Heftige gevoelens

Jeetje wat pittig en heftig! Is het een idee om even een nachtje eruit te gaan? Zonder man zonder kinderen

Ja dat is sowieso een goed idee. Ik heb wel het gevoel dat ik er eigenlijk weken tussenuit zou moeten om me uberhaupt wat beter te gaan voelen...

Oef mama wat zwaar zeg! Het klinkt alsof je heel erg uitgeput bent inderdaad en daarom zo negatief voelt, en dat alles teveel voelt. Is er een mogelijkheid voor meer oppas zodat jij een dagje rust kan hebben? Of tijdelijk (deels) ziektewet? Klinkt alsof je echt even moet opladen, en niet 1 dagje maar consequent paar weken aan een stuk in ieder geval een moment van de dag voor jezelf moet hebben om op te laden! Zou dat kunnen op een of andere manier? Ik denk als je nu op tijd ingrijpt je misschien wel burn-out of overspanning kan voorkomen. Ik herken deze gevoelens als ik echt heeel moe ben en het me allemaal teveel wordt, voor mij een teken dat ik echt even zelf iets moet doen. Yoga, mediteren, gewoon simpele serie kijken, kletsen met vriendin, wandelen in de natuur. In ieder geval iets wat me tot rust brengt. Verder helpt yoga nidra mij heel goed om te resetten. Staan gratis op spotify bijvoorbeeld van ‘house of deep relax’ Hoop dat je hier iets aan hebt xx

Ik probeer inderdaad wel regelmatig iets voor mezelf te doen. Hier moet ik mezelf vaak toe dwingen omdat ik absoluut eigenlijk geen zin heb om iets te gaan doen. Het liefst kruip ik onder een deken en ga huilen... Volgens de huisarts ben in inderdaad al overspannen. Die zou graag zien dat ik minder ga werken. Maar het idee van meer thuis zijn boezemd me echt angst in. Ik ben liever op mijn werk

Poeh lastig zeg 😓 Als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat de inspanningen van het verhuizen etc gewoon teveel is geweest en dat er nu uit komt. Je zult ergens een stap terug moeten doen, op je werk of in je privé. Misschien ook iets meer druk zetten bij je huisarts dat dit zo niet gaat?

Is het misschien een idee dat je je ziek meld en contact op neemt met een psycholoog? Er moet meer ruimte komen voordat je op een dag helemaal niet meer functioneert. Ik herken het en ben ziek geworden en nu weer aan het reintegreren. Beste stap die ik ooit heb genomen om (tijdelijk) te stoppen met werken. Ik kon niet meer.

Je kunt er ook voor kiezen minder te gaan werken en je werk met een ziekmelding zo in te delen dat je thuis bent als de kinderen op de opvang zijn. Is zo te horen hard nodig. Zijn er opties voor meer opvang, eventueel bij familie? Of dat je partner ook even wat extra verlof opneemt een dag per week ofzo?

Is het een idee om wel een dag minder te gaan werken, maar dan die dag niet thuis te zijn met de kinderen. Dus of de kinderen ergens heen of jij een dagje weg?

Ik ben zelf ook burn-out geweest. Mijn ouders hebben toen mijn mamadag overgenomen tijdelijk. En kind ging verder behalve papadag gewoon naar de opvang terwijl ik thuis zat. Was hard, hard nodig, die rust. Ziek melden is een enorme drempel, ik weet het, maar het gaat je zoveel opleveren.

Was dit ook al zo toen jullie nog in het buitenland woonden of sinds jullie weer terug zijn in Nederland. Kan me namelijk voorstellen dat het ook voor de kinderen een hele grote overgang is waardoor ze extra aanhankelijk zijn. Ik kan me heel goed jouw angst om minder te gaan werken voorstellen. Ik ben na 5 dagen alleen thuis met m'n dochtertje ook blij dat ik morgen weer even aan het werk kan. Maar als de kinderen die dagen nou wel gewoon naar de opvang gaan (als ze dat gaan natuurlijk) kun jij die dagen juist even bijtanken.

Ja misschien moet dit inderdaad maar... Terwijl het idee van meer thuis zijn me extreem beangstigt. Eigenlijk is werk nu een vlucht.

Kunnen de kindjes niet naar de opvang? Zodat jij dan even rust hebt?

Dit speelde in het buitenland ook wel een beetje. Zeker de slecht slapende kinderen trok toen ook een gigantische wissel op ons. Maar sinds we verhuisd zijn gaat het eigenlijk alleen maar bergaf. Ik ben me heel erg bewust dat ze kinderen extra afhankelijk zijn door de grote veranderingen. Maar ik merk dat ik niet meer goed op ze kan reageren. Ik heb uberhaupt geen geduld met ze. Ik maak me zo'n zorgen dat ik ze traumatiseer met een moeder die zo is als dat ik nu ben. En dat terwijl zij er ook niks aan kunnen doen en het ook moeilijk hebben.

Ja dat zou misschien kunnen.

Dit is inderdaad wel heel heftig, ik heb helaas geen oplossing voor je. Ik kan me het wel heel goed voorstellen dat als ze de hele dag aan je vastgeplakt zitten, je jouw geduld verliest. Zoals je al aangeeft heb je al bij verschillende instanties aan de bel getrokken, dat vind ik al heel knap. Het is niet niets om toe te geven dat je het even niet meer trekt.

Kun je de nachten niet verdelen met je man, de ene nacht ga jij eruit mochten ze gaan huilen en de andere nacht jij. Zo hoeven jullie niet beide constant alert te zijn. Daarnaast elke week een afgesproken dag in de week dat je man de zorg draagt zodat jij even kan opladen en die dag geheel voor jezelf hebt?

We verdelen de nachten in principe wel. Helaas is mijn jongste het er niet mee eens dat hij geen borstvoeding meer krijgt s nachts en laat hij zich nauwelijks door zijn vader weer in slaap brengen. Hij brult gewoon uren lang alles bij elkaar... We proberen dit met een slaapcoach op te lossen alleen lijkt hier geen verbetering in te zitten.

Zou het misschien helpen als je geen borstvoeding meer zou geven? En hij daardoor minder 'afhankelijk' wordt van jou? Misschien zoekt hij ook gewoon troost aan de borst. Ik weet het niet natuurlijk, ik probeer wel mee te denken want lijkt me heftig voor je! Wel goed dat je zelf aan de alarmbel trekt! Erg moedig!💪🏼

Ja dat moet misschien maar gewoon. Want dit gaat helemaal niet zo

Ja ben ik mee eens! En dan de kids naar de opvang