Hoe raar is het om 0 vrienden te hebben?

Maar gelukkig ben ik dan nog rijk zo te horen dat ik een lieve buurvrouw heb. Zij is dan wel bijna 20 jaar ouder en veel gezondheidsproblemen maar we kunnen altijd langsgaan en soms wat ondernemen als dat haar lukt i.v.m. haar gezondheid. Bij de andere buurvrouw is afspreken drama omdat ze nooit tijd hebben. De bal ligt nu bij hen voor een spelletjesavond maar komt er steeds niet van. Ik zou het fijn vinden meer mensen te hebben, dan kom je meer los van je gezin. Ik vind even winkelcentrum gerust leuk, maar met een vriendin bespreek je sommige dingen toch liever dan met je moeder, ook al heb ik daar een hele hechte band mee. Met meer mensen in je netwerk heb je meer om te vertellen dan alleen over je gezin, en dat mis ik. Op mijn werk,hhhulp, ben ik door een cliënt aangesproken omdat ik het teveel over ons zoontje had Denk ook dat het er mee te maken heeft hoeveel mensen om je heen ook kinderen hebben. Vrienden van ons snapten nooit waarom we zo moeilijk deden met tijden e.d. Tot ze nu zelf een baby hebben. Wij zijn ook nog beide enigstkind. Mijn man trekt altijd iedereen naar zich toe, maar toch hebben we maar een stel waar we regelmatig zijn.

Iedereen heeft zo zijn behoeftes, het is niet raar. Een vriendin hoeft niet persee een “vriendin” te zijn maar ik vind een zus/nicht of iemand anders kan ook als vriendin beschouwd worden. Ik bijvoorbeeld zou echt niet zonder mijn vriendinnen kunnen. Ik heb ze nodig om plezier te hebben in mijn leven op een andere manier dan ik bijv. Met mijn kinderen en man heb. Ik hou van avondjes weg, leuke dingen doen etc

Ik vind het sowieso niet "raar" om geen vrienden te hebben, want sommige mensen hebben daar nou eenmaal geen behoefte aan. Het wordt pas vervelend als het hebben van geen vrienden een negatief effect op je (welzijn) heeft.

Ik heb ook niet veel vriendinnen. We hebben een paar gezamenlijke vrienden en ben er helemaal content mee. Ben ook introvert weet nu al soms niet waar ik de energie vandaan moet halen

Ik denk ook zolang je zelf gelukkig bent en tevreden bent is dat het belangrijkste. En wat de rest daar van vind zou niet moeten uitmaken 🫶🏼

Hier ook weinig vrienden, ik vind dat wel lastig. Vooral omdat de vriendinnen die ik heb (2) ver weg wonen; ik zie ze misschien 2 a 3 keer per jaar. Bellen hou ik niet van, appen wel en dat doe ik wekelijks met hen. Ik mis heel erg mensen die hier dicht in de buurt wonen die ik op een spontaan leeg moment kan vragen om even koffie te drinken. Ook voel ik me vaak anders dan anderen; mensen om me heen, die ik niet als vriendinnen beschouw maar wel ken, hebben bijna allemaal nog hele vriendengroepen van bijvoorbeeld de middelbare school. Nu moet ik daar als introvert ook niet aan denken, maar dat maakt wel dat ik me altijd anders voel op dat vlak.

Ik herken heel veel in je verhaal en voel ook hetzelfde! Mis het totaal niet, vind het zelfs altijd een opgave om af te "moeten" spreken en ben altijd blij dan weer naar huis te kunnen erna. Terwijl ik het wel gezellig heb hoor op het moment dat we lunchen oid (heb 1 vriendin, verder hier en daar een (oud) collega waar ik dan heeel sporadisch mee afspreek). Ook een hele kleine familie btw. Ik ben een echte huismus, en als ik bijvoorbeeld de stad in ga dan ga ik altijd lekker alleen! En bellen is ook zeker geen hobby van me, haha. Weet je wat het stomme is? Dat ik het vooral voor de buitenwereld raar vind, me bijna een beetje "schaam", omdat anderen het meestal heel raar vinden en het niet "hoort". Terwijl ik zelf eigenlijk contacten een beetje afhou en mensen niet te dichtbij laat komen, omdat ik er geen behoefte aan heb (ben wel betrokken enz maar laat verder mensen niet snel in mijn prive kring). Ook ik ben niet anti-sociaal of mensenschuw, al klinkt het bijna zo haha. Op mijn werk ben ik 9 uur per dag sociaal en sta 100% aan (kinderopvang) maar daarbuiten dus weinig behoefte aan sociale activiteiten.

Ik ben dit helemaal! Al werk ik dan in de gehandicaptenzorg en na een werkweek ben ik dan af en wil ik gewoon met een boek op de bank

Ik vind het hebben van geen vrienden niet raar, maar wel zorgelijk als er daarnaast geen of weinig sociaal netwerk en vangnet is. Dit lijkt bij TS niet aan de orde te zijn. TS is echter pas 30. Op latere leeftijd is het wel moeilijker om vrienden te maken en vrienden op latere leeftijd zijn wel degelijk belangrijk. Als je de rol van vrienden op een andere manier invult of vormgeeft, dan valt dat belang wellicht (meer) weg, maar het is denk ik wel goed om daar over na te denken - Bij wie kan ik terecht als ik niet bij mijn partner, kinderen of familie terecht kan? Zeker op latere leeftijd kan je het moeilijk krijgen als er een gebrek is aan een sociaal netwerk en vangnet. Daarom zou ik als ik geen vrienden zou hebben en dit mijn eigen keuze is, wel nadenken of deze keuze onveranderd blijft naarmate ik ouder wordt. Je kan kan dan denken dat dat een zorg voor later is en aan sociale eenzaamheid is wellicht vrij makkelijk wat te doen, maar aan emotionele eenzaamheid niet per se. Dit is iets waar ik zelf zo nu en dan over na denk. Ik heb genoeg vriendinnen, maar de meeste van mijn vriendinnen wonen ver(der) weg. Ik zou dan ook graag wat meer vaste contacten willen hebben in de buurt. Mijn reactie is dus gebaseerd op mijn eigen ervaring en op alle jarenlange ervaring die ik heb opgedaan binnen het ouderenwerk (social work).

Ik heb dit ook. 0 vrienden, wel 4 schoonzussen en heel veel sociale contacten via werk en familie. Totaal geen behoefte aan "vrienden" op dit moment, m'n dagen zitten al stampvol, als ik een vrije dag zou hebben zou ik in m'n eentje op een terrasje willen zitten en niet ook nog met een vriendin af "moeten" spreken. Ik vind t prima

Mijn man heeft ook 0 vrienden van zichzelf. Ik vind het niet raar. Hij heeft er ook geen behoefte aan en is druk genoeg.

Ja precies, alsof je al je sociale vaardigheden op je werk hebt opgemaakt 😁

Hmmmm heel eerlijk vind ik dat een beetje raar ja, maar wel meer dingen in het leven zijn raar. Ik ben zelf ook introvert, maar heb wel veel goede vriendinnen en daarnaast een clubje leuke kennissen (vooral in de context van playdates). Ik zie iedereen niet superregelmatig, maar ik moet wel eens in de week een vriendin zien buiten m’n partner en dochtertje. Dat kan ook niet vervangen worden door collega’s, dat vind ik gewoon heel fijn en belangrijk. Maar heb geen familie in de buurt wonen, dus misschien is dat het verschil🤔

Ik vind het niet raar. Heb zelf ook 0 vrienden. Soms zou ik ze wel willen hebben, maar dan moet je ze ook bijhouden. En dat vind ik heel lastig (onzekerheid + mij altijd teveel voelen).

Mijn man heeft ook geen vrienden en mist het ook niet. Heeft genoeg aan zijn collegas en teamgenoten van sport, maar dikke vrienden nee.

Ik denk niet dat het echt raar is. Dat vriendschappen verwateren herken ik heel erg. Toch heb ik een bestelling vriendin waar ik heel gelukkig mee ben. We zien elkaar niet eens wekelijks, maar ik kan met haar dingen delen en doen, wat mijn partner nier zou kunnen overnemen. Ik ben ook introvert, maar één op één met haar geeft mij wel energie. Daarnaast ook nog wel wat andere minder diepere vriendschappen. Ik ben wel blij dat ik die heb, maar investeer daar niet veel tijd in, het eens in de zoveel tijd afspreken is dan alleen wel heel fijn en leuk. Dat vervult ook zeker wel een sociale behoefte van mij. Het werkt ook want ik heb het idee dat vaker afspreken voor hun ook niet hoeft. Maar als jij dat niet mist of je familie vervult dat al, dan is dat helemaal prima toch? Ik snap persoonlijk het niet als je echt vooral op je partner als vriend bent aangewezen, want ik heb gewoon een soort emotionele steun en uitlaatklep nodig en daar is mijn man niet zo goed in.

Ik vind het niet raar. Het enige waar je misschien wat aan zou "moeten" denken is: wat als mijn partner en familie wegvallen? Wat als er iets gebeurt. Bij wie kan ik dan terecht? Maar dit kan net zo goed een vraag zijn die je bij je vrienden moet stellen. Niet elke vriendschap is goed en veel laten je vallen zodra je ze nodig hebt. Ik vind het dus niet raar om geen vrienden te hebben, maar vrienden kunnen wel een waardevolle toevoeging in je leven zijn.

Hier twee vriendinnen die ik sporadisch spreek en zie. Een daarvan is toevallig vandaag bevallen van haar meisje dus vandaag wel even appcontact😬. De ander weet nog niet eens dat ik al 30 weken zwanger ben (wilde dit graag face to face vertellen, maar afspreken lukt steeds niet). Verder heb ik hetzelfde en ik zie eerlijk gezegd mijn collega's ook als vrienden. Mijn vriend heeft ook amper vrienden en heeft al wel eens aangegeven dat vervelend of jammer te vinden, maar hij doet er ook weinig aan om het te veranderen🤷‍♀️ We hebben elkaar, onze familie en fijne collega's voor het sociale contact. Straks ziet onze wereld er toch weer anders uit als ons eigen meisje geboren is🤗.

Ik vind het zeker niet raar, maar zelf zou ik het wel erg missen. Wat ik uit mijn vrienden haal, kan ik zeker niet uit mijn collega's of cliënten halen. En ook niet uit mijn familie. Maar als jij er helemaal oké mee bent zou dat geen probleem moeten zijn 😊 Je moet er alleen rekening mee houden: Wat als je relatie ooit uitgaat of familieleden overlijden. En kind uit huis later.

Dit vind ik wel een goed punt, maar tegelijkertijd zie ik bij mijn moeders generatie juist een verandering ontstaan, zij heeft weer meer tijd gekregen na de jaren met thuiswonende kinderen en nu heeft ze juist hele goede nieuwe vriendschappen opgebouwd (al die vrouwen zijn 65-70 zoiets) met wie ze veel deelt en leuke dingen doet. Dus misschien dat er over een paar jaar weer meer ruimte in je hoofd is hiervoor? Wat jouw situatie betreft, ik woon zelf in het buitenland en inmiddels 14 uur van mijn eerste woonplek in dit land, waar ik veel vriendschappen had opgebouwd. Nu heb ik dus hele fijne vriendinnen in Nederland (op 11 uur vliegen haha) en fijne vrienden op 14 uur in de bus, maar hier in de stad heb ik een klein clubje bekenden (en twee nieuwe vriendinnen) met wie ik het goed kan vinden, het ouderschap kan delen en speelafspraakjes of wijnavondjes heb, zonder dat dit heel diep gaat qua vriendschap, maar het is wel precies wat ik nodig heb als aanvulling op de verre vriendschappen. Misschien kan je via kinderopvang of zwemles of een andere activiteit van je kind ook zo’n soort netwerkje vinden. :)