Spijt??

Een huilbaby is echt echt heel erg pittig. Dat is niet iets om te onderschatten. En zeker in combinatie met hormonen, slaapgebrek, en een idee over "hoe het hoort" te zijn, kan dat echt heel zwaar zijn. Het is goed dat je op de wachtlijst voor hulp staat. En ik denk dat het ook goed is om naar een huisarts oid je gevoelens te uiten. Ze zijn namelijk echt niet gek binnen de situatie en het zou fijn zijn als je wat ondersteuning kunt krijgen (zodat je wat meer kan slapen, af en toe eens een dagje eruit kan, etc).

Oh en maak gebruik van de voorzieningen en de hulpopties die voor handen zijn! Gaat je kindje naar een kinderdagverblijf? Heb je een partner die wat kan overnemen? Kan je moeder een weekend langskomen zodat je wat kunt bijtanken?

Ik weet niet hoe oud je baby is, maar in je verhaal zitten signalen van een post natale depressie. Goed dat je hulp hebt binnenkort. Mocht je herkenning zoeken kan je ook podcasts over dit thema zoeken (voor tijdens die slapeloze nachten). Het is een enorme overgang die je nu doormaakt, inclusief een hele hormonale kwestie die nog moet settelen. Gooi daar nog wat slaaptekort bovenop en het is echt niet raar dat je je zo ellendig voelt. Ik heb de eerste weken ook gedacht waar begin ik aan, maar dat is met hulp en tijd echt helemaal weg getrokken. Sterkte mama! 🩷

Ik heb goede verhalen gehoord over een huilbaby die naar de osteopaat is geweest. En voor jou, goed dat je aan de bel hebt getrokken. Mocht het lang duren kan je ook contact zoeken met de praktijkondersteuner van je huisarts. Dan kan je daarmee praten tot je ergens terecht kan! Sterkte!

Uiteraard kan er meer spelen bij je kleine en zal ik daar inderdaad even naar laten zoeken. Maar ze kunnen ook huilerig onrustig etc worden als jij je zo voelt ze pikken dan zo snel op. Ik denk dat het verstandig is dit wel met iemand te delen. Iemand die je vertrouwt en evt kan ondersteunen? Maar voor jezelf zou ik even hulp gaan zoeken lijkt heel erg op een post natale depressie. Sterkte!

Slaaptekort kan je echt helemaal gek maken. Heb je een partner die je kan helpen? Ouders? Vrienden? Goede buren? Probeer toch de controle uit handen te geven, want hier word je doodongelukkig van. We zijn niet gemaakt om dit helemaal alleen te doen (it takes a village to raise a child), dus er is echt niks mis met hulp aannemen! We hebben het allemaal zwaar, alleen sommigen van ons verbergen het goed (net als jij waarschijnlijk ❤️). Misschien kan je voor nu alvast een gesprek voeren met de praktijkondersteuner bij de huisarts. Dat kan soms al zo opluchten.

Je bent zeker niet alleen. Ik denk dat de meeste moeders wel eens het gevoel hebben "waar ben ik aan begonnen?". Ik heb deze gedachten ook wel eens gehad, zeker in de eerste paar weken. Je weet gewoon echt niet wat je overkomt als eerste keer moeder zijnde. Het is mega zwaar. Zeker als zoals bij jou je kindje niet goed slaapt en veel huilt. Dan moet je er helaas even doorheen. Hopelijk heb je veel steun uit je omgeving. Wees ook niet bang om hulp te vragen aan je familie, vrienden of buren. Ik weet dat het lastig is. Vaak doet een paar uurtjes totale rust (dan heb ik het niet over het huishouden doen) wel al een hoop en nog beter: een avondje (of twee) doorslapen. Zelf houd ik ook zielsveel van m'n dochter en zou ik haar nooit meer kwijt willen, maar het valt me soms ook wel erg zwaar. Dan denk ik: wil ik echt nog wel een tweede? Het is vaak lastig en vergt veel opofferingen. Ik houd me vast aan de mensen in mijn omgeving met baby's: "het wordt makkelijker, echt". Bij sommigen zat het kantelpunt bij 6 maanden en bij anderen 12 maanden. Het is alleen lastig omdat je geen exacte datum hebt waarin je je slaap terug krijgt en dat het huilen minder wordt. Dikke knuffel in ieder geval en een tip: over twee dagen komt er een 2doc over spijt moeders op tv. https://www.2doc.nl/documentaires/2024/05/spijtmoeders.html

Hier waren de eerste 5 maanden ook echt vreselijk zwaar... Ik heb heel veel gehuild net als jij. Ook me afgevraagd waarom ik dit ook alweer zo graag wilde. Onze dochter huilde veel en hard. En ontroostbaar. Ik voelde me zo'n slechte moeder. Hier bleek ze een koemelkallergie te hebben waardoor ik op dieet ben gegaan vanwege de borstvoeding. Pas na 5 maanden ging het beter en kon ik zelfs af en toe met haar naar buiten. Inmiddels is ze bijna 10 maanden en echt een droppie. Ben zo verliefd op d'r!! En niet alleen ik! Wat ik zeggen wil 'het is een fase'. Daar heb je nu niks aan. I know! Maar heb je al onderzocht wat de oorzaak van het huilen is van je kindje is? Ik merkte als mijn dochter goed in haar vel zat en zelfs soms lachte, dat dat je zoveel goed deed! Daarnaast voelt je zoontje het ook als jij je slecht voelt. Ik zette uiteindelijk een masker op, ging tegen mijn zin in de clown uithangen en warempel! Het werkte! Ik kon ze aan het lachen krijgen en dat was beter dan huilen haha. Voelde super tegenstrijdig om me zo gek te gedragen, maar het hielp me door de dagen heen zeg maar.

Ooh lieverd wat zwaar zeg. En wat verschrikkelijk dat je op een wachtlijst moet om hulp te krijgen. Dat zou echt direct beschikbaar moeten zijn in deze periode! Ik heb het post partum gedeete gelukkig niet zo hoeven ervaren als jij, maar het klinkt alsof je een flinke postpartum depressie hebt, wat natuurlijk helemaal niet gek is als je alleen thuis zit met een baby en maar 3 uur slaapt. Kun je op een andere manier om hulp vragen om het iets te verlichten? Op moeilijke momenten een familielid of vriendin bellen om even uit te huilen? Iemand vragen om lekker voor je te koken ? Een schoonmaak hulp inschakelen om te zorgen dat je in een lekker fris huis zit met een schoon bed? Ik noem maar wat ideeën. Gewoon kleine dingen die je net even een kleine boost geven. Verder wil ik je vooral even een hart onder de riem steken ❤️ je kon niet weten hoe dit zou lopen en je hoeft je niet schuldig te voelen over alles wat je nu voelt. Hormonen en slaaptekort doen gekken dingen met je en je gevoel mag er zijn. EN dit duurt niet eeuwig. Je kindje ontwikkelt, jouw hormonen veranderen, je krijgt straks hulp en misschien wel medicatie als je wil (wat je ook bij de huisarts kunt bespreken/vragen volgensmjj) en dan komen er weer zonnigere dagen aan ❤️ ik heb ervaring met depressie en ook daar weer goed uitkomen. Dat gaat jou ook lukken en dan komt er echt een dag dat je van je kleintje kan gaan genieten zonder al deze gevoelens. Sterkte voor nu 😘

Ik heb geen tijd om uitgebreid te reageren, maar je schrijft dat je denkt dat velen dit niet begrijpen - ik wil je alleen maar even laten weten dat deze gevoelens zo normaal zijn, ik begrijp je volkomen. En dat maakt ons geen slechte moeders!

Awww, wat knap dat je al een slaapcoach in de arm hebt genomen en zoekt naar hulp. Ik denk dat wij jonge moeders allemaal wel eens een moment van ‘spijt’ hebben of een verlangen naar hoe makkelijk het was, maar over het algemeen kijk je dan weer naar dat blije koppie en is het over. Merk je dat de gevoelens van spijt de overhand nemen dan zeker hulp zoeken. Overigens, dat slechte slapen is echt tijdelijk ❤️ het wordt niet lineair beter, er is altijd wel een terug val. Top tip, kinderopvang als je dat nog niet hebt. Al is het maar om zelf even op te laden.

Ik heb de eerste maanden ook gedacht “wat is dit? Hoe overleef ik dit (fysiek, zo uitgeput)? Ik wou dat we nooit aan kinderen begonnen waren”. Hier ook een huilbaby. Dat is gewoon zo zo zo zwaar. Ik weet niet hoe oud je kindje is en ga ook geen praktische tips geven (omdat ik ook niet weet wat je al hebt geprobeerd enzo) maar wilde wel even laten weten dat ik dit herken. Overigens geniet ik, sinds onze zoon geen huilbaby meer is en sinds ik fysiek ben hersteld van die periode - heeft lang geduurd - ontzettend van ons kind. Dus er is hoop, maar dat wil niet zeggen dat het nu niet enorm zwaar is voor je.

Heel heftig, ik herken de gevoelens wel. De combinatie van zaken die je opnoemt is ook echt een cocktail voor spanning en negatieve gevoelens. En dat overkomt je gewoon. Ons zoontje was een huilbaby en ik stond er nog niet eens alleen voor, maar heb ook spijtgevoelens gehad. Welke dan weer werden opgevolgd door schuldgevoel richting mijn zoontje en boosheid naar mijzelf voor het hebben van die gedachten. Heel goed dat je hulp zoekt bij een slaapcoach, en bedoel je met ‘op de wachtlijst’ hulp bij huisarts/praktijk ondersteuner oid? Dit laatste heeft mij erg geholpen. En wat ook écht hielp: deel je gevoelens met je omgeving, maak anderen deelgenoot. Jij hoeft je hier écht niet voor te schamen. Mensen kunnen (en willen!) je vaak graag helpen met van alles, waardoor jij wat lucht en ruimte krijgt voor jezelf. Gun jezelf dat, echt waar. Of inderdaad kinderopvang, gun jezelf ook die ruimte af en toe. Ook bij ons werd ons zoontje ouder en groeide over het ‘huilbaby’-zijn heen. Het wordt anders. Dat maakt de situatie nu niet minder naar en heftig, maar er zijn heel veel mama’s die jou gelukkig wel begrijpen 😘.

Spijt van het moederschap, is een mooi verhalend en wetenschappelijk boek onder vrouwen die spijt hebben van het moederschap. Geen enkele moeder die is geinterviewd houdt niet van haar kind of wil hun kind inwisselen, wel zouden ze met de kennis van nu andere keuzes hebben gemaakt omdat het moederschap niet bij ze past. Met verhalen van moeders in alle leeftijden en kinderen en kleinkibderen in alle leeftijden. Om maar te zeggen: soms is het geen fase en dat is helemaal oke. Misschien vind je daar meer herkenning.

Herkenbaar. Hadden lastige premature start. Mediach 1e jaar. Ik ook postnatale depressie. We hebben regelmatig tegen elkaar gezegd 'waar zijn we aan begonnen, als we dit vooraf hadden geweten waren we er niet aan begonnen'. Dat staat los van dat we van onze dochter houden. Het was voor mentaal zwaar en waren regelmatig wanhopig wat te doen. We zagen dat onze dochter veel pijn had maar werden van kastje naar muur gestuurd. Sterkte, deze gevoelens mogen er zijn.

Je bent niet alleen. Mijn kinderen zijn 3 en bijna 2 en ondanks hulp e.d. zou als ik het opnieuw kon doen er niet aan beginnen. Bij mij is het zo dat mijn partner graag kinderen wilde. Voor mij hoefde het niet. Maar ik dacht dat ik wel bij zou draaien als ze er eenmaal waren. Van de eerste heb ik echt genoten. Met de 2e erbij, ook een huilbaby ben ik in een complete bodemloze put gevallen en nog steeds bezig om eruit te komen. Maar er zijn dagen dat ik het liefst de deur achter mij dicht trek en niet meer terug wil komen. En het is niet dat ik niet van ze houd en geen liefde geef. Ik vind het ook wel leuk heb echt wel geweldige momenten met ze. Maar achteraf had ik mijn man moeten laten gaan zodat hij een gezin had kunnen stichten met iemand die wel echt een geschikte moeder was en het 100% wilde.

Komende donderdag wordt er een docu uitgezonden door de NPO ‘Spijtmoeders’. Misschien interessant om te kijken, TS? https://www.2doc.nl/documentaires/2024/05/spijtmoeders.html

Ook een interview met de maakster in de Women Inc podcast. https://open.spotify.com/episode/00MF56Iuxhyj2mQTyd5cuk?si=nSmI8drPQ3mZqashv9oufQ

Ik herken de gevoelens ook! Zeker de eerste weken heb ik spijt gehad en heb ik gedacht had ik maar nooit.. nu is ze bijna 8 maanden en denk ik nogsteeds soms ‘had ik maar nooit zwanger geworden’ maar die zijn wel een stuk minder. Komt denk ik vooral omdat de zorg veel op mij ligt en ze nog maar 4 keer bij opa en oma is blijven slapen. Ik mis vooral hoe het was en ben echt nog aan het wennen aan hoe het nu is

Ik vind het best heftig dat meerdere hier schrijven dat ze het niet zouden hebben gedaan als ze wisten dat het ouderschap (met momenten) zwaar is. En dan een verhaal schrijven over huilbaby's en zieke kindjes. 100% dat het zwaar is,maar dat is het leven toch sowieso? Niets is alleen maar leuk en er kan altijd iets heftig gebeuren. Ik vind niet dat het hier moeilijk mee hebben je een slechte mama maakt! Ik vind het ook geen reden om te denken dat je er niet geschikt voor bent en als je het om kon draaien andere keuzes had gemaakt. Tenzij je iedere seconde van het ouderschap haat en een toekomst met je kindje niet ziet zitten. Maar dat lijkt me bij niemand hier van toepassing? Ts, ik hoop dat je hulp kan vinden! Ook huilbaby's groeien op. Je zal weer kunnen slapen. Dit is tijdelijk ❤