Zwanger na stilgeboorte

Hoihoi, Voorzichtig gefeliciteerd met de nieuwe zwangerschap! En gecondoleerd en sterkte met het recentelijke verlies 🫂✨ ik weet heel goed hoe je je ongeveer moet voelen.. en het is ook helemaal niet gek hoor! Een verlies, waarna je misschien nog niet eens je hormonen kwijt bent, en een nieuwe zwangerschap mèt hormonen en onzekerheid. Het is en blijft misschien ook wel extra spannend, want je kunt niet weghalen wat er helaas is gebeurd 😞 wat je wel kunt doen is proberen te zorgen dat je wat extra hulp en ontspanning kunt krijgen. Extra hulp als in eventueel met iemand praten, of als je een goed netwerk van mensen om je heen hebt hier gebruik van maken. En ontspanning als in dingen zoeken die jij echt leuk of fijn vind om te doen, om je gedachten even te verzetten of whatever. Je kunt ook je verhaal neerleggen bij je verloskunde praktijk waardoor zij extra rekening met je kunnen houden. En wat mij ook hielp was wanneer mijn behoefte daarnaar was, bezig zijn met het verloren kindje. Van schrijven tot een altaartje maken. Als zowel bezig zijn met het toen groeiende leven in mijn buik. Het zijn maar een paar dingetjes.. voor ieder is het natuurlijk ook weer anders. Ik wil je iig heel veel succes en geluk toewensen met het plaatsgeven van je verdriet, en geluk voor een goede nieuwe zwangerschap, luister naar je gevoel 🙏🫂✨

Hey, Gefeliciteerd met jullie zwangerschap🥰 Vervelend dat je je zo voelt, maar ook heel erg begrijpelijk na zo'n groot verlies. Indd misschien hulp zoeken via huisarts of het ziekenhuis? Dit is wel een heel mooi nieuw wondertje, een nieuwe/ andere zwangerschap.. misschien dat ook goed voor ogen houden? Erop vertrouwen dat dit wel goed kan gaan? Ik weet het ook niet hoor... Wij zijn 25 jan. ons zoontje verloren met ruim 18 weken zwangerschap.. De wens om weer zwanger te willen worden is nu zeker niet weg.. alleen maar heel groot! Maar misschien ook bang voor de zwangerschap ( als het mag lukken) Misschien ook om extra controles vragen zometeen? Voor geruststelling? Sterkte en hopelijk voel je je gauw wat beter, en kun je wat meer genieten van dit nieuwe mooie wondertje❤️

Hi, wat mij hielp was alles naast elkaar te laten bestaan en veel verhalen van lotgenoten te lezen. Er is een mooie podcast over zwanger zijn zijn na verlies. Zwanger na verlies is zo intens, voor mij zowel intens gelukkig ( je neemt niets voor lief) als intens spannend en verdrietig. Dit is ons verhaal, er staan er nog veel meer op. Heel veel liefs en sterkte de komende tijd https://open.spotify.com/episode/01kA2f6WTU3dJGVFXOYDnM?si=yb25PpdHRgyh7MxT6VHckg

Ik had op je andere berichtje net ook al gereageerd. Hier kun je trouwens ook het topic de regenboogjes bekijken. Allemaal zwanger na een eerder verlies. Er zijn de laatste maanden erg veel regenboogje geboren. De podcast die hieronder bij Lynn staat heb ik ook aan meegedaan: https://open.spotify.com/episode/4byqzJjY4e8fHc0MVTDzpP?si=S6_S9_pmRp6e10lcJDPWKw

Heel erg bedankt voor jullie lieve en behulpzame reacties 💕 zo verdrietig dat jullie dit ook hebben meegemaakt. Ik hoop ook echt dat het vertrouwen gaandeweg meer gaat komen en dat ik me wat rustiger ga voelen. Extra controles zal ik ook krijgen en ik ga ook naar een psycholoog. Ik zal de podcast ook gaan luisteren! Heel erg bedankt voor jullie tips en luisterend oor ♥️

Hoihoi, allereerst Gefeliciteerd met je zwangerschap. 🌈 Ik ben recent ook mijn zoontje verloren. (November) en ben nu (veel sneller dan ik dacht🙈) ook zwanger maar ik snap zo goed hoe je je voelt. Ik voel me ook erg onrustig en onzeker door mijn vorige zwangerschap.. ik ben nog heel pril zwanger maar ik ben denk ik niet eerder rustig dan de eerste echo.. en dan is de hele zwangerschap natuurlijk spannend, maar ik heb mij voorgenomen om mij niet te druk te maken.. dat is niet goed voor het kindje natuurlijk. ik heb via de huisarts een doorverwijzing gevraagd om alle controles en echo’s via het ziekenhuis te doen, dat stelt me misschien toch meer gerust en ik hoop dat ik meer echo’s en controles kan krijgen. je kan altijd even je huisarts bellen , en dit voorleggen, daar hebben ze ook een vertrouwenspersoon. 😘

In juli '22 is ons dochtertje met 39+5 stilgeboren, onverklaarbaar. Ik ben nu opnieuw zwanger. Dit weekend 13 weken. Maar ik ervaar het ook zo anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik geloof dat ik pas echt rust heb op het moment dat ik een huilend babytje in mijn armen heb. Wij hebben hele fijne begeleiding op het ziekenhuis en krijgen extra controles. De begeleiding krijgen wij weer van hetzelfde team dat ons met ons dochtertje heeft opgevangen toen we erachter kwamen dat haar hartje was gestopt. Ik hoef niets uit te leggen, zijn heel betrokken en denken zo goed mee. We hebben het nu een aantal familieleden en vrienden verteld. Ook dit was heel anders.. Ik vond het vooral heel erg spannend en durfde het bijna niet te vertellen. De reacties waren heel lief en dit zorgde ook weer voor mooie gesprekken. Dit geeft mij wel veel steun. Geen gewoon goed aan bij je verloskundige waar jouw behoeftes liggen. Vaak is er veel mogelijk.. Ik ga verder naar Yin Yoga. Dit brengt mij veel rust. Een moment voor mijzelf (en een bewust moment met de baby). Ik heb geen idee wat er nog gaat komen maar ik hoop dat er nog wel momenten zijn dat ik kan genieten. Zo kijk ik nu enorm uit naar de 13 weken echo dinsdag. Daarna de eerste schopjes enz.. Ik probeer elke keer weer uit te kijken naar een nieuw moment in de nabije toekomst 🌈 Natuurlijk is het verdriet om ons dochtertje er nog. Ik merk dat dit zelfs weer meer naar boven komt. Zo zie ik enorm op tegen het moment dat ik haar kamertje moet veranderen.. Maar het zijn ook weer moment om bewust bezig te zijn met je verdriet en dat mag er zijn ⭐️ Ik wens je een goede zwangerschap 😘 Veel liefs

Het boek een regenboog in jou van Christine Vandenhole was heel fijn om te lezen trouwens🙂

Hoi! Ik raakte zelf 2 jaar na de stilgeboorte in verwachting van ons 2e kindje en inmiddels ga ik richting het einde van de zwangerschap. Ik had al wel 2 jaar intensief aan rouwverwerking gedaan, maar ik denk dat voor iedere verliesmama verwarrend is om weer zwanger te zijn 😘 In het begin was ik ook erg in de war en dat heb ik ook maar geaccepteerd toen. Het was echt niet fijn, maar ik moest echt door die onrust/paniek/verdriet heen om ruimte te creëren voor dit kindje. Ook juist mooi dat een nieuw kindje mag helpen met het verwerken van een nieuw stukje verdriet. De band die ik met onze dochter al vroeg in de zwangerschap had kwam nu bij ons zoontje een stuk later, maar is uiteindelijk net zo sterk en liefdevol! Nu richting het einde van de zwangerschap merk ik wel dat de spanning opbouwt.. helemaal niet fijn! Anderzijds komt een levend kindje nu wel erg dicht bij en durf ik stiekem weer te dromen hoe het zou zijn. Helemaal niet gek dat een zwangerschap na verlies stormachtig/eng/verwarrend aanvoelt 💕 vertrouw erop dat de fijne momenten echt wel gaan komen (al kan je het je nu nog niet voorstellen) en dat het altijd een combi van liefde en verdriet zal blijven 😘

Ik lees mee. Ik ben in januari bevallen van ons stilgeboren meisje en vrijwel gelijk kon ik aan niets anders denken dan opnieuw zwanger worden. Ik weet vrijwel zeker dat het dan een lastige tijd zal worden een mengeling van gevoelens: schuld, angst en hoop. Hoop dat je inmiddels wat bent gerustgesteld en dat je langzamerhand kan gaan genieten van je zwangerschap. Heel veel geluk!

🍀❤️

Hi mvdvd, wat ongelooflijk herkenbaar! Ik ben nu ruim 7 weken zwanger na verlies van onze prachtige zoon Arwin in augustus. Ik heb de app Pregnancy after loss support gedownload, die heeft veel extra's ten opzichte van reguliere zwangerschapsapps zoals meditaties, tips tegen angst en spanning specifiek voor zwangerschap na verlies (wel in het engels). Lijkt me ook best fijn om wat contact te hebben met lotgenoten dus mochten anderen daar ook behoefte aan hebben, laten we connecten

Ik neem hier even de ruimte om mijn twijfels te delen. Mocht iemand wat ik schrijf herkenbaar vinden en of mee willen denken dan lijkt me dat heel fijn! Het gaat over mijn twijfels t.a.v. een eerste echo. Ik ben nu bijna 8 weken zwanger en afgelopen juli veel te vroeg bevallen van ons zoontje. De eerste echo staat nu gepland met 11 weken. Hier heb ik bewust voor gekozen en het voelde tot nu toe goed om tot dan te wachten. Er komen alleen steeds meer momenten waarop ik heen en weer ga tussen scenario’s. In de twijfels om wel of niet toch eerder een echo te laten doen. Want stel ik ga eerder en bij de echo blijkt er twijfel is/ reden tot zorg. (Het dan afwachten en heen en weer in gevoel en gedachten, misschien wel mijn grootste angst. Ik ben net weer begonnen met werken, ik sport en alles is weer wat op de rails. Na ja ik weet het niet waarschijnlijk zoek ik controle en wil ik alles doen om ‘niet weer te breken’ of probeer ik dat zo lang mogelijk uit te stellen.) Of het scenario, dat als blijkt, het niet goed is. Maar ook het scenario als het er wel voorspoedig uit lijkt te zien. (Want dat hoeft dan weer niks te zeggen.) De rust die ik vond in de keuze pas bij 11 weken de echo te doen ebt soms wat weg. Enerzijds voel ik me zo verliefd, goed en verbonden en wil ik er alles aan doen dat vast te houden en lijkt de illusie/ het niet weten, gezonder en minder stressvol. Anderzijds komt de gedachte steeds dichterbij van; ‘ Als het goed lijkt/ is op dat moment, is er toch ook weer een belangrijk moment positief voorbij gegaan en voel ik mogelijk meer vertrouwen en ruimte om me te verheugen.’ (De eerste echo toen was bij een andere verloskundige praktijk. Ik was toen 6 weken en 4 dagen en kreeg te horen dat hij te klein was en een kans het niet goed ging aflopen. Dat brak me toen behoorlijk.) Toch kan ik ook nog steeds ervaren van; ‘ Als het niet goed is heeft mijn lichaam nu de kans het zelf te doen/ los te laten. ‘ ‘ Als ik wacht tot de 11de week dan is die uitkomst al meer betrouwbaar dan nu en dichterbij de 13 weken echo waar mijn grootste angst voor is. ‘ Ik hoopte dat wanneer ik dit zou beschrijven ik mezelf wat meer helder zou kunnen voelen in wat nu voor mij de beste keuze is. Echter ik weet het oprecht even niet. Dit delen helpt op zichzelf wel een beetje. Vandaar ik dit dan ook nu stuur. Misschien is het voor iemand herkenbaar? Wat heeft jullie eventueel geholpen?