Hoe raar is het om 0 vrienden te hebben?

Dat heeft dus mijn moeder. Ze heeft zich laten overhalen om dat mooie huis in een paar dorpen verder te kopen. Waar het toen en nog deels een heel gesloten gemeenschap is. Jaren heeft ze eerst alles met de fiets gedaan. Naar haar geboortedorp was dat toch dik een halfuur. Ze heeft nooit gebruik gemaakt om op verenigingen of iets te gaan het stadje 5 minuten verderop waar ik wèl alles heb opgebouwd en woon. Ze had vroeger de knutselclub op het dorp en nog steeds de buurvrouw, maar voelt zich nu wel geïsoleerd. Vraag blijft dan wel, hàd het dan zoveel mooier gebleven in haar geboortedorp? Mensen komen en gaanmaar even een bakje kunnen doen met iemand is wel zo fijn... Vind ik dan he. Maar ik geef ook weer gelijk dat sommige sociale activiteiten ook fijn kunnen zijn zonder daaraan een vriendschap verbonden. Net een paar uurtjes voor de ehbovereniging gepost waarbij je met zijn twee staat, en dan ben ik er ook even alleen op uit. Voor ieder voelt het anders. Sommige hebben een megagroep om hen heen maar zijn toch eenzaam.

Ik vind het zeker niet raar, maar zou het zelf wel enorm missen. Goede vriendschappen verrijken mijn leven. Sommige vriendinnen zie ik wekelijks, anderen een paar keer per jaar. Met de vriendinnen die verder weg wonen plannen we jaarlijks een weekendje, zo heerlijk! Even helemaal weg thuis, ontspannen, diepe gesprekken of juist uren kletsen over niks. Wat ik wel een beetje raar vind, sorry 🙈, is de mensen die hier zeggen ‘mijn man is mijn beste vriendin’. Dat is toch zo’n ander soort relatie? Een heel andere diepgang, andere liefde, andere gesprekken? Ik zou mijn vriendinnen, evenals familie natuurlijk, voor geen goud willen missen. Maar als het voor jou zo goed is, dan is dat toch prima?

Ik ben ook best wel introvert en het verwateren van vriendschappen herken ik heel goed. Aan de ene kant zou ik wel graag wat meer vriendinnen willen, maar aan de andere kant ben ik ook heel erg gesteld op de avonden waarbij ik lekker alleen of met mn man op de bank kan hangen. Waar ik, eerlijk gezegd, vooral bang voor ben is te eindigen als mijn ouders. Die hebben enkele vrienden die ze heel af en toe zien. Ze zijn nu een paar jaar met pensioen en zitten bijna de hele week thuis. Vooral mn moeder wil wel meer doen, maar komt nooit de drempel over om ook echt iets te gaan doen. Ze blijft hopen dat ze iets met mn vader kan gaan doen, maar die wil dat niet en kan dat qua gezondheid ook niet goed. Mijn schoonouders zijn ongeveer het tegenover gestelde. Zij hebben veel contacten, zijn altijd bezig en je ziet ze gelukkig zijn met hun leven. Ik ben nu bijna uitgerekend van de 2e en heb mezelf voorgenomen dat als de tropenjaren (nog max 4 jaar, al heb ik geen idee hoe mn leven er dan uitziet) voorbij zijn ik een hobby met andere mensen ga zoeken. Ook hoop ik stiekem wat meer contact te krijgen met andere moeders als de eerste straks naar school gaat, maar ik vraag me af of dat zo makkelijk zal gaan.

Ik denk dat het heel erg ligt aan hoe je zelf bent en hoe gemakkelijk je contact legt en onderhoudt met anderen. Als je altijd al makkelijk contact legt en/of meer extrovert bent, dan zal het je op latere leeftijd ook makkelijker lukken om nieuwe contacten te leggen en vrienden te maken. Het klinkt ook alsof je moeder zelf moeite heeft gestoken in het vinden van nieuwe contacten en vrienden. Als je wat ouder bent, dan is dat vaak ook nodig, denk ik. Het komt niet aanwaaien, zoals bijvoorbeeld op school. Maar ook al wil je het, dan nog betekent dat niet dat je het ook altijd kan. Niet iedereen leeft later in goede gezondheid of heeft de financiële middelen om bijvoorbeeld deel te nemen aan activiteiten. Dat zijn wel degelijk dingen die invloed hebben op het opbouwen, uitbreiden en onderhouden van een netwerk. Mooi om te lezen dat het je moeder is gelukt om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Ik hoop dat TS dit later ook lukt (als zij dit wenst). Ik woon ook in het buitenland en op het platteland. Het is hier erg ons-kent-ons. Je komt er als buitenstaander (zelfs als je uit hetzelfde land komt, maar uit een andere stad, regio of provincie) eigenlijk niet tussen. Ik heb meermaals geprobeerd om via moeder- of kinderactiviteiten (babymassage, babyzwemmen, baby yoga, ouder-kind gymnastiek, zwangerschapsyoga, postpartum sportlessen etcetera) contact te leggen met anderen moeders, maar dat liep helaas op niks uit. Het merendeel van de tijd werd ik genegeerd en een enkele keer zelfs gepest. Ik hoop dat hier in de toekomst verandering in komt, maar tot die tijd ga ik vooral naar activiteiten om echt tijd te spenderen met onze zoon. Mijn man is van hier. Hij heeft hier veel kenissen, maar weinig echte vrienden. De vrienden, die hij hier heeft/had, zijn vrijwel allemaal verhuist naar de stad. Hij erkent ook dat het sociaal gezien een erg gesloten gemeenschap is. Voor nu woon ik hier echter wel met veel plezier en is het gebrek aan contacten in de buurt nog geen pijnpunt, maar wel iets waar ik graag verandering in zou zien, maar ook alleen als dat er oprecht in zit. Ik heb namelijk geen behoefte aan contacten of vrienden, die niet bij mij passen, maar puur zodat ik hier contacten en vrienden heb.

Ja, het ligt absoluut aan allerlei verschillende factoren, maar ik wilde maar aangeven dat het misschien nog kan komen op latere leeftijd en niet per definitie alleen maar moeilijker hoeft te worden. :) Jouw situatie qua sociale contacten klinkt best lastig ja, en heel anders dan de mijne. Ik woon in een miljoenenstad en er zijn ook naast de lokale bevolking andere Nederlanders, met wie we soms samenkomen om dingen als Sinterklaas of Koningsdag te vieren. Als het zo moeilijk is om ertussen te komen, kan ik me voorstellen dat je de moed inmiddels wel op hebt gegeven. Fijn dat je er ondanks dat punt toch fijn woont! Spreek je de lokale taal goed, en kan je in winkels etc wel goede interactie hebben?

Dat maakt het wel wat makkelijker. Ik denk dat ik sociaal gezien ook beter zou gedijen als ik in een stad zou wonen of in ieder geval niet in zo'n sociaal gesloten gemeenschap. Super leuk dat je waar jij woont aansluiting hebt en ook de mogelijkheid hebt om andere Nederlanders te treffen. Althans, dat klinkt erg leuk. Ik spreek de taal en het dialect. Ik kan me prima verstaanbaar maken en gesprekken voeren met anderen. Dat moet hier ook wel, want veel mensen spreken en verstaan hier geen Engels. Mijn schoonfamilie en onze buren bijvoorbeeld ook niet. Ik kan het met beide goed vinden, maar heb er geen vriendschappelijke band mee. Onze buren zijn ook 80+ jaar en de schoonfamilie die in het dorp woont zijn ook allemaal de 65 jaar gepasseerd vandaar.

Hoi, Dit is niet raar. Wij hebben hier beide ook geen vrienden. Mensen vinden dit wel raar maar daar moet je gewoon niet naar luisteren. Jij bepaald wat je wel en niet nodig hebt. In onze situatie vermaken wij ons prima samen en missen we totaal het hebben van vrienden niet. En ik vind trouwens (ookal is er onderzoek naar gedaan) dat het hebben van vrienden de kans op depressie verminderd onzin aangezien je zelf in de hand hebt wat je met je tijd doet die anderen misschien met vrienden door zouden brengen, maar das mijn mening ;) Lekker zijn wie je bent!! En blijf zo.

Als jij genoeg hebt aan de mensen om je heen dan is dat toch helemaal prima! Niet druk om maken😉

Nee, ik vind het niet gek. Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje. Mijn beste vriendin is vorig jaar geëmigreerd en heeft alles hier achtergelaten. Er is zelfs geen telefonisch contact meer, af en toe een appje. Verder heb ik nog 1 goede vriendin die ik regelmatig zie en dat is het. Soms spreken we af met een groepje maar dat zijn dan de vrienden van mijn man met aanhang (evengoed gezellig hoor). Verder heb ik een super goede band met m’n 2 zussen, ouders en schoonfamilie. Toch mis ik het wel om zo weinig vrienden te hebben. Ik zou nog wel een vriendin erbij willen, maar ik maak niet makkelijk vrienden. Ik ben ontzettend verlegen bij mensen die ik niet goed ken en contact maken met anderen vind ik super moeilijk. Ik merk het nu ook bij sociale activiteiten als zwangerschapszwemmen. Als ik dan leuk contact heb, dan klap ik dicht. Wel heel fijn dat je het niet mist, dan is het prima toch 😄

Wow, ik vind het heel bijzonder te zien hoe veel mensen er zijn die geen vrienden hebben? En dat oké vinden? Jeetje, dat had ik nooit verwacht! Heel bijzonder. Ik zou zelf zeggen dat we inherent socialer zijn dan dat, maar wellicht is het ook meer iets van noord-Europese cultuur. Kan me voorstellen dat als je dit vraagt in midden-Amerika je niet dezelfde antwoorden krijgt

Hier ook weinig vrienden. En het lucht enorm op; geen verplichtingen of druk. Oftewel een last van m’n schouder. Wel enorm lieve collega’s, familie, buren en nog een klein handjevol vrienden☺️

M'n man heeft ook geen vrienden. Hij lijkt er echt totaal prima mee. Heeft zat kennissen en collega's. Maar vrienden wil hij ze niet noemen en gezien hoe hij met ze omgaat lijkt me het ook geen vriendschap. Waarom ik denk dat hij er ok mee is? Los dat hij het zelf zegt 😅 Bij hem zie ik het vooral dat hijzelf ook gewoon de interesse niet heeft in de ander en de energie er niet in steekt. Terwijl ik 's avonds op de bank plof met mobiel om even in te checken met vriendinnen doet hij van alles en nog wat behalve mensen appen oid. Dus eigenlijk wat jij ook al post. Hij komt gewoon lekker bij van z'n dag die al vol genoeg waren met collega's enzo.

Zo gaat het bij ons ook alleen is mijn man die de hele tijd appt met een aantal vrienden en ik niet. Eerder werd gepost over het voorkomen van depressie; ik ben ze juist kwijt geraakt door een postnatale depressie. Mijn beste vriendin heeft in die tijd helemaal niet naar me omgekeken en toen ik dit later aangaf werd ze boos op mij. Ook kan ik me er maar moeilijk overheen zetten dat ze daardoor m’n dochtertje in meer dan een jaar maar 2x gezien heeft terwijl ze van te voren juist gezegd heeft vaak langs te zullen komen en haar heel goed wilde leren kennen. Van 2 andere vriendinnen ben ik er achtergekomen hoe zeer ik me aan heb aangepast heb. Ik heb met beiden altijd afgesproken als zij tijd hadden en toen mijn dochter er eenmaal was, ging dat vaak niet. 1 ervan heeft een eigen bedrijf en het lukt niet om af te spreken. Via de app contact onderhouden lukte van te voren al nauwelijks. De andere vriendin heeft bepaalde problemen en met haar is er weinig contact. Komt vooral van mij uit de afgelopen 2 jaar. Een vriendin is een alleenstaande moeder, beiden hebben we weinig oppas mogelijkheden dus afspreken is vaak ook niet gemakkelijk. Hoewel het voor mij ‘voelt’ alsof ik 3 vriendinnen heb, is er met 2 nauwelijks contact en is de vraag in de praktijk of we nog vriendinnen zijn eigenlijk. Met familieleden is ook allemaal wel wat dus, mijn netwerk is klein. Voor nu is het prima zo maar ook ik denk er wel eens over na hoe ik ervoor zou staan als ik mijn man niet had… Het is echt moeilijk om vrienden te maken op deze leeftijd en ik ben ook een introvert dus veel activiteiten spreken mij niet aan of vind ik te druk..

Ik zou niet zonder kunnen. Met vriendinnen heb ik toch hele andere gesprekken dan op werk, met m'n partner of met familie. En doe ik hele andere dingen. Ik vind het wel bijzonder als iemand geen vriendinnen heeft, maar als het voor jou zelf goed is dan is het toch prima! Zou jezelf geen norm opleggen "omdat het hoort".

Ik heb ook geen vrienden meer, hoogstens één vriendin van de middelbare die ik eens in de paar maanden spreek. Ik ben ook introvert, vind appen verschrikkelijk en ben graag alleen. Recent heb ik wel een collega in mijn persoonlijke leven gelaten en haar zie ik nu af en toe heel leuk, maar verder echt 0. En ik ben er ook oké mee😆

Ik ben introvert, twee heel goede vriendinnen maar we zien elkaar door drukte weinig. Denk 1x in de 2-3 maanden. Ik ben verhuisd voor mijn man en ben graag op mezelf maar vind het soms eenzaam omdat hij altijd druk is met werk. Hij gaat zelf een enkele keer wat sociaals doen. Ik zou wel iemand in de buurt willen hebben om mee af te sreken of wat leuks gaan doen met de kleintjes.

Absoluut niet raar! Ik heb ook geen vriendinnen die ik dagelijks spreek ofzo. Ik heb mijn zussen die zijn mijn beste vriendinnen en daar doe ik ook met de kids elke week wel leuke dingen enzo en ook bellen we bijna elke dag maar daarbuiten heb ik ook niemand. Mijn man trouwens ook niet. Wij hebben wel wat stellen die we af en toe spreken en soms een keer mee uiteten gaan maar ook niet dat we hun wekelijks spreken of zien. Ook omdat hun weer oudere kinderen hebben. Ik vind het helemaal prima!😃 ik zal dood moe worden van die volgeplande weekenden en avonden. Vind werk, huishouden en mijn familie al druk zat zo🤣

Als ik jouw tekst lees dan zou jij wel vrienden willen maar worstel je ermee hoe. Terwijl ts aangeeft ze gewoon niet nodig te hebben en dat geldt voor m'n man ook. Als hij op een dag zegt ik wil wel een vriend nou prima, ook goed. Maar ik zie dan vooral veel werk bij hem liggen. Ik denk dat er best eens mannen een poging met hem doen namelijk, maar hij is zelf degene die van zich laat afweten. Laatst bij een werkborrel van hem vroeg een collega of wij (met z'n vrouw erbij dus) eens zouden afspreken. Dit was in mei en er is niks gekomen. Ik heb m'n man wel eens data gegeven maar uiteindelijk doet hij er dus gewoon niks mee. Daarmee trek ik nog steeds de conclusie dat hij dus geen behoefte aan vriendschappen heeft. Ik sleur hem andersom wel eens mee naar mijn vriendinnen die een partner hebben, maar het is echt altijd op mijn initiatief . Ik denk dat ik het ergens wel jammer vind hoor dat hij zo is, ik wist ook niet toen ik hem leerde kennen dat hij z'n vriendschappen zou laten varen voor mij natuurlijk en dit zo zou eindigen. Maar aan de andere kant kan ik gaan en staan waar en wanneer ik wil. Zijn agenda is toch altijd leeg op dat vlak. Dus tja goed, ik denk dat het vooral belangrijk is dat evenwicht te blijven zien Ipv focus op 1 ding. En in jouw geval zou ik vooral zeggen van de hele kleine beetje info die je deelt dat je aan deze 3 personen niks hebt en je inderdaad beter nieuwe vriendschappen kunt opbouwen.

Ik heb niet goed verwoord hoe ik het ervaar merk ik en sloeg vooral aan op het vriendschappen die verwateren of die je kwijt raakt.. Ik ervaar het voor nu goed zoals het is. Ik mis niks en merk dat mijn gezin, werk en nog een beetje sporten me genoeg energie kost. Zie ook niet de tijd om af te spreken eerlijk gezegd, maar zoals ik ook schreef vind ik het in zekere zin ook kwetsbaar omdat ik dus ook geen goede band heb met familie. Ook lijkt een groot sociaal netwerk met allerlei sociale activiteiten in het weekend wel de norm en zie of hoor je weinig dat het ook anders is.

Ik kan me er niets bij voorstellen om geen vrienden te hebben! Vind het heerlijk:) Wij hebben dan ook 2 grote vriendengroepen en daarvan heb ik een paar “beste” vriendinnen die ik wekelijks zie. Lekker stukje wandelen/fietsen. Ik heb er niet altijd zin in en ik kan ook best een huismusje zijn, maar zodra ik het toch heb gedaan ben ik weer opgeladen:). Elk jaar gaan we ook een weekendje weg, mijn partner met de mannen en ik met de vrouwen. Zou dit voor geen goud willen missen. Mijn partner is ook me maatje, maar dat is toch een ander level. Ga met hem er niet over hebben als ik hem even niet kan uitstaan😜 Vind het ook heel gezond dat ik naast mijn familie en partner vrienden heb.