47 Reacties
één jaar geleden
Hier een sterke liefdevolle relatie met alleen soms wat irritatie en gemopper voor af.
Merken nu met een kleintje van 1 dat onze lontjes wel wat korter zijn geworden. Maar vinden ook hele andere dingen belangrijk geworden. We zijn onszelf wel weer opnieuw aan het uitvinden.
Maar samen gaat het super goed. Ben trots op ons als ouders. Als de een het even zwaar heeft loopt de ander een tandje harder. En anders doen we beide dat stapje harder om de kleine maar blij te krijgen! Soms wel even belangrijk tijd voor elkaar te maken. Ik kook zijn lievelings eten of haal zn favo chips en zet dan savonds een film ofzo op. Kleine dingetjes als blijk van waardering. Ik krijg dat ook terug in soms een massage/bos bloemen/chocola. En we spreken ook naar elkaar uit dat we blij zijn met elkaar. Vinden wij heel belangrijk. Neem elkaar niet zomaar voor lief.
één jaar geleden
Voor de zwangerschap een sterke en liefdevolle relatie. Tuurlijk af en toe ook onze irritaties.
Nu na 2 kinderen zijn we als ouders een super goed team. Maar voor ons als partners is er weinig tijd en energie. Gelukkig praten we hier heel open over en weten we dat het ooit ook weer beter wordt. We willen elkaar alleen niet kwijt raken in de tussen tijd.
Waar seks waarschijnlijk normaal voor verbinding zou zorgen gaat dit niet zo van zijn leien dakje vanwege een baarmoederverzakking. Dat is voor ons beide soms wel verdrietig en frustrerend.
één jaar geleden
Wij waren 11 jaar samen toen onze dochter kwam. Onze relatie was al die tijd al ontzettend sterk, liefdevol en fijn. Ik ben zo ontzettend dol op mijn man!
Mijn zwangerschap en de nasleep was pittig. Door blijvende bekkeninstabiliteit heeft man het gehele huishouden moeten overnemen en veel praktische zorg voor de kleine (tillen, op bed leggen etc). We vinden allebei dat we het samen super goed doen, ik probeer uiteraard te doen wat kan en dingen te doen die fysiek wel prima gaan.
Onze band en relatie is alleen maar sterker geworden. Ik voel zoveel liefde als ik hem met onze dochter samen zie. Hij is zo lief, zorgzaam, betrokken en speelt zo leuk met haar. Ik ben echt trots als ik zie hoe sensitief en responsief hij naar haar is; hij ziet echt haar behoeften (en die van mij).
Van begin af aan maken we veel tijd voor elkaar. ‘S avonds als dochter op bed ligt, maar we gaan ook vaak weekendjes weg of avondjes uit. Ik vind dat heel belangrijk, om ook nog partners te zijn en niet alleen ouders.
Kortom, ik herken het stukje dat je relatie lijdt onder het krijgen van kinderen niet. We zijn alleen maar sterker geworden, een echt team en zo mogelijk nog meer liefde voor elkaar. We spreken ook vaak waardering naar elkaar uit.
één jaar geleden
Mooi topic.
Onze relatie was eigenlijk niet zo geweldig voor ik onverwachts zwanger raakte. Ook niet slecht, maar we begonnen steeds meer langs elkaar heen te leven en ondernamen samen niet meer zoveel.
Onze dochter heeft ons juist heel erg bij elkaar gebracht, we hebben nog steeds onze eigen dingen maar ook veel meer samen. We proberen elke maand iets met z’n tweeën te doen en doen ook veel met z’n drieën. Ik vind het wel grappig dat we vroeger al die tijd en mogelijkheden om samen de deur uit te gaan voor lief namen en die tijd nu maximaal samen benutten als we oppas hebben.
Verder hebben we echt wel irritaties, maar we kunnen goed praten.
één jaar geleden
Ik stond 2 maanden na de geboorte van onze zoon op het punt om mijn spullen te pakken.. 😅 er was veel onbegrip van beide kanten. Ik was hormonaal hij vond dat ik overdreef en begreep mij niet. Hij vond het erg moeilijk om een band op te bouwen met onze zoon en begreep dus niet waarom ik juist erg gericht was op de baby. Dit icm het verantwoordelijkheidsgevoel wat hij voor zijn gevoel “ineens” moest hebben, maakte dat hij het huis en ons probeerde te ontvluchten en dat was erg pittig. We hebben veel ruzie gehad en tranen gelaten. Na een half jaar werd het beter, zijn band met onze zoon groeide en ik kon dingen beter relativeren en uitleggen, waardoor hij mij nu met terugwerkende kracht wel begrijpt. Maar we hebben ons beide heel erg ongezien en ongehoord gevoeld.
één jaar geleden
Hier (7 jaar samen nu en daarvoor al 10 jaar goede vrienden) hadden we al een hele sterke relatie, periode van depressie aan mijn kant doorstaan. Daarna steeds sterker geworden eigenlijk, betere communicatie met elkaar. Na de geboorte van onze zoon waarbij we na 2 dagen thuis met spoed naar t ziekenhuis zijn gegaan en het kantje boord was voor ons ventje zijn we een nog beter team geworden. Kunnen elkaar goed aanvullen in zware tijden en communicatie is voor ons daarin echt zo belangrijk geweest en nogsteeds. Direct uitspreken wat je voelt en daarin ook niet op jezelf betrekken wat de ander voelt. We hebben allebei onze eigen beleving van dingen en dat is prima ookal is die beleving anders. Op die manier zijn we steeds dichter naar elkaar gaan groeien denk ik. Tijd voor elkaar als partners is soms wel eens lastig want druk met dreumes en nu in verwachting van de 2e, maar af en toe een dagje vrij nemen om samen wat te doen lukt altijd wel.
één jaar geleden
Wij zijn 17 jaar samen en 2 kindjes van 4 en 2. Onze relatie was heel goed en nog steeds, hij is de beste papa die ik mij kan wensen. Enigste nadeel is dat je minder vaak met zijn 2en avondje uit kan. Maar elke weekend draait alleen om ons 4en. Of dat nou met vrienden afspreken is of naar de speeltuin..
Ik heb al eens getwijfeld over mijn relatie, maar dat was 10 jaar geleden. Praten is het enigste wat helpt als je het even niet ziet zitten, anders veranderd er nooit wat🙂
één jaar geleden
Wij stonden op het punt om uit elkaar te gaan toen ik onverwachts zwanger werd van de oudste. Dit heeft ons veel dichter bij elkaar gebracht (na ook de mindere momenten!) en ondertussen hebben we 2 dochters en we genieten hier zo ontzettend van. Mama en papa worden was voor ons samen écht weggelegd. ❤️
één jaar geleden
Reactie op Shenkieindekoelkast
Ik stond 2 maanden na de geboorte van onze zoon op het punt om mijn spullen ...
Dit had ik kunnen schrijven.
Na 1,5 jaar werken we echt wel beter samen, maar daar heb ik een burn-out voor terug gekregen en hij durft nu pas kwetsbaar te zijn en z’n nieuwe functie te omarmen.
Ik mis soms wel de tijd die we met z’n tweeën hadden
één jaar geleden
Wat een goede vraag! Wij waren pas 3 jaar samen toen we bewust aan kinderen zijn begonnen. Ik was 37 toen ons eerste kindje geboren werd. We hadden een sterke relatie, konden goed met elkaar communiceren en elkaars redeneerlijnen volgen als we het oneens waren met elkaar. Toen ons zoontje net geboren werd ging het vooral heel goed, maar in de kraamperiode moesten we wel even opnieuw een weg vinden. Ik merkte dat we van slaaptekort kortere lontjes kregen en ik werd echt even zo'n helicoptermoeder die vond dat alles op haar manier moest. Hij vond daarentegen alles bij voorbaat 'onzin' of niet nodig. Daar hebben we een paar weken last van gehad, maar daarna hebben we daar onze weg in gevonden. Ik heb leren loslaten en vertrouwen en hij neemt iets meer van me aan. Inmiddels is ons zoontje 14 maanden en is nummer twee er over twee maanden. We zijn nu echt een team en hebben een hele warme, fijne relatie. Wat voor ons goed werkt is tijd voor elkaar maken en niet alleen maar praktische zaken doen en bespreken. Dat vind ik echt een valkuil waar wij op moeten letten. Ons zoontje logeert elke maandag bij mijn ouders waardoor wij een avond samen hebben en van huis weg kunnen. Soms borrelen we wat met een lekker plankje en glas wijn (pre-zwangerschap), soms gaan we lekker uit eten of naar vrienden. Ook geven we elkaar 's avonds ruimte voor hobby's en sociale contacten los van elkaar. Voor ons werkt dat heel goed. Ook vind ik het belangrijk om het niet altijd alleen maar over je kindje(s) te hebben, maar bijvoorbeeld ook over actualiteiten, werk, vriendschappen en politiek bijvoorbeeld. Gewoon nog even 'mens' zijn, en niet alleen ouders zijn. Maar wat je ook doet, de dynamiek verandert altijd wel een beetje. Dat uitspreken naar elkaar en erkennen helpt ook denk ik. Ik ben nu hoogzwanger en ons seksleven kan echt wel wat beter qua frequentie en hoe spannend het is, maar we weten dat dit tijdelijk is en dat het weer beter wordt. Ook af en toe checken hoe de ander erin staat is fijn. Soms vul je dingen in voor de ander die niet of maar gedeeltelijk kloppen. Een beetje lief voor elkaar zijn en goed communiceren zijn cruciaal daarbij. Oh, en voldoende slaap krijgen! Echt, focus op slapen. Dan kun je veel beter relativeren haha!
één jaar geleden
Goede vraag! En ook goed om eens over na te denken.
Wij waren al 12 jaar samen toen onze eerste zoon geboren werd. Maar ons leven veranderde doordat we trouwden met 10 jaar wel heel erg.
Daarvoor waren we veel bezig met studie, reizen en leuke dingen doen.
Toen we trouwden werd familie en geloof veel belangrijker. Met name ook voor m'n man, werd waar hij de focus op legde en belangrijk vond steeds anders.
Het ging geleidelijk en zo zijn we een bepaalde kant weer op gegroeid. Toen we een kind kregen werd dit nog sterker met name voor hem. Inmiddels hebben we 3 kinderen en is het nog steeds wel uitzoeken op sommige momenten hoe we daar mee om gaan.
Onze relatie met elkaar is wel enorm veranderd. Eerst deden we veel leuke dingen met elkaar. Veel reizen, maar ook veel wandelen in de avond en konden we uren praten.
Nu met 3 kinderen zit dat er niet echt meer in. Praten is vaak tussendoor en in de avond ben ik meestal te moe.
Een tijdje had ik wel door dat hij savonds nog uren alleen op de bank zat. Maarja ik was hoogzwanger en newborn. En ik ben altijd vroeg wakker. Terwijl hij pas laat in slaap komt.
Dat was wel even een moment dat ik dacht, nu kunnen we wel uit elkaar gaan groeien. En als hij uren alleen op de bank zit elke avond, dan gaat dat ook niet goed. Dus probeer daar een beetje balans in te krijgen.
Maar dat van de tropenjaren snap ik heel goed en spreek we ook vaak uit naar elkaar. Dit zijn even zware jaren met 3 kleine kinderen. Maar tegelijkertijd zeggen we elke dag ook wel van.. wat een rijkdom
Gewoon 3 kinderen samen!!
We hebben niet zo vaak in de avond tijd samen. Maar gelukkig wel overdag omdat we allebei voornamelijk thuis werken. Dus dat zijn wel fijne momentjes.
Ik moet wel zeggen dat m'n man dan eerder is van.. Kom gezellig samen koffie drinken of lunchen. Terwijl ik denk van.. ok ik heb een uurtje, laat ik iets nuttigs gaan doen (zoals boodschappen of de was). Maar ook daar probeer ik balans in te zoeken!
één jaar geleden
Romantiek is ver te zoeken sinds de kleine er is 😅. Wel voel ik ons meer als een team dan ooit te voren, al hebben we ook periodes dat we elkaar echt kwijt zijn op emotioneel vlak. Mn vriend en ik denken soms anders over wat goed is voor dochtertje. Daar ontstaan discussies. Erover praten helpt . Ook helpt het om te accepteren dat het soms even wat stroef loopt tussenons, en samen erop uitgaan helpt ook❤️.
Ik voel wel echt een diepere connectie met zn tweeen sinds de kleine er is. Maar makkelijk is het zeker niet altijd. Maakt me soms onzeker. Soms niet. Het gaat op en af@...!
één jaar geleden
Romantiek is ver te zoeken sinds de kleine er is 😅. Wel voel ik ons meer a ...
Dit! 🙂
één jaar geleden
Romantiek is ver te zoeken sinds de kleine er is 😅. Wel voel ik ons meer a ...
Ik herken dit! Je wordt verder gewoon heel erg geleefd en moet heel bewust momenten samen inplannen. Schiet er hier veel te vaak bij in. En verder zijn de pieken veel hoger en de dalen veel dieper. Als we allebei moe en overprikkeld zijn, dan maken we soms heel lelijk ruzie. Daar schrikken we vervolgens van en bespreken dat ook wel heel uitvoerig met elkaar. Op een ander moment zitten we met tranen van geluk naar ons meisje te kijken. Prijzen we ons zo gelukkig.
De relatie is soms gewoon even harder werken, maar ik paniek niet. We hebben namelijk een hele stevige basis gelegd. Al voordat we kinderen kregen, denk ik wel.
één jaar geleden
Reactie op JusTaTwo
Dit had ik kunnen schrijven.
Na 1,5 jaar werken we echt wel beter samen, ma ...
Die burnout had ik ook! Nu kunnen we er met momenten om lachen, vooral als we bedenken dat er stellen zijn die een kind “nemen” omdat ze denken dat dit de relatie gaat verbeteren/redden.. 😅 Hebben jullie 1 kindje? Ik ben zwanger van de 2e en we hebben allebei goede hoop dat het dit keer beter zal gaan. Slechter dan bij de eerste kan ook eigenlijk niet.. 😂 Het begrip wat je als kersverse ouders nodig hebt van elkaar is er nu gelukkig wel, ik hoop dat we dat ook nog op kunnen brengen als we er een paar slechte nachten op hebben zitten haha!
één jaar geleden
O, ik bedacht me net: vriend en ik hadden met elkaar afgesproken dat, wat er ook zou gebeuren, we het eerste levensjaar van de kleine niet uit elkaar zouden gaan. We wisten dat we beiden moe zouden zijn en ik ook nog eens hormonaal. We voorspelden dus al wel dat we niet altijd de beste versie van onszelf zouden zijn. Soms zei de een dus tegen de ander: 'we hebben een afspraak. We vinden onze weg wel.' Dat stelde gerust.
één jaar geleden
Reactie op Kantoortroela
O, ik bedacht me net: vriend en ik hadden met elkaar afgesproken dat, wat e ...
“Ze” zeggen dat je de eerste 7 jaar niet uit elkaar moet gaan. Ik wilde het na 3 weken al voor gezien houden 😂
één jaar geleden
Interessant topic! Hier nu bijna van de tweede en vind het wel weer spannend. Het leven met 1 kind begon net weer een beetje chill te worden.
Ik denk dat de dingen die wat stroever liepen alleen maar meer zijn uitvergroot. Bijvoorbeeld de taakverdeling in het huishouden. Er waren al discussies over en nu stoort me dat nog meer. En ik ben best wel van het dingen op mijn manier doen en nu Er minder tijd is voor overleg en afstemming heb ik de neiging om mijn zin door te drammen. En hij wordt daarentegen weer nog meer passief. Vooral wanneer ik druk op hem zet om juist wel dingen op te pakken.
Kortom: in tijden van moeheid, geleefd worden, hormonaal zijn en druk/stress halen wij duidelijk niet het beste in elkaar naar boven. Ik zou soms meer een team willen zijn.
Gelukkig kunnen we soms best goed praten en hebben we een fijn vangnet van opas en oma's waardoor we ook zelf op adem kunnen komen. Of als we een keer vrij zijn als de kleine op de opvang is dan hebben we ineens wel weer de ruimte om meer begrip en geduld voor elkaar te hebben.
Ik geloof heel erg dat het de komende jaren even pittig is. Maar dat we er wel doorheen komen. Het is en blijft geven en nemen en het zal altijd voelen alsof je meer geeft dan krijgt. Maar ik hou van hem. En ik vind hem een super lieve vader. Hij is een grote zeurpiet en aardslui maar hij is wel mijn aardsluie zeurpiet. We hebben het over het algemeen heel fijn samen en we hebben een fijn gezin.
één jaar geleden
Interessant om bij stil te staan! Wij waren 5 jaar samen, maar gingen pas vlak voor dat ik zwanger bleek voor het eerst samenwonen. Hij kwam vanuit zijn ouderlijk huis, ik vanaf mijn eigen appartement. Dus daar zat best een verschil in. Toen kwam ik na mijn zwangerschap in een burn-out te zitten en zat ik thuis. Het zorgde voor veel onbegrip (beide kanten) en veel negatieve energie. Met ook nog een onrustige baby. In het eerste jaar veel ruzies gehad, ook wel zeker eens nagedacht of het niet beter is om uit elkaar te gaan. Maar waren beiden overtuigd dat we de eerste jaar niet uit elkaar zouden gaan. Echt wel veel gepraat daarna over hoe we het anders kunnen doen samen om echt een team te worden.
Waar wij oa aan hebben gewerkt:
- ik moet kunnen loslaten
- meer waardering naar elkaar uiten
- betere verdeling in mental load.
- hij betere privé-werk balans
- en met een ruzie eigenlijk niet te veel in doordraven. Je hoeft het gewoon niet altijd met elkaar eens te zijn. Elkaar ruimte geven, begrip tonen, tot rust komen en altijd een kus voor het slapengaan.
Op romantisch vlak zou er echt wel meer kunnen gebeuren, op seksueel vlak kan de frequentie wel omhoog, maar onze emotionele band met elkaar is sterker dan ooit.