Komt dit gevoel vanzelf als het er nu nog niet is?

Ik was pas toe aan een tweede toen de oudste 1,5 was. Oudste was 2,5 toen de tweede kwam en op die leeftijd kunnen ze al veel zelf. Dat is echt heel anders dan een baby van 9 maanden. Dat kan je je nu mss nog niet voorstellen, maar je gevoel kan dus nog zeker veranderen!

Wij hebben altijd gezegd 1, totdat ons zoontje 2,5 was en we wel een beetje dachten, het is nu of nooit (mocht het lukken) ook omdat we het anders het leeftijdsverschil te groot zouden vinden. Had bij de geboorte van ons zoontje nooit gedacht dat ik ooit een 2e zou willen dus het kan zeker veranderen 😊 En ik moest er eerlijk gezegd de eerste 1,5 jaar gewoon echt niet aan denken omdat ik het pittig vond (zoontje was een huilbaby, slapeloze nachten) en sowieso voor de eerste keer ouders worden is heel wat. Nu in december uitgerekend van de 2e 🥰

Ik wilde ook altijd 2 kinderen, maar het eerste jaar vroeg ik me ook regelmatig af hoe ik het ooit zou overleven met 2 kinderen aangezien ik 1 kind al zwaar vond😅 Na een jaar had ik het voor mijn gevoel pas een beetje onder controle en voelde ik me echt moeder. Het eerste jaar moest ik een beetje m’n draai vinden. Nu heb ik een dochter van 10 weken en ik vind de overgang van 1 naar 2 zooo veel makkelijker dan van 0 naar 1 kind. Er zit bij ons 3 jaar tussen 😊

Dat heb ik ook, mijn zoontje is nu 11 maanden en ik lees steeds verhalen dat andere moeders zo snel zwanger zijn. Natuurlijk niks mis mee, maar mij zwangerschap was niet echt top, ik had alle kwaaltjes, bevalling was ok maar de kraamweek vond ik pittig. Ik geniet echt van mijn zoontje en wil ook 2de kindje maar nu echt niet. Misschien als die 3 jaar dan gaan wij weer proberen dan gaat eerste naar school en ik kan thuis blijven met de baby. Wat bij ons ook speelt dat wij nu gewoon geen ruimte hebben voor de volgende. Dus eerst sparen om iets groter te kopen.

Ik heb dit ook gehad tot dat mijn zoontje 1 werd. Vanaf toen werd het echt iets makkelijker. Uiteindelijk in januari besloten om er weer voor te gaan (zoontje 1,5 jaar). Nu wordt hij grote broer als hij 2 jaar en 3 maanden is. Heb er lange tijd echt niet aan moeten denken, maar het gevoel kwam langzamerhand weer terug. Had ook altijd het beeld van 2 of 3 kindjes in gedachten, maar nu zwanger van de tweede en besloten dat twee genoeg is 🥰

Ik riep altijd één is voldoende. Tot 2.5 jaar na de geboorte was dit ook echt mijn gevoel en standpunt totdat ik werd overvallen door twijfels. Na veel gesprekken besloten voor een tweede te gaan. Hij wordt binnen drie weken geboren. Er zit bijna vier jaar tussen. Neem je tijd! Je hoeft dit echt niet direct te voelen. En als blijkt dat je het nooit gaat voelen is dat ook goed.

Oow na 9 maanden had ik dat gevoel echt nog niet. Eerlijk? Toen dacht ik echt vaak dat ik zelfs liever kinderloos was gebleven en dat er nooit een tweede zou komen, ondanks dat dat ook in eerste instantie ons beeld voor de toekomst was. Onze dochter sliep terror tot anderhalf jaar en vond het zo zwaar en zo niet leuk. Pas toen ze twee was en ik weer een half jaar wat fatsoenlijker geslapen had, vonden we het pas een goed idee en kwamen de kriebels. 4 maanden later begonnen en in de eerste ronde zwanger geraakt. Dus nu zit onze zoon van 11 dagen bij me op schoot ;)

Ik kon mijn man het eerste jaar ook wel schieten als hij over een tweede begon. Heftige zwangerschap, bevalling en eerste maanden gehad. Maar na 2 jaar, toen alles een nieuw ritme had gevonden, begon het toch ook te kriebelen voor een 2e kindje.

Hey! Ik wilde altijd 3 kids. Tijdens m'n zwangerschap wist ik dat niet meer zo zeker en het eerste jaar van m'n dochter wilde ik absoluut niet denken aan een tweede. Ik vind het verschrikkelijk zwaar, was mezelf niet en kon (zeker aan het begin) alleen maar huilen en denken dat ik gefaald had (ik wilde zelfs een brief voor mezelf schrijven dat wat er ook verandert, ik nooit meer in die hel wilde zitten) Inmiddels wordt m'n dochter deze week 2 en zijn we nu een paar maanden aan het proberen voor een tweede. Ik weet nu dat het maar fases zijn en dat het beetje bij beetje iets makkelijker wordt. Ja natuurlijk is het weer anders als het er 2 zijn en weet je nooit hoe het loopt. Maar ik denk nu dat ik er wel klaar voor ben, ook omdat ik in de toekomst dus wel 2 kindjes zie (echt geen 3 meer hahaha). geef jezelf de tijd om er klaar voor te zijn, ook al duurt het wat langer, je moet er wel helemaal achter staan🥰

Wij hadden het gevoel dat we er nog een wilde, ook pas na ruim 3jaar 😆 Helaas duurde het toen nog jaaaren maar in die eerste 3jaar voor we weer aan een zwangerschap dachten hadden we echt genoeg aan alleen hem. Handen vol, huis vol gezelligheid met hem alleen al, hij sliep ook goed , 2paar handen voor 1 kind en hadden alle tijd met en voor hem! Zag heel lang vooral voordelen van 1 kind. En die zijn er ook zeker! Nu is de oudste 12 en de jongste net 1 jaar. Mega verschil, veel groter dan we wilden maar nu hebben we wèl alsnog alle tijd weer voor de jongste. De oudste doet z'n ding en heeft geen zin in speeltuin dus doen gewoon alles watvwe zo leuk vonden weer overnieuw 🥰

De wens was er bij mij ook. Maar nu hij bijna 1,5 jaar is voelt het ook als iets wat ik mogelijk zou kunnen. Als hij bijna 2 is dan gaan we proberen om nog een 2de kindje mogen krijgen.

Beetje hetzelfde, maar dan met een kindje van 14 maanden. Ik heb het eigenlijk losgelaten en ben er niet meer op dagelijkse basis mee bezig. Het lijkt me sowieso pas leuk/doable als mijn dochter (bijna) naar de basisschool gaat en daar zijn we nu nog lang niet. Sinds ik er niet meer zo veel over nadenk, heb ik er meer rust in gevonden :)

Ik herken dit ook zo erg!! Ik heb een dochter die deze maand 1 is geworden en zag mezelf altijd met twee kinderen. Ik zou al ontzettend blij zijn als ik mezelf in balans voel met haar erbij. Durf ik dan ooit nog voor een tweede te gaan met het risico dat ik weer uit balans raak? Eerlijk.. ik krijg bijna paniek als ik aan twee kinderen denk of als ik vriendinnen zie met 2 jonge kinderen. Het eind van mijn zwangerschap + onze start was ook allemaal niet rooskleurig, dat maakt vast ook dat ik dit gevoel heb.

Herken het wel. Bij ons is het terug beginnen groeien wanneer het meest pittige kalmeerde en er weer ruimte kwam (fysiek en mentaal). Pas als de oudste 2 was zijn we begonnen aan een tweede, binnen 3 maanden waren we terug zwanger. Nu is de jongste 6 maanden. Voor ons viel de tweede minder zwaar dan de eerste. De eerste had reflux, had eet- en slaapproblemen en de tweede is gewoon relaxen. Eet goed, slaapt (relatief) goed en een echt happy kid! Zo blij met hem in ons leven!

Je merkt vanzelf of en wanneer je er klaar voor bent. Maar met 9 maanden....chilllll. Voor de kinderen zelf hoef je ze niet kort op elkaar te hebben hoor, hoe ze met elkaar omgaan heeft vooral met karakters te maken. En het is ook echt superleuk om te zien hoe een ouder kindje met een baby omgaat 😉. Maar voor nu lekker genieten en dan merk je het vanzelf wel.

Heel herkenbaar! Het hele eerste jaar moest ik echt nog niet weer denken aan zwangerschap en newbornfase + dreumes/peuter. Inmiddels is onze dochter 1,5 en merk ik dat het bij mij alweer flink kriebelt. Mijn man is er nog niet aan toe, maar ook hij ziet steeds minder praktische bezwaren 😁

Oh heel herkenbaar hoor.. Ik zei bij de 1e altijd " als ze ong een jaar is, dan wil ik opnieuw het traject starten voor een 2e" (PCOS). Toen was ze een jaar.. geen haar op m'n hoofd die er aan moest denken. Vond het inderdaad al pittig genoeg. Uit eindelijk is ze nu 1 aug grote zus geworden en zit er 3 jaar tussen.

Bij ons zit er 3 jaar tussen. Echt dikke prima prima moest er met 1 jaar ook nog niet aandenken hoor.

Hier een dochter van bijna 6 en volgende maand hopelijk een baby ERBIJ. wij zijn heel Blij dat onze oudste zelfstandig is en dat we echt alle tijd weer hebben voor de baby. Veel mensen gezien met kinderen kort op Elkaar, zoveel slapeloze nachten, veel zorgen voor 3 kleintjes en je handen overvol. Nu is zwanger zijn ook echt niets voor mij en wilde ik Dit ook heel Lang niet en nu soms nog wel eens de gedachten; hadden we dit wel moeten doen: niet een tweede kind want dag wilden we wel maar het zwanger zijn valt ook deze 2 E keer zo erg tegen, veel klachten, zowel Lichamelijk als psychische en dan is 9 maanden echt lang… voor mij maar ook Voor mijn Man en dochter. Nougoed week 35 dus even op de tanden bijten 😅. Antwoord op je vraag; onze wens was er dus nog wel maar wel 5 jaar later daarvoor ook niet de behoefte gevoeld! Veel samen gereisd met z’n drieën was ook erg gezellig en praktisch makkelijk met 1 en 2 paar handen!

Ja komt echt vanzelf, persoonlijk kan ik me er ook echt niks bij voorstellen als je binnen 1 jaar al klaar bent voor de tweede. Wij waren met 1,5 jaar eindelijk een beetje gesettled, en toen de oudste net 2 was kwam pas de wens voor een tweede. Daarvoor was er geen plek voor een kinderwens denk ik