Ik zie het leven niet meer zitten.

Dikke knuff voor jou!❤️❤️

Het is inderdaad zwaar. Heel zwaar. Goed dat je je familie en gezin nog als drijfveer hebt, dat betekent echt al heel veel. Heel dom dit, maar als je gewoon even ergens voor je uit zit te staren (of wat je dan ook aan het doen bent), probeer je mondhoeken omhoog te houden, alsof je glimlacht. Je brein wil met die lichamelijke prikkel nog wel eens iets positiefs doen. Wat je ook kunt proberen op moeilijke momenten: uit je hoofd gaan. Voel je elke teen? Voel je je voetzolen? Staan je enkels recht? Staan je knieën boven je enkels? Etc. Etc. Etc. Adem in, en bij elke uitademing beeld je je in dat je voeten steeds verder wegzakken in het zand omdat je in de branding staat en er een golf over je voeten glijdt. Of als het licht is en je kijkt naar een plek, probeer te kijken wat je nog meer ziet. Kijk je naar de muur? Zie je zonder je ogen te bewegen ook de lamp? De stoel? Tot hoever kun je het plafond eigenijk zien? En de vloer? Je hebt zelfs mensen die bij de drang koekjes van zichzelf moeten bakken om maar bezig te zijn met iets anders en uit hun hoofd te gaan. Maar hoe langer je erover nadenkt, hoe heerlijker het lijkt. En dat kun je niemand uitleggen, behalve de mensen die hetzelfde voelen of gevoeld hebben. Dus uit je hoofd en er niet aan denken. Over een tijdje geen je het jezelf dankbaar en ben je zo blij dat je er nog bent. Maarja, tot die tijd... Het is doorbijten en het is zwaar, heel zwaar, daar heb je gelijk in.

Dikke knuffel! 😘

Wat naar dat je je zo voelt. Ik denk als ik dit zo lees dat een volledige opname het beste is voor jou. Even helemaal geen zorg of iets wat van jou verwacht wordt, alleen op je herstel kunnen richten. Uiteindelijk wordt jij daar beter van en heeft je gezin ook meer aan je uiteindelijk. Ik heb wel eens verhalen gehoord dat mensen het leven niet meer zagen zitten en eruit wilden stappen, maar dat dit niet gelukt was en ze jaren later zo blij waren dat dit niet gelukt was, omdat ze mentaal in een heel andere staat waren. Misschien iets om je aan vast te houden, dit gevoel blijft niet voor altijd. Het is een fase, even door de zure appel heenbijten en het wordt beter dan hoef je je niet meer zo te voelen. Dikke knuffel!

Een hele dikke knuffel lieve dappere mama! 🤗♥️ Het vertellen van hoe je je voelt, zegt al zoveel over hoe sterk jij als mama/vrouw bent, ook al voelt het misschien compleet anders voor jou! Hou vol! Er blijft ook hoop en een goede uitweg voor jou bestaan, die je uit deze donkere periode van je leven zal halen! Geef niet op, ook niet als je opgenomen wordt & het pittig is omdat je dan werkelijk die tijd hebt om aan jezelf te werken. Blijf alsjeblieft onthouden dat je gezin, je ouders, familie en vrienden heel veel van je houden. ♥️ Ik ben al weer heel wat jaren geleden zwaar depressief geweest, geen hoop meer op leven. En met de juiste hulp & tijd om hier overheen te komen, is het me gelukt om te zijn waar ik nu, ruim 15jaar later, ben. Het was loodzwaar, genoeg keren de handdoek in de ring willen gooien, willen opgeven, maar door steun van lieve familie dit gelukkig niet gedaan. Lieve meid, je kan het misschien nu niet zien of voelen: maar er is hoop voor jou, hou daar altijd aan vast! Jij bent het zo waard!! ♥️💪🏻

Goedemorgen Jacolien, hoe ben je de nacht doorgekomen? Heel veel succes vandaag bij de psycholoog. 🍀

Jeetje wat heftig en verdrietig om dit te lezen. Ik ben blij dat je hulp krijgt. Hou vol er is licht aan het einde van de tunnel hoe cliché dit ook klinkt. Dikke knuffel

Heftig allemaal! Ik hoop van harte dat je hier uit kunt komen. Heel veel sterkte ermee en ik hoop dat het leven wat dragelijker word

Ik hoop met heel mijn hart dat je de hulp gaat krijgen die jij nodig hebt. 💖 Heel veel liefde en kracht toegewenst.

Veel knuffels mama♥️♥️

Wat vreselijk heftig om je zo te voelen. Hopelijk krijg je snel de hulp die je nodig hebt. En tot die tijd: houd vol voor je gezin en je familie. Zij willen jou niet kwijt. Het wordt echt beter.

Lieve Jacolien, wat stoer dat je jouw verhaal deelt met ons. De belangrijkste stap heb je alvast genomen, hulp vragen en toelaten. Zelf ben ik vorig jaar een maand na de geboorte van mijn dochter bij de crisis ggz terecht gekomen. Ik herkende mezelf niet meer, alles ging langs me heen, kon niet meer helder denken en zei continu dat mijn dochtertje beter af zou zijn bij haar oma. Ik was een zombie geworden door fulltime te kolven en voelde geen liefde voor mijn eigen kind. Ik smeekte de ggz om me op te nemen maar ging akkoord met het voorstel om 2x per week naar dagbesteding te gaan. En crisisdienst is ook een paar keer thuis langs geweest maar vond dat zelf geen toegevoegde waarde dus snel aangegeven dat dat niet meer hoefde want dat gaf me alleen nog maar onrust. Mijn partner wist niet goed hoe met de situatie om te gaan, ik was een heel ander iemand dan hij de afgelopen 14 jaar had gekend. Hij ging dus eerder dan de 6 weken partnerverlof weer aan het werk. Heb veel steun gehad van zijn moeder, erg dankbaar voor. Dat we het goed kunnen verwoorden, is onze redding. Parallel naast de ggz begeleiding en lage medicatie dosis, ben ik ook acupunctuur sessies gaan doen. De verbinding mentaal-fysiek was totaal verbroken door de marathon bevalling, bloedleegte maar achteraf gezien ook mentale dip door Corona pandemie waardoor ik driekwart van mijn zwangerschap zonder mijn familie (grenzen waren gesloten) heb beleefd + stressvolle baan + corona besmetting in 37ste week. Ik was dus ook helemaal op en wilde ook alleen maar rust. Kon met de life changing event van een kindje op de wereld gezet te hebben even niet meer omgaan. Na 2 of 3 acupunctuur sessies begon ik me weer wat mezelf te voelen. En ggz crisisdienst kon me na 3 maanden uitschrijven. Via huisarts ben ik dan nog 5 maanden opgevolgd ivm reïntegratie op het werk. Zoals iedereen hier zegt, je komt hier sterker uit!! Hoe lang jouw weg duurt, kan niemand voorspellen, maar je zal je ooit weer beter en gelukkig gaan voelen! Ik geloofde de psycholoog ook niet toen hij bij de intake zei dat ik echt wel van mijn dochter zou gaan houden. En nu kan ik intens van haar genieten. Het wordt beter en leuker! Hou vol! Ik stuur je veel positieve energie toe 😘

Wat ontzettend heftig moet dit zijn voor jou maar ook je familie. Je mag ontzettend trots op jezelf zijn dat je om hulp gevraagd hebt, erkennen en accepteren dat je hulp nodig hebt is zo moeilijk. Blijf eerlijk tegen je hulpverleners zo kunnen ze je het beste helpen. Nu lijkt het uitzichtloos, maar echt het licht aan het einde van de tunnel gaat komen als je ervoor vecht. Blijf alsjeblieft vechten. Je hebt al zo gevochten voor je kleine, vecht nu voor jezelf. Ook al ben je moe van alles ga door. Rust wanneer nodig en ga her gevecht aan met de opgedane energie. Hele dikke knuffel van mij.

Och ik wens jou heel veel sterkte, wat lijkt me dit ontzettend zwaar ♥️♥️

Onwijs veel sterkte ❤️

Wat een lieve, mooie en bemoedigende reacties allemaal. ❤️ Ik wilde laten weten dat ik vandaag opgenomen ben voor een nog onbekende tijd. Het voelt allemaal nog onwerkelijk en heb het gevoel dat ik in een droom zit waar ik niet uit kan komen. Ik ben omringd met goede hulpverleners, die samen met mij ervoor gaan zorgen dat er weer een lichtpuntje aan het eind van de tunnel komt.

Je voelt het misschien zelf nog niet zo, maar wat ben jij sterk! Zet 'm op, jij kunt dit!

💜Sterkte mama.

Pak van m’n hart dit te lezen💗. De droom waar je nu niet uit kunt komen, daar zijn alle mensen voor om je heen. Stapje voor stapje. Gebruik dit topic om de reacties te lezen als je denkt dat je alleen bent. Misschien voelt het voor jou alsof je te laat bent, maar je bent op tijd. Echt! Je kunt dit! En als je behoefte hebt, schrijf je hier een update. Er is altijd iemand wakker💫

Dikke knuffel Jacolien!!! Met hulp kan je dit ook doorstaan. Ik denk aan je😘