn de beslissing is aan jou 😘 dikke knuffel