Laten uit huilen, slaaptraining wel/niet

Zie hiervoor inderdaad zachte nachten. Ik denk niet dat jij geobsedeerd bent. Maar de maatschappij in het algemeen wel degelijk, dat merk je wel. Iedereen die ik voor het eerst sprak na mijn bevalling was de eerste vraag altijd, en hoe slaapt hij? Ik snapte die vraag echt niet🤷🏻‍♀️ Wat betreft niet westerse culturen, daar werken vrouwen juist veel en vaak, vandaar mijn nieuwsgierigheid. Maar misschien hebben ze daar een minder individualistische samenleving en kunnen ze makkelijker terugvallen op familie. Uiteraard is dat even een aanname die ik zelf maak.

Ik vind het altijd zo bijzonder dat er ouders zijn die op zoek zijn naar onderzoek dat bevestigt dat het goed is om je kindje te laten huilen. Natuurlijk is dat niet zo. Je kindje schreeuwt letterlijk om troost. Waarom zou je je kindje alleen laten huilen? Je wenst een kindje en als het er is, laat je het aan zijn of haar lot over? Dat is bizar. Dit geldt ook na zes maanden, of als het kindje 2, 3, 4, 5 jaar oud is — ongeacht de leeftijd dus. Hier is de wereld kind en als je huilt mag je in je eentje in een donkere kamer gaan liggen. Misschien kun je deze eens lezen (en er staat ook nog veel meer bewijs op haar site dat het laten huilen van een kindje niet goed is.) https://liefdevaneenmoeder.nl/je-kindje-laten-huilen-in-je-armen-wel-of-geen-goed-alternatief-voor-slaaptraining/

helemaal eens!!!

Nu is de vraag, heeft er iemand tips voor mij. Mijn dochter van 6 mnd word echt 10 x per nacht wakker om een beetje voeding te krijgen. Ik ben op! Ze eindigt ook vaak bij mij in bed omdat ik zo op ben. Als ze geen voeding krijgt blijft ze huilen, speen pakt ze niet. En dit is al maanden zo.

Ik vind dit een beetje kort door de bocht. Mama’s mogen ook behoeften hebben. Als een moeder volledig op is omdat het kindje alleen in slaap kan vallen aan de borst oid, is het ook begrijpelijk dat ze naar een oplossing zoeken. Niet iedereen heeft de luxe om volledig mee te gaan met het kindje. Sommige vrouwen werken, of trekken het gewoon niet meer. Ik geloof dat een kind meer heeft aan een blije uitgeruste moeder, met slaaptraining, dan een uitgeputte depressieve moeder die een kind 10x per nacht in slaap helpt. Ik denk dat het belangrijk is om niemand te ‘shamen’ en iedereen in zijn waarde te laten.

Ik vind deze reactie nogal zwart-wit. Ik denk dat het veel genuanceerder ligt. Ik geloof (uiteraard) dat het niet goed is om je kindje altijd te laten huilen. Natuurlijk troost je je kindje zoveel als mogelijk en reageer je zo'n beetje de hele dag op zijn signalen. Er zijn echter situaties te bedenken waarin je het slapen toch wil trainen. Een kindje moet zoveel nieuwe vaardigheden aanleren en dit gaat meestal gepaard met weerstand (bij leren lopen is dat bijvoorbeeld vallen en wanneer iets nog niet lukt kan er veel frustratie of driftbuien volgen). Bij leren slapen kan dat tijdelijk huilen zijn. Ik heb het dus niet over je kindje altijd laten huilen. Maar een slaaptraining duurt vaak maar enkele dagen. En daarbij zijn er varianten waarbij je je kindje zo min mogelijk laat huilen. Kun je per definitie zeggen dat het beter is dat niet te doen? Ik niet. Voordelen zijn: uitgerustere, gelukkigere ouders met minder kans op postnatale depressie. Uitgerustere kinderen met voorspelbaarder gedrag en minder huilen. Dit heeft weer invloed op hoe ouders en kinderen met elkaar omgaan. Meer rust, geduld etc. Ook zijn er soms broers/zussen waar rekening mee gehouden moet worden.

Onze dochter heeft heel veel gehuild maar we hebben haar nooit laten huilen. Altijd opgepakt en getroost. En als ik het even niet trok, schakelde ik mijn zus of moeder in die dan met haar ging knuffelen. Het zijn lastige maanden maar het word echt beter geloof me! Laat je kindje niet huilen. Maar zoek hulp bij familie. Zodat jij even je handen vrij hebt, maar je kindje altijd het geborgen gevoel heeft. Is je kindje rustig als het bij je slaapt? Laat het lekker bij je slapen. Dit hebben wij tot de leeftijd van 1 jaar gedaan! En nu slaapt ze heerlijk op haar eigen kamertje en huilt nooit ! 🥰

Van “liefde van een moeder” is er ook een podcast. Zelf veel naar geluisterd. Mijn zoontje kwam tot een jaar elke nacht sowieso voor een fles en soms ook troost. Het heeft me geholpen om het los te laten en erop te vertrouwen dat het gewoon goed komt. En inderdaad: na een jaar ging hij doorslapen, niks anders gedaan dan altijd; troosten, aai over de bol etc etc. Maar ik heb in het eerste jaar ook geleerd dat je idd goed voor jezelf moet zorgen en ook voor jezelf lief moet zijn. Borstvoeden kostte bij ons zo veel moeite door van alles dat het als een donkere wolk boven alles hing, ik ging eraan onderdoor. En dit moet je ook niet willen. Om een goede ouder te kunnen zijn is het belangrijk om zelf overeind te blijven staan. En het is niet makkelijk als er zoveel meningen zijn over wel of niet borst voeden, samen slapen, op verzoek voeden of schema aanhouden, hoeveel uur werken en ga zo maar door. En heel vaak zijn dit meningen van vrouwen over vrouwen. Volg je gevoel, zoek houvast, vraag om hulp (ook moeten leren) en wees lief voor andere moeders 🤍

Heb je het idee dat er iets achter kan zitten? Bijvoorbeeld reflux (vaak drinken om de keel te sussen zeg maar), last van oren? Slaapt ze normaal met open of gesloten mond? Snurkt ze? Evt een allergie? Ik zou kijken of je daar iets van kan uitsluiten.

Geen wetenschap, wel ervaring. Bij de oudste "gecontroleerd laten huilen". We waren echt gesloopt, wanhopig, uren wakker 's nachts, slecht functionerend, er was enorm veel stress/gedoe thuis. Het laten huilen bracht rust, onze slaap bracht harmonie terug in ons gezin en veel meer liefde voor elkaar. Spijt van? Ergens wel, heel jammer dat het nodig was en niet trots op. Nu een tweede: een ander kind, gegroeid als moeder, zelf zoveel rustiger, veel realistischer verwachtingen. Geen haar op m'n hoofd wat er nu aan denkt, maar destijds voelde het echt als een redmiddel. Iets met een kat in het nauw... De situatie die we hadden was ook niet gezond en niet fijn voor de baby!

Oja en nu ook gewoon met 8 maanden nog iedere nacht eruit voor een fles, maar toen sliepen we de meeste nachten tussen 2-4 /5 gewoon niet..

Vind dit best veroordelend. Iedereen mag zijn eigen keuzes maken toch, voor de één zorgt dit ervoor dat het hele gezin beter loopt en iedereen gelukkiger is. En dat is ook heel belangrijk. Het is maar net hoe je dit toepast en wat de uiteindelijke effecten zijn, wat bepaald hoe het is voor het kindje. Er zijn geen onderzoeken naar zwaar oververmoeide ouders die de hele dag in dienst van hun kindje rondrennen en wat daar de gevolgen van zijn. Ik heb mijn kinderen niet hoeven laten huilen, maar kan me echt voorstellen dat het in bepaalde situaties nodig is om te zorgen dat iedereen gezond is. Mentaal gezond, en dat is ook echt heel belangrijk.

Woon je in Nederland? Vanuit het cjg is er ook veel hulp voorhanden, je kan daar gewoon binnenlopen bij de jeugdverpleegkundige bijvoorbeeld en als dat niet genoeg is is daar nog meer. Zij kunnen met jou meekijken en denken en je even de goede kant op helpen. Soms zo fijn!

Stel dat er een onderzoek zou zijn waarin kinderen die lachen alleen in een kamertje worden gezet, zonder dat iemand teruglacht. Het lachen zou dan snel ophouden, omdat er niemand is die met hen meedoet. Lachen heeft immers alleen effect als er een reactie komt. Zou je zo'n onderzoek serieus nemen? Op dezelfde manier heeft het geen zin om een huilend kind alleen te laten; troost en nabijheid zijn essentieel voor hun emotionele welzijn. Huilen is, net als lachen, een emotie. Waarom mag het één er wel zijn en het ander niet? Ik begrijp heel goed dat ouders uitgeput kunnen zijn, vooral met meerdere kinderen. Wij waren zelf ook gesloopt en sliepen daarom soms samen met ons kindje. We schaften een vloerbed aan, en zo sliep iedereen weer goed, dicht bij elkaar. Inmiddels wil hij niet eens meer bij ons slapen, want hij rolt en speelt liever in zijn eigen bedje. Maar een kind laten huilen omdat je het niet meer aankunt, vind ik moeilijk te begrijpen, omdat er veel andere mogelijkheden zijn. Zoals hulp en Als hulp van anderen niet beschikbaar is, kun je bijvoorbeeld een vloerbed overwegen of veilig samen slapen. En ik snap echt dat ouders uitgeput raken. En ik bedoel het ook niet gemeen, maar ik heb heel sterk de neiging om die kleintjes te beschermen en hopelijk mee te geven dat ouders hulp mogen vragen, hulpmiddelen mogen gebruiken, en dat slaapassociaties zoals een extra voeding of samen in slaap vallen echt niet zo erg zijn. Kinderen gaan uiteindelijk vanzelf wel alleen slapen. Mijn man en ik hebben ook wel eens om en om in een hotel geslapen of hij een nachtje bij zijn ouders. Dit soort dingen hebben ons geholpen om weer op te laden en er weer voor ons kind te kunnen zijn. En dit bedoel ik niet verkeerd, want ik weet hoe uitgeput je kunt zijn, maar je kiest wel bewust voor kinderen. Dat daar vermoeidheid bij komt kijken, is logisch, en juist door liefde en nabijheid te geven, kan het ook rustiger worden. Sommige kinderen die huilen en genegeerd worden, stoppen inderdaad met huilen, maar dat betekent niet dat ze zich veilig voelen. Zelf ben ik opgegroeid met een moeder die deze technieken toepaste. Jaren later, tijdens een traject bij de psycholoog, werd duidelijk dat ik daardoor moeite heb met slapen, omdat ik uren lig na te denken voordat ik in slaap val, bang word als het stil is, en mijn tranen nooit durf te laten zien in het openbaar. Ik had altijd het idee dat ik alleen de positieve kanten van mezelf mocht laten zien, hoewel dat nu beter gaat sinds ik hulp heb gehad. Tijdens een training voor het doorbreken van familiepatronen kwam aan het licht dat ik als baby vaak alleen in een kamer werd gelegd en lang moest huilen. Mijn moeder vertelde dit tijdens een van de sessies en schrok enorm van wat de therapeut en psycholoog hierover zeiden. Ik ben blij dat ik deze aanpak nooit heb toegepast bij mijn eigen kind. Dit geldt misschien niet voor elk kind, maar stel dat het later wel invloed heeft op je kind, dat je er heel veel last van krijgt. Ik heb altijd gedacht dat huilen negatief was en deed altijd vrolijk, zelfs als dat niet zo voelde. Toen bijvoorbeeld mijn moeder overleed (na de therapie) voelde ik nog steeds dat mijn verdriet er niet volledig mocht zijn. Of mijn ervaringen volledig zijn toe te schrijven aan het laten huilen in mijn vroege jeugd, kan ik niet met 100 procent zekerheid zeggen, maar de therapeut en psycholoog zijn het daarover eens. Zij vertelde ook dat in de huidige maatschappij vaak verwacht wordt dat mensen emoties op een gezonde manier kunnen uiten, en het laten uithuilen van baby’s hierbij niet bijdraagt. Omdat ze het inde basis niet aangeleerd hebben gekregen. Ik ben blij dat ik mijn kind nu leer dat hij in elke emotie oké is, en dat wij er altijd voor hem zullen zijn, met hulpmiddelen, positieve slaap associaties (want waarom zouden ze negatief zijn?). Ik hoop gewoon dat ouders hulp durven vragen en dat ze niet zelf oververmoeid raken (hoewel een dosis vermoeidheid erbij hoort (vind ik)). Je mag hulp vragen, je mag vermoeid zijn, je mag op je werk aangeven dat je dood op bent (die rechten heb je als ouder). En ja ik ben ook heel moe geweest, en nee dat gun ik een ander ook niet. Maar toch alles voor die kleine waar jezelf voor gekozen hebt. Met de juiste hulp kwam er weer harmonie, zonder slaaptraining.

Ik hen dezelfde instelling. Maar we zijn ook de generatie curling ouders dus de vraag is of het doorslaan naar de andere kant het gewenste effect heeft

Interessant topic. Volgens mij troffen wij elkaar ook al in een ander topic ;). Ik heb t boek ook gelezen en ik vind die onderzoeken zeer interessant en ook wel een geruststelling dat welke keuze je maakt opzich oké is. Echter, wat ik wel lastig vind is dat deze dataset zooo groot is, dat het eigenlijk niets meer zegt over individuele verschillen. Over de hele set zijn er dan wel geen negatieve effecten gevonden, betekent echter niet dat er geen verschillen zijn per individu. Ik denk dat elke ouder zijn/haar kind het beste kent en ook weet je heel goed wat wel of niet goed voelt. In dit geval vond ik dat zelf meer leidend dan dat onderzoek.

Ik snap dat je erover nadenkt, maar die vraag heb ik voor mezelf als volgt beantwoord: Verwacht ik dat mijn kindje na 6 maanden zelf een luier kan aantrekken, dus dat hij/zij dit fysiek kan doen? Nee. Verwacht ik dat mijn kindje mentaal al zover is om zichzelf te reguleren als het huilt? Dat dan dus ook niet. En ook kindjes van 4/5 jaar kunnen nog niet alles zoals een hele zware sportactiviteit (fysiek). Dus voor hun mentale zware uitdagingen, kunnen ze mijn inziens ook steun gebruiken. Net zoals we hen fysiek ook helpen. Dus ik zie het niet als curling, maar als basiszorg Curling zie ik meer als: de uitdagingen uit de weg nemen zoals niet mogen vallen, mee maken dat een ander kindje gemeen doet e.d.. Ze mogen best huilen, en ook troost krijgen daarbij en leren hoe er mee om te gaan

Nog 1 linkje voor september 2109: https://liefdevaneenmoeder.nl/over-mij/

Exact dit!! Ik zie curling ouders ook zoooo anders dan je kindje in de basis voorzien.