Wanneer je het even niet meer weet😞

Ik ben jaren geleden ook mijn dochter verloren, met 28 wk zwangerschap. Ik heb toen een veel gehad aan de maatschappelijk werkster van de "pop poli" in het ziekenhuis... Misschien dat je een verhuizing kunt krijgen naar hun? Ik ben nu 4,5 week geleden bevallen van een gezonde dochter. Weet dat het mogelijk is om je uiteindelijk weer gelukkig te voelen! Voor nu iig heel veel sterkte, neem de tijd die je nodig hebt!💖

Ooh zo herkenbaar... echt alles wat je zegt!! Het leven is soms zo oneerlijk. Ik kan ook maar aan 1 ding denken terwijl m'n verstand zegt dat we nog even moeten wachten.. de wens is zo groot! Gevoel en verstand zijn zulke lastige dingen... Ik houdt me ook groot naar mn man, hem lijkt het ook aardig goed af te gaan nu.. Maarja wij hebben ons kindje wel gedragen❤️ en gebaard. Denk dat het daarom voor ons vrouwen ook nog moeilijker ligt dan voor de mannen.. Komende maanden worden zo moeilijk, de datum dat ik met verlof zou gaan, de 'uitgerekende datum enz.. (Wij zijn ons zoontje 25 januari verloren met 18,4 weken. De vliezen waren 3 dagen daarvoor gebroken) Heel veel sterkte... volg je gevoel!!

Hi Meis, Goed dat je dit even van je afschrijft, dat zorgt vaak voor opluchting. Ik begrijp je gevoel volkomen. Wij zijn ons dochtertje van 4,5e maand kwijt geraakt afgelopen augustus, aan iets genetisch.. kans op herhaling is dus 1:4. Ik was de eerste maand na haar overlijden opgelucht niet zwanger te zijn. Maar toen opeens kwam er een omslag. Ik wilde zo graag zwanger worden ookal wist ik dat er dan bij de vlokkentest een negatieve uitslag kon komen. Ik werd niet zwanger en na een tijdje werd ik niet meer ongesteld maar ik was dus ook niet zwanger.. toen kreeg ik de diagnose PCOS :(. Maargoed daar heb je medicatie voor en ronde 1 was helaas niet gelukt. Tot een paar weken terug wilde ik niets liever dan zwanger worden en diep in mijn hart wil ik dat nog steeds. Maar ik heb me gerealiseerd dat ik even moet ademen en even mezelf op de voorgrond moet zetten om na alles wat er is gebeurd weer proberen een betere versie van mezelf te worden. Zo ga ik nu 4 x per week naar de sportschool, werk ik 4 dagen in de week (we hebben sinds 2 maanden een puppy en die brengt ook veel vreugde) ik eet gezonder en mijn man en ik hebben een vakantie geboekt waar we ontzettend naar uit kijken, even tijd voor ons 2. Begrijp me niet verkeerd, ik had veel liever mijn dochter hier gehad dan alles wat ik nu aan het doen ben. Maar soms moet je jezelf echt even de tijd geven en het proberen los te laten. Ik weet ook dat wanneer je iets in je hoofd hebt, je het er bijna niet uit krijgt. Dus ik ben hier absoluut niet te vertellen hoe je het moet doen, enkel om mijn ervaring te delen. Sinds ik dus ook ben gaan sporten en alles dus los laat ben ik zonder medicatie gewoon netjes op tijd ongesteld geworden. Alsof ik mijn lichaam beter begrijp. Ik gun je heel veel rust en liefde en ik hoop dat je fijne afleiding hebt of kan vinden, want dat werkt heel fijn. Veel liefs 🤍

❤️

Ook zo fijn die herkenning! Voelt het toch niet een beetje minder alleen! Het is zooo lastig! Tuurlijk dat denk ik ook wij hebben het gedragen de hormonen enzovoort! Maar toch vind ik het dan wel lastig om te zien dat het hem wel goed afgaat! Wat verschrikkelijk ook jullie verhaal geloof dat die dagen lastig zullen we worden maar ook die mogen er zijn! Heel veel sterkte 🤍

❤️

Hoi am1996, Ik reageer op de reactie van jb0704, omdat ik hier veel in herken en ook probeer aan te geven dat je gedachten wat zullen veranderen.. Wij zijn onze zoon na een voldragen goeie zwangerschap, goeie bevalling, gezond geboren, alsnog na 1 dag verloren aan een onbekende ziekte. We waren zo gelukkig met onze eerste baby, en binnen 24 uur kwamen we in een zwart gat terecht. Voor zijn onbekende ziekte zijn ze onderzoek aan het doen en dat duurt vreselijk lang. Zo lang zelfs, dat we nu nog wachten en wel tot 9 maanden kan duren! Ongelofelijk graag wilde ik al meteen weer zwanger worden, niet om te vervangen maar om een kindje te mogen hebben, een broertje of zusje voor onze mooie Mas. Alleen het punt is, dat hebben jullie niet, we moeten wachten of het misschien wel iets genetisch is , dat weten we nu zelfs nog niet eens. Wat jb0704 ook zegt, je moet soms even op adem komen, wij MOETEN wachten maar ben ook wel “blij” met de verplichte wachttijd. Hoofd en lichaam stonden eerst helemaal niet aan elkaar gelijk, en dat zal ook niet helpen om zwanger te worden. Ondanks dat ik ook nu een zoontje van 4 maanden had moeten hebben en echt zó graag zwanger wil worden het liefst asap, dan nog ben ik nog steeds niet mezelf en ben ik dit verdriet aan het verwerken. Nu hadden wij een gezonde zoon in onze armen (dachten we) en ging het alsnog helemaal mis. Ongeloof en onwerkelijk is het nog elke dag. Maar ik wil dit niet nog eens meemaken, en vooral niet in dezelfde periode , want als ik nu zwager wordt ben ik precies zelfde datum uitgerekend… ook daar moet je misschien rekening mee houden, maar is aan jullie! Ook dat sporten helpt, gezond terug worden met elkaar, en wij hebben die hormonen dan ook nog als vrouw, daar heb je toch ff tijd voor nodig. Misschien gaat het bij jou sneller, maar toch kan het helpen. Afleiding, en wie weet, ben je dan ineens zwanger 😊 Ik heb in m’n hoofd september zitten dat de onderzoeken dan klaar zijn, en dat we dan miss weer mogen proberen. De ovulatie testen liggen klaar, daarmee was ik in 1x zwanger vorig jaar, maar misschien dat ik toch wel 1 a 2 rondes het op het lot een keer laat afkomen. Dus, je moet het echt zelf weten , maar gezond worden lekker bewegen, gezond eten, maar ook proberen te genieten van het leven, uitkijken naar iets , of soms iets leuks voor jezelf kopen is heel goed ! En je bent niet alleen, maar je moet een zwangerschap die helaas niet goed is gegaan uiteindelijk niet onderschatten , wat dat doet met niet alleen je lichaam, maar ook in je hoofd. En om dan nog maar te zwijgen over de hormonen, die doen ook nog veel .. Zoals jb0704 ook zegt, ik deel alleen m’n ervaring je moet het natuurlijk zelf weten. Ik ben alleen een periode verder nu en ik merk dat ik totaal anders denk dan 3 maanden geleden, toen het verlies nog super vers was (al voelt dat nu nog soms zo hoor 😔). Heel veel sterkte en liefs ook van mij 😚

Wat onmenselijk he is dit. Ik heb vandaag een goede dag gehad. En toch zit ik weer, zoals elke avond, met een zwaar en verdrietig gevoel. Het voelt alsof ik me nooit meer “gewoon goed” kan voelen. Altijd alles met een zwart randje. Ik kan overdag lachen en dan ‘s avonds compleet instorten met enorme huilbuien. Of geen huilbui, maar me wanhopig en leeg voelen. Misschien nog wel erger. Ik wil dolgraag weer zwanger worden. Maar ik durf nog niet. Ik zou me dan schuldig voelen omdat ik de zwangerschappen misschien nog niet los van elkaar kan zien. Dat ik niet én kan houden van het nieuwe leven in mn buik, én rouwen om mn dochtertje die ik heb verloren. Ik ben ook bang dat ik het niet aan kan op dit moment om me weer in die rollercoaster van onzekerheden en angst te zitten. Ik ben vandaag weer voor het eerst ongesteld geworden. Daar ben ik blij mee, dat alles het weer doet en we kunnen beginnen als we dat weer zouden willen. Maar tegelijkertijd ook weer confronterend want het is écht helemaal voorbij mn zwangerschap. Vandaag zag ik veel vrouwen met dikke buiken of kleine baby’s. Zo jaloers…ook zag ik mn dochtertje zo lief met een ander kindje spelen die jonger was. En dan denk ik: ik wou dit zo graag voor je. Maar je kleine zusje is er niet meer…

Alles zo herkenbaar ❤️❤️❤️

Superveel sterkte!! Het is echt zo vreselijk dat te moeten meemaken. Ik denk dat het heel terecht is dat je je klote voelt! En dat je dat ook gewoon mag toelaten. Je moet je voor niks of niemand sterk houden. Je bent je zoontje kwijt en dat is het ergste wat er is en het is helemaal normaal en ok dat je het niet meer weet en dat je keiveel verdriet hebt. Ik vind het heel erg voor je dat je je hierin ook zo alleen voelt en wou je hiervoor graag iets delen dat ik -pas na een hele tijd hoor- gemerkt heb na ons verlies. Je schrijft dat je partner het wel goed lijkt te doen en dit herken ik van in mijn relatie. Mijn vriend moest direct terug aan de slag (en zelfs in het buitenland) nadat we de diagnose hadden gekregen dat ons meisje niet levensvatbaar zou zijn. Hij was er bij de bevalling maar moest na een week weer aan het werk en dus ook weg en hij had een deadline en werkte hieraan, wat ik niet zo goed kon snappen want ik kon niks meer. Hij sprak er ook veel minder over. Op latere momenten hebben we het hier wel over gehad en dit wou ik graag delen in de hoop dat je er iets aan hebt. Hij vertelde mij dat het voor hem heel moeilijk was, want hij was ook zijn dochter kwijt, maar ook had hij mij zoveel zien afzien en kon hij niks doen. (Hormonen, bevalling, pijn na de bevalling,...) Doordat ik zwanger was en niet hij was het ook moeilijker voor hem om te vatten wat dat nu allemaal was een kind voelen in je buik. Alle zorg en hulp rondom ons was ook voor mij. Dokters ed vroegen hoe het met mij ging, maar niet met hem waardoor hij denk ik ook het gevoel kreeg dat het met hem ok moest gaan. Hij gaf aan dat hij zich vaak sterk probeerde te houden voor mij omdat hij dacht dat het voor mij allemaal veel erger was dan voor hem. Waardoor hij dus deed alsof alles ok was en er niet te veel over dierf vragen om mij niet verdrietig te maken. Hij wou mij hierin sparen zeg maar. En doordat hij zich zo machteloos voelde (want tijdens de bevalling enzo kon hj niks doen) bleef dat gevoel nadien ook en dat heeft hem denk ik ool lange tijd verlamd om iets te proberen. Want hij kon het toch niet beter maken. Maar als we het er dan toch over hadden dan zag ik de pijn in zijn ogen en wist ik dat ik niet alleen was in het gemis van ons meisje. Ik had ook veel meer nood aan erover te praten en ik wou geboorte/afscheidskaartje maken en een fotoboek, terwijl hij daar minder behoefte aan had. Dat was soms heel pijnlijk maar dat is een beetje hoe wij ook zijn: ik wil meer voelen en ermee bezig zijn en hij gaat zijn verdriet liever uit de weg. Het was ook een beetje voor ons beiden aanvaarden dat de ander dat nodig had en blijven zoeken naar hoe we konden zien en voelen dat we allebei verdriet hadden en haar misten. Dat hielp mij om me minder alleen hierin te voelen. Een lange uitleg met een warme oproep om toch te proberen je verdriet te tonen aan je vriend en hem naar zijn verdriet te vragen (wel met in je achterhoofd dat hij het misschien anders verwerkt, maar daarom heeft hij niet minder verdriet) en om samen te zoeken naar hoe jullie elkaar hierin kunnen steunen en wat je nodig hebt. Dat gaat je verdriet niet minder maken maar je blijft er wel minder alleen mee. En ik voelde me ook altijd meer verbonden met mijn meisje als il voelde dat zowel ik als mijn vriend er mee bezig waren. Want ze is nu eenmaal van ons alletwee. Ik weet niet hoe je vriend is, maar ik denk het proberen waard. Ik denk ook dat je vooral moet doen waar je nu bezig mee wil zijn. Is dat een broertje of zusje voor je zoontje dan is dat helemaal ok. Is dat iets anders dsn is dat ook helemaal ok. Het is heel logisch. Ik heb na mijn verlies heel veel gelezen, alle boeken die ze in de bib hadden over rouw na verlies van een kind en sommige zinnetjes die mij raakten opgeschreven. Een daarvan ging over de blijvende wens voor een kind. Het ging iets als dit: "elke keer als je een kinderwens uitspreekt, elke keer als je zwanger wordt - ook al eindigd die zwangerschap veel te vroeg- word je al een beetje mama of papa. En dat gevoel steek je niet zomaar weg. Integendeel, vaak wordt het alleen maar sterker. Je wilt geen ouder worden om 's avonds een kaarsje aan te steken ter nagedachtenis aan je overleden kind, nee, je wilt gewoon zorgen voor een levend kind en dat gelukkig maken. Voor velen is dit vanzelfsprekend, maar voor jou vaak een droombeeld waar je hevig naar verlangt. " (uit het boek het rouwt in jou -christine Vanholen). Ik hoop dat je hier iets aan hebt in deze lange en moeilijke weg van rouw, verdriet en de wens voor een broertje of zusje voor je zoontje. Heel veel moed en sterkte!

🤍🤍🤍