Depressief door gender disappointment

*staat op stoeltje te juichen* A-men!!

Ik herken het gevoel, toen ik met de pret echo hoorde dat ik een jongen kreeg heb ik me ook echt twee dagen heel erg kut gevoeld. Ik kon het me niet voorstellen, het hoefde van mij allemaal niet meer zo en ik heb heel veel gehuild. Ik had altijd gedacht dat we een meisje zouden krijgen. Ik heb ook hele nare gedachtes gehad en heb ook tot het eind de angst gehad dat ik geen binding zou voelen met mijn zoon. Maar op het moment dat hij geboren werd was het weg. En als ik hem nu in de ogen kijk op het moment dat ie bij me ligt kan ik me niet meer voorstellen dat hij er niet zou zijn. Het is alsof ik naar mezelf kijk. En ik hou ontzettend van hem. Ik denk dat het bij jou ook echt wel goed gaat komen.

In heel veel culturen is het hebben van een voorkeur normaal. Mijn vader wilde alleen zonen. Maar we zijn met 3 meiden (ik ben de oudste) en 1 jongen. Ik heb dit als traumatisch ervaren. Mijn broertje werd tot het bot verwend. Met de mooiste en duurste kleding, wij (meiden) kregen alles goedkoop, lelijk, en we moesten niet klagen. Mijn broertje kreeg een nintendo, verschillende zelfs, mijn vader kocht bij Media markt een mooie tv voor hem. Wij kregen een van de kringloop. Mijn broertje kreeg alles maar ook alles!! Wij (meiden) moesten op den duur maar een bijbaantje zoeken. Ik werd gepest om mijn lelijke kleding soms uit de vuilniszak! Ik kon geen fashion item kopen! Dus vaak werd ik fysiek aangevallen omdat ik lelijke kleding droeg. Ik mocht niet naar de Universiteit om Rechten te studeren mijn vader wilde niet betalen, maar betaalde alles voor mijn broertje! Ik ben letterlijk uit huis gevlucht! Intussen heb ik alles ingehaald:-) Gucci, Prada, LV, Jimmy Choo, tot zelfs dure auto’s! Businessclass/first reisjes! Dit is ook voortgekomen uit mijn trauma uit mijn verleden. Ik heb mijn familie en hun achterlijke voorkeur laten zien wat ik als vrouw heb bereikt. Ik liet afgelopen weekend aan mijn vader mijn nieuwste aanwinst laten zien. Mijn Tesla X die binnen 2,9 sec op de 100km p/u zit. Mijn broertje? Daar is niks van geworden! Ik heb ook geen contact met hem. Maar ik vind het heerlijk om alles goed in te wrijven 😤 Het leed wat mij is aangedaan! Cultureel dat een meisje als kind niks is! Ik heb nooit een voorkeur gehad. Ik behandel mijn zonen en dochter gelijk! Mijn vader heeft mij tot de dag vandaag ook nooit een compliment gegeven. Maar ik voel dat hij brand!

Normaal heb ik niks met mensen die dingen inwrijven, maar in dit geval ben ik blij voor je dat je het zo goed hebt gedaan! Je broertje kan er eigenlijk ook niks aan doen, maar kinderen te erg verwennen is meestal niet goed om zelf verantwoordelijk te leren zijn en je boontjes te doppen.

Hee. Ik heb NIKS ervan hieronder gelezen. Misschien een glimp van de discussie van dankbaarheid mbt anderen die moeilijk zwanger kunnen worden etc etc. Maar herken wel een stuk hoor. Hier iemand die na 13 behandelingen uiteindelijk opnieuw zwanger werd. Eerste ging ook niet vanzelf. Eerst was een meisje. Voor mn gevoel een godsgeschenk. Voel me een echte meisjes moeder. Na jaren van wikken wegen keuzes maken risico’s nemen enZ toch opnieuw t traject in. Wat mega lang duurde. En 3x raden… een jongetje. Ben hier echt mega van slag van geweest. Stom hè🤷🏻‍♀️. Verscheurd in een dilemma van dankbaarheid en schuldgevoel en schaamte. Dus. Ik ben zo’n vrouw eigenlijk. Die moeilijk kinderen kan krijgen en dankbaar zou moeten zijn en toch… T is taboe. En wat er zó belangrijk aan is is open gooien. Die stomme taboes. Ik moest echt wennen. En helaas werd ons mannetje ook een huilbaby. Voedings problemen. Reflux. Zkh opname enZ. Rollercoaster Ik kan je nu zeggen na bijna 1,5 jaar t komt goed. Maar dit vraagt wel hulp. Hulp voor jezelf en je koppie. T taboe moet eraf. De schaamte. Dat je t mag uitspreken. Ik heb zelf rond z’n eerste verjaardag ( na 9/10 mnd wachtlijst. Bizar) hulp gekregen. Had geen pd. Maar ptss door een combi van alles. Door de boosheid gecontroleerd kwijt te kunnen en iemand gespecialiseerd in hulp na zwangerschappen en bevalling heeeeeel breed heb ik daar echt kunnen uiten wat ik voelde van A tot z. Van begin tot einde. Het heeft echt geholpen. T werd lichter! En nu kijk ik naar mn oudste dochter en kleine mannetje. Ze zijn zo verschillend. Het is goed zo. Zoek hulp. De buitenwereld kan soms zo hard zijn. Maar krop t niet op. Daar wordt je verdriet en boos van en dat vreet je op. Liefs.

Aanvulling. Die hechting zat/ zit wel goed hoor. Vanaf dag 1. Echter bij duidelijke signalen van pd kan de natuur of t chemische stofje in je hoofd anders bepalen of je doen voelen als je bent bevallen. Pop poli kan daarin ondersteuning bieden. Maar dat zal vast wel genoemd zijn. Dit hoef je niet alleen te doen.

Wat heftig om te horen zeg. Ik merk indd door het opkroppen, en alleen voelen.. het gevoel veel heftiger word 😖 Hoop wat aan de gesprekken te hebben straks

Fijn dat je er iets aan hebt. Ik heb verschillende geprobeerd. Quetiapine had de voorkeur, maar die werkte niet helaas niet bij mij. Ik ben de zoektocht geëindigd met escitalopram, soort stemmingsregulator. Die moest ik door gebruiken tot minimaal een jaar na de bevalling omdat dan de hormonen weer het normale niveau zouden hebben en de oorzaak weg zou zijn, nooit spijt van gehad. Wellicht helpt het ook voor jou.

Hoe is het met je?

Heey, wij hadden 2weken geleden met de geslachtsecho precies het zelfde! We dachten allebei heel sterk het gevoel dat het een meisje zou worden, maar zodra de vk de echo ging maken & zei dat ze het al dacht te zien, voelde ik al een golf van teleurstelling omdat ik wist wat ze bedoelde. Toen ze het eenmaal duidelijk in beeld had schoten de tranen in m'n ogen. Ja 50/50 & man bepaalt het geslacht.. maar toch... Tegelijkertijd wilde ik niet dat de kleine man zou voelen wat ik voelde op dat moment & heb er keihard aan gewerkt om blij te zijn dat we nu een jongetje krijgen, ipv een meisje. Het kostte me zeker een dag (relatief snel denk ik) om te kunnen omschakelen en het langzaam los te laten.. M'n man had hier iets minder moeite mee gelukkig! Inmiddels zelf wel ontzettend blij, want hoe bijzonder en kostbaar is het wel niet om zwanger te zijn en een kindje te kunnen dragen. Nooit gedacht dat ik dit nog zou mee maken, ook al ben ik pas 32 & gewoon gezond.. @TS; wat ik wil zeggen hier mee is, geef het tijd, het geeft niets dat je je zo voelt! Het is ook een hele schok als het anders is dan gedacht & met al die hormonen in je lijf is het ook niet niks! Dapper dat je het durfde te delen! Hoop dat het iets beter met je gaat en het inmiddels er al langzaam aan een plekje kan geven. 🤗 Sterkte meis!

Ja ik ben ook benieuwd, heb je het al iets meer kunnen accepteren? Kan je zelfs misschien al voorzichtig blij zijn met het feit dat je een mooi, lief, klein zoontje krijgt?🙂💙

Lief dat jullie het vragen ❤️ Ben nog geen steek verder gekomen eerlijk gezegd 🥺. Gesprekken op de poli lopen ook niet echt gesmeerd.. vraag me echt af of dít nou de zorg in NL is.. word een beetje aan mijn lot overgelaten heb ik het gevoel

Dat is jammer... Ik hoop dat het je toch nog wat beterschap gaat brengen.. Ook kleertjes shoppen, naam bedenken, etc. helpt dat je ook niet een beetje?

Wat naar!! Heb je dat ook aangegeven? Dat je je niet geholpen voelt?

Wat rot voor je. Ik heb qua zorg ( nazorg ivm trauma / ptss verwerken van periode huilbaby en bevallen en kramen in covid lockdown en eenzaamheid ook geen goede ervaring bij de pop poli en zorg ) Iedereen roept wel , ook artsen : jij hebt hulp nodig. Maar dan. Waar. Wie. Wie helpt je op weg. Ik ben 9@10 maanden zoekende geweest. Mn zoon was al 1 toen ik hulp had gevonden. ( ook hierbij kwam aanbod t schuldgevoel dat het een jongen was. En de teleurstelling. Ondanks medisch traject van 13 pogingen En daarbovenop dus trauma en ptss huilbaby. ) Maar het lang met je ziel onder je arm lopen herken ik wel. Heb wel aangegeven bij huisarts , kinderarts enZ dat dit wel meer schade geeft bij moeders dan zou moeten. Als er eerder wordt ingegrepen voorkomt dat een hoop ellende. Ik bedoel hiermee niet mn eigen ellende. Maar herkenbaarheid helaas. Erkenning en je bent niet alleen. Wel verdrietig voor je. Ik ben uiteindelijk via via via bij “psychologenpraktijk mom&mind” terecht gekomen. Online sessies om div traumas en vastzittende gedachten te verwerken wb zwangerschap, praten over taboes , en de huilbaby en t je continue schuldig voelen etc etc. Best breed. ( je kunt haar even googelen)

Heb je al wat zelfhulp gezocht, er is online ook veel te vinden om te lezen en boeken hierover én in het algemeen over cognitieve gedragstherapie hoe je bepaalde negatieve gedachten voor jezelf kunt leren relativeren, 'omdenken' etc. Kan behulpzaam zijn bij veel zaken in het leven om jezelf positief te houden en niet in een negatieve spiraal weg te zakken. Zolang je geen/weinig professionele hulp kunt krijgen zoals je zegt, zou ik proberen er zelf actief wat mee te doen. Zoveel bronnen van info tegenwoordig!

Hoe is het inmiddels met je ❤️

Hey, ik had niet zo’n teleurstelling als jij. Laat ik dat vooropstellen. Maar grotendeels wel een soortgelijk verhaal. Ik wist bij de 1e zeker dat het een meisje zou worden. Al m’n hele leven had ik het idee dat ik geen jongetje zou kunnen krijgen. Ik kom uit een familie met alleen meiden, die grotendeels ook weer een vriendin hebben dus echt bijna alleen maar vrouwen. Het was een jongetje. De hele zwangerschap heb ik het gek gevonden dat er een piemeltje in mijn buik zat. Ik kon er gewoon niet over uit. En toen was hij er! Mijn kindje! Het maakte me echt niet uit wat in z’n luier zat. Die baby was van mij. Ik moest er wel aan wennen dat hij er was en was bang dat ik hem niet zou herkennen tussen 10 andere babies. Maar om dat geslacht heb ik me nooit meer druk gemaakt. Ik wil maar zeggen, het kan nu een groot ding terwijl het je straks niks doet als je kind er is. Laat je gevoel van teleurstelling gewoon toe. En ik weet zeker dat je gewoon blij gaat zijn met een gezonde baby straks!

Heb ondertussen antidepressiva gekregen, daardoor wel wat rustiger. Maar om nu te zeggen dat de gesprekken echt helpen op de poli… niet echt 😖

Hmm lastig. Ik wilde screenshots toevoegen want had op een soortgelijk topic gereageerd en wilde dat jou ook graag meegeven. Maar ben net nieuw hier en ik kan geen tekst kopiëren maar ook slechts 1 afb toevoegen 🤔?