Eindelijk zwanger en toch teleurstelling

Lijken mij heel normale gevoelens hoor. Niet voor niets dat er zoveel hulpboeken voor zwangeren zijn geschreven🤣. Gefeliciteerd met je zwangerschap!

Ik herken je verhaal heel goed, dat had ik ook toen ik net zwanger was. Het overviel me gewoon allemaal. Geen zorgen, je groeit er rustig heen en gaat steeds meer wennen aan het idee en steeds meer naar uitkijken. Mijn zoontje is inmiddels 5 maanden en ik heb die gevoelens helemaal niet meer

Heel normaal! Dat zijn je hormonen 😘 Gejankt heb ik toen we eindelijk zwanger waren, omdat ik het ineens helemaal niet wilde. En dat je man die spanning niet heeft, is ergens ook logisch: hij hoeft het kind niet te dragen of te baren he, dus dat is ook een stukje stress dat jij misschien hebt, maar hij niet. Zijn taak zit erop 🤭 Plus hij wordt niet overspoeld door hormonen. Die impact kan echt enorm zijn! Maar over een paar weken neemt dat weer af, beloofd ;)

Ik denk dat het een normale reactie is. Sommige moeten er ook gewoon in groeien, aan het idee wennen het is nu echt zo. Hormonaal gebeurt er natuurlijk ook van alles en kan de twijfel daarin ook toeslaan. Het komt vast allemaal goed als je de eerste echo gehad hebt en je ook ziet dat er echt een wondertje groeit🥰

Oh heel herkenbaar! Alles wat je zegt. Je zit nu al volop in hormonen en die werken niet mee. Ik heb al dit twijfels ook gehad. En dan waren ze een tijdje weg en dan kwamen ze weer. Maar als je kindje er is, ben je al die twijfels weer vergeten 😊

Heel normaal hoor! Niets om je voor te schamen of schuldig over te voelen. Er staat een hele grote verandering te gebeuren in je leven, en hoe graag je dat ook wil, het is logisch dat daar gevoelens van twijfel/angst/nervositeit (en misschien dus ook wel teleurstelling) bij komen kijken! Ook is je zwangerschap een hele onzekere tijd, waarin je van "jezelf" ineens ook "mama van" wordt, en dat brengt zorgen met zich mee. Voor mannen is dit vaak toch anders, en komt dit vaak na de bevalling juist, ook heel normaal! Maak je geen zorgen! Wen rustig aan het idee, en als dat uiteindelijk toch even niet lukt, is het ook heel normaal om daar eens met je verloskundige over te praten, die vinden dat echt niet raar! Gefeliciteerd met je zwangerschap ❤️

Heel herkenbaar. In het eerste levensjaar hier zelfs nog om gehuild. Zelfs nu, na twee jaar, denk ik nog geregeld 'waarom heb ik dit gedaan'. En ook nu de tweede baby onderweg is het gevoel van 'waarom?!'. Maar logisch ook: je leven wordt gewoon anders en zal nooit meer hetzelfde zijn. No worries! Het gevoel wordt misschien nog veel erger dan het nu is (op het moment dat de vermoeidheid je opbreekt bijv), maar het wordt echt weer beter en minder!

Heel herkenbaar die onzekerheid Komt goed

Ik denk dat dit een hele normale reactie is hoor. Het word opeens “echt” en alles is nieuw en onbekend. Ik dacht ook vaak tijdens mijn zwangerschap “kan ik dit wel” en ik was zo bang om te falen. Ik ben nu gelukkiger dan ooit en wat vind ik het heerlijk om mama te zijn. Het is nog zoooo pril. Wacht maar tot de echo’s en de eerste hartslag etc. Komt van zelf 💖

Heel normaal, onbekend terrein en de hormonen zijn heftig. Probeer vertrouwen te hebben in jullie initieel gevoel en besluit. Jullie hebben hier vast niet “zomaar” voor gekozen. Jullie kunnen dit. Niemand wordt alwijs moeder of vader. We leren het allemaal gaandeweg en we geven er allemaal ons eigen draai aan. Gun jezelf ook de tijd aan het idee en de bewustwording te wennen dat je moeder wordt en dat je niet precies weet wat jou te wachten staat. Maar hey, het staat als een paal boven water dat alles voorbij gaat… dus ook jouw angsten en uitdagende tijden .

Oh dit had ik ook hoor! Lang een kinderwens gehad, toen ik eenmaal zwanger was had ik dezelfde vragen en twijfels als jij. Heb ik nog wel genoeg tijd voor mezelf straks? Kan ik dit wel? Wil ik dit eigenlijk wel? Je weet dat je leven gaat veranderen maar hoe precies weet je pas als het zo ver is. Toen mijn dochter eenmaal geboren was heb ik deze gevoelens niet meer gehad en viel alles op z'n plek (wat niet wegneemt dat het echt wel pittig is die eerste paar weken. Maar je groeit erin en je hormonen/instinct doen ook een hoop)

Hormonen doen zoveel met je. Is denk ik, hoop ik, een korte fase hoor

Heel herkenbaar. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet meteen verliefd was of in een mooie roze wolk zat na de bevalling, ook al ging het vlot en zonder complicaties. Ik hou nu zielsveel van m'n dochter 🥰

Toen we de eerste echo hadden gehad hebben wij de nacht erna allebei wakker gelegen, door de realisatie dat er echt een kindje onderweg was. Terwijl het een bewuste keuze was. Je gevoelens zijn heel normaal, gun jezelf de tijd en wees mild voor jezelf.

Ooh lieve mama.. dit is heel herkenbaar! Ineens was er geen weg terug meer en ‘moest ik wel’ 😅 Hoewel ik niets liever wilde vond ik het even doodeng. Ik denk dat het een heel goed teken is dat je dit serieus neemt en bedenkt hoe je hier in staat en (samen) wil gaan doen. Stukje droge biologie; je amygdala gaat weer groeien tijdens de zwangerschap. Dit deel van je hersenen reguleert angst, emoties en de connectie met herinneringen. Hierdoor krijgen veel zwangeren ook nachtmerries en dit soort gevoelens. Heel normale biologie dus; je lichaam doet precies wat het moet doen en bereidt je voor op je nieuwe rol :) Wel heel irritant soms 😂

Had ik ook met onze dochter. Toen dacht ik: hebben we wel genoeg genoten met ons tweetjes. Toen ik na 9 maand zwanger was van de tweeling, werd ik overspoeld met schuldgevoel tegenover onze dochter. Toen vroeg ik me af of we wel genoeg van haar genoten hadden en of ze nu niet helemaal aan de kant gedrukt zou worden door de zorgen om haar broertjes. Gelukkig is het allemaal goed gekomen! Het werd hier echt een stuk beter toen we de eerste echo’s gehad hadden en ik de baby(‘s) gezien had.

Heel herkenbaar. Nu is het echt maar zoals je zegt, er kan nog zoveel fout gaat. Nu om negatief te zijn maat voorbereidend: ook na bijvoorbeeld 20 weken of aan het einde van je zwangerschap kun je dezelfde gevoelens krijgen (lang leven hormomen). Dan komt alles dichtbij en zal het je mogelijk weer aanvliegen. Heel normaal maar wel vervelend!

Bij ons koste het veel moeite om zwanger te worden. Na 3 miskramen had ik de hoop op gegeven en was ik al in mijn hoofd een beeld aan het maken van hoe ik dan mijn leven wilde leven zonder kind. En toen lukte een laatste poging toch nog. Aan de ene kant was ik heel blij, maar de eerste week was ik ook een beetje verdrietig omdat ik nu weer afscheid moest nemen van het beeld van mijn kinderloze leven. Het was ondanks hoe groot onze wens was, dus toch weer even schakelen hahaha. Maar dat kwam later helemaal goed. Niet meteen, want de eerste 20 weken was ik doodsbang dat er iets mis zou zijn. Maar nu dolgelukkig met ons zoontje!

Ik had dit bij mijn zoon, en bij mijn dochter gewoon nog een keer haha. Is echt heel normaal. Waarschijnlijk zul je met de tijd steeds meer wennen aan het idee, en dan ontstaat er vanzelf meer ruimte voor andere gevoelens 😄

Dat herken ik wel ja. Bij de eerste niet gehad en nu bij de 2e wel. Dit is zo na de 20 weken echo denk vanaf het moment dat ik haar echt veel voelde schoppen en bewegen over gegaan. Nu 30 weken en kan niet wachten tot ze geboren word 🥰