Depressief door gender disappointment

Mijn beste vriendin wou een jongen, heel de zwangerschap zei de arts dat het een jongen was en bij de bevalling bleek het een meisje 😱

Misschien krijg je alsnog wel twee dochters, maar hebben die dochters gewoon een grote sterke broer nodig die hen kan beschermen 😇 ik vond het hebben van een oudere broer altijd ontzettend fijn en veilig! 😘

Wat naar dat je je zo voelt! 🌺 Het verheerlijken in je hoofd zegt niets over de liefde die je straks voor je zoontje gaat krijgen. Uiteindelijk is elk kindje een uniek karaktertje en mensje en is geslacht niet bepalend voor hoe leuk je kindje gaat zijn. Voel je nu even kut, goed dat je hulp zoekt en mensen zoekt om het gevoel even mee te delen. Better days will come 💗😘

❤

Mijn collega had een soortgelijk verhaal als jij.. Ze wilde zó graag een meisje dat ze naar een psycholoog moest toen het een jongetje bleek te zijn.. ze heeft zelfs uitgesproken dat ze abortus overwoog(kon geloof ik niet meer op haar termijn) iets wat bij veel mensen verkeerd viel, maar ze was zo diep ongelukkig dat het een jongetje werd. Toen het kindje er eenmaal was was ze er dolgelukkig mee, dit had ze zelfs zelf niet verwacht. Toen ze opnieuw zwanger was hoopte ze zelfs op een jongen(en dat was het ook).. Hopelijk geeft dit verhaal je wat vertrouwen. Wat mij bij mezelf opvalt is dat ik door de hormonen dingen enorm kan vergroten in mn hoofd. Hebben mijn vriend en ik bijvoorbeeld een keer bonje, dan zie ik gelijk de hele relatie niet meer zitten en denk ik énorm zwart over de toekomst, terwijl ik voor de zwangerschap nooit twijfelde aan hem.. ik denk dat je de hormonen niet moet onderschatten! Ik heb zelf momenteel een voorkeur voor een jongetje en mijn vriend ook, maar wij hebben nu tegen elkaar gezegd: we gaan er gewoon hélemaal vanuit dat het een meisje wordt. We hebben het alleen maar over meisjesnamen, ik kijk alleen maar naar meisjeskleertjes en we hebben het over ‘haar’.. gek genoeg zijn we er daardoor beiden een beetje aan gaan wennen dat het gewoon heel goed een meisje kan zijn en beginnen we het idee nu beiden ook leuk te vinden.. ik ben nu 12 weken en over 3 weken hebben we de geslachtsecho, we gaan zien wat het wordt.. Ik hoop voor je dat de gesprekken je gaan helpen:)

Dankjewel voor je berichtje. Goed om te lezen dat het goed is gekomen met jouw collega. Geeft me hoop! De dingen groter maken dan het is, heb ik ook aan gedacht. Jeetje wat zijn die hormonen heftig zeg. Voor jullie veel succes over 3 weken 🤞🏻

Ik heb mezelf altijd als een meisjesmoeder gezien! Nooit zoveel op met jongens. Eerste zwangerschap een meisje en helaas moeten afbreken. De vreugde en verdriet waren ongekend groot🥲 Daarna zwanger van een zoontje, eerlijk was even slikken. Nadat die geboren was nooit meer aan genderteleurstelling gedacht en eerlijk, die jongen heeft fantastische hoedjes op 😂 Nu weer zwanger! En na nog een miskraam hè! Dus ik weet alles af van dankbaarheid etc! Weer een jongen! Iedereen die mij kent weet dat mijn wens voor een meisje groot was. Ben er ook open over. Maaaaaar ben mega dankbaar voor deze en ik zal mijn weg maar moeten vinden als een boys mom! Derde gaat niet komen ivm leeftijd (40) dus het is goed zo. Extra aandacht voor mezelf dan maar 😂

Ik heb het gevoel dat ik het wel vaak lees, de teleurstelling over het krijgen van een jongetje. Of lijkt dat zo?

Geloof dat dat gevoel wel klopt. Blijkbaar wil een heel groot de van de toekomstige moeders graag een meisje.

Het komt echt goed ❤️ ik ben ontzettend verdrietig geweest tijdens mijn zwangerschap omdat ik ook dacht en heel erg hoopte dat ik een meisje zou krijgen. Maar geloof me, als je kindje er eindelijk is dan ben je helemaal stapel verliefd op hem ❤️ Natuurlijk zal een verlangen naar zoiets niet zomaar weg gaan en ook ik ervaar soms nog wel eens het gemis als ik moeders over hun dochters hoor praten. Maar als ik dan naar mijn eigen lieve knulletje kijk dan is het goed zo. Jij bent zijn wereld en dat gevoel is heel bijzonder. Goed dat je er over praat en het hier deelt. Het komt echt goed! ❤️

Ik heb een oud klasgenootje die 2 meiden en 1 jongen heeft. Ze wilde van tevoren niet horen wat het geslacht zou zijn want ze wist zeker dat het meisjes waren. Toen ze dus een jongen kreeg was ze helemaal in de war en depressief. Het heeft haar een jaar gekost om te accepteren dat ze een zoontje had ipv een 3e dochter. Dit is iets wat zij open bespreekt en ook aangeeft dat ze de taboe die erop heerst jammer vindt. Zij had een ideaalbeeld en dat viel voor haar uiteen. Ik hoop dat jij eerder dan dat zij dit had de situatie accepteert. Geef het tijd en probeer de positieve kanten van een zoon te bekijken. Wat zegt je partner ervan? Kunnen jullie erover praten? Ik hoop dat je je snel beter voelt over de situatie!

Bedankt voor het openen van dit topic. Hier ook zwanger van een 2e jongen. Ik accepteer het wel maar de binding met me zoon is er gewoon niet meer. Dat merkte ik na ongeveer een week. We weten het nu 2 weken en ik zie gewoon niet dat dit kindje bij ons in ons leven pas. We hebben zeer bewust voor deze baby gekozen en daarvoor was er een lichte voorkeur voor een meisje maar niet zo heel aanwezig. Pas toen bleek dat deze zwangerschap vanaf het begin compleet anders is kwam er een sterke voorkeur want dit moet dan toch wel een meisje zijn? Om er dan met 20 weken erachter te komen dat het weer een jongen is voelt zo zuur. Het voelt alsof dat hele ziek zijn, spugen, misselijk, niet kunnen werken en er niet kunnen zijn voor me zoon helemaal voor niets is geweest. Dat valt gewoon erg zwaar. We hebben 5 jaar op deze baby gewacht, een 3e gaat er nooit komen. Waarom kan ik dan niet dankbaar en blij zijn dat alles nu goed gaat en de baby het goed doet? Het gevoel van je dochter nooit ontmoeten klinkt me pijnlijk herkenbaar in de oren. Fijn dat je dit topic opent en dat ik nu lees dat ik niet de enige ben die er moeite mee heeft. Ik merk dat er een groot taboe op zit en kan dus nergens me ei kwijt. Ik hoop dat de gesprekken je gaan helpen en een voorspoedige zwangereschap

Wat goed dat je je gevoel zo kan en durft te omschrijven, juist heel fijn dat je dit wil posten. Zelf was ik tijdens de zwangerschap overtuigd dat ik een jongen kreeg, we hielden het een verrassing tot de bevalling. Toen bleek ineens dat het een meisje was. Ik vond dat zo onverwacht en raar, ik dacht even dat de verloskundige het verkeerd had. Zelf zag ik mezelf als jongensmoeder. Maar als je er over nadenkt (wat je met de psycholoog gaat doen), is er altijd een dieperliggende reden waarom je hoopt op het een of ander. Probeer het beeld concreet te maken dat je had bij het krijgen van een meisje. Is dit gebaseerd op je eigen positieve ervaringen met je zussen of met je moeder, of negatieve ervaringen met broers of andere mannen? Had je een beeld bij dingen die jullie samen zouden doen of hoe de band zou zijn? Zelf was ik een stoer meisje en ik klom graag in bomen en wilde op voetbal. Dat laatste mocht ik niet van mijn vader want voetbal was voor jongens (over verwachtingen en overtuigingen gesproken…). Daarom dacht ik dat ik meer een jongensmoeder zou zijn en dat ik me geen raad zou weten wat ik met een meisje zou moeten. Ik vind het al vermoeiend om mijn eigen haar te borstelen. Nu kregen we een meisje en ik was direct verliefd op haar. De verbinding die ik voel is zo sterk en het maakt niet uit welke richting ze zich uit ontwikkelt, ze krijgt alleen maar liefde van ons. Ik hoop dat je snel terecht kan, maar anders alvast als tip om eens het plaatje concreet te maken wat je precies voor je had gezien met een dochter (en als die er is; het doemscenario dat je voor je ziet met een zoon). Ga na; Wat zie je voor je, wat zeg je tegen jezelf, en waarom zeg je dit. Op welke ervaringen zijn je ideeën gebaseerd. En kloppen die wel? En idd, weeg de hormoonfactor mee in hoe je jezelf beoordeelt. Misschien ziet de wereld er over een tijdje voor jou heel anders uit en wordt de donkere wolk een lichtblauwe wolk waar je niet meer van af wil 💙

Heel herkenbaar voor velen denk ik! Ik wilde graag 2 jongens maar de tweede was een meisje. Dat vond ik ook heel erg wennen, want twee jongens leek me zo leuk (kom zelf uit een meiden gezin) en ik genoot zo van onze oudste. Het doet soms nog pijn omdat de buitenwereld vindt dat we zoveel geluk hebben met dit ‘koningspaar’ en dat een meisje zo leuk voor mij is. Terwijl mijn wens zo anders was! Maar tijdens de zwangerschap ging ik kleertjes kopen en dan kwam het genieten ook. En nu ze er is en zoveel lacht en ‘praat’ met me is het helemaal goed 💓 In het begin vond ik het ook even moeilijk om te binden met haar, maar zodra ze zelf meer sociaal worden wordt dat gevoel aangewakkerd is mijn ervaring.

Om dan maar even een ander geluid te geven: ik hoopte op een jongetje (en kreeg er een) 🤭

Ik wist zeker dat ik een meisje zou krijgen en had al een naam, wel was k voorzichtig met kleding kopen en dergelijke. Toen had ik met 16 weken een geslachts bepaling maar kindje liet zich niet heel goed zien. Als klap op de vuurpijl zei de echoscopiste dat ze voor 95% een meisje zag maar voor de overige 5% moest ik de week erop terug komen. Ik kwam terug en was direct duidelijk een jongen! Ik vroeg of hij in orde was en ben zo de kamer uit gelopen, gewacht tot ik thuis was en kei hard gehuild. Ik was echt verdrietig. Stukje bij beetje Wende ik er aan toen ik kleren ging kopen en dergelijke. Ik was blij mrt hem. Maar na de bevalking heeft het bondingsprocess een tijd geduurd ( in mijn ogen ook met dank aan t zieken huis hoor)

Wat erg dat het jou ook zo zwaar valt. Misschien lucht het jou ook op om eens te praten bij iemand? Ik zie ook geen andere uitweg meer. Mede door dat er zo’n taboe heerst, voel je je zó alleen in je verdriet. Dit MOET echt doorbroken gaan worden vind ik. We hoeven geen medelijden.. maar wij hebben ook recht om lekker in ons vel te zitten toch? Heel veel succes ❤️

Allereerst wat goed dat je dit topic hebt geopend en al ondersteuning zoekt om erover te gaan praten! Heel sterk van je. Zoals je leest ben je niet de enige met dit soort gevoelens. Ik kan me hierbij aansluiten. Na veel moeite raakte we eindelijk zwanger en al voordat we zwanger werden zaten we al op een roze wolk voor een meisje. We hadden dr kamer al helemaal in ons hoofd klaar, we hadden alleen een meisjes naam etc. Toen met de pretecho (17 weken) de VK ons heel blij vertelde Het is een Jongetje! Reageerde mijn man en ik super stilletjes. Ze zei Oh het is een beetje een shock voor jullie? Waarna ik me meteen schuldig voelde, maar ik kon er niks aan doen. Het was ook een shock. In de auto naar huis heb ik ook echt even moeten huilen, het voelde zo vreemd omdat voor ons het zo sterk was dat we een meisje zouden krijgen. En had ook echt het gevoel dat ik geen binding zou krijgen met de baby. Mijn man en ik hebben er samen heel veel en goed over kunnen praten, wat mij echt heel erg heeft geholpen is dat we vrij snel erna zijn begonnen met de babykamer en kleren kopen. Zo kreeg het meer vorm en konden we ook een beeld krijgen van een jongetje. Inmiddels ben ik 38+6 weken zwanger van onze kleine man en kan niet wachten om hem te gaan ontmoeten. Wat ik nog wil zeggen is Het is dus helemaal niet gek wat je voelt, je ziet en leest hoeveel meiden ditzelfde hebben ervaren. En het komt echt goed, dat je dit gevoel al erkent en erover praat is super goed. Geef het de tijd om aan het idee te wennen en blijf erover praten.

Heel veel succes met de laatste loodjes ❤️. En dankjewel voor je verhaal, en je tip

Lijkt zo denk ik. Ik heb het idee dat veel vrouwen geen voorkeur hebben. Maar op dit forum is de grote teleurstelling vaak aanwezig bij vrouwen die liever een dochter hadden gewild en nu een zoon krijgen inderdaad. Ik had juist bij de eerste een lichte voorkeur voor een jongen! Wij wilden het geslacht niet weten en bij de geboorte bleek het inderdaad een jongen! Het was wel een hele lichte voorkeur, met een meisje was ik net zo blij geweest. Nu zwanger van de tweede en ik merkte bij mezelf een lichte voorkeur voor een meisje en het is een meisje 💕 maar een jongen was net zo welkom. Jongens zijn zo super leuk, ik heb het gevoel dat vrouwen het beeld van een dochter totaal romantiseren en ‘niks hebben’ met een jongen. Terwijl de liefde voor je kind, de interesses van je kind en een sterke band krijgen precies 0% afhankelijk zijn van het al dan niet hebben van een piemel.