Buikgriep gegarandeerd hele gezin?

Herkenbaar hoor, je bent dus in ieder geval niet alleen. Je zal er niet altijd aan ontkomen, maar het zal ook niet 10x per jaar gebeuren. En als je een x bij een buikgriep minder voor m zorgt dan je vriend, en je bent er bij alle andere kinderziektes helemaal voor m, is dat ook oké. Geef jezelf de ruimte. Hopelijk helpt je therapie!!

Heel goed dat je hulp hebt gezocht, ik hoop echt dat ze je goed kunnen begeleiden daar! Ik heb in het verleden zelf in de GGZ gewerkt en verschillende mensen met angstklachten gezien. Wat ik daar heb geleerd is vooral dat je je angsten met de juiste behandeling onder controle kan krijgen. Helemaal geen angst meer voelen is meestal niet wat je bereikt, maar je leert wel omgaan met je angst en het terugbrengen naar een 'normaler' niveau. Succes!

Ik denk idd niet dat het ooit helemaal weggaat maar als het te handelen is zou ik al heeeeel blij zijn 😂

Hoi Estrellas, Ik deel je angst en ik moet zeggen als moeder van een dochter van anderhalf ben ik een aantal keren in aanraking gekomen met ziek zijn of spugen. Ik moet zeggen dat ik al vanaf kinds af aan angstig ben voor overgeven. Het spugen dat ze als baby zijnde deed vond ik nooit erg, dat deed ze ook best regelmatig maar was altijd melk dat direct na het flesje weer terug kwam. Toevallig werd ons dochtertje afgelopen dinsdagavond ineens heel ziek. Mijn man was naar boven gelopen omdat ik last van mijn bekken heb maar toen bleek dat ze dus ook veel gespuugd had. Ik merkte dat ondanks dat ik mezelf angstig/niet op mijn gemak voelde ik er wel volledig voor haar wilde zijn. Ze heeft bij mij op schoot eventjes gezeten beneden en daarna heb ik boven ook nog een tijdje haar op schoot gezeten. Het onvermijdelijke is gebeurd: ze moest opnieuw erg spugen en spuugde over mij en over zichzelf heen. Ik heb mijn man snel geroepen en die heeft geholpen met opruimen maar ondanks dat ik merkte dat ik aan het shaken was en me naar voelde, voelde ik me haar ook nog steviger vastpakken. Klinkt gek, maar op dat moment neemt een stuk zorg het over van de angst. Ik zou normaal weglopen als een kind van een ander moest overgeven. Inmiddels ben ik zelf ook ziek geworden en heb ik al twee dagen op zitten hikken tegen het overgeven. Vanmiddag is dan toch alles eruit gekomen en ik moet toegeven dat het alsnog een naar gevoel is maar anderzijds ook enorm oplucht en ik me direct iets beter voel. Ik merk in elk geval zelf dat ik jouw angsten voorheen deelde maar dat het in de praktijk reuze meevalt en dat mijn angst (ook door de automatische exposure die je met een kind hebt) vermindert. Ik zal overgeven nooit leuk vinden maar ik leer ook door deze ervaringen dat ik het aankan. Ik hoop dat het voor jou hetzelfde zal zijn. Ik denk overigens dat behandeling nooit verkeerd kan zijn. Ik heb dat zelf nooit overwogen maar dat is wellicht ook omdat ik er niet vaak tegenaan loop normaliter.

Wij een aantal keer buikgriep opgelopen maar ook een aantal keer, terwijl mijn zoontje het wel had. Afgelopen 4 weken heeft hij 3x buikgriep gehad ivm nieuwe opvang. 😭 ik nul keer, mijn vriend 2x. Geloof me, je zorgt echt voor je kind! Mijn vriend ruimt de kots meestal op en ik zorg voor ons zoontje (vasthouden boven de wc, haren strelen, knuffelen, paracetamol geven). Het is echt niet fijn maar het komt goed!! Zeker je angsten bespreken in therapie

Ik ben trouwens wel echt een mee-kotser, als ik ieman zie of hoor kotsen ben ik echt weg, maar met mijn kinderen heb ik daar helemaal geen last van. Geniet ik ook niet van kots ruimen natuurlijk, maar ik doe niet met ze mee. Mocht het een geruststelling zijn dat dat ooknog kan..

Ik krijg bijna tranen in m’n ogen als ik dit lees. Ik herken zo erg wat je zegt. Vroeger had ik heel erg overgeefangst. Raakte volledig in paniek. Na mijn puberjaren is dit jaren lang echt bijna weggeweest en sinds oktober afgelopen jaar meer aanwezig dan ooit. Het zoontje van mijn vriend is bij ons ziek geworden in de nacht, en mijn vriend maakte mij wakker met de woorden; hij heeft het hele bed ondergespuugd. Die zin heeft mijn angst zo enorm getriggerd. Ik at niet meer, waar ik vervolgens dan ook weer misselijk van werd. Ik telde ook de uren vd incubatietijd af en ik heb denk ik alles gelezen wat er op internet te lezen valt omtrent dit kut virus. Toen die incubatietijd voorbij was bleef ik weinig eten, ik hoorde zoveel buikgriep om me heen. Na een aantal weken ging dit weer beter en nu heeft mijn vriend vorige week buikgriep gehad. Nou, ik kon wel janken. Weer niet eten, alles van dettol en chloor in huis gehaald en obsessief desinfecteren en ons zoontje plakte ik aan mij vast 🙈 al met al ben ik 11 kilo afgevallen in de afgelopen maanden door deze ongein. Ik wil er zo graag iets aan doen maar wat 🤷🏼‍♀️… rationeel weet ik echt wel dat ik het overleef mocht ik moeten overgeven.. wat ik vooral heel naar vind is dat het je meestal in de nacht overvalt, dus de nachten zijn ook ellende voor me 🙈 nou goed, zeer herkenbaar verhaal in ieder geval. Ik hoop echt voor ons dat we hier overheen groeien. Ik merk wel dat als mijn zoontje spuugt of wat zachte ontlasting heeft ik lichtelijk gestresst raak, maar toch pak ik hem direct op en troost ik hem als hij op dat moment verdrietig is. Want daar zat ik ook wel wat over in, dat ik hem niet durfde te verzorgen bij eventuele maag darm infecties…