Intrusies - Enge/negatieve gedachten

Jaa ik heb er last van! Niet alleen tijdens de zwangerschap maar daarvoor ook af en toe rare gedachtes. Ik heb dit idd ook een keertje gelezen en toen dacht ik ineens huh ik ben dus niet gek 😂 gaf zoveel rust en nu kan ik er veel beter mee omgaan. Ik dacht oprecht dat ik iets mankeerde en dat alles wat ik zou denken zou gebeuren. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo je hersenen kunnen je dus daadwerkelijk echt gek maken 🤪

Bizar is dat hè? Dit is ook een van de redenen dat ik dit topic open. Ik hoop dat er veel mama’s zijn die nu denken: “Oh, gelukkig! Dat is dus normaal!” 😬

Voor mij ook heel herkenbaar! Vooral in de kraamweken had ik hele rare en enge gedachtes. Niet alleen wat ik zelf zou kunnen doen, maar ook wat er gewoon allemaal zou kunnen gebeuren. Zo was ik bang dat ik mijn baby in de oven zou stoppen, want ik had ooit eens op tv gezien dat een vrouw dit had gedaan tijdens een psychose. Wat mij hielp was alle gedachtes op het moment dat ik ze had meteen uitspreken. Ofwel tegen mijn partner, ofwel via de app tegen anderen. Zodat er meteen wat relativerende gedachtes tegenover konden worden gezet. Ik wist ook tot voor kort niet dat dit bestond en dat het dus heel normaal is😬 Dus vind het heel goed om dit taboe te doorbreken!

Ik had het ook in mijn kraamweek heel erg, maar ook daarna. Met een steen in m’n maag sprak ik mijn gedachten uit tegen mijn verloskundige omdat ik ervan overtuigd was dat ik gek zou worden. Zij schrok er dus ook totaal niet van en zei dat mijn gedachtes echt totaal niet gek waren en dat zoveel moeders dit hebben. Dat stelde me enorm gerust.

Nog niet gehad tijdens mn zwangerschap, wel toen ik met acute ptts in een burnout terecht kwam. Zat ik met mijn man een serie te kijken waarin iets heftigs gebeurde, en dan dacht ik; als ik nu een keukenmes pak, kan ik hem en mezelf neer steken. Of ik ging wandelen langs de rivier om mn hoofd leeg te krijgen, en stond dan met mn voeten aan het water en dacht; als ik me in de rivier laat glijden is alles gewoon voorbij. Ik dacht dat ik stemmen hoorde etc, ik werd zó bang van mezelf! Tot ik dit aan mn psycholoog vertelde en zij niet verblikte of verbloosde en vertelde over intrusieve gedachtes. Het is daarna op den duur wel verbeterd, en nu al lange poos nergens last van want ik zit weer goed in mn vel, maar pffff wat was ik bang!!

Goed dat je het aankaart!

Ik ben nog zwanger, maar heb wel een psychische terugval de laatste weken. Vorige week flinke dip toen ik met de hond liep. Ik dacht: haal ze er maar uit, neem ze maar mee, ik hoef ze niet meer!! Geen abnormale gedachte, maar ik vond het wel heel erg. Ben zelf alles behalve veilig gehecht en wil zo graag dat dit bij mijn kleintjes wel goed gaat. Heb aan de bel getrokken en goed gesprek gehad. Het is nu weer rustiger, maar de euforie over de zwangerschap die ik daarvoor ervaarde, is wel weg. (Jammer, want die was heel fijn 😊)

Ja, ook hier herkenbaar 🙋🏼‍♀️ Inmiddels al wel lang niet meer zo’n last van. Maar zo vaak als ik met de kinderwagen bij een kruispunt was dacht ik ineens, wat nu als ik los laat? Of als we in bad zaten, wat als ik los laat? Niet dat ik ooit dacht dat ik dat echt zou doen, maar het idee dat ik ervoor zou kunnen kiezen om het wel te doen zegmaar.. echt heel weird. Verder heb ik niet meer zo zeer zulke gedachten, maar meer andere angstgedachten. Wat als we worden aangereden op de fiets? Wat als we worden geschept tijdens het wandelen? Wat als er brand uit breekt? Wat als iemand hem laat vallen? Wat als hij erg ziek wordt? Er zijn zo veel nare dingen die je kunnen overkomen en dat beangstigd me wel nog steeds.

Wat mooi dat je dit post. Herkenbaar. Met name in de eerste weken, daarna werd het minder. De gedachten gingen bijvoorbeeld over dat ik haar nekje zou breken of haar het raam uit zou gooien. Nu heb ik ze nog heel af en toe, vooral als ze huilt. Ik weet wat intrusies zijn en weet dat dit veel voorkomt. Dat helpt relativeren, het zijn per slot van rekening maar gedachten en ik zou ze nooit uitvoeren.

Oh ik heb dit bij mijn kat! Ik vind dit zo eng en dacht inderdaad dat er bij mij gewoon een steekje los zat. Ik ben mijn kats grootste fan en zou hem nóóit pijn willen doen.

Ik had dit de eerst weken ook erg, vooral echt net na de bevalling. Heel naar maar eigenlijk een mooi beschermmechanisme.

Ik heb ze ook (kindje 16 weken) maar was er al flink bekend mee ivm trauma en ptss. Ze laten mij dan ook niet meer schrikken, omdat ik er een manier op gevonden had: Het zijn geen eigen gedachtes. En voor mij hielp het om dat expliciet te maken. We hebben allemaal wel ervaring gehad met groepsverband werken op school of werk. En zeker op school had je minstens een iemand in de klas (waren bijna altijd jongens) die de meest ongepaste of belachelijke dingen riep en die scream schrikfilmpjes rondstuurde. Behandel je intrusies als dat rotjong. Geef hem een naam (de mijne heet Wesley), vertel hem dat hij z'n bek moet houden als hij niets nuttigs bij te dragen heeft, en ga verder met de orde van de dag. Hiermee voorkom je dat je je schuldig gaat voelen, piekeren, of er enorm veel aandacht aan besteed.

Mochten mijn gedachtes ooit weer terugkomen, bij deze heten ze Koen😠

Wat een geweldige tip! Ik denk dat dit zeker zou kunnen helpen. Ben je hier zelf op gekomen of heb je deze tip van een psycholoog gekregen? Ik ga het in ieder geval proberen.

Nu ik erover nadenk heeft mijn psych mij ook ooit die tip gegeven haha, er een stripfiguur met een dom stemmetje van maken etc.

Zelf op gekomen, al vond de psycholoog hem ook geweldig. Kwam erop omdat ik voor de trauma verwerking verhalen schreef om zo de boel van een afstandje te bekijken.

Wordt het beter? 3 weken geleden bevallen en pff

Dat hadden ik en mn vriend ook. We hebben het vooral niet serieus genomen. De gedachten komt op, je laat het passeren en denkt er verder niet meer over na. Zoals er al staat, het zijn gedachtes die gevormd worden omdat je bang bent dat je baby echt iets overkomt. Als het je echt gaat beheersen en je wordt er angstig van, dan zou ik niet te lang wachten met aan de bel trekken. Niks mis mee!

Het word echt beter 🩵 Geef jezelf de tijd, het is voor jou ook nieuw, je hebt zoveel beleefd en zo iets groots (zwangerschap, bevalling) je hormonen staan op hol en je bent verantwoordelijk voor het meest dierbaren wat je hebt. Ik had er ook echt heel veel last van, zo erg dat ik niemand met hem vertrouwde en niet eens kon douchen. Ik kreeg allemaal rare gedachtes en kon niet slapen. Maar nu gaat het al een stuk beter ! Dat je je zorgen maakt betekent alleen maar wat voor goede mama je bent 💖.

Dankjulliewel ♥️ fijn om te horen/ lezen