Ik kan mijn eigen kind niet uitstaan

Ik ben het eens met de reactie van Twell, ik zou een (ortho)pedagoog mee laten kijken. En nogmaals een verwijzing naar een kinderarts. Ik vind het echt bizar dat je CB er niet meer mee doet. Zowel voor je kindje als voor jou is het belangrijk om te kijken welke hulp er nodig is en daar lijken ze niet mee bezig te zijn.

Je kunt daarin overigens ook gewoon een beetje afdwingen he. "Het gaat niet goed en ik red het niet meer. Ik wil dat er zo snel mogelijk iemand mee kijkt wat er nou precies voor zorgt dat mijn kindje motorisch achterloopt, continu huilt, en niet goed groeit." Laat je niet afschepen 💪

Heel lastig en begrijpelijk dat het zo zwaar is. Er worden al veel tips gegeven zie ik. Consultatiebureau en osteopathie zou ik zelf niet op inzetten. Toch te weinig expertise voor mijn gevoel en in veel gevallen niet effectief (en bij osteopaat vervolgens wel flink betalen. Kinderarts, fysio, orthopedagoog en ook naar de opvang brengen zou ik wel zeker op inzetten. Veel succes, hopelijk komen ze er snel achter wat het is. Want dit kan voor mijn gevoel echt niet alleen karakter of aangeleerd gedrag zijn.

Ik zou de osteopaat inderdaad ook overslaan. Te weinig expertise maar ook een te groot probleem. Dit is niet een kindje van een maand met een voorkeurshouding, het is een kind dat al bijna zou moeten kunnen lopen en nog niet zit, tijgert, etc. Daar zou ik mee naar een echte arts gaan.

Heb je met een jeugdarts gesproken? Het is juist de combinatie van groei en mogelijke achterstand in ontwikkeling die je zeker serieus moet nemen en niet afdoen met karakter.

Ik zou een doorverwijzing vragen naar een kinderarts in het ziekenhuis. Die hebben vaak meer specialistische ervaring dan de kinderartsen van het CB. Wij hadden ook een fysio die maar bleef aanmodderen met geen vooruitgang toen naar het ziekenhuis geweest en daarna kwamen we bij echt gespecialiseerde mensen terecht.

Hier ook een moeder met een "moeilijke baby" Inmiddels is ze 10 jaar maar bij het lezen van je verhaal voel ik direct weer die frustratie maar vooral de wanhoop uit die periode. Naar mijn mening ( misschien onpopulair ) huilt een baby niet voor niks en is er meer aan de hand ** Nadat ik bij meerdere instanties aan de bel had getrokken omdat ik zelf inmiddels ook gillend gek werd van mijn kind volgde er een verwijzing naar de kinderarts. Zijn conclusie: een overbezorgde jonge moeder. Er was niks met onze dochter aan de hand. Hier nam ik geen genoegen mee en we werden verwezen naar een ander ziekenhuis. Hier werden we wel serieus genomen en bleek ze een aangeboren afwijking te hebben. De aandoening stelde gelukkig niet zoveel voor maar dat verklaarde wel haar onrust. Mijn advies zou zijn om je niet te laten afschepen bij de kinderarts en een second opinion aan te vragen, desnoods bij een ander ziekenhuis. Voor jezelf zou ik adviseren om te gaan praten met de huisarts of de POH voor een stukje verwerking. Het is echt niet gek dat je er zo doorheen zit maar praat het wel van je af. ** Uiteraard bedoel ik dan de baby's die urenlang huilen zonder duidelijke aantoonbare reden zoals honger, volle luier of vermoeidheid.

Ik dacht ook gelijk aan autisme, maar ben absoluut geen professional. Wellicht wel iets waar topic starter naar kan laten kijken. Topicstarter ik zag ook dat je weer zwanger bent? Gefeliciteerd 🩷. Ik zou heel goed nadenken over de situatie en ook over hoe verder. Lijkt me namelijk erg zwaar allemaal.

Hoi wat heftig! En zo te begrijpen dat je niet meer kan genieten. Lijkt me vreselijk moeilijk om hier dag in dag uit in te zitten. Ons zoontje heeft een moeilijke start gehad en van die paar maand had ik soms het gevoel van help dit kan niet. Laat staat 16m na elkaar! Ik bleef ook getriggert door zijn gehuil nadat hij kalmer was, dus als het blijft duren lijkt het mij dat dit gewoon nog intenser overkomt. Ik ken het Nederlandse hulpverleningslandschap niet goed genoeg om directe verwijzingen te geven, maar bestaan er geen centra voor infant mental health of vroegdetectie of zoiets. Niet dat er daarom een stoornis ofzo zal zijn, maar zo n dienst kan maar eens meekijken en vaak gerichter verwijzen als zij bepaalde dingen zien.. daarnaast ouder-kind units of opname voor huilbaby lijkt me ook wel aangewezen. Of eventueel de instantie die al geweest is opnieuw aanspreken. Jullie zijn misschien dan geen 'probleemgezin' maar hebben toch ook recht op ondersteuning want als zo'n situatie lang blijft duren en je als ouder erdoor zit is dat ook niet goed voor je kindje he.. Daarnaast eventueel toch kijken voor opvang als dat haalbaar is. Of voor familie te laten oppassen. En dit opbouwen en blijven volhouden. Al was het maar dat ze een voormiddag samen met jou naar het gehuil luisteren. Ik vond dit toch helpend toen mijn zoontje non stop weende, het gevoel er niet alleen mee te zijn. En je kon even naar toilet zonder het gevoel te hebben dat je direct terug moest want ook al weende hij, hij werd wel getroost en was veilig. Heb je familie of vrienden die je dit zou kunnen vragen?? Weent ze ook als ze gaat wandelen? Of op een drukkere plaats is? Mijn zoontje werd daar rustig van omdat er meer prikkels waren en dan leek hij zijn interne prikkels van de reflux te kunnen vergeten. Mogelijks werkt dat ook voor jullie? Zet vooral ook in op hulp voor jullie om te voorkomen dat je erdoor zit. Heel veel sterkte!

Jeetje wat heftig zeg! Dat je het al zo lang volhoudt, ik kan me helemaal voorstellen dat je er doorheen zit. Waar ik nog aan moet denken: - Is een (koemelk) allergie al uitgesloten? - Evt kno problemen uitgesloten? - Zou reflexintegratie iets voor jullie kunnen betekenen mbt de motorische ontwikkeling? - Kan sprake zijn van een bevaltrauma? Wellicht kan NEI therapie iets voor jullie betekenen. Heel veel sterkte!

Ik zou dit verhaal absoluut bij de huisarts neerleggen en verzoeken om een verwijzing naar een kinderarts én IMH-specialist/0-6 team binnen de GGZ.

Overigens niet omdat er perse iets met je dochter zou zijn qua psychische problematiek, maar omdat jullie interactie zo onder druk staat en dat voor niemand goed is.

Uit je verhaal vind ik het niet zo zeer een moeilijk kindje, maar wel een kindje met extra noden en zorgen. Zeker aan cb en kinderarts laten kijken naar de ontwikkeling. Mss is de kdv ook niet slecht, dan hebben jullie eventjes rust en kan er iemand met een andere bril kijken naar jullie kindje en dit mee opvolgen

Misschien niet echt een motiverend bericht, maar je titel van je topic herkende ik meteen. Onze zoon van 4 jaar huilt nog steeds zoveel elke dag. Elke dag gezeur, gejengel, gekrijs en gehuil. Als hij in de ochtend beneden kom voel ik al meteen spanning opborrelen en denk ik ‘oh god weer een dag’. Overigens is dit gedrag alleen bij ons thuis. Verder nergens anders. Het is nooit anders geweest. Eerst een huilbaby vanwege koemelkallergie en daarna continue gedram als het niet naar zijn zin ging, niet vermaakt werd, niet hetzelfde kreeg als wat wij hadden etc. Niet even 5 minuten boos zijn, maar gewoon volhouden tot we alles uit de kast hadden getrokken dat hij toch af te leiden was. We hebben een periode van korte rust gekend toen hij ongeveer 2 jaar was, maar sinds zijn zusje is geboren zitten we opnieuw in een hel. Wil alles wat wij hebben vooral wat zijn zusje heeft, continue ruzie met ons maken, continue zeuren, om alles huilen. Echt veeg me op. Heb nog nooit iemand gezien die zo bij zijn punt kan blijven. Hij is strong willed hoogsensitief en we lopen nu bij POH. 🫠 Het is dus heeeeel herkenbaar en nog steeds drukken wij niet op de juiste knoppen. 🫣 soms denk ik ook waar haal ik de energie en kracht nog vandaan.

Hier heeft mn baby eerste maanden gehuilt. Bleek dat haar nekje vastzat. Is verholpen en sindsdien heb ik een leuke baby. Ben je al eens bij een osteopaat geweest? Ik.hoor dat dat goed kan helpen

Heftig hè zo'n kindje. Heel eerlijk, hebben wij deze periode ook gehad. Tot ongeveer 2.5 jaar. Ons kindje had geen vertraagde ontwikkeling (liep juist voor) maar met alles leek hij altijd meer te willen en was niet tevreden. Als hij iets wilde huilde hij, als hij pijn had huilde hij, als hij iets niet kon huilde hij, als hij niet vastgehouden werd huilde hij en vermaken? Wat is dat? Mijn kind heeft letterlijk totdat hij naar de speelzaal ging aan mijn benen gehangen. Veel huilen en frustratie, boosheid is alles wat wij kenden. De zeldzame momentjes dat het leuk was, werden totaal overschaduwd want dan begon de ellende gewoon weer. Wij leefde van dutje tot dutje. Waarbij het slapen de eerste 6 maanden echt dramatisch was. Huisarts, CB, osteopaat, NEI therapie...hebben we geraadpleegd er was niks aan de hand of het hielp niet. Ik heb me echt radeloos gevoeld. Zeker als we op visite gingen bij vrienden met een baby en dan zag je dat kind gewoon in de box liggen, lekker rustig brabbelen beetje om zich heen kijken, maar hoe dan? Nog nooit kunnen doen, binnen enkele seconden ging het alarm weer af. Mijn man kon het niet aan dus dat deed ik alleen. Wij hebben ook behoorlijk vaak gedacht, waar zijn we aan begonnen? Nou heeft mijn man autisme (weten we nu) en mijn zoon is een kopie van hem, dus we gaan er vanuit dat dit er ook in zit. We hebben veel tips gehad maar niks werkte. Het enige wat mij hielp was ruimte, soms heel letterlijk. Even niks of niemand aan mijn lijf, geen geluiden, geen gejank (want het voelde niet meer als huilen maar als janken, krijsen enz). Hoe moeilijk ik het ook vond, ik heb opa's en oma's om hulp gevraagd want mijn lontje werd steeds korter. Regelmatig vond ik mijn eigen kind gewoon echt niet meer leuk. Hij ging (gaat nog steeds) 1x per maand logeren en ze paste af en toe een dagje op. Noise canceling headphones deden wel iets, maar moet eerlijk toegeven niet genoeg. Nu wordt hij in januari 3 en nog steeds is het echt een pittige met een gebruiksaanwijzing maar eindelijk, hij kan zelf spelen , zijn driftbuien duren geen uren meer en er valt mee te praten. Eindelijk kan ik op de bank zitten zonder dat hij gaat huilen als hij geen aandacht krijgt. Bij ons is het dus zoveel beter nu hij ouder is. Ik werd er ook verdrietig van als iedereen zei na 3 maanden wordt het beter, na 6 maanden wordt het beter, na 1.5 jaar wordt het beter terwijl dat bij ons dus niet gebeurde. Als ik van te voren had geweten hoe lang het zou duren dacht ik ook dat ik dat nooit vol zou houden....en bijna is dat ook niet gelukt. Vooral veel herkenning dus. Hopelijk komen jullie er uit. Schakel in ieder geval hulp in, in je omgeving om even ademruimte te krijgen.

Ben je al eens bij een goede kinder osteopaat geweest? Dat mis ik namelijk behoorlijk in dit verhaal….

Mee eens, doet me ook denken aan bijv coeliakie. Zou zeker eea laten onderzoeken/uitsluiten bij de kinderarts. Daarnaast: Trek je niks aan van mensen die zeggen dat het aan jou ligt als moeder! Je doet wat je kunt om zo goed mogelijk voor haar te zorgen ondanks deze zware omstandigheden. Lijkt me ontzettend heftig om al 16 maanden gehuil te horen, dat kan zo door merg en been gaan en dat dan continue.. Veel respect voor jou en heel veel sterkte gewenst.

Al heel veel adviezen gegeven; hopelijk kun je er iets mee 🩷 ik wil je nog heel veel sterkte wensen en ondanks dat het zo lijkt; je bent niet de enige met een minder makkelijk kind. Ik lees al best wat herkenning in de reacties hier. Ook wil ik je meegeven goed aan jezelf te denken en tijdig aan de bel te trekken; ik lees nog andere topics van je over een situatie thuis en hoop niet dat het je uiteindelijk allemaal teveel wordt 😘

Begrijp dat het een hele lastige situatie is, natuurlijk ga je dan anders naar je kind kijken. Als je de situatie zo verteld klinkt het ook niet helemaal normaal, maar het kan zoveel zijn. Zou je nog kunnen zoeken naar andere professionals of instanties om je te helpen?misschien iets van een kindertherapeut/pedagoog. Ik snap best dat haar karakter kan zijn dat ze gevoelig is of drammerig, maar toch… Osteopaat, misschien? Zou echt alles gaan proberen, wie weet wat helpt. Overigens, ik zou haar echt voor 1 of 2 dagen in de week gaan inschrijven bij een dagopvang. De voordelen: - jij kan even bijkomen - Je hebt toch professionals die heel veel kindjes zien en ook misschien met tips komen. Lekker aan het werk, dan kan je even ontladen en je een beetje jezelf voelen. Naja, misschien ervaar jij dit niet zo. Maar ik heb 2 dagen dat ik thuis zit met mijn baby en sorry mensen, maar zijn niet mijn favo dagen van de week 🤷🏻‍♀️ Al kost het je je hele salaris, het zorgt misschien voor ademruimte. Werkt het niet dan zeg je weer op. Voor jezelf zou ik proberen de negatieve gedachtes een beetje om te buigen, zoals andere zeggen. Natuurlijk hou je van je kind, alleen niet van haar gedrag ❤️