Zwangerschap afbreking bij 13 weken ( eerste zwangerschap)

Wat verdrietig zeg sterkte met het verlies! Tuurlijk ben je verdrietig 🫂 wees absoluut niet te hard voor jezelf. Ik snap je gevoel zeker wel hoor en herken het ook wel van mezelf. Je hebt een soort falend gevoel.. en dat heeft tijd nodig, het is echt niet niks. Maar absoluut niet jouw schuld. Als je er graag gauw weer voor wilt gaan, of niet, luister vooral naar je eigen gevoel. Maar geef jezelf ook de tijd om dit een plekje te kunnen gaan geven. Ook al voelt het nu misschien niet zo, maar het wordt uiteindelijk echt weer beter! Anders, maar beter dan hoe je je nu voelt. Tijd tijd tijd, lief zijn voor julliezelf, praten.. heel veel sterkte en succes toegewenst voor als jullie weer een nieuwe poging gaan wagen 🫂

Allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Een schrale troost misschien, maar hij heeft de sterrenkindjes van de moeders hier als gezelschap. Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Wij zijn een half jaar geleden onze dochter verloren na een zwangerschap van 6 maand. Ook stilgeboren. In het begin voelde ik dat ik gefaald had als vrouw en indirect als partner. Ik had immers gefaald in datgene wat miljoenen andere vrouwen wel kunnen. Je kunt dat natuurlijk met je partner bespreken. Het is al zwaar genoeg, dus schuldgevoel naar jezelf en hem is echt niet nodig! Je kunt sommige dingen nou eenmaal niet bepalen, hoe lastig of ze ook zijn. Wij als sterrenmoeders hebben dit allemaal zo ervaren. Het wordt echt beter. Dit forum heeft mij ook erg geholpen. Maar gun jezelf die tijd. En wat de andere mama ook zegt: alleen jij kunt voelen wanneer je er weer klaar voor bent. Met een nieuwe zwangerschap zullen ook weer allerlei emoties mee komen. En je hebt nu deze ervaring erbij, eentje die je natuurlijk meer dat dan ook had willen missen, maar je neemt dit wel mee in een volgende zwangerschap. Bespreek het eventueel met je arts, vrienden en/of familie maar vooral met je partner. In elk geval heel veel sterkte voor de komende tijd ❤️

Dankjewel! We kunnen goed praten en heb dit inderdaad ook aangegeven dat ik dit gevoel soms heb maar hij zegt me dat ik hier echt niks aan kan doen en ook niet zo mag denken en mezelf niks mag verwijten! Super lief maar soms voelt het gewoon even zo! Over 4 weken hebben we onze eerste afspraak weer bij de gynaecoloog na de bevalling dan wil ik ook wat vragen of evt volgende zwangerschap wanneer kan je weer beginnen enzovoort … Bedankt voor jullie lieve berichtjes ondanks dat hij nog zo klein was en ik hem nog niet voelde mis ik hem ontzettend in mijn buik en dat hij hier was en ik voor hem kon zorgen in zover ik iets kon doen!

Gelukkig kunnen jullie goed praten dat scheelt al een hoop. & Snap helemaal dat je je af en toe zo voelt, hoop dat je hier uiteindelijk je rust en vrede in kunt vinden 🕯️🍀 Spannend die afspraak, maar ook wel fijn als je meer duidelijkheid krijgt denk ik! Kan me heel goed voorstellen dat je jullie kindje in je buik mist, en het toekomst beeld wat je had met jullie kindje. Het is en blijft jullie kindje, maakte jullie ouders. En ook al moesten jullie vroeg afscheid van hem nemen, dat haalt het verdriet niet weg. Denk goed om julliezelf 🫂✨

Fijn dat je die geruststelling in elk geval van hem krijgt. En het mag er af en toe ook gewoon zijn. Het is een heel natuurlijke reactie denk ik. Als het maar niet de overhand krijgt en je beseft dat het ontzettend pech is geweest, iets wat jij niet hebt kunnen voorkomen. Ik was ontzettend nerveus om naar die afspraak te gaan. Terug naar de plek waar wij Floor zijn verloren. Het hielp mij om de vragen die ik had op te schrijven en me voor te nemen dat alles wat de arts zei ik aan zou nemen. Daarmee bedoel ik te zeggen dat ik niet voor eigen dokter ben gaan spelen en antwoorden heb gezocht op vragen waar soms gewoon geen antwoord op is. Wellicht helpt dat jou ook. Heel veel succes in elk geval ❤️

Ik ben 10 maart bevallen van mijn zoontje met 41+3 weken. Tips heb ik helaas niet voor je omdat ik er ook net in zit. Is nog steeds of ik in een slechte film zit. Ik haal wel veel kracht aan de belofte die ik mijn zoontje heb gemaakt om door te gaan. Ik wil ook graag een volgens kindje, zou liever gisteren dan vandaag weer zwanger zijn. Maar mentaal nog een lange weg te gaan. Ik denk dat ik alles stapje voor stapje weer moet oppakken op een gegeven moment. Zelfs naar buiten gaan en mensen onder ogen komen lijkt mij heel moeilijk. Wees niet te hard voor jezelf en neem de tijd die je nodig hebt. Dit is mijn plan ook al zul je ook dagen hebben dat je het liefste alleen maar in je bed ligt te huilen, wat ook prima is ❤️

Jeetje wat moet dit ook verschrikkelijk heftig voor jou/jullie zijn! Gecondoleerd! Dat heb ik ook ik mis zelfs het zwanger zijn ik voel me leeg! Ik vind het ook ontzettend spannend om mensen onder ogen te komen je weet dat ze het weten en je voelt je toch bekeken ofzo! Mijn hartslag is dus even hoog als ik naar de supermarkt moet of mensen onder ogen moet komen. Vooral de laatste dagen zo verdrietig zo Bleh… maar we komen er wel het heeft alleen tijd nodig! Liefss

Lieve AM1996, Allereerst veel sterkte bij dit verschrikkelijke verlies. Ik herken precies wat je schrijft. Het gevoel van falen en hoe dit ooit weer beter moet worden. Ik had dat in de eerste maanden vooral sterk. Ik wilde ook weer heel graag zo snel mogelijk opnieuw proberen. Want we waren ons meisje, maar ook de vervulling van onze kinderwens verloren. Helaas zijn we nu bijna 7 maanden verder zonder nieuwe zwangerschap. Maar ik kan wel echt zeggen dat het (ondanks deze extra uitdaging dat een broertje of zusje uitblijft) beter gaat. Wat mij hielp was me ook lang ellendig mogen voelen, erover praten (heel veel, 10x hetzelfde) en met stapjes mijn oude leven weer oppakken. Ik ging me daardoor weer meer mezelf voelen dan 'de vrouw die haar kind is verloren', wat een soort nieuwe identiteit leek te worden en mijn leven over nam. Ik denk dat het ook beter gaat sinds ik probeer wat uit de wachtmodus te stappen, waarin het alleen maar gaat over wat er niet is en wat ik zielsgraag wil. Maar ook probeer van deze wachtperiode te genieten van het leven met zijn tweeen. Al wil ik niet meer in deze fase zitten, ik ben er wel. En dan kan je er beter iets van maken dan ook dat nog verliezen :) Geen idee of dit helpt, maar ik hoop dat het je wat perspectief biedt :)

❤️

Ik ben 5 maanden geleden ook helaas bevallen met 18 weken van mijn zoontje vanwege T18. Dit was ook ons 1e kindje. Ik wens je heel veel sterkte, neem al de tijd die je nodig hebt 🤍

Het is verschrikkelijk hè! Heb jij het inmiddels al een plekje kunnen geven?

De pijn wordt minder scherp, maar het verdriet blijft. Ik durf niet te zeggen dat ik het een plekje heb gegeven of dat dat ooit zo zal zijn, maar ik doe m’n best om vooruit te blijven gaan🙏🏽

Jaa dat geloof ik! Het heeft ook tijd nodig het is nu allemaal nog zo vers! Vind het ook lastig om te zien dat mijn vriend al wel wat verder is hierin dan ik. Voel me dan soms bezwaard om verdrietig te zijn en hem lastig te vallen. Soms denk ik ook dat ik me aanstel of overdrijf iedereen zegt maar dat het bij zoveel vrouwen voorkomt en maar moet denken dat het dikke vette pech is! Makkelijker gezegd tuurlijk is het dikke vette pech en weet dat het niet bij ons ligt. Maar het is zo erg om jou kindje dood geboren te zien worden en dood thuis te hebben. Zo hoort het gewoon niet te zijn!dit is niet hoe je het voor ogen had!

Voel je absoluut niet bezwaard om verdrietig te zijn! Je bent pas je zoontje verloren al de emoties mogen er wezen. Wat je hebt moeten doorstaan is enorm heftig en daar mag je alle ruimte voor nemen om met het verdriet en verlies om te gaan. Vergeet ook niet dat naast het mentale stuk je ook fysiek moet herstellen. Voor een man kan het qua rouw anders zijn, iedereen gaat er anders mee om. Blijf met elkaar in gesprek en probeer elkaar te steunen. Mensen kunnen van alles zeggen, maar zullen nooit begrijpen wat wij hebben meegemaakt (maar goed ook🤍). Zorg goed voor jezelf 🙏🏽

❤️❤️