casus: wat te doen?

Wat is jouw rol? Wil je ondersteuning bieden of haar terecht wijzen?

Met alle respect, en ik snap en zorgen maar ik vind dit wel iets te ver gaan. Jij als collega staat best ver weg om hierover een oordeel te vellen. Er zijn denk ik genoeg andere mensen die hierover kunnen denken en zonodig actie ondernemen. Toch?

Hoe weetje dat er geen verbetering in zit? Kom je bij haar thuis? Als ze 24/7 bij haar kind is dan werkt ze toch niet meer? Waar baseer je al deze informatie op? Het is vast goed bedoelt, maar met alle respect ben je maar een collega en heeft ze al professionele hulp en ik denk dat die er beter inzicht in heeft in wat zij nodig heeft dan een bezorgde collega.

Dit zijn altijd van die dingen waarbij ik blij ben dat ik het niet snap, omdat ik het gelukkig nooit heb meegemaakt. Ik zou zeggen: zolang ze goed is voor haar kindje als moeder (en dat klinkt ze, ookal gaat ze nergens heen) zou ik het bij haar behandelaars laten :)

Het is mij ook niet helemaal duidelijk wat jouw rol hier in is. Het gaat om een collega maar je hebt haar dus al lang niet gezien? Heb jij professioneel hier iets mee te doen?

Ik snap dat dit een lastige casus is. Tegelijkertijd vind ik het niet zo netjes om dit op een forum te bespreken. Stel je voor dat de desbetreffende persoon dit leest, dan kan dat een gevoel van onveiligheid geven. Dan zou ik het eerder in supervisie of intervisie bespreken als je dat hebt. Verder, ptss kan ervoor zorgen dat je op een andere manier naar de wereld bent gaat kijken. Bijv. dat niemand te vertrouwen is. Door goede (trauma)behandeling en kan dat veranderen.

Sorry maar waarom zou je zoiets hier op een openbaar forum delen? Het is je collega? Zou dit echt niet leuk vinden als ik hier op dit forum jouw ben en dit zo gaat nalezen. Met alle respect jij bent een collega niet iemand die met haar 24/ samenwoont en echt alle ins and outs weet

Ik zie wat (m.i.) “aanvallende” berichten over jouw rol hierin, maar volgens mij maakt dat weinig uit voor de vraag die er wordt gesteld. Je wilt gewoon weten hoe anderen hierover denken om ook tot andere inzichten te komen? Ik kan mij goed voorstellen dat dit moeilijk te bevatten is. Volgens mij kan dat ook alleen als je het werkelijk zelf hebt meegemaakt en dan alsnog reageert iedereen anders op zo’n situatie. Vergelijk het eens met een ouder die overlijdt. De een is na een week weer aan het werk, de ander doet er maanden over. Het is afhankelijk van zoveel factoren (gebeurtenissen in het verleden, mentale toestand, netwerk, vermogen om met zoiets om te gaan). Je kan niet in iemands hoofd kijken. Als ze wordt behandeld, dan neem ik aan dat de behandelaars deze situatie ook kennen en ook kijken naar wat het beste is voor het kindje. Daar zou ik op vertrouwen. Zoals ik het lees is het inderdaad niet gezond voor zowel kindje als moeder, om 24/7 bij elkaar te zijn zonder andere contacten.

*jouw collega

Als je collega in behandeling is (ik neem aan bij een psycholoog) en in contact staat met de bedrijfsarts dan moet je erop vertrouwen dat dit voor nu voldoende is. Ik snap je bezorgdheid ergens, maar ik denk dat het niet je plek is om hier verder iets mee te doen.

Ken je als collega de details van de situatie? Ze gaat vast wel samen met haar partner en kindje weg? Als ze in behandeling is kijkt er dus een professional mee? Ik begrijp dat dit zorgelijk is om te zien gebeuren, maar naast een luistrend oor bieden zou ik me er niet mee bemoeien. Uiteindelijk zal het kindje naar school moeten en daar zal ze vast wel naar toe werken met de hulp die ze krijgt.

Ik denk dat bepaalde dingen moeilijk te begrijpen zijn als je het nooit hebt meegemaakt. Mijn zoontje gaat richting de 3 jaar en ik heb ook nog steeds wat 'moeite' om hem ergens anders te brengen (behalve opvang). Ik doe het wel (voor de band met grootouders), maar liever niet 😅

Ik snap de vraag ook niet helemaal. Als collega is dit toch niet aan jou? Het lijkt me dat je buiten haar steunen het niet jouw rol is (en het wellicht ook niet op prijs wordt gesteld) om hier iets mee te doen. Of ben je haar casemanager, omdat je het hebt over een 'casus'? In dat geval is dit meer iets and met andere professionals te bespreken dan met random mensen op een forum? Ik heb dit overigens wel vaker gezien bij mensen met ernstig trauma. Natuurlijk wil je het liever anders zien, en hopelijk lukt dat voor haar ook met goede behandeling!

Je collega hoeft geen enkel persoonlijk detail te delen met haar werk, dus dat je de reden van ziekmelding en de status weet, vind ik persoonlijk een teken van vertrouwen waar voorzichtig mee om gegaan mag worden.. Ik lees toch een klein oordeel in je bericht. Aan de andere kant is het simpelweg ook moeilijk te bevatten, een dergelijke situatie, omdat je niet in iemands schoenen staat. Je weet niet wat die persoon precies heeft meegemaakt, en hoe kwetsbaar zij mentaal van nature is. Een mentaal sterk persoon kan een dergelijke situatie wellicht beter handelen dan iemand die al kwetsbaar is en misschien al kampt met een angststoornis of depressie. Daarnaast geef je aan dat er geen sociaal vangnet is. Dat zal het voor haar niet makkelijker maken om haar kindje alleen te laten, omdat er niemand is die ze vertrouwt. Met die enorme angst je kind bij een stel onbekenden op een opvang achterlaten, lijkt me ondoenlijk. Ik zou er dus niet op rekenen dat zij nog gaat reintegreren. Waarschijnlijk zal ze over een poos ziek uit dienst gaan en thuisblijfmoeder worden.

Wat te doen🫠? Helemaal niks! Behalve steun bieden indien zij daar behoefte aan heeft. Je weet niet waar iemand doorheen gaat. Ook wanneer je iemand denkt te kennen.

Ik begrijp de vraag niet helemaal. Jij begrijpt niet waarom een collega van jou na 16 maanden niet een uurtje haar kind elders kan onderbrengen en bent benieuwd naar andere perspectieven en tips? Tips om haar te helpen? Ben je puur collega, ben je haar vriendin of casemanager (hopelijk niet het laatste want je hebt neem ik aan geheimhouding). Hoe kom je als collega überhaupt aan zulke details? Hopelijk niet vanuit je werk, want dit zou een grove privacyschending zijn. Als dit iets is wat jouw collega na 16 maanden met je deelt, dan mag je hier denk ik ook wat meer discreet mee omgaan, vooral als haar basis na haar opgelopen trauma is om mensen niet te vertrouwen, waarbij ze volgens jou geen sociaal netwerk heeft. Hiermee bevestig je een beetje haar wantrouwen 🙈

En voor de rest gewoon steunen zonder oordeel als jullie contact hebben. Iedereen maakt het leven anders mee, iedereen ervaart het anders, en trauma kost echt soms wat tijd!

Phoe, dat is een hoop 'ik vind '

Het sociale isolement wat je beschrijft klinkt ook wel zorgelijk. Ik denk net als de rest, je kan er niet zoveel mee. Ze heeft behandeling, begeleiding. Ik denk dat je niet meer kan doen dan steunen, erop instellen dat, als ze terug komt op werk, dat het nog een hele poos gaat duren. Trauma's kunnen heel verschillend zich uiten.

Het is ook moeilijk te bevatten als je er geen verstand van hebt of ervaring (niet lullig bedoeld 🤓). Ik dacht vroeger ook net zo... niet eens 1 uurtje kunnen werken... hoe dan? En wel lekker op vakantie gaan of foto's op facebook plaatsen van een dierentuin bezoek met je kind. Totdat ik zelf werd aangereden en niet aangeboren hersenletsel op liep. Je ziet niks aan me, ik kan normaal praten en ik kwijl niet 😁 en ik kan ook leuke dingen doen als op vakantie gaan of op stap met mn kind. Maar ik ben wel 100% arbeidsongeschikt. Ik volg (heb gevolgd) alle behandelingen en trajecten die mogelijk zijn (inmiddels al 10 jaar) En ja 2 uur werken kan ik echt wel... maar niet duurzaam. Ik hoop zelf nog altijd dat ik terug kan keren maar die hoop wordt ook steeds kleiner. Je geeft aan dat je collega behandeling volgt en ze werkt mee met de bedrijfsarts, meer is er niet. En die bedrijfsarts is inderdaad om daar oordeel over te geven. Omdat hij of zij alle ins en outs weet. En de resultaten van behandelingen verschillen ook per persoon. Voor inzet heb ik echt wel een 9 of 10 gescoord alleen ja .. ik kan nog steeds niet werken.... En na een jaar gaan ze ook een tweede spoor inzetten, kijken of er nog wel terugkeer mogelijk is, of mogelijk ander werk of misschien wel wia. Dit werd met mij, de bedrijfsarts, mijn baas en mijn leidinggevende besproken. Er wordt ook gekeken of er voldoende inzet en medewerking is. Ik weet niet wat een Casemanager precies inhoudt 🤓 maar misschien heb je niet alle informatie en basseer je je oordeel op basis van een klein deel van de informatie. In mijn omgeving weet ook bijna niemand wat ik wel niet aan behandelingen heb ondergaan. De leuke dingen vertel je en zet je op facebook, ja ik ben naar monkeytown geweest als uitdaging voor mijn NAH en natuurlijk heb ik dat gepost omdat ik trots was en mij een goede moeder vond omdat ik dat ook kon. Maar de hoofdpijn, het wazig zien, moeten slapen er na, een week letterlijk ziek er van zijn etc... dat heb ik niet gedeeld 😎 de teleurstellingen en de pijn deel ik bijna nooit met iemand. En dat hoeft ook niet 🙃 En ja ik begrijp je oordeel heel goed en je bezorgdheid... maar ik heb niet aan geboren hersenletsel en na 10 jaar snap ik dat zelf nog niet eens 🤓 Tot slot.... het consultatiebureau zal er ook wel bij betrokken zijn, die boden mij destijds ook veel hulp en ondersteuning. ❤️ hoop dat je hier wat aan hebt 😊