Zijn er ook mannelijke lotgenoten?

Ben geen man, maar herken wel wat je zegt van mijn man. Afgelopen 12 augustus gingen we voor een controle naar het ziekenhuis en bleek dat de hartslag van onze dochter te laag was. Daarop volgde een spoedkeizersnede waarna Milou stil geboren werd. Ze werd meegenomen voor reanimatie. Ik bleef achter en m'n man was bij de reanimatie. Waar ik dus hulpeloos op de operatietafel lag, stond hij te kijken hoe de doktoren met man en macht probeerden onze dochter te redden. Tevergeefs. Mijn man was ook bij het moment dat besloten werd de reanimatie te staken. Hier heeft hij lang nachtmerries over gehad. Nu, bijna 3 maanden verder, is hij nog steeds niet volledig aan het werk. Slechte concentratie, snel moe. Eerste weken heeft hij alles alleen moeten doen ook omdat ik de keizersnede heb gehad. Het is heel zwaar, ook juist voor de man! Die zijn kindje helemaal nooit heeft gekend of gevoeld zoals wij...

Wat een ontzettend verdrietig bericht.. 🥺 Wat moet het moeilijk zijn geweest voor jou en voor je man. Het moeten aanschouwen dat je dochtertje vecht haar leven en ze moeten besluiten dat het niet meer gaat.. Afschuwelijk! Logisch dat je man het er moeilijk mee heeft. Ik kan me wel inleven in wat je zegt, hij heeft haar nooit gevoeld / gekend. Dat is misschien ook de reden waarom dat ik er ook trots op terug kan kijken. Ik heb alle momenten, iedere dag vanaf de positieve test bewust meegemaakt en onwijs genoten van Lennox in mn buik. Ergens heb ik misschien wel gevoeld dat het niet goed zat, want voor de 13 weken echo vroeg ik aan mijn man: ben je nerveus? Nee zei hij, waarom? We gaan gezellig kijken naar ons kind. Ik gaf aan dat ik wel ontzettend nerveus was.. en dat is ook het moment dat we slecht nieuws kregen. Ik denk dat ik gaande weg al afscheid heb genomen van hem. Hem dierbaar bij me gedragen en bewust met hem in mn buik geleefd.. Het is goed zo, hij heeft gestreden, ik heb mn best gedaan en samen hebben we alles gedaan tot het laatste.. wat ik wilde zeggen: ik kan me voorstellen dat het voor een man anders voelt. Zeker bij het termijn waarop ik ben bevallen, het is dan nog wat abstracter lijkt me voor een man. Vandaar dat ik benieuwd ben naar verhalen van een man

Mijn man zit niet op dit forum, maar ik begrijp volledig wat je bedoelt. Wij praten veel over hoe mannen vergeten worden. Bij verlies in de zwangerschap kan ik me ergens nog voorstellen dat het voor een vrouw heftiger is dan voor een man (dit betekent niet dat het niet erg is voor een man). Wij zijn ons zoontje met 3 weken aan wiegendood verloren en mijn man kreeg te horen: wat erg voor je vrouw (meermaals). Terwijl hij net zo goed vieze luiers heeft staan verschonen en alle knuffels van z’n zoontje moet missen. Dit vonden we allebei zo verschrikkelijk. Gewoon puur het onbegrip. Ik merkte aan mijn man dat hij veel in z’n eigen hoofd moest verwerken en juist niet te veel praten. Hij heeft daarnaast ook hele andere moeilijke momenten dan ik, dat maakt het ook lastig soms

Herkenbaar wat je zegt! Mijn man en ik zijn in juni ouders geworden bij 21 weken. Hij is inmiddels weer fulltime aan het werk, ik werk halve dagen. De nadruk ligt heel erg op de vrouw en mensen vragen vaak aan hem hoe het met mij gaat, terwijl hij ook ontzettend veel verdriet heeft. Daarnaast zeggen mensen vaak tegen mij dat het voor de vrouw zwaarder is, dat vind ik zo’n onrecht doen aan het verdriet van mijn man. Het is wel zo dat mannen vaker hersteld gericht rouwen en vrouwen meer verlies gericht. Daar heb ik het een en ander over gelezen en herken ik wel in onze situatie. Heel mooi om te lezen dat jullie elkaar de ruimte proberen te geven en dat jij zoveel voor hem oppakt! En natuurlijk is dat soms echt heel erg zwaar! Op andere momenten kan hij dat misschien voor jou doen.

Er bestaat het boek ‘papa’s rouwen ook’ of rouwkost. Wellicht is dat prettig om eens te lezen. Staan ervaringsverhalen in van 12 vaders.

Ik ben een vader die 4 weken geleden met 41 weken zijn zoontje is verloren. Benja zijn navelstreng zat klem tussen hoofdje en bekken. We weten nog niet hoe. Ik merk dat mijn vrouw en ik veel zaken gemeen hebben in emoties en gedachten maar ook heel veel echt anders is. Dat is zeker soms ingewikkeld. Ik ben ook zoekende naar groepen / threads waar vaders samen komen of het perspectief van de vader meer aan bod komt

Allereerst gecondoleerd met jullie onmogelijke verlies. Er bestaat (volgens mij) een facebook groep speciaal voor vaders. Ik weet alleen niet precies hoe die heet. Heel veel sterkte voor jullie!🤍

Gecondoleerd!! Wat ontzettend verdrietig! Na deze post ben ik eens op deze app nog eens gaan kijken en zag dat er ook een groep was voor vaders. Of het heel actief is, dat weet ik niet. Hoop oprecht dat jullie elkaar blijven vinden, ondanks dat jullie allebei je eigen emoties hebben. Ik heb eens een podcast geluisterd waar ook een man bij zat en daar werd verteld dat hij het zag als twee kano’s op een rivier. De ene keer roeit de ander wat sneller en ligt de ander wat achter. Daarna is het weer omgedraaid en gaat de ander sneller. Vraagt veel geduld, zeker als de ander echt niet meer vooruit kan. Dan zul je op elkaar moeten wachten om samen te zullen finishen. Ik vind dit wel een mooie metafoor voor hoe het soms voelt. Inmiddels zijn wij 8 maanden verder, 19 weken weer zwanger, en ik kan denk ik pas zeggen dat er sinds 3 weken weer wat rust is in huis. Wat ons geholpen heeft is om eerlijk te zijn naar elkaar dat we hulp nodig hebben en dat apart van elkaar. Hij heeft hulp (nadat het echt heel slecht is gegaan met hem en ik aan de bel heb getrokken) en ik heb hulp. Je rouwt allebei anders en het is je eigen pad. Zodra er wat meer ruimte is in jezelf, is er pas weer plaats voor de ander. Hoe moeilijk het ook was en soms nog is, ik vergeet nooit het einddoel. Dat einddoel is samen zijn, omdat ik weet hoe goed wij samen zijn. Nooit t vertrouwen opgeven dat je er samen niet uit komt. Wees vergeeflijk naar elkaar en geduldig.. heel veel sterkte!!

Dankjewel voor je mooie en uitgebreide reactie. Wij staan er ook zo in. Ook al zitten we nog bovenaan de rivier.