Vriendinnen die zwanger worden

Wat zitten we toch nog steeds in een verschrikkelijke nachtmerrie. Ik zie dit topic voorbij komen en herkende je naam. Wij volgen (helaas) echt precies hetzelfde traject.. 3 vriendinnen (waaronder mijn buurvrouw) zijn zwanger, bij de een scheelde het 2 maanden, de ander 3 weken en zelfs eentje met maar 1 dag verschil. Oeff wat ontzettend confronterend.. je gunt ze het zo! Maar ik gunde het mezelf ook zo erg, hoe egoïstisch ik dat ook vind klinken. Ik denk dat we er echt ‘doorheen’ moeten, want vermijden is (in mijn geval) gewoon echt geen optie. Bij mij steunt mijn gevoel het vooral dat ik dit echt niemand maar dan ook niemand gun. Dus vraag ik ook hoe het met hun zwangerschap ga, en hoop ik oprecht dat het goed gaat met hun kleintjes💕 Nog een verlies van een baby in mijn omgeving zou ik niet aankunnen💔 Dus oeff, helaas geen tips van mij, maar wel heel erg veel herkenning

Wat een herkenbaar verhaal. Wij hebben onze zwangerschap ook moeten afbreken van onze dochter. Vreselijke, onmenselijke keuze.. inmiddels zijn wij 1,5 jaar verder. Om ons heen ook veel kindjes geboren. Ik herken je verhaal heel erg. Het is erg moeilijk en confronterend en vreselijk verdrietig. Ik bleef ook alles maar doen, babyshowers, kraamvisite etc " want dat hoort erbij" maar sinds een half jaar ben ik daarmee gestopt. Ik doe alleen nog maar dingen (wat met baby's te maken heeft) waar ik me prettig voel. Ik wil verder met ons leven waarbij wij iets heel verdrietig meedragen, dat zal altijd zo blijven maar door constant geconfronteerd te worden met wat je zelf niet hebt en een ander wel... daar werd ik niet beter van.. en tuurlijk kan je het nooit helemaal "onlopen" je komt het overal tegen.. maar ik kan het makkelijk van me af zetten als het geen bekenden is.. Sinds ik die keuze voor mijzelf gemaakt heb, gaat het beter met me. Ik durf weer naar de toekomst te kijken. En ons kleine meisje dragen we altijd ieder moment bij ons💞 Misschien heb je er iets aan, stel je zelf de vraag... is dit goed voor mij? Groetjes Jessica

En vergeet niet... er staat geen tijd voor dit verlies. Neem de tijd, het is nog maar net gebeurd. Het is zo iets heftigs en traumatisch. Wees niet te hard voor jezelf.. zeg nee tegen dingen. Kies voor jezelf! Ik had geen behoefte aan praatgroepjes etc, maar ik heb wel een fijn iemand gevonden waarmee ik heel goed kon praten.. dat gaf me weer kracht om door te gaan en de draad op te pakken.. Sterkte!

Jouw gevoel herken ik heel sterk. Twee weken naar ons afscheid vertelde mijn schoonzusje dat ze zwanger was. Man wat heb ik gehuild en was ik verdrietig. Niet om het feit dat zij in verwachting was maar om ons eigen gemis. De buitenwereld kun je vaak wel negeren of van wegkijken maar zo dichtbij gaat dat niet. Belangrijkste wat ik je mee wil geven: het gevoel dat je hebt is heel begrijpelijk en mag er echt gewoon zijn. Een goede vriendin zal dit echt wel begrijpen zolang je hier open over bent. Praat dus met haar over waar jij tegenop ziet en wat je lastig vind. Geef ook zeker aan dat je haar een fantastische zwangerschap gunt ( want we gunnen toch niemand wat we meegemaakt hebben). Hopelijk vind je je weg erin ❤️

Alsof ik mijn eigen verhaal lees. Rondom het overlijden van Yara zaten wij ook in een vreselijke babyboom. Meerdere mensen om ons heen zwanger, maar inderdaad ook aankondigen vlak na haar overlijden. Ik vond het echt super heftig. Bij de mensen bij wie het goed voelde hebben we dit ook eerlijk gezegd. Aangegeven dat we misschien onbewust wat afstand nemen, of het er gewoon heel moeilijk mee hadden. Gelukkig ook meerdere mensen die super goed aanvoelen wat wij nodig hadden. Gesprek ging dan pas over de zwangerschap als ik er zelf naar vroeg. Ook gelukkig van vele veel begrip gehad in kraamvisite. Mocht komen als ik er aan toe was, ik moest mij niet verplicht voelen. Maar ook vaak genoeg hebben we samen ook gedaan alsof het super leuk vonden om snel naar huis te vluchten en samen een traan te laten. Mijn man had gelukkig precies dezelfde gevoelens waardoor we samen het er over konden hebben. Inmiddels zijn wij ruim anderhalf jaar verder. Tussendoor onze 2e miskraam gehad (hebben voor Yara ook een miskraam gehad). Nu voor de 4e keer zwanger en lijkt goed te gaan. Vorige week een zwangerschapsaankondiging gehad en heel eerlijk? Hij deed nog steeds even pijn. Ze zijn in de eerste poging zwanger geworden van de tweede. Het steekt enorm dat zij zo zorgeloos zwanger kunnen worden en het allemaal zo'n roze wolk is. Dat zal het voor ons nooit meer zijn. Die steekt. Het was nu wel kort, even last van gehad. Het ebte sneller weg en ik voelde me oprecht blij voor ze. Maar dat ik even weer een steek in m'n hart voelde kan ik niet ontkennen. Ik denk ook dat dat het is. Met de tijd zal het beter gaan, dus gun jezelf die tijd ook. Probeer er niks van te vinden dat je die gevoelens hebt. Hoort erbij en zijn super logisch. Praat er over. Leg het uit aan mensen waarbij dat goed voelt, dan kunnen ze er ook rekening mee houden. Maar bovenal. Wees lief voor jezelf. Gun jezelf het verdriet na zo'n aankondiging.

Oh. En iets wat ik lastig vond om voor uit te komen (nog steeds) is dat ik ook heel vaak het gevoel van niet gunnen heb gehad. Vooral de mensen die een tweede of derde kregen (of per ongelukjes). Wij waren aan de beurt voor een kindje, niet zij. Zij hadden al een. Ik heb dit heel lang niet kunnen relativeren. Dat wij zo lang moesten wachten op een gezond kindje en iedereen maar door ging met leven en kinderen maken zonder op ons te wachten. Ik schaamde mij, en nu nog steeds wel, er voor dat ook deze gevoelens naar boven kwamen. Ik gunde niemand ons verdriet, maar ik gunde mijzelf wel dat iedereen even zijn leven in de wacht zou zetten. Ik vind het nog steeds lastig dat wij nog "met de eerste (levende) bezig zijn" en achter veel mensen aan hobbelen. Dat ons kindje straks tegen een leeftijdsverschil aanloopt, terwijl dit al ons tweede kindje had kunnen zijn (ook tijdstechnisch). Wij hadden al lang meerdere kids gewild nu.

Bedankt voor jullie reacties 🤍 Hele herkenbare gedachtes en gevoelens. Het heeft tijd nodig inderdaad en ook goed luisteren naar wat ik nodig heb en wat goed voelt. Net weer even zwaar..in de week van het overlijden werd 3 deuren naast ons een meisje geboren. Nu net zie ik bij de buren 2 deuren naast ons aan de andere kant een geboortebord van een meisje. Dat is even slikken 😓 Normaal zou ik altijd even een kaartje doen of de buurman net in het langslopen feliciteren. Maar ik vind dat ik deze keer even mag overslaan..

Zeker mag je dat nu overslaan! Goed dat je voor jezelf kiest en niet schuldig over voelen!

Gewoon doen wat goed voelt! Onze buren kregen een zoontje 7 weken na ons, 4 weken nadat ons zoontje overleed. Ik had juist de behoefte hem te zien en vond het fijn hem even vast te houden. M’n man vond het zien ook wel fijn, maar vasthouden echt niet. Ik vond het zien van een zwangere buik wel enorm moeilijk, maar elk kindje is anders en daar kon ik goed mee omgaan

Ik kreeg destijds het advies van de arts vooral nu op jezelf te focussen en dingen waar jij energie van krijgt. Het onder ogen komen met mensen die net zo ver bvb zwanger zijn, vond ik erg confronterend maar vond dat ik dat maar ‘moest’ doen om de pleister er snel vanaf te trekken. Hiermee ben ik dus even gestopt om eerst op onszelf te focussen. Ik vond het ook zwaarder als mensen die iets verder weg stonden van mij een baby kregen of ongeveer dezelfde termijn uitgerekend waren. Daar heb ik tijdelijk afstand van genomen. Van vriendinnen vond ik het goede nieuws juist heel fijn om me mee op te laden met positiviteit en vertrouwen dat het gelukkig heeeeel vaak heel goed gaat ipv hoe het bij ons toen was gegaan. Misschien dat die je gedachte je ter zijne tijd gaat helpen :-) Voor nu: neem de tijd, focus op dingen die jij wilt doen en laat de rest even. Iedereen zal het snappen.

Hej, Ik vroeg me af hoe het nu met je gaat? Al helemaal "hersteld" van de bevalling? Lichamelijk dan.. En hoe gaat het nu mentaal met je?

Hee, Met mij gaat het fysiek weer goed. Het bloeden stopte al na 4 dagen en na een week kon ik weer normaal traplopen, was de druk op mijn borst/pijn door hele lijf weg en kon ik weer een kwartier wandelen. Inmiddels is mijn energie ook weer redelijk normaal. Zaterdag werd ik voor het eerst ongesteld. Dat was even slikken.. Mentaal wisselt het. Qua concentratie is het nog niet wat het was. En het verdriet lijkt de afgelopen week juist weer toe te nemen. Ik heb nu veel last van beelden van de bevalling en droom nog steeds veel over wat er gebeurd is. Maar ook dromen over bv. Opnieuw zwanger worden. Ook prikkelbaarheid en snel emotioneel worden is soms lastig. Maar ik probeer het er allemaal te laten zijn en goed voor mezelf te zorgen. Dat helpt gelukkig wel. Het blijft gewoon een vreselijk moeilijke situatie. Hoe gaat het met jou? Ik hoop dat je je inmiddels iets beter voelt (voor zo ver dat kan dan..).

Poeh na 4 dagen al geen bloedverlies meer is wel snel, daar heb ik helaas nog steeds last van.. vervelend dat je zo’n druk op je borst en pijn had! Dat heb ik gelukkig niet. Ik heb ook stuwing gehad en lekte melk uit mijn borsten (lekker genant, niet op voorbereid natuurlijk). Maar dat is nu gelukkig ook weg. Pff eerste ongesteldheid lijkt me inderdaad heel dubbel en confronterend.. zie ik ook wel tegenop, maarja eerst maar is van de bloeding nu afkomen. Qua concentratie kan ik me echt vinden in wat je zegt, de normaalste dingen vergeet ik en moet me echt focussen op 1 ding tegelijk. Staan jullie er nog steeds zo in om na je ongesteldheid weer te proberen om zwanger te raken? Het lijkt me zo dubbel maar ook weer zo ‘logisch’ om te proberen.. wij moeten helaas de komende 2 jaar wachten omdat we in mei 2024 gaan trouwen in italie en dan geen newborn baby mee willen nemen.. pff ook zo dubbel, want ik weet dat het mijn keuze is om geen jonge baby mee te willen nemen, maar aan de andere kant mis ik het zwanger zijn en een baby hebben zo enorm! 💔

Ja, de pijn kwam van de koorts door de medicatie tijdens het bevallen. Had uren lopen rillen en dan nog de lange weeën en alle spanningen van de weken daarvoor. Denk dat alles flink verkrampt was geraakt. Maar gelukkig weg 🙏 Had je geen tabletjes gekregen tegen de stuwing in het ziekenhuis? Ik had daar om gevraagd omdat de verloskundige van de praktijk mij er op had gewezen. Maar ik het ziekenhuis vroegen ze er zelf niet naar. Lijkt me erg naar en confronterend voor je om daar last van te krijgen.. Ja we willen hierna wel weer voorzichtig beginnen. Maar ik merk dat dat wel weer veel emoties met zich mee brengt. Het voelt heel dubbel, maar we willen ook zo graag een kindje 😔 De leegte is nu zo groot. En verdrietig om ons meisje zal ik denk ik mijn leven lang blijven. Dus wachten voelt voor ons ook als 'waar op dan?'. Pff twee jaar wachten lijkt me inderdaad moeilijk na deze ervaring. Het is zeker een keuze om geen jonge baby mee te willen nemen, maar het was ook niet jullie keuze dat dit het scenario zou worden. Dus dat je nu moet wachten lijkt me ook verdrietig. Ik hoop dat die tijd jullie wel goed zal doen. Dat de wonden helen en de pijn wordt verzacht. En er dan hopelijk weer veel moois staat te wachten 🌸

Nee die tabletjes wist ik eigenlijk niet eens van dat ze bestonden.. was fijn geweest als ik die kon gebruiken. Ik snap inderdaad dat je denkt waarop wacht ik dan, het verlies zal er echt niet minder op worden. Er zal vast en zeker een hoop spanning en angst komen bij een eventueel volgende zwangerschap, een onbezorgde tijd gaat er denk ik niet meer komen. Maar ik hoop dat je dan de begeleiding en zorg krijgt die je nodig hebt om dat te doorstaan! Hou me maar op de hoogte als je dat wil :) Ik leef met jullie mee ^^

Ja inderdaad. De "onbezorgde" zwangerschap is iets wat er nooit zal zijn. Maar hopelijk halen extra echo's en controles dan wat van de spanning weg. Ik denk en hoop dat, als ik ooit een positieve 13-weken echo heb gehad, ik toch weer een beetje kan genieten van een zwangerschap. Nu heel hard hopen dat het voor ons weg is gelegd om een gezond kindje te mogen krijgen 🙏🙏 Zal ik doen :) Denk dat ik ook weer steun op dit forum zal zoeken om die eerste onzekere maanden door te komen. En hier van hetzelfde. Kunnen altijd kletsen als je je hart wil luchten of wat dan ook :)

Krijg je in ons geval inderdaad extra echo's en controles? Of is dat iets wat afhankelijk is van je verloskundige? Weet jij of we standaard "medisch" worden en in het ziekenhuis onder begeleiding zijn of ga je "gewoon" terug naar een verloskundige?

Precies jou situatie weet ik niet. Mijn zoontje is aan wiegendood overleden. Dit was geen reden om medisch te worden. Ben door m’n gewicht alsnog medisch, maar heb 50/50 zorg met gewone verloskundige geregeld. Wel krijg ik extra echo’s bij ongerustheid, 6-7(bloeding)-8-10-12-14(13 weken echo)-16-18-21(20 weken echo)-23-28-32-36 laatste 3 zijn groeiecho’s. In principe elke 2 weken dus in het begin. Ik kan me voorstellen dat je niet per se medisch hoeft te zijn, maar dat je wel een extra uitgebreide 20 weken echo krijgt in het ziekenhuis, en een indicatie om in het ziekenhuis te bevallen.

Bedankt voor je informatie! Wat ontzettend heftig om te lezen dat je zoontje is overleden aan wiegendood, verschrikkelijk. Wat fijn om te zien dat je bij ongerustheid wel extra echo's of controles kan krijgen... mocht het bij mij ooit zo ver komen hoop ik daar ook op.

Mijn verloskundige gaf aan dat we, door wat is gebeurd, de volgende keer extra echo's kunnen krijgen ter geruststelling. Ik had ook gevraagd of we dan niet medisch waren en naar het ziekenhuis moesten. Zij gaf aan van niet, omdat er niets is gevonden wat kans op herhaling of problemen op voorhand geeft.