Ik zie het leven niet meer zitten.

Trots op jouu vrouw!

Ook al is het allemaal al gezegd: Jij bent een fantastische mama! Je emoties horen bij jou, of je dat nu wil of niet.. Maar je bent meer dan je huidige emoties, ook al voelt dat nu niet zo! Ik zie een vrouw die niet opgeeft, die het beste wil voor haar gezin, ook al heb je het zelf zo zwaar. Voor hen ben je dit dapoere traject in gegaan! Want dapper is het.. Ik ben zo blij dat jij je mooie gezin hebt, want zij zijn jouw drijfveer om er bovenop te komen. Maar ook jijzelf bent dit zo waard! Dat zul je misschien achteraf pas beseffen.. En ik ben dankbaar om te lezen dat je zulke goede hulp hebt en hier ook gebruik van maakt ❤ Al met al: diepe respect voor jou!! Ik kijk uit naar de volgende update.

Wat goed van je om hulp te zoeken! Dit is de eerste stap naar verbetering!! Heel veel succes! Je kunt dit!!🍀

Wat fijn dat er passende hulp is, je hoeft dit niet alleen te doen. Je bent ontzettend goed bezig. Zelf heb ik een postnatale depressie gehad en met veel therapie, tijd en medicatie en nog meer tijdnis het goed gekomen. Voor nu eerst de dagen doorkomen, het lichtpuntje komt nog wel ❤. Knuffel voor jou!

Wat ben ik trots op je! En hoop dat jij het zelf ooit ook zo mag ervaren. Je doet het super lieve Jacolien!!

💖💖💖💖💖zo blij dit te lezen

Hey jacolien, Ik moest aan je denken net. Hoe gaat het met je? En hoe is het met Thijs? Ik hoop dat je al iets naar hebt bij de nieuwe behandelingen. Dikke knuffel van ons

Met Thijs gaat het super goed. Vorige week nog wel in het ziekenhuis geweest ivm verdenking urineweginfectie maar was gelukkig loos alarm. In september controle gehad, echo’s zagen er super goed uit en de operatie lijkt geslaagd. Echter was zijn bloeddruk veel te hoog. Dit word in december en februari weer opgemeten en als dit dan nog te hoog is, volgt daar weer verdere onderzoeken voor. 🫠😔 Met mezelf leek het na de acute dagdeelbehandelingen weer een klein beetje beter te gaan, maar de afgelopen tijd is het weer drastisch veranderd. De behandelingen zijn pittig, intensief en echt confronterend. De beerput word beetje bij beetje opengehaald. Ontspannen lukt haast niet meer, overvraag mezelf teveel en ben zo ontzettend moe. M’n man loopt daarentegen ook echt op z’n tenen, waardoor ik mezelf weer aan de kant zet om hem te ontlasten. Hij werkt voor z’n vader, die psychisch ook echt hulp nodig heeft maar dit weigert. Johan zou elke vrijdag vrij zijn, maar z’n vader verplichtte hem zowat om te komen werken. Ik maak, in de ogen van z’n vader, Johan kapot en het werk/hijzelf dus niet. Terwijl de rollen zijn omgedraaid. Dit heeft ervoor gezorgd dat er afgelopen week een grote confrontatie is geweest tussen Johan, z’n vader en mij, wat ik er absoluut niet bij kon hebben. Het is teveel, m’n hoofd zit vol, vaak vraag ik mezelf af van waar doe ik het in hemelsnaam toch allemaal voor. Vooral als ik alleen ben is het moeilijk om de dagen door te komen. Maar ik weet ook dat ik er uiteindelijk ook sterker uit ga komen, hoe lang de weg nog gaat duren.

Klinkt heel heftig… ik weet niet goed wat ik kan zeggen. Probeer voor jezelf te blijven gaan, samen met je man. Heel veel kracht! ❤️

♡♡♡♡♡

Hey wat fijn dat je even antwoordt! Goed te horen dat de operatie geslaagd lijkt te zijn en hopelijk dat de bloeddruk dan omlaag is met de volgende controles. Blijven zorgen hè om je kindje zo… Poeh het klinkt ook heel heftig die therapie en dat er steeds meer boven komt. Lastig dat er geen aan/uit knopje op je hoofd zit dan hè, dat je blijft malen. En rot ook voor je man. Voor allebei een hele heftige periode geweest dus op zich niet gek dat Johan ook aan zijn grens zit. En dan ook nog gedoe met je schoonvader. Het houdt niet op allemaal. Je komt er echt wel doorheen met elkaar maar ik snap dat je zeker als je alleen bent dat niet zo voelt. Weet dat we aan je denken en ik hoop dat je ook wat steun hebt aan familie en vrienden om je hart te luchten of voor praktische hulp

Wat onwijs krachtig en moedig van je dat je dit deelt! Ik werk binnen een ggz instelling en ik weet niet of je het al krijgt maar misschien zou ambulante hulp ernaast ook fijn zijn! En dan bedoel ik niet van een fact maar via de gemeente. En wat je al zegt, hoelang de weg ook is, het wordt beter!

Wat een zware tijd weer met de medische onderzoeke van Thijs, en dan ook nog een zeurende schoonvader erbij. Wat is dat nu extra belastend. Ik heb zelf ook gehad dat gezondheid van kindje voor ging en dat is voor je eigen herstel (had postnatale depressie) heel lastig. Knap dat je van binnen weer dat dit nu is en helaas ook niet 1,2,3 weg is maar wel weet dat dit over gaat. Want dat is echt zo! En de 'beerput' aan ellende open is helaas nodig voor behandelen. Ik had het ook maanden weggestopt omdat ik het nog niet aankon. Daarna door het ophalen wel echt weer flinke dip gehad Want zoals je zegt js dat heel intensief en confronterend. Maar is voor mij erg goed geweest voor mijn herstel, hopelijk vindt alles wat gebeurt ja bij jou ook een beter plekje. Knuffel van ons ❤.

Jullie zijn op de goede weg ♥️

Ik ben ook ooit bij de GGZ geweest en heb altijd deze quote onthouden: “Soms moet je de bodem van de put vinden om met 2 benen te kunnen afzetten naar boven” Geen idee of ie je helpt, maar ik heb er toen veel houvast aan gehad.

Wat heftig allemaal nu! Is er iemand die jullie als gezin intensief kan ondersteunen op het moment? Of jou kan helpen als Johan toch maar weer aant werk gaat? Dat zou echt geen overbodige luxe zijn!! Schoonvader klinkt heel naar zeg :(

Hoe gaat het nu Jacolien?

Nog hetzelfde als vorige week jammer genoeg 😔 het is elke dag letterlijk overleven. Wel heb ik afgelopen week eindelijk intake gehad voor de ambulante begeleiding en met de verpleegkundige die aan mij gekoppeld is, heb ik volgende week intake van. Zij komt dan als het goed is 2 keer in de week aan huis. Ook is eindelijk de doorverwijzing naar de jeugd ggz erdoor en heb ik volgende week en de week daarop kennismaking van. Zij gaan mij helpen met de band tussen mij en Thijs, opvoeding enzovoort. Nadat al die kennismakingen zijn geweest volgt er nog met iedereen, dus ook mijn psycholoog erbij, een overleg om de neuzen dezelfde kant op te krijgen zodat ik niet verschillende adviezen krijg. Daarna kan pas echt de behandelingen beginnen. Ik laat het allemaal maar over mij heen komen, iets wat ik al ruim 1,5 jaar doe. Het is alsof ik in mijn eigen film zit te kijken en er niet uit kan stappen. Het zal een lange weg te gaan zijn, met veel dieptepunten nog in het vooruitzicht. Lief dat je ernaar vraagt. ❤️

Dikke knuffel 💜

Lieve allemaal, Het is al meer dan een jaar geleden dat ik deze topic opende. Allereerst wil ik jullie bedanken voor al jullie mooie, fijne en lieve berichten, dat heeft mij enorm geholpen. ❤️ In december ging het zo slecht met me, dat ik opnieuw opgenomen werd voor een duur van 6 weken. In die 6 weken heb ik intensieve traumatherapie gehad, 2á3 keer in de week. Dit was heftig, pittig en enorm emotioneel. In januari mocht ik naar huis, waar de traumatherapie doorgezet werd en ook alle andere behandelingen. Ik heb hard gevochten, veel gehuild, vaak aan opgeven gedacht. Maar ik kan nu, na een jaar van intensieve therapieën en behandelingen, eindelijk zeggen dat het beter gaat met me. 🍀 Ik ben nog aan het herstellen, maar het gitzwarte in mijn hoofd heeft plaats gemaakt voor nieuwe hoop. Liefs van mij 🥰