Corona en (kraam)bezoek

Heel erg fijn te horen dat jij en je zoontje inmiddels beide gezond thuis zijn!❤️ Maar natuurlijk ben je boos en kwaad! Ik vind dat volledig begrijpelijk, want er is je van alles ontnomen. Niet het minste: de support van je partner en familie tijdens die zware weken in het ziekenhuis. Daar moederziel alleen zitten, dat is iets wat niet zou moeten gebeuren (en support van zorgprofessionals is op zo'n moment niet vergelijkbaar met je partner/familie aan je zijde hebben). Plus dan nog de leuke dingen zoals een babyborrel die waarschijnlijk niet door kunnen gaan. En het feit dat het iets ongrijpbaars is waardoor je die boos-/kwaadheid niet ergens op kan richten maakt het juist ook niet makkelijker. Om (ongevraagd) advies te geven 😉, blijf erover praten en als de boosheid lang blijft of over gaat in neerslachtigheid, zoek op tijd professionele ondersteuning. Er is ook veel te lezen op het internet over het rouwproces.. Dat lezen haalt het gevoel niet weg, maar kan je wel helpen het in perspectief te plaatsen. Vooral wil ik je heel veel sterkte wensen en je laten weten dat wat je voelt volgens mij heel normaal en begrijpelijk is.❤️ Take care!

Het is ontzettend heftig.. komende dinsdag ben ik 37 weken zwanger en nu hoe dichterbij de bevalling hoe meer in nadenk en verdrietig word van deze situatie.. ik heb al twee huiluitbarstingen gehad puur omdat je straks je trots niet normaal kan laten zien en kan pronken in de buitenwereld. Ik snap het helemaal natuurlijk, maar wauw wat een impact heeft het mentaal! Ik denk dat ik het daar nog wel even moeilijk mee ga krijgen straks. En ik denk dat alleen jullie mij begrijpen. Als ik het een collega vertel dat denken ze volgens mij dat ik me aanstel oid.

Snap helemaal hoe je je voelt. Ik ben 26 maart bevallen van onze dochter. En zou nu op een roze wolk moeten zitten. Ben super blij met ons dochtertje, maar door heel de coronazooi mogen/kunnen we geen bezoek ontvangen. Het is zo oneerlijk. Je wilt dr aan iedereen laten zien, maar het gaat niet. Wij wonen dan ook nog eens net de grens over in België, en al onze vrienden/familie wonen 500meter verder op in Nederland. Dus zelfs raambezoek zit er niet eens in. En zoals het er nu naar uitziet, duurt het ook nog wel een tijdje. Ben bang dat tegen de tijd ik weer moet gaan werken we nog geen bezoek hebben kunnen ontvangen. Nu is gisteren ook nog de oma van mijn man overleden. (Was al ziek. Niet overleden aan Corona) en dat maakt de situatie dan nog extra pijnlijk. Ze heeft de kleine via de tablet kunnen zien met beeld bellen. Maar dr in het echt zien en vasthouden mocht niet. Zat in bejaardentehuis en dat zijn van die dingen die het nog extra zwaar maken. Twijfel nu ook heel erg of ik wel of niet naar de crematie ga. Wil ons meisje eigenlijk nog niet alleen laten (met mijn moeder die komt dan illegaal de grens over) maar wil mn man ook steunen tijdens de crematie...

Jeetje dat is helemaal heftig! 😥 het is gewoon klote, ik weet niet hoe ik het anders kan verwoorden.

Dat is het inderdaad. Dr is ook geen normale manier om het momenteel te verwoorden

Ik ben benieuwd wie laten jullie wel en niet binnen en bij je baby? Ik vind het zo lastig dat mijn ouders en dan vooral mijn moeder, die bewust nergens komt, de baby niet vast te laten houden. Ze wilt zo graag een foto met haar eerste kleinkind, maar we doen het niet. Iedereen mag op raamvisite komen en alleen onze ouders mogen binnen op een veilige afstand van 2 meter. Mijn zusje woont nog bij m’n ouders en komt nog in de supermarkt dus vandaar toch de voorzichtigheid.

Wij laten nog steeds niemand binnen in ons huis en gaan zelf ook de deur niet uit behalve voor een ommetje of voor de apotheek. Er komt een moment waarop we toch weer mensen zullen moeten gaan zien of een van ons weer naar kantoor moet maar vooralsnog even niet. Wanneer wel, geen idee maar ik kan me voorstellen dat we na eind april toch een weg moeten vinden om met veilige afstand de teugels wat te laten vieren. Maar ook dan denk ik dat de oma’s hun kleinkind alleen op afstand kunnen zien. Heel stom maar voor iedereen veiliger nu.

Ons meisje is vandaag 2 weken oud en tot nu toe hebben we alleen raamvisite gehad en onze ouders in de tuin. Maar ik begin het met de dag moeilijker te krijgen... onze ouders zijn allebei voor het eerst opa en oma geworden en hebben haar alleen van 1,5 meter afstand mogen zien. Hoe lang moeten we dit nog volhouden? Hoe weten we wanneer de kust veilig is? Hoeveel risico zouden we lopen als we met mondkapjes, handschoenen etc. te werk gaan? Het voelt ergens alsof ze er nog niet echt is, doordat we haar niet hebben kunnen verwelkomen in de familie. Ik zit inmiddels iedere dag te huilen. Het lijkt zo uitzichtloos, deze situatie.

Allereerst natuurlijk gefeliciteerd met jullie meisje! Ik heb zelf nog een week of 10 ong te gaan voor ik moet bevallen (als het goed is), maar ik kan me je gevoel zoooo goed voorstellen. Ik merk dat ik met precies dezelfde gedachten loop en er met die reden enorm tegenop zie (en er tegelijkertijd natuurlijk ook naar uitkijk om ons meisje te ontmoeten). Hopelijk komt er gauw een einde aan de uitzichtloze situatie en kunnen jullie ouders eindelijk knuffelen met hun kleinkind! ❤️ Hou vol 💪🏻

Dankjewel 😘 Hopelijk is de situatie straks wat beter als jullie je kleintje gaan krijgen!

Ik beval pas over 10 weken. Maar zit toch vast na te denken over kraambezoek als de boel tegen die tijd nog zo is. Ik vind het heel lastig. Laat je je (schoon)ouders wel of niet komen. Mijn ouders komen nog met best veel andere mensen in contact, gaan bij verschillende mensen nog op koffievisite enzo. Ik merk dat ik dat lastig vind. De week na de bevalling ben je als moeder moe en ben je aan het herstellen en ben je wellicht vatbaarder. Dat zou echt geen goed moment zijn om ziek te worden. Het liefst wil ik dan ook geen bezoek tot ik weer een beetje hersteld ben. Maar hoe houd je de opa's en oma's toch buiten de deur? Mijn ouders respecteren vaak grenzen niet en ik merk dat ik het moeilijk vind om ze bij mijn ouders aan te geven en ook te handhaven. De eerste dagen kan ik het nog gooien op dat er kraamzorg is die het niet wil. Maar daarna? Vind het maar lastig. Hoe hebben jullie dat aangepakt of gaan jullie dat aanpakken?

Ik drop het telkens al omdat ik ook weet dat schoonouders die grenzen heeeel lastig gaan vinden... Dus noem al steeds dat het waarschijnlijk raambezoek wordt of buiten op afstand maar dat ze er allemaal goed rekening mee moeten houden dat ze de baby niet gaan vasthouden de eerste tijd.... En ja ik weet dat familie die in zelfde tijd uitgerekend is andere keuze maakt en het wel gaat doen. Wat ik overigens wel begrijp omdat t de eerste is maar daarom juist naar ouders nog vaker noemen dat het hier echt anders zal gaan! Ja jammer maar het is wat het is en het kost allemaal al genoeg energie en bij de eerste hebben we spannende start gehad, als ik dat maar ergens kan voorkomen nu dan doe ik dat zeker!!! Ieder zn eigen verantwoording maar hier komt niemand binnen of dicht bij de baby!

Ik snap dat mijn ouders en schoonouders het jammer vinden, maar ze komen er hier echt niet in. Het is ons gezin en als wij nee zeggen, dan is het ook nee. Hebben ze verder niks over te zeggen en/of willen toch?

Ik heb het ook al genoemd inderdaad. Eerst dat de kans er is dat het niet kan/mag en veel mensen alleen raambezoek doen. Van het weekend ook maat eens noemen dat wij dat ook zo gaan doen. Maar zie ze er voor aan dat ze alsnog op de stoep gaan staan en verwachten dat ze binnen mogen komen en kindje mogen vasthouden.

Wij hebben ook in dubio gezeten over onze ouders laten komen, maar wij hebben besloten dat mijn ouders (die voor de eerste keer opa en oma worden) wel mogen komen als de kraamzorg weg is, mijn schoonouders wonen in België, dus dat is een ander verhaal. Mijn vriend vaart en is 2 weken thuis na de bevalling, daarna gaat hij 2 weken weg. Omdat ik er eigenlijk een beetje vanuit ga dat ik na 2 weken nog niet alles zelf kan ( een baby, het huishouden en een hond) komt mijn moeder de 2 weken dat mijn vriend weg is in huis om me te helpen. Ik ben over 4 weken uitgerekend, dus hoop dat de ‘regels’ dan wat soepeler zijn. Ik vind het namelijk een beetje dubbel. Want in een ‘normale’ situatie heeft een partner 5 dagen verlof en moet daarna ook gewoon weer aan het werk en de boodschappen doen

Heel herkenbaar! Ons zoontje is vandaag 3 weken oud en ook wij hebben alleen raamvisite gehad en via FaceTime de baby laten zien. Eenzaam he?😞 ik hoop ontzettend dat het niet al te lang meer gaat duren, maar ik vrees dat het nog weken gaat duren voordat we de ouders en broers en zussen bij ons binnen durven te laten (vrienden, collega’s, etc. nog veel later..) Sterkte en laat die tranen af en toe maar lekker stromen: het is ook gewoon echt niet leuk💋

Wij doen aan tuin visite. Echt ideaal! We laten het bezoek achterom komen en zij zitten lekker buiten en wij (afhankelijk van de temperatuur) zitten of binnen en hebben de schuifpui open of zitten ook lekker buiten op gepaste afstand met elkaar. Misschien een tip voor de anderen hier? 🥰

Dat doen wij ook! Alleen jammer dat er niet geknuffeld kan worden, maar verder voelt het als gewone kraamvisite. Werkt voor ons heel prettig! Mensen komen alleen binnen voor het toilet en als ze weg zijn desinfecteren we alle handgrepen en maken we het toilet schoon.

Ik begrijp je gevoel helemaal! Mijn zoontje is wel net voor de hele crisis geboren dus de eerste 3 weken heeft iedereen hem wel vast kunnen houden maar nu ook al 5 weken niet. De eerste 3 weken ben ik ook volledig met hen thuis gebleven en geen bezoek ontvangen, daarna ben ik met hem bij mijn ouders en schoonouders in de tuin op bezoek gegaan op 1,5m afstand, nu laatst zijn mijn ouders op 1,5m afstand binnen geweest. Eigenlijk is de kust voor dit virus voorlopig niet veilig; er zullen, zolang er geen vaccinatie komt, de eerste maanden altijd nog mensen besmet zijn (misschien duurt dit nog wel meer dan een jaar). Daarom vind ik het ook steeds moeilijker worden en denk ik ook dat we er binnenkort mee gaan stoppen. Wij kunnen het zelf ook oplopen en aan onze zoon doorgeven en onze ouders kunnen het ook weer ergens anders oplopen dan bij ons thuis. Het blijft een duivels dilemma..

Ik vind het ook een heel moeilijk dilemma... Ben nu 34 weken en merk dat ik enorm veel spanning heb van al het Corona gedoe en alle mensen die mij vertellen wat ik met het kraambezoek moet doen. Wij hebben wel besloten dat de opa’s en oma’s gewoon welkom zijn, mits zij geen klachten hebben. Wat we met het andere kraambezoek moeten doen is een dilemma. Dit zal nog maanden gaan duren.. mijn man gaat na 5 dagen verlof weer gewoon aan het werk waar hij in contact is met anderen, ik moet straks gewoon weer aan het werk en werk in een cruciaal beroep waardoor mijn kind naar de opvang of opa en oma gaat. Ik vind het persoonlijk erg krom dat ik geen visite thuis kan uitnodigen (op afstand) maar straks wel mijn kind in de handen van een wildvreemde moet geven bij de kinderopvang... dan heb ik meer vertrouwen in de vrienden en familie welke goed opletten.... Ik weet niet waar ik nu goed aan doe...