Eerlijk over het ouderschap

Waarom ben je hier op dit topic dan? Als alles bij jou wel rozengeur en maneschijn is? Daar gaat dit topic precies niet over namelijk.

Jij dus zelf ook he❣️

Kalmeer je tieten joh

Herkenbaar. Geen spijt maat regelmatig gedacht 'waar zijn we aan begonnen'. Nu (ze is ca 1,5 jaar) beginnen te er eindelijk een beetje rust en regelmaat te komen. We hadden een medische start met onze dochter (die daardoor dag en nacht veel huilde en ontroostbaar was en een zwaar 1e jaar waarbij ik ook postnatale depressie had. Maar ook als alles goed gaat verandert je leven, gelukkig ook positief. Heb de aflevering 'seks of slapen' van de serie tropenjaren (nog) niet gezien maar de titel alleennis al herkenbaar 😆. En ook zonder medisch gedoe kan het gewoon erg pittig zijn, gebrek aan slaap, tandjes, griepje hier, verkoudheid daar, goed bedoelde opmerkingen dat het een 'fase' is en dat het 'beter wordt'. Onze dochter had een fase van 1,5 jaar 😉. Los van dat het voor ons fijn is is het vooral heel fijn voor de kleine meid dat ze eindelijk lekkerder in haar vel zit!

Dat klinkt heel zwaar die dikke meltdowns. Toevallig net nog gelezen in een ouders van nu blad dat ze ook emdr met kinderen doen. Als je zegt dat er een slechte start is gemaakt zou het herleven en het een plekje kunnen geven vanuit het kind zelf een optie zijn. Kijk er eens naar is mijn tip, of een bezoekje aan de osteopaat. Mijn man was heel sceptisch over de osteopaat omdat hij er niets vanaf wist maar heeft hier goed geholpen bij n baby dat 4 uur nodig had savonds of snachts om in slaap te vallen.

Ik lees nergens dat deze ervaringen niet gedeeld mogen worden, ze vraagt om eerlijk te zijn 😉

Phoe ik heb regelmatig de laatste tijd zelf een breakdown gehad. Ik heb een meid van 1,5 dat het liefste zwaan kleef aan doet bij mij en dan veel samen wel spelen terwijl als mijn man thuis is ze dat bij hem niet heeft. Daarnaast een meisje van 10 weken dat in het begin 4 uur nodig had om in slaap te vallen, wiegend. En wee je gebeente als je stopte terwijl ze ogenschijnlijk sliep.. Dan kon je weer van voor af aan beginnen. De osteopaat heeft daarbij wat geholpen maar daarnaast wil ze niet in haar bedje slapen maar alleen op ons. Na gesprek met een slaapcoach ging het een paar dagen goed en toen kwam sprongetje 2 en kon het slapen alleen maar op of bij je. Dat wordt de eerste dan weer super jaloers op, mijn man heeft naast zijn parttime baan ook nog een eigen sportschool waardoor hij er in de avonden vaak niet is. Als ik tussen de middag mijn dutje niet kan doen dan houd ik gewoon de dag niet vol. Ben ik ook nog eens zien op het moment een toch niet je de hele tijd aan staan en er elk moment voor ze zijn. Naast dat ik in mijn hoofd alle lijstjes nog heb van de was, het poetsen, de tuin etc. Allemaal dingen waar een man niet eens bij stilstaat want het enige waar hij aan kan denken is wanneer ik eindelijk weer intiem wel zijn. En dat terwijl er al de hele dag aan me wordt gezeten en ik overprikkeld ben daardoor. Laat me slapen en laat me met rust. Ik kijk uit naar het moment dat ik weer mag werken want thuismoeder zijn is echt niks voor mij.

Goed dat je dit topic hebt geopend. Wat mij zo zwaar tegen viel aan t moederschap is alles wat je omgeving je van te voren niet verteld, en t dus zo romantiseert ("oh het is echt genieten"). Ik heb niet kunnen genieten. Ook geen band daardoor kunnen opbouwen met mijn kindje en ja, met momenten had ik ook zeker heel veel spijt dat ik moeder was geworden. Ik verwenste echt mijn kind. The ugly truth. Na ongeveer 5 maanden ging het beter (ze huilde zo'n 10 uur per dag, niemand nam ons serieus, maar bleek toch een KMA). En pas vanaf toen begon ik echt te bonden met haar. Nu? Mijn grootste, kostbaarste bezit. Het hoogtepunt van mijn dag, zowel op de goede als de slechte dagen 💕 En die slechte beginperiode? Je vergeet m zeker zeker niet, maar ik weet nu wel dat na regen weer zonneschijn komt en als dit nog eens gebeurt bij evt 2e kind ik ook dat weer overleef (want zeg eerlijk dames, soms is een dag thuis gewoon "overleven" 😂)

Wat ik vooral zwaar vind is hoe ik ineens tegen mijn eigen moeder aankijk en daarmee naar mezelf kijk. Ik heb een rare jeugd gehad met een moeder met borderline, en ineens in de laatste weken zwangerschap en na de geboorte van mijn zoontje zat ik daar zo mee in de knoop. Ga ik het wel goed doen? Ik heb geen goed voorbeeld gehad, hoe weet ik nou wat een goede moeder is? Die eerste weken ben ik zo onzeker geweest. Het gaat nu gelukkig beter, ik voorzie mijn zoontje van al zijn behoeften en hij groeit zo goed op mijn borstvoeding (6.6 kg bij 9 weken 🙈) en ik overspoel hem met liefde. Volgens mij komt het wel goed. Soms heb ik t nog even moeilijk als ik gefrustreerd ben na de zoveelste avond met het huiluurtje, dat alleen al het gevoel van frustratie in mezelf me laat denken "zie je wel, ik ben net m'n moeder"... Gelukkig is mijn vriend er dan om me daar uit te praten en andere dames hier op het forum die ook allemaal wel eens gefrustreerd zijn. ❤️ Mede hierom ben ik soms terughoudend in het vertellen of ik ook maar iets zwaar vind, dat wil ik soms verdringen omdat ik dan denk over mijn kind te klagen, iets wat mijn moeder altijd openlijk heeft gedaan (zachtjes uitgedrukt), en ik wil zo niet zijn/worden.. Als je begrijpt wat ik bedoel.. Ik mis soms die realistische bril en val snel terug in het referentiekader wat ik heb van m'n moeder.

Het is heel heftig haha maar ook heel leuk! Mij vriend heeft een soort aandoening waarbij tijdens zijn slaap een soort van alles word afgesloten in zijn hoofd, dus hij kan niet wakker worden van geluid of aanrakingen. Je kan bij wijze van spreken het bed onder hem vandaan stelen maar zal daar niks van merken. Hier is helaas ook verder geen medische oplossing voor. Dankjewel voor het lieve berichtje❣️

Wij zijn in het begin bij een osteopaat geweest en toen rond 8 maanden nog een keer. Ze is echt onze reddende engel geweest met alles. Als zij er niet geweest had de trauma voor onze zoon nog veel langer doorgezet. Ik zat er laatst nog eens aan te denken of we nog eens een sessie moeten plannen, maar ik weet niet zo goed wat ze nu nog voor ons kan betekenen. Onze zoon heeft heel erg vast gezeten door koemelkallergie en doordat hij door de navelstreng die twee keer om zijn nek had niet zijn kin op de borst kon doen tijdens de bevalling. De laatste keer dat we er waren geweest was alles goed, maar dat is nu inmiddels wel ruim jaar geleden.

Dit ervaar ik ook. Mijn moeder was ook zo.. helaas als volwassene ook daardoor een slechte relatie met haar gehad. Inmiddels ben ik een jaar mama en heb geleerd mijzelf als individu te zien, want dat ben ik ook! Ik vind dat we het eigenlijk best goed doen.

Heerlijk dit! Ik heb een gezin met man en 1 kind. Wat ik met name lastig vind is dat er niet alleen 1 relatie bijgekomen is maar alle andere relaties ook veranderd zijn. Minder tijd voor vrienden, meer strubbelingen met man over relatief onbelangrijke zaken, irritatie naar (schoon)ouders. Alles lijkt nu nog irritanter. En dan alle bakken die je hoog moet houden… soms zou ik zo graag even tijdelijk terug willen naar minder verantwoordelijkheid voor zo’n kindje. Gewoon lekker doen waar ik zelf zin in heb ipv dat wat kan of praktisch is.

Precies dit. Alle andere relaties veranderen ook. En ik vond het lastig dat ik niet wist wat er allemaal op mij af kwam en daardoor mijn eigen relatie met mijn man moeilijker werd. En inderdaad irritaties over onbelangrijke zaken.

Mijn zoontje is bijna 1 jaar, maar ik vind het nog steeds best zwaar. Hij heeft een pittig karakter en ik heb veel last van perfectionisme. Ik wil het zo graag allemaal goed doen (lees: perfect, en die lat ligt veel te hoog) dat ik er zelf aan onderdoor ga. Ik ben inmiddels overbelast, kan mijn werk niet meer doen en ben vaak somber. Ik ben hier vatbaar voor, want dit heb ik eerder gehad. Inmiddels loop ik weer bij een psycholoog, wat wel heel fijn is! Ik ben eigenlijk continu gespannen, al vanaf de geboorte van m'n zoontje, dus het is best logisch dat er op een gegeven moment iets knapt en het niet meer gaat. Natuurlijk is mijn zoontje het allerbelangrijkste in mijn leven, maar het moederschap valt me wel erg zwaar. Wat wel beter is geworden is het slaapgebrek, mijn zoontje slaapt de hele nacht goed door en dit is heerlijk! Maar zelfs als je kindje goede nachten maakt, kan je het dus nog als zwaar ervaren.

Herkenbaar

Het wordt beter :) na mijn eerste dacht ik ook OMG zo zwaar!!! Na 6 maand kwam de rust in ons huis terug. Nu hebben we een tweede kindje (is nu 10m) en was alles redelijk snel terug op het oude elan. Wat niet wil zeggen dat ik er wel naar uitkijk om zomaar zonder planning ergens naartoe te kunnen gaan en eens te blijven hangen zonder nadenken ;) maar ook dat zal terugkomen, of toch makkelijker worden. Probeer nu vooral in te zetten op een baby die goed slaapt en me-time en tijd met je partner. Doe desnoods beroep op je ouders om eens even een nachtje of avondje over te nemen.

Ik mis het vooral dat mijn gedachten niet meer echt 'van mij' zijn. Er staat altijd een 'kindmapje' open in mijn gedachten, het RAM geheugen zit vol etc etc

Al ben ik over het algemeen gezegend met een “makkelijk” kindje, vind ik het soms best zwaar. Met name het continue “aan” staan. Er “moet” ook altijd wat. En begrijp me niet verkeerd, ik doe het met liefde maar dat betekend niet dat het altijd makkelijk is. De eerste weken vond ik ook best overweldigend, zwaar en vermoeiend. Inmiddels mis ik de eerste weken, heel gek hoe dat werkt.

Ja dat vind ik ook lastig. Met name dat ik weinig tijd voor andere dingen heb, werk 36u en wil in mijn vrije tijd dan graag bij mijn kids zijn, kan die balans met afspreken met vrienden/familie nog niet vinden. Zo lastig..