Steun in fertiliteitsprogramma

Ik heb geen ervaring met IVF laten we dat even voorop stellen. Ookal heb jij het idee dat je te weinig doet, stiekem doet een luisterd oor bieden al heel erg veel. Probeer door te vragen op de dingen die ze verteld.

Aanvulling : Ik denk wel dat je kan vertellen dat je het moeilijk vind hoe je haar moet steunen, dan kan ze eventueel zelf tips geven hoe zij het prettig vind om gesteund te worden

Ikzelf heb een traject van zo'n drie jaar doorlopen. Veel meiden om mij heen werden zwanger en veel van mijn vriendinnen zijn inmiddels moeder van hun 2e en soms zelfs 3e. Onze omgeving was op de hoogte van traject en was er ook wel open over. Ik heb op een gegeven moment wel aangegeven dat mensen best mogen informeren, maar liever niet via appjes. Het kost zoveel energie om elke keer te schrijven waar je staat in het traject en hoe je je voelt. Ik snapte het wel, want ze wilden graag laten weten dat ze aan mij dachten, maar dat wist ik ook zonder de appjes wel. Mijn sociale leven stortte wel een beetje in bepaalde periodes en ik had dan alleen maar zin om thuis op de bank te zitten. Mijn advies zou zijn: laat weten dat je met haar meeleeft (stuur een kaartje, geef een bloemetje, etc.). Zeg dat als ze de energie heeft je graag wat gezelligs met haar gaat doen, bijvoorbeeld hapje eten of terrasje pakken ofzo. Maar vraag vooral wat zij wil. Misschien wil ze een paar maanden alles even op een laag pitje en heeft ze geen behoefte aan sociale contacten. Hoe moeilijk dat ook is te begrijpen, wanneer ze van de hormonen af is zal ze vast wel weer contact zoeken en is het snel als vanouds. Die hormonen kunnen echt slopend zijn. Ik had behoorlijk depri periodes, heel moe en dan de teleurstelling en jezelf weer herpakken erbovenop is gewoon heel zwaar. Hoop dat je er wat aan hebt. Ik kan niet meer naar boven scrollen dus heb geen idee of mijn zinnen en woorden een beetje kloppen.

Oja nog ern dingetje... goed bedoelde adviezen kunnen soms best heel pijnlijk zijn. Hoe vaak je wel niet hoort: ik ken iemand die ook zoiets had en toen die dit of dit deed was ze ineens zwanger. Als je in zo'n traject belandt heb je al zoveel geprobeerd. De ergste vond ik altijd als mensen zeiden dat je het misschien moest los laten, dat als je er niet zoveel mee bezig was je weleens spontaan zwanger kon worden.

Geen ervaring met IVF, wel zon 2 jaar bij fertiliteit gelopen. Achteraf was het een goede tijd. Maar erin was verschrikkelijk. Iedereen leek zomaar meteen opeens zwanger, of kreeg een kind, overal ging het over kinderen, het leven voelde zo alleen. We waren er altijd erg open over. Omdat we het belangrijk vinden dat mensen nadenken voordat ze kwetsende opmerkingen maken. Uiteindelijk is het toch de strijd die de partner en vriendin samen voeren. Wel is het fijn als je er denk ik regelmatig naar vraagt. En dat je tijd maakt voor dingen samen te doen, zonder gesprekken over zwangerschap of kind. Hoe moeilijk dat is misschien, het is niets vergeleken de pijn die ze voelt met het gemis en de onzekerheid.

Ik heb 5 jaar in een traject gezeten en mijn beste vriendin was direct zwanger. Wat ik heel fijn vond is dat ze vroeg hoe het met mij ging, ze was oprecht geïnteresseerd. En ze heeft me tijdens haar zwangerschap vrij weinig gedeeld, aan de ene kant voelde ik me lullig dat ik niet oprecht blij kon zijn voor haar (natuurlijk ben je dat maar het steekt toch) maar ik kon het ook niet aan om het te hebben over kwaaltjes en de inrichting van een baby kamer. Maar ik denk wel dat dit voor iedereen anders is, sommige halen er juist weer kracht uit. Leg haar gewoon uit hoe jij je voelt en of zij wil aangeven wat ze het fijnste vind. Dat jij hierover al nadenkt geeft wel aan dat je een hele goede vriendin bent!

Hoi meiden, Bedankt voor jullie ervaringen en tips! Ik denk dat ik al heel veel doe (en niet doe;) ) van de dingen die jullie typen. Toch is het fijn om dat even van een ander te horen dus dat doet me zeker goed. Dank daarvoor! Ik heb haar gevraagd wat fijn voor haar is, maar ik ervaar haar houding als heel erg kortaf, dus duidelijk wordt het me niet. Ik vind het moeilijk of ik haar hier op moet aanspreken zodat we er misschien allebei iets mee kunnen, of dat ik haar gewoon even moet laten omdat ze zich zo klote voelt. Op dit moment doe ik nog het laatste. Natuurlijk weet ik dat mijn onzekerheid hier in het niet valt ten opzichte van haar onzekerheid, maar ik vat het bijna op als misgunnen van mijn zwangerschap, dat is toch ook geen prettig gevoel in zo’n goede vriendschap. Maar juist omdat ik mijn eigen zwangerschap even niet bespreekbaar wil maken om haar te ontlasten kom ik hier ook niet echt mee verder. Belangrijkste voor mij is dat het niet tussen ons in komt te staan! En dat ik haar kan steunen.

Heb hier ervaring mee en dat was dat zij wel echt blij voor mij was maar ook eerlijk aangaf dat ze het moeilijk vond, jaloers was maar dat helemaal niet wilde zijn. We konden het er altijd goed over hebben en leefden met elkaar mee. En toen ze zwanger werd was ik natuurlijk enorm blij voor haar en konden we daar ook veel aandacht aan besteden zonder dat ik het gevoel had dat dit andersom bij mijn zwangerschap niet zo was. Ik zou dus eerlijk zijn over hoe je je voelt en hier met haar over praten. Dat je het heel erg voor haar vindt dat ze zo’n traject door moet en je haar hierin wilt steunen. Maar dat je het tegelijkertijd moeilijk vindt dat je jouw zwangerschap niet met haar kunt delen? Dat je daar zeker begrip voor hebt maar het ook lastig vindt. Wanneer zij straks (hopelijk snel) zwanger is, dan kan zij wel alles met jou delen en nu andersom niet. Wanneer je hier geen probleem mee hebt kun je het natuurlijk zo laten maar het er open over hebben vond ik heel fijn en zorgde voor veel wederzijds begrip.

Wat nog zou kunnen is dat ze zodra jouw kindje er eenmaal is het veel beter kan hebben. Ik persoonlijk had heel veel moeite met haar zwangerschap maar niet met het kindje uiteindelijk. Hoe raar ook..

Bedankt meiden voor jullie tips en ervaringen en het meedenken! Dat helpt zeker