Wanneer weer beter voelen?

Ik ben inmiddels 9 maanden verder na de geboorte van onze zoon en ik rouw nog steeds. Ondanks dat ik opnieuw zwanger ben, wat zeker een heel mooi nieuw lichtpuntje is, mis ik hem ontzettend. Ik probeer vast te houden aan het gevoel dat hij altijd bij ons is, en dat we hem zien in zijn broertje die in December geboren wordt. Het heeft mij geholpen om foto's te bekijken en hem te herinneren in dingen die ik voor hem heb laten maken zoals een armband die ik draag. Ook heb ik wekelijks gesprekken met een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis. Heel fijn om tegen iemand aan te kunnen praten, waar je echt alles tegen kunt zeggen. Ik heb nog steeds wel verdrietige momenten. Hij zou normaal gesproken nu een gezonde baby van 5 maanden moeten zijn. Als ik dan baby's zie van ongeveer die leeftijd, denk ik altijd terug aan hem en aan hoe ik zo met de baby had moeten zijn. Ook jij bent een sterke mama. Neem de tijd om het te verwerken. Je dochter is voor altijd in je hart ❤.

Lieve, sterke moeder, Gefeliciteerd en gecondoleerd met je prachtige dochter. Ze heeft een mooie naam gekregen. Zo’n intense liefde leidt tot intens verdriet als je elkaar moet missen. 26 juli 2020 verloor ik mijn dochter, ruim een jaar geleden dus. Het rouwproces is, was, een enorme rollercoaster: van shock naar apathie, naar woede en toen radeloos verdriet. Ik heb gehuild tot mijn ogen paars bleven. Ik wist echt niet dat dit soort verdriet bestond, zo intens. Zes weken is zo kort geleden meid, geef jezelf alle tijd die nodig is. Na een jaar kon ik voor het eerst met een echte glimlach aan haar denken, zonder overspoeld te worden door verdriet. Ik heb hier veel hulp voor gehad van een psycholoog. Dat zou ik ook zeker aanraden, je hoeft dit niet alleen te doen! Wat mij helpt is tekenen, en ik draag altijd een armband met haar naam. Die hou ik vast als ik het moeilijk heb. Maar vooral, accepteer dat het veel tijd gaat kosten. Het verdriet gaat nooit meer weg maar het wordt wel zachter. Echt waar. Maar dat voel je misschien nu nog niet zo. Wees lief voor jezelf en niet boos als het nog niet lukt. Ik wens je heel veel kracht. Liefs

Hoihoi, Ah wat een mooie dochter! Daar mag je trots op zijn. 7 weken geleden ben ik ook bevallen van een dochter. Ik had nooit verwacht dat verdriet zo heftig kan zijn. Het heeft tijd nodig om het te verwerken en pff dat duurt enorm lang. Ik probeer zo veel mogelijk afleiding te zoeken door veel te koken (uitgebreid), wandelen en op de koffie gaan bij mensen waar ik van hou en poetsen in huis. Verdriet mag er zijn en vaak wil je jezelf groot houden door je verdriet niet te tonen. Ik heb behoefte om terug te gaan naar mijn oude leven en ga mijn werkzaamheden op pakken. Het verdriet is er nog volop maar ik hoop dat de dagen wat sneller voorbij gaan! Ik begrijp echt hoe jezelf kunt voelen. Zo machteloos en ongeloof waarbij ik af en toe denk: is dit echt gebeurd. Ik hoop dat jij jezelf snel beter gaat voelen!

Wat een mooi meisje, verschrikkelijk dat jullie weer afscheid van haar moest nemen. Geen rouwproces is hetzelfde, iedereen gaat hier anders door heen. De eerste weken gingen hier redelijk, na twee maanden ging het slechter en voelde ik me moedeloos. Voor mij het moment geweest om een rouwcoach in te schakelen. Ik heb hier zelf heel veel aan gehad. Schroom niet om hulp te zoeken, er zijn mensen die je kunnen helpen. Mijn ervaring is dat het gemis blijft, maar de pijn wordt verzacht met de tijd. Ik heb geleerd het langzaam te accepteren, hoe raar dat soms ook klinkt.

Lieve skogr, Gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje. Tegenlijkertijd gefeliciteerd dat jullie papa en mama zijn geworden! Ik heb eigenlijk niet echt tips/advies, maar misschien heb je iets aan mn verhaal. Ik ben 5,5 maand geleden bevallen van onze stilgeboren dochtertje. In het begin bleef ik sterk en eigenlijk wilde ik het niet accepteren wat er is gebeurd. Ik dacht alleen maar o komt goed en we gaan door positief blijven en we gaan door. Ik ben toen met verlof gegaan. Wat erg dubbel voelde. Tot op de dag van vandaag zie ik constant zwangere vrouwen of kinderwagens en het lijk oorecht dat iedereen om mij heen zwanger word/is behalve ik. Dat doet mij wel pijn. Sinds augustus (2 augustus zou de officiële bevaldatum zijn) ben ik pas echt gaan beseffen wat er is gebeurd en dat ik er meer moeite heb dan ik dacht/verbergde eigenlijk. Ik zoek afleiding in mn werk/huishouding en leuke activiteiten doen. Maar ondanks dit blijf ik er elke dag erg over nadenken. Omdat ik nu ook niet zou moeten werken, maar op verlof had moeten zijn. Erg dubbel.. Mij heeft het wel geholpen om hoe vervelend ik dit moet zeggen, naar de verhalen van andere sterrenmama’s.

Lieve Skogr, Zo verdrietig dat jullie je dochter zijn verloren. Ik ben zelf nu iets meer dan een jaar geleden mijn dochter verloren, twee dagen voor de 24 weken. Ieder rouwproces is weer anders, maar ik herken wat je schrijft over dat de pijn en het verdriet na een tijdje alleen maar groter lijken te worden. In het begin voelde ik me nog zo verbonden met m’n meisje en na een tijdje voelde ze steeds verder weg en daalde het besef in dat ze er niet meer was en nooit meer terug zou komen. En het leven dat maar doorgaat… ik wist niet hoe ik weer verder kon. Ik heb het eerste jaar als heel heftig ervaren, met momenten dat ik opklom, me weer mezelf voelde, en dan weer opeens overvallen werd door intens verdriet en pijn. Haar geboorte/overlijdensdag een jaar later voelde als een stukje verdere afsluiting en een nieuwe fase. Want het gemis en het rouwen blijft denk ik altijd. Nu mijn broer bijvoorbeeld net een dochtertje heeft gekregen merk ik dat ik weer emotioneler ben. De intensiteit neemt iets af, maar vooral de duur dat ik van slag ben is door het eerste jaar heen steeds korter geworden. In het algemeen wil ik je meegeven dat je lief voor jezelf mag zijn. Alle gevoelens die je hebt zijn niet gek en mogen er zijn. Of mensen er nou begrip voor hebben of niet. Je bent een kind verloren, en die pijn zal je heel je leven met je meedragen. In het topic ‘hoe ga je door’ heb ik (en anderen) uitgebreider tips beschreven over wat voor mij heeft gewerkt. Misschien kan je daar ook eens kijken. Tenslotte nog dit: je spreekt ons aan als sterke mama’s. De vraag is wat is sterk zijn… voor mij is sterk ook niet voorbij gaan aan het verdriet, om hulp durven vragen, je kwetsbaarheid durven delen met anderen. Heel veel sterkte, maar dus ook zachtheid gewenst in het omgaan met jullie grote verlies ❤️