Depressief door gender disappointment

Heel vervelend dat je je zo voelt en goed dat je hulp zoekt! Al denk ik dat teleurstelling iets heel normaals is. Ik bedoel… meeste “meisjes” hebben al vanaf jongs af aan een plaatje in hun hoofd van hoe ze het graag willen.. Ik wist altijd dat ik een jongens moeder was. Wilde pertinent geen meisje! Met 14 weken kwamen wij erachter dat we een meisje zouden krijgen! Het idee van jurkjes, strikjes, roze, glitter, die bitchie attitudes die die meiden soms hebben, dat schijnheilige wat ze soms kunnen hebben, die hormonen, eerste vriendjes, manipulatie… oh ik wilde niet!!! Maar toen ze er was……. mijn god, waarom dacht ik dit? Het is heeeeeeerlijk! Ik kan niet meer zonder haar… ik vreet haar op! En nu ben ik zwanger van de tweede… een ding heb ik geleerd! Je houdt van je kind, niet van het geslacht! Het maakt me eerlijk waar niet uit. Moet ik even bijstellen als het ineens een jongen is, zeker.. Weet begod niet hoe het is een jongen te hebben en nu mega bang dat ik zo’n sloper krijg 😂… Zo zie je maar…… Wacht alsjeblieft totdat je die kleine in je armen hebt……. 🥰.. Dan doet niets er meer toe..

Jammer dat er een taboe op rust he? Want je eigen gevoel heb je nou eenmaal niet in de hand. Goed dat je er mee aan de slag gaat. Dat gaat je helpen straks en heb er maar vertrouwen in dat het goed komt. Ook al voel je dat nu misschien nog niet

Goed dat je met iemand gaat praten want dit zijn hele nare gevoelens om te hebben. Ik lees dat je het plaatje al had geschetst. Maar zelfs als het wel een meisje was geweest had je misschien af moeten wijken van dat plaatje op termijn. Ik heb er wel 2 maar die houden enorm van klimmen en klauteren, die je dolblij maakt met een bal, zijn fan van hulpverleningsvoertuigen en treinen en ik moet echt op m'n knieën smeken of ik aub een staartje mag maken. Ik wil hiermee je gevoel niet bagatelliseren maar enkel aangeven dat alle meisjes en jongens anders zijn.

In onderstaande berichten lees ik dat je er al lange tijd mee zit, wat heftig en voor al vervelend voor jou! Bij mij was het juist andersom, altijd had ik het idee dat ik een jongen zou krijgen. Ook tijdens de geslachtsecho was ik overtuigd maar toen zag ik 3 streepjes... Een meisje dus... Flink omschakelen! Want, ik een meisjes mama? Nee! Ik hou van het stoere en het ruige van jongetjes! Tot iemand op een gegeven moment zei: 'meisjes kunnen ook zo zijn! Jij was vroeger ook meer een jongen!' Toen dacht ik ja, je hebt helemaal gelijk! Onze dochter is nu één jaar en het is zo'n boefje. Ik zou mij ook niet meer kunnen indenken waarom ik die voorkeur voor een jongen zo had. Ik weet niet of je de kleine ondertussen al voelt trappelen? Dit zorgde er bij mij toen ook al voor dat ik mij zo ging binden! Lieve mama, wees niet te streng voor je zelf. Het is goed dat je hulp gaat zoeken en zoals je in onderstaande berichten leest, je bent niet alleen!

Echt heel erg klote dat je je zo voelt! Goed dat je er hulp voor krijgt en hopelijk gaat dit ook helpen om je gevoel bij te kunnen stellen. Zoals al benoemt komt het veel voor. Ikzelf had ook de hoop op een meisje, ook echt het gevoel dat het een meisje zou worden (en dat gevoel komt natuurlijk voort uit wens of verlangen) en toen het een jongen bleek was ik ook echt niet blij. Nu is hij er al een tijdje en ik voel me gewoon schuldig dat ik me ooit zo heb gevoeld, want hij is de beste ooit. Perfect zoals hij is 💙 sterkte met alles en geniet van je zwangerschap! Voor je het weet heb je die kleine man in je armen en ook jij gaat onvoorwaardelijk veel van hem houden, zelfs al is het een jongen 😉

Wat vervelend dat je je zo voelt zeg 😕 en wat goed van je dat je er eerlijk over bent en het bespreekbaar maakt. Ik denk dat er vele vrouwen zijn die het zelfde voelen, maar het niet durven te zeggen. Ik weet niet waarom (klinkt zweverig) , maar ik denk altijd dat een kindje zijn of haar ouders uit kiest. Dit kindje weet dat je een goede moeder voor hem zult zijn. Ik geloof echt dat het goed komt met de binding. Wees niet te hard voor jezelf. Blijf erover praten, goed dat je hulp zoekt.

Wat vervelend dat je je zo voelt en goed dat je hulp zoekt. Ik hoop oprecht voor je dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Waarschijnlijk was je zo gefixeerd op heb het hebben van een dochter dat je de voordelen van het hebben van jongens niet eens hebt bedacht. Ik had bij mijn eerste zwangerschap ook echt een voorkeur voor een meisje, ik vind mezelf ook echt een meisjes mama. Ik ben zelf ook echt het enige meisje in mijn familie, heb enkel broers, neven, ooms. Daarom was mijn wens naar een meisje zo groot. Helaas heb ik nooit mogen weten wat het geslacht was want het werd een miskraam bij 8 weken. Ik voelde me daarna zo schuldig en dacht zelfs even dat ik vast een miskraam had gekregen omdat ik zo graag een meisje wou, en het misschien wel een jongetje was. Misschien voelde hij dat hij niet gewenst was… Mijn tweede zwangerschap is mijn huidige en de voorkeur voor een meisje was compleet verdwenen. En ja hoor het is een jongen. Maar ben er dolblij mee. Jongetjes trekken vaak naar hun moeders en zijn zo ontzettend lief en zorgzaam voor ze. Mijn broers maakte vroeger boterhammen voor mijn moeder als ze geen tijd had in de ochtend en naar haar werk moest. En ze zorgde voor haar als ze ziek was. Dit deed ik allemaal niet. Meisjes trekken idd vaker naar hun vader. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen maar dit is hoe ik het vaak om me heen zie.

Hoihoi, echt een k*tgevoel is dat he.. Bij mij was het niet zo heftig als bij jou maar wel soortgelijk. Wilde heel graag een dochtertje en met 15 weken geslachtsecho gehad en ja hoor het was een meisje (wait for it😂) ik was dolgelukkig, echt een droom die uit kwam en had al een meisjesnaam en 0 jongensnamen. Bij de 20 weken echo bleek het een jongen te zijn, ik was in shock en het was echt een mindfuck voor me. Ik bleef hem nog wekenlang “haar” noemen en vond het heel zwaar om afscheid te nemen van mijn meisje. Maar zodra hij geboren was, was ik meteen verliefd! Hij is ondertussen al 7 maanden en ik had het echt niet anders gewild, het is zo ontzettend leuk! Als we voor een tweede gaan gaat mijn voorkeur zelfs uit naar nog een jongen. Dit kon ik me tijdens mijn zwangerschap en ervoor echt niet voorstellen haha. 🤣

Dit geloof ik dus ook.. ik dacht ook letterlijk toen we de knoop doorgehakt hadden om te proberen zwanger te worden; zo kleine meid, kondig je maar aan. Sta ervan te kijken hoe sterk ik in mijn eigen gedachten ben gaan geloven😖 Nu een kleine jongen ons gekozen heeft voel ik me soms ook schuldig. Hij wilde bij ons komen.. en ik ben (nog) niet blij met ‘m. Hoop echt dat deze gevoelens veranderen en dat ik ‘m welkom mag heten

Omg!! Wat moet dit schakelen geweest zijn!

Wat heftig dat je dit zo ervaart en de eerste stap heb je blijkbaar al genomen, heel goed! Tuurlijk kies je er niet voor en ik kan me voorstellen dat je je hier schuldig en klote over voelt.. Mijn verhaal, ik wilde ook een meisje, leek me erg leuk en zag mijzelf gewoon niet als jongensmoeder😅 En met meisjes ben ik gewoon beter (dacht ik). Het was geen must, ik wilde graag een baby dus een jongen leuk mij ook leuk. Toen ik er overna ging denken dacht ik 'Oh let op, het zal dan wel een jongen worden🙈' en jawel hoor! Ik was niet eens verbaasd met de geslachtsecho😂 Tuurlijk erg blij met mijn jongetje maar ik dacht ook, hoe dan?? Ik heb 0 ervaring met jongens en ben geen jongensmoeder... Teleurstelling had ik alleen niet. Nu is mijn zoontje 6 maanden en ik dacht toevallig van de week, als de volgende (en waarschijnlijk laatste) weer een jongetje is, vind ik dat eigenlijk hartstikke prima! Ik "hoef" niet eens meer een meisje want mijn zoontje is zò geweldig!😍 2 daarvan lijkt me dus ook heerlijk! Zo zie je dus maar hoe erg het nog kan omslaan! Geef je gevoel de tijd om te schakelen, ga kleertjes uitzoeken, babykamer ideeën opdoen, namen bedenken en praat met je vriend/man. Ga bedenken wat je later allemaal met hem wil gaan doen, wat je hem wil laten zien en leren. En vooral, als je bevallen bent, probeer niet te veel vast te houden aan 'Dan krijg ik wel (gelijk) een band met hem'. Zoiets moet groeien en had ik ook niet direct heel intens. Ik begon hem steeds leuker/schattiger te vinden en nu kan ik mij geen wereld meer voorstellen zonder hem!💙

Je gaat je dochter niet ontmoeten, maar wel je zoon! Geslacht staat los van de liefde voor je kindje, probeer dat een beetje in je achterhoofd te houden, en geniet van je zwangerschap, dat gaat zeker lukken

Wat ben ik blij dat je dit gepost hebt, ik ken het gevoel ook. Heel goed dat je erover praat want het is een rotgevoel. Ik wilde ook heel graag een meisje (ik krijg een jongetje) En het gekke is, ik zag mezelf niet per se al typische meisjesdingen doen. Ik houd niet van roze en strikjes en ik heb niet eens het geduld om mijn eigen haar te stylen, laat staan dat van iemand anders. Maar op de één of andere manier vond ik het idee van een meisje toch vertrouwder, misschien omdat het mijn eerste is en alles nieuw is en ik het gevoel heb dat ik een meisje beter zou begrijpen omdat ik zelf een meisje ben. Ik ben nu wel wat meer gerustgesteld, ook door de andere reacties hieronder. Ik geloof ook echt dat ik uiteindelijk hartstikke veel van mijn kind houd en dat het geslacht dan niks meer uitmaakt als hij er eenmaal is en ik tijd heb gehad om hem te leren kennen. En wie weet, wil hij op een dag wel mijn haar stylen 😁

oprecht uit mijn hart; dank jullie wel 🙏🏻 Had ik het nu maar eerder gepost, niet verwacht dat het me zo goed zou doen om te weten dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Zoveel lieve geruststellende reacties 🥺 Ik hoop dat ik een fijne therapeut tref, die mij de zonnige kant weer laat zien

Och vrouw, wat goed dat je dit deelt. Dat taboe mag zeker eens doorbroken worden! Bij mijn eerste wilde ik dolgraag een jongen. Al van jongs af aan zag ik mezelf als jongensmoeder. En godzijdank was het ook een jongen. Ik ben zo blij dat de teleurstelling dat ik geen jongen kreeg, me bespaard bleef. Niet teleurgesteld dat het een meisje zou zijn. Teleurgesteld dat het geen jongen zou zijn. Vind dat een groot verschil. Je houdt niet minder van het kindje in je buik, maar je mag best teleurgesteld zijn dat je het plaatje in je hoofd moet loslaten. En tuurlijk zijn er vrouwen die niet of moeilijk zwanger raken. Maar weet je.. Je gaat grenzen over. Bijna iedereen heeft wel een (lichte) voorkeur voor een geslacht. En als je dan in de gelukkige positie zit dat je zwanger raakt, dan behoud je die voorkeur. Maar als je er jaren over doet, dan ga je dat vanzelf loslaten. Dan wil je alleen maar een kind, maakt niet uit welk geslacht. Maar als je dat stadium niet bereikt omdat je dus in de gelukkige positie zit dat je wel zwanger raakt, kom je niet bij die grens. Ik maak vaak een flauwe vergelijking. Ik zit in de gelukkige positie dat ik geen allergieën heb. Ik kan dus kiezen tussen bruin brood of wit brood. En mijn voorkeur ligt bij bruin brood. Dat mag ik uitspreken. Maar er zijn ook mensen die een glutenallergie hebben. Zou ik dan nooit meer mogen zeggen dat ik liever bruin brood eet, alleen maar omdat er mensen zijn die helemaal geen brood mogen? Jouw eigen gevoelens mogen er zijn, zonder dat je met iedereen rekening kunt houden. Sterkte. Hopelijk kom je met de therapie nog zo ver dat je ook in de zwangerschap kunt genieten. Want na de geboorte gaat het zéker goedkomen met je mooie jongen ♡

Prachtig verwoord! Word erg emotioneel van de woorden van al deze mooie mensen vandaag

Hoi mama to be, allereerst knap dat je je gevoelens uitspreekt en hulp zoekt om je beter te voelen, daar is geen schande aan. Ik was overtuigd dat ik een meisje zou krijgen, mijn vriend wilde graag een meisje, we hadden zelfs de naam al uitgezocht. Wat schrokken wij toen de NiPT ‘jongen’ zei. Voelde echt als een teleurstelling en falen naar mijn vriend ook… Het heeft echt hele lange weken geduurd voordat we aan het idee konden wennen. Toen we een naam hadden gevonden, wat spullen en kleertjes hadden uitgezocht kreeg alles steeds meer vorm en begonnen we langzaam aan het idee te wennen. Onze zoon is nu 6 maanden (ik kon het me tijdens mijn zwangerschap ook niet voorstellen) maar het cliché is waar: ik kan me nu echt niet meer voorstellen dat we liever een meisje hadden gehad. Het is zo’n heerlijk vrolijk ventje! Het komt allemaal goed! Succes de komend periode, gun jezelf de tijd om je beter te voelen en aan het idee te wennen. Ook jij gaat helemaal je draai en liefde vinden voor de kleine man 💙

Ik ben zelf opgegroeid met 3 zussen en ben totaal geen jongens gewend. Ik heb een zoontje van net 2 en het is zoooo leuk! Hij is heel lief, geeft veel knuffels en kusjes aan ons. Wilt graag samen spelen en lekker boekjes lezen, is gek op zijn keukentje en op zijn knuffels. En hij speelt heel leuk met zijn nichtjes. Elk kind is weer anders dus geslacht zegt ook niet alles😊 gewoon lekker van genieten!

Wat rot dat je je zo depressief voelt! Somme vrouwen hebben een prenatale depressie, is het mogelijk dat jij hier last van hebt? Dan kan dat ook de oorzaak zijn dat je hier zo heel erg mee zit. Super goed dat je zo snel hulp hebt ingeschakeld, ik heb daar zelf veel te lang mee gewacht.

Ik denk inderdaad dat dit een prenatale depressie is. Ontwikkeld na de geslachtsbepaling. Voor die tijd, toen ik nog niet wist wat het werd, was ik super blij met deze zwangerschap